Vísir - 13.09.1968, Blaðsíða 12

12
V í S IR . Föstudagur 13. september 1968.
—. j iiii -. i. ■« ■
Ity Edcar Pjce Burroughs
HAA-A-&E-E!
the
ESCAPEP
PKISONEK
^ IS ON A v,
BEN-KO! 1
V TH/S I
\ WAY! J
' OH...W£'KE TOO LATE!
THSY'VE CUT US OFF
FRO/V\ THE .yiOUTH ‘OF
. TH£ SOKCS!
THIS IS /V\Y BKOTHEK'S
BEN-KO! IT'S VEKYFAST!
THEN WE
HAVE A CHANCE!
HANG OW /
----,—
TAHZAA/ HAS /VEVse COH7KO/-/.EO OHE o/=
THE G/GAA/T/C INDRICOTHERIUM 0EEOXE-
BUT THE P’HEH/STOH/C HH//VO GE/VSES ///S
MASTEEY AA/P SUHGES EOHWAEP/
6-/7
9 tí'9-
Winifred settist á rekkjustokk-
inn. „Við getum byrjaö héma —
á herberginu, á ég við. Mér er holað
niður héma viö ganginn hjá þjón-
ustufólkinu. Nýja aðstoöarstúlkan
í eldhúsinu er gegnt mér við gang-
inn; ég hef séð inn í herbergið
hennar og þaö er mun stærra en
þetta. I rauninni er ég ekkert ann-
að en þjónustustúlka og þannig er
lítið á mig, og þaö er í sjálfu sér
ekki nema eðlilegt. En það veld-
ur mér mestu hugarangri í
því sambandi, að ég skuli ekki
hafa haft kjark til að breyta þessu,
og að ég muni aldrei fá kjark til
þess, heldur láta reka svona á reið-
anum þangað til Desde frænka mín
leggur upp laupana - ef hún
lætur þá nokkurn tíma af því verða.
Og guð má vita hvað um mig
verður, þegar þar aö kemur.“
Winifred gerði málhvíld og saup
á glasinu. Augu hennar hvíldu á
Lauru, sem ekki sagði neitt. Hún
hafði allt í einu gert sér grein fyr-
ir því, að til væm líka eins konar
staðnaðir harmleikir, kannski ekki
síöur þungbærir en aðrir; þar sem
viðkomandi yrði að þola sömu þján-
ingamar upp aftur dag eftir dag
og allt væri undir því komið að
þrauka — þrauka án vonar ...
kannski væru hin sterku og skyndi-
legu harmrænu átök öllu ákjósan-
legri þegar á allt væri litið. Og
skyndilega fann hún til samúðar
með Winifred Pell.
Og Winifred sagði: „Ég er yöur
innilega þakklát fyrir aö þér skyld-
uð líta héma inn til mín. Það er
enginn, sem ég get talað við, og
þessa stundina var ég að örvænt-
ingu komin. Ef ég hefði ekki veitt
yður athygli niðri í borðsalnum,
og þótzt sjá að þér væruð líka ó-
hamingjusöm, mundi ég aldrei hafa
þorað að fara þess á leit við yður.“
„Hve lengi hafið þér verið á veg-
um frænku yðar?“
„Þrjú ár. Hún greiðir mér eilítið
kaup, auk þess greiðir hún fæðið
og ferðakostnaðinn og annað þess
háttar. tg kallast aðstoðarstúlka
hennar og einkaritari. Starfa allan
daginn viö að skrifa niður minnis-
greinar um atburði, sem gerðust
fyrir að minnsta kosti fimmtíu ár-
um, eða ég sit við ritvélina og
skrifa það, sem hún les mér fyrir.
„Ævi og öld Desdemonu Talbott
hertogaynju af Dubois“ á ritverk-
ið, sem hún vinnur að, víst aö
heita. Handritið fyllir þegar eina
hattöskju, og hún lýkur bókinni
aldrei.“
„Hvers vegna farið þér ekki leið-
ar yöar, fyrst þér eruð svona ó-
hamingjusöm í vistinni?" spurði
Laura. „Þér hljótiö að geta fengið
e' iverja aðra vinnu“
„Ég hef reynt það. En ég hef
ekki kjark í mér þegar til kemur
til að binda mig skrifstofustörfum.
