Vísir - 07.09.1968, Qupperneq 9

9
vl
SIR . Laugardagur 7. september 1968.
□ Hann stendur stund-
um niðri á Lækjartorgi,
einkum á góðviðrisdög-
um, á traustlegum tré-
kassa og flytur vegfar-
endum, sem þar eiga leið
um, ORÐIÐ.
□ Hver hann er, hvað-
an hann kemur, eða
hvert hann fer, vita fæst
ir meðal yngri kynslóð-
arinnar. Ekkert annað,
en honum skýtur þama
upp á torginu annað slag
ið með Biblíuna sína und
ir hendinni og er oftast
nefndur KARLINN Á
KASSANUM.

í tæp tuttugu ár hefur Sigurður frá Bjarnastöðum prédikað á Lækjartorgi,
undir okkur og í kringum okk-
ur. Óttasleginn leit ég til aiira
átta, en sá enga leiö til undan-
komu, og ég spuröi sjálfan mig:
„Hvernig stendur á því, að ég
á aö farast í þessum cidi?“ Þá
talaði til mín rödd, sem ég
þekkti og sagði viö mig: „SIG-
URÐUR, ÞÚ SÉRÐ BIBLÍUNA,
SEM LIGGUR ÞARNA A
GÓLFINU FYRIR FRAMAN
ÞIG“, og sá ég allt í einu Biblíu,
sem augnabliki áöur hafði ekki
veriö þar. „Já“, svaraði ég.
„ÞESSA BIBLÍU ÁTTI HANN
SIGURÐUR SVEINBJARNAR-
SON OG ÞESSA BIBLÍU ÁTT
ÞÚ AÐ TAKA UPP OG FARA
MEÐ ÚT ÚR ÖLLU ÞESSU
ELDHAFI". Jafnskjótt opnaðist
mér leið, og vegur var lagöur
fyrir framan mig, út úr eldhaf-
inu, en allt fóikiö varð eftir.
Eftir þessa vitrun var ég
ekki í nokkrum vafa um, hvar
ég ætti að starfa í víngaröí
Drottins.
Siguröur Sveinbjarnarson trú-
boði átti heima um tíma í sama
húsi og ég í Þinghoitsstræti.
Þessi gamli maöur var mér sér-
staklega hugstæöur, þegar hann
Karlinn á kassanum um helgar,
Önnur deili vita margir ekki
á honum, en þó er hann oröinn
fastmótaöur dráttur í svip
miöborgarinnar, sem flestir
borgarbúar myndu sakna, ef
hyrfi alveg af sjónarsviðinu, enda
hefur hann prédikað á torginu,
eins lengi og unga kynslóöin
man eftir sér — eöa í tæp 20
ár.
Eldri Reykvíkingar vita þó,
aö þama er á ferðinni Sigurður
Jónsson frá Bjarnastöðum.
„Hvers vegna ertu kenndur
viö Bjamastaöi?" var eitt af því
fyrsta, sem blaöamaður VÍSIS,
spurði Sigurð, þegar hann rakst
inn á skrifstofu hans í LITLU
BÍLALEIGUNNI um daginn.
Sigurður er eigandi og hefur
rekið tæp sjö ár LITLU BÍLA-
LEIGUNA, sem flestir munu
minnast úr Ingólfsstræti, en er
nú flutt í Bergstaöastræti.
„Ég átti heima i 17 ár á
Bjarnastööum á Grimsstaða-
holti, svo það er ofur eölilegt,“
sagði Siguröur, sem haföi verið
svo vingjarnlegur aö sjá af
smástund til spjalls, mitt í önn-
um dagsins.
Fyrst barst talið að bíla-
leigunni og hvernig viöskiptin
gengju. „Fyrir Guös náö ganga
þau vel,“ svaraði Sigurður.
Eftir stutt skraf um daginn og
veginn snerist talið að trúboöi
SigurÖar.
„Hvað kemur þér, Sigurður,
til þess að prédika fyrir vegfar-
ina, og allra annarra kennara
minnist ég meö virðingu, hlý-
hug og þakklæti, svo sem Gunn-
ars M. Magnúss, Jarþrúðar,
Jóhannesar úr Kötlum, Skúla
Þorsteinssonar og Jóns Norð-
manns.
Mjög ungur missti ég móöur
mína, og hafði söknuöurinn
djúp áhrif á mig. Mér er þvi
einnig kært að minnast allra
þeirra, sem auösýndu mér i
bemsku hjartahlýju og um-
hyggju. Auk föður mins minnist
ég í því sambandi sr. Ingimars
Jónssonar og Elínborgar Lárus-
dóttur, skáldkonu, en ég og
drengir þeirra hjóna, vorum
leikbræður. Mér er kunnugt
um, að á þessum erfiðu árum
Þótt heimurinn ætti sterk
ítök í mér, var ég þó alltaf leit-
andi maður og merkilegt má það
heita, aö í góðum gleðskap var
sálmasöngur mér kær og mjög
ofarlega í huga minum.
Ég þráöi sannan hjartafriö,
sem ég var sannfærður um, að
væri til, en ég átti ekki.
Á þessum árum kynntist ég
sr. Bjama Jónssyni og átti sam-
ræður viö hann um trúmál, sem
höfðu mikil áhrif á mig. Einnig
las ég Biblíuna vandlega.
Af trúfesti sinni svaraöi Drott-
inn bænum mínum og gaf mér
friö, samkvæmt orði sínu: „NÚ
ERUÐ ÞÉR, SEM EINU SINNI
hélt á kassanum sínum út á
Lækjartorg, og ekki kom mér
þá í hug, að ég ætti síöar eftir
að feta í fótspor hans að þessu
leyti. Ég heyrði hann prédika
á Torginu bæði á íslenzku og
ensku. Þaö vakti furðu mfna og
annarra, hve gott vald hann
hafði á enskri tungu. Mér fannst
þá eins og mörgum öörum,
hann taka of djúpt í árinni, er
hann talaði um glötunina og
helvítiskenningu Biblíunnar. Fáa
eða enga hef ég heyrt tala með
jafnmikilli lotningu og hann um
Drottin Jesúm Krist og sátt-
málablóðið.
Þegar ég hafði sagt Sigurði
frá vitruninni, gaf hann mér
Biblfu og kassann sinn, sem
en rekur bílaleigu yirka daga
Alltaf á sama kassanum, sem
Sigurður Sveinbjarnarson not
aði áður í 10 ár.
endur?“
„Það er nú það, þaö er löng
saga aö segja frá þvf.“
„Mér var strax í bemsku
kennt að biðja til Drottins og
sem ungur drengur sótti ég
fundi f K.F.U.M. Þar kynntist
ég Guðs oröi. Sérstaklega er
mér minnisstæð dvöl mín i 6.
sveit, en þar var Ari Gíslason
sveitarstjóri. Sr. Magnús Run-
ólfsson er mér einnig minnis-
stæöur, að ógleymdum gamla
manninum, sr. Friðrik Friöriks-
syni.
Allt til þessa heffur mér verið
hugstætt ljóöið, sem sr. Friðrik
orti um 6. sveit og viö strákam
ir sungum af svo miklum krafti.
í því eri m. a. þessar hendingar:
Sjötta sveit, södd og feit
sýnist oklur vera.
Afar vitt, '.eldi frítt
verður hún að bera.
Nið’r í bæ, suð’r að sæ,
sú fær nóg að gera,
voldug svo, aö vill hún
engan þéra.
í Barnaskóla Austurbæjar las
ég eins og önnur börn kristin-
fræöi og kynntist betur sögu
ísraels.
Frá námsárunum á ég góöar
minningar. Höfundur barna-
bókanna, Stefán Jónsson, hafði
mjög góð áhrif á okkur dreng-
hafi þau glatt marga, sem áttu
við þröngan kost að búa. — En
gins og menn vita var hallæris-
ástand hér í Reykjavík á ámn-
um 1930-1940.