Kannski hef ég lesiö heldur mikið af
rómantískum skáldsögum í úpp-
vextinum. Mig hefur, stöðugt
dreymt um aö eitthvað óvænt og
stórbrotA kynni að gerast, ekki
þetta hversdagslega. Og ég gekk í
þjónustu Desde frænku fyrir það,
að hún er að minnsta kosti alltaf
á ferðalögum. Og þegar hingað
kom ... jæja ...“
Winifred hafði ekki fariö úr regn-
kápunni. Hún sat á rekkjustokkn-
um með krosslagða fætur. Og enn
fékk hún sér vænan teyg af viskí-
inu og augnaráö hennar var fullt
af örvæntingu og annarlegum tryll-
ingi. Hún var ekki lengur hljóða,
hlédræga stúlkan, sem Laura hafði
séð við barinn, kvöldið sem hún
kom. Undir gervi skólastúlkunnar
leyndist tígrisdýr, og það lágu á-
reiðanlega einhverjar dýpri orsakir
aö óhamingju hennar, en vistin hjá
Desdemonu frænku.
„Þér hljótið að búa yfir mikilli
lífsreynslu. Rómantískri reynslu á
ég við. Og þar sem þér eruð bæði
fögur og fræg, hljótið þér að geta
vafið sérhverjum karlmanni um
fingur. En ef þér væruð svo í mín-
um sporum ... hvað munduð þér
gera, ef þér væruö óviðráðanlega
ástfangih i einhverjum manni?
Hvaða ráðum munduð þér beita til
þess aö hann veitti yður athygli
'... koma honum í skilning um
hvernig þér eruð innst inni?“
Laura hristi höfuðið lítið eitt.
; Þarna kom það pá. ,,Ég veit það
ekki“, svaraði hún. „í rauninni hef
ég ekki mikla reynslu í þeim sök-
um“.
„Á nóttunni hefur það stundum
hvarflaö að mér að fara til hans. (
Klæða mig úr hverri spjör og •
standa allsnakin frammi fyrir hon- ’
um. Segja honum að ég væri hans,
og engin gæti unnað honum eins
heitt og ég“
Lauru var Jitið á hana, og allt í
einu varð henni ljóst, hver sá
maður var, sem hún átti við. Það
var Christian, og það var svo
yfirþvrmandi að hún leit i aðra
átt; lézt vera að athuga raderingu
af grísku goðahofi, sem hékk á ein-
um veggnum. „Ég veit ekki hversu
| vel sú aöferð kynni að gefast,"
svaraði hún lágt. yöar sporum
• mundi é- ekki reyna hana“.
I „Ég ... ég er að örvæntingu
j komin. Hafið þér nokkurn tíma orö- ;
! ið svo ástfangin?"
„Ég hef veriö ástfangin, en ég
| mundi aldrei fara þannig að“.
„Þá hafið þér ef til vill ekki
unnað nógu heitt. Ég mundi klóra
augun úr hverri stúlku, sem reyndi
að standa í vegi fyrir mér. Ég
vildi svo sannarlega óska að hún
hefði hálsbrotiö sig . .“ Winifred
i tæmdi glasið og fleygöi sér út af.
Hún skenkti sér aftur f glasið, og
ELDHUS-
BlIalaláSIaEallEalalalálálaía
íjfíKAUPIÐ Á FÖSTU VERÐI
% STAÐLAÐAR
ELDHÚSINNRÉTTINGAR
ERU ÓDÝRARI, FALLEGRI
OG ÖLL TÆKI FYLGJA
% HAGKVÆMIR
GREIÐSLUSKILMÁLAR
ODDUR HF
UMBOÐS-
OG HEILDVERZLUN
KIRKJUHVOLI
SlMI 21718 og 42137
FULLKOMIÐ SÝNINGARELDHÚS í KIRKJUHVOLI
Laura veitti því athygli, að flaskan
var ekki nema hálffull. Henni datt
í hug að ef til vill hefði Winifred
fengið sér lögg áður um nóttina.