Ungur þurfti ég aö leita að
atvinnu. Það var ömurleg sjón
að sjá 7—800 verkamenn á
eftir einum verkstjóra og koma
að Verkamannaskýlinu yfirfullu
af verkamönnum og sjá aðra
ganga um hafnarbakkann leit-
andi að atvinnu, vitandi aö
heima biðu kona og böm mat-
arþurfi.
Á sumrin fór ég í vegavinnu,
starfaði síðan hjá Eimskip og
Ríkisskip f nokkur ár, þá leigu-
bílstjóri og svo hjá Reykjavíkur-
borg í 13 ár.
Eins og ég sagði áður, varö
ég fyrir sterkum kristilegum á-
hrifum í æsku, en get tekið
undir með sr. Hallgrími Péturs-
syni:
Fullvaxinn gleymsku svefninn
sár
sótti mig heim og varð mjög
dár.
Dimman heimselsku dróst að
með,
dapurt varö mitt til bænar geð.
Þá kom Guðs anda hræring
hrein,
í hjarta mitt inn sá ljóminn
skein
VORUÐ FJARLÆGIR, NÁLÆG-
IR ORÐUM FYRIR BLÓÐ
KRISTS, ÞVÍ AÐ HANN
ER VOR FRIÐUR, HANN HEF-
UR SAMEINAÐ HVORT
TVEGGJA OG RIFIÐ NIÐUR
MILLIVEGGINA, SEM SKILDU
ÞÁ AГ.
Þá þegar fór ég að prédika
um afturhvarfið til Guðs fyrir
trúna á Jesúm Krist. Mér var
Ijóst, aö fjöldinn stóð í sömu
sporum og ég hafði gert, og
þurfti að öðlast hjálpræði og
frið Guðs í Jesú Kristi, en þessi
friður verður ekki keyptur með
silfri eða gulli. heldur aöeins
fyrir blóð Krists, sem hreinsar
oss af allri synd.
Um fjögurra ára skeið haföi
ég nokkur kynni af hvftasunnu-
söfnuöinum.
Árið 1952 fékk ég þrjár vitr-
anir og kem ég þá sérstaklega
að því, sem þú spurðir um í
upphafi.
Nótt eina fékk ég vitrun í
draumi. það var skömmu áður
en Sigurður Sveinbjarnarson
hætti prédikunarstarfi á Lækj-
artorgi.
Mér fannst ég vera staddur
á staö einum, sem ég kannaöist
við úti á landi, þvf að ég haföi
komið þangað áður, með trúuöu
fólki. Hjá mér stóö þekktur
borgari ásamt öðru fólki. Ægi-
legt eldhaf logaði á stóru svæði
hefur fylgt mér sfðan og er bú-
inn að vera ræöustóll á Lækj-
artorgi f 30 ár samfleytt.
Hér færðu skýringu á því,
hvers vegna ég prédika fyrir
vegfarendur.
Auk þess sem ég hef talað á
torginu, hef ég heimsótt fang-
elsin og drykkjumannahælin, t.
d. hefur leið mfn oft legiö að
Skólavörðustfg 9 sfðastl. 20 ár,
til að vitna um Krist fyrir föng-
unum.
Ég minnist þess, að einn
sunnudagsmorgun knúði ég
dyra og spurði fangavörðinn
hvort ég gæti fengið tíma til aö
predika í Hegningarhúsinu. Var
mér þá sagt, að sr. Bjami og frú
Áslaug myndu halda guðsþjón-
ustu eftir hádegi, en eins og mörg
um er kunnugt, var séra Bjami
fangelsisprestur um tugi ára.
Meö mér voru tveir menn aðrir.
Þá var mér tilkynnt, að af sam-
komu okkar gæti ekki orðið
vegna komu sr. Bjama. Við
spurðumst þá fyrir um það,
hvort ekki væri hægt að halda
sameiginlega guðsþjónustu.
Fangavörðurinn bar upp eriHttic
við séra Bjarna og sagöi honum,
hverjir væru komnir og f hvaöa
erindum. Sagði, sr. Bjami, að
sér væri það sönn gleði aö
starfa með okhur. , Ekki er ég
hræddur við þá,“ sagði hann. í
13. síte.