Winifred hrærði í viskíinu og
vatninu með tannbursta, sneri sér
síðan að Lauru og mælti: „Þetta
var ekki neitt venjulegt slys, það
hefur ekki veriö fyrir neina tilvilj-
un, að gangkerran stóð þarna úti
fyrir dyrunum. Og ekki hafa ör-
yggin losnað af sjálfu sér, fjand-
inn hafi það .“
„Þú?“ spurði Laura. Hún brosti.
Winifred leit hreinskilningslega á
hana, og án þess aö verða hið
minnsta móöguð. „Þvf er verr, að
ég get ekki látiö mér detta slíkt
snjallræði í hug“, sagði hún eftir
andartaks þögn. „Það mætti segja
mér, að Parker hefði gert það“.
„Þvf þá Parker?“
„Parker er brjálaður af ást á
henni. Þér ættuð að taka eftir
augnagotunum, sem hann sendir
henni. Hann er tvískiptur persónu-1
leiki. Hann málar. Hann,hefur gert j
stórfallegar abstraktmyndir f vatns- j
litum. Var farinn að ná traustum
tökum á þeim, ég hef fylgzt með
þeim störfum hans. En vegna þess
að hún leggur stund á haffræði eða
hvað það er kallað, fór hann að
mála krossfiska og fgulker og
skeljar. Nákvæmar myndir, skiljið
þér. Handa henni ...“
„Hvers vegna mundi hann vilja
slasa hana, ef hann væri svona ást-
fanginn af henni?“
„Það er nú það,“ sagði Wini-
fred. „Sé Jnhver ástfanginn, og
viðkomandi særir hann í orði eða
framke: a, vill hann koma fram
hefndum. Hún hratt honum mein-
lega frá sér í kvöld. Hún stóð við
gluggann í anddyrinu eftir að þér
fóruð upp. Þér munið með hverjum
hún sat til borðs við kvöldverðinn,
og það leyndi sér ekki að hún hafði
hugsað sér að vinna á ... en það
fór á annan veg, eins og þér sáuð.
Hvað um það ... Parker kom til
hennar þar sem hún stóö úti viö
gluggann, og ég var svo nálægt,
að ég heyrði hvað þeim fór á miili.
Hann sagðist vera með mynd á
málaratrönunum, sem hun mundi
hafa á' ga á. Hún svaraði honum
ekk. Hann endurtók þaö þá og
sagði aö hún yrði áreiðanlega hrif-
in af þeirri mynd, hún væri ger-
samlega frábrugðin öllu, sem hann
hefði málað hingað til. Hún sneri
sér þá hvatskeytilega að honum
og mælti: „I guðanna bænum,
Parker, látið mig í friði ... héðam
í frá, á ég við“. Þér hefðuð átt að
sjá svipinn á honum. Hann dró sig
í hlé, en andlitið og augnaráðið
minnti mann á hryllingskvik-
mynd ...“
SPARIð TÍMA
FRAMLEIÐENDUR:
TIELSA, VESTUR-ÞÝZK
GÆÐAVARA OG
JÓN PÉTURSSON
HÚSGAGNA'
FRAMLEIÐANDI
Hœ, flóttamaðurinn er á Benkó. Þessa
Ieið. Tarzan hefur aldrei áður haft stjórn
á slíkri risaskepnu ... en hinn fornsögu-
legi nashyrningur lætur að stjóm knapa
síns og þokast áfram.
'OUAUJGAH
RAUOARÁRSTÍG 31 SÍMI 22022
Þetta er Benkó bróður míns. Hann er
mjög fljótur. Þá höfum við möguleika.
Haldið ykkur.
Æ, við erum of sein. Þeir hafa lokað
leið okkar I dalsmynninu.
I
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
t>oð sparar yður t'ima og óþægindi
INNHEIMTUSKRIFSTOFAN
Tjarnargótu 10 — III hæð—Vonarstrætismegin — S'imi 13175 (3fártur)
'iiKarin^wimmtiuiniTOi