Alþýðublaðið - 16.03.1966, Blaðsíða 12

Það var umræðuefni í gæv
í Viópi fiugfróðra mar.na hér
í borginni, hvori fyrirsögn
in á fréttinni i Vísi gæti
staðizt, að hin nýja Rolls
Róycé- fiugvél Loftleiða væri
stærsía íarþegaftugvél f
heimi. . . það hvort Rússar ,
eru með stærri flugvél á sín
um Síberíuleiðum, sem flytja
líklega eingöngu opinbera
starfsmenn til og frá Moskvu
skerðir e.t.v. hið fullkomna
sánnleiksgildi fyrirsagnarinn'
ar, en skiptir að öðru leyti
litiú máli.
' ’ Visir. -
HÉR Á dögunum lagði Baksið
an til að íslendingar byðu heim
mönnum, sem hvergi eiga höfði
sínu að halla, en af slíkum er ær
ið nóg í veröldinni, eins og alkunna
er. Voru nefndir til ýmsir sem vel
þótti fara á að hingað yrðu spand
ir þar á meðal Krummi fyrrver
andi Gönuforseti, sem nú situr á
foi-setastóli í Gíneu við annan
mann, aðallega til að stríða þeim
sem steyptu honum frá völdum,
og einnig var þess getið, að vel
ætti við að fá hingað landflótta
Rússa, og mætti hafa þá tii sýn
is, ef mönnum litist svo.
Nú hefur þessi tillaga Baksið
unnar verið tekin upp og henni
hrint í framkvæmd. Rússneskur
rithöfundur, sem að undanförnu
liefur setið í( London og rifið þar
kjaft, eins og hann ætti lífið að
leysa og verið rækur ger úr landi
sínu tii launa fyrir það, hann
héfur nú þegið boð um að koma
liingað og flytja fyrirlestur, — að
sjálfsögðu. Bjóðendur eru tvö stór
veldi: kollegar vorir — Morgun
blaðið og Tíminn, og afsanna bæði
blöðin þar með eigin kenningar
sem hingað til liafa lagt á það meg
lnáherzlu að ekkert gott gæti frá
hinu blaðinu komið. En nú hafa
þau semsagt sameinazt um að
hrinda í framkvæmd hugmynd
Baksíðunnar, og ber að sjálfsögðu
að þakka það.
Ef til vill hefur það verið i til
efni væntanlekrar komu þessa
kjaftfora rithöfundar, að Sigurð
ur Magnússon leiddi í fyrradag
saman mikla öndvegismenn í þætti
sínum í útvarpinu til að spyrja
þá álits á því, hvað menn mættu
að ósekju ganga langt í því að
svívirða náungann. En kannski
hefur tilefnið líka verið allt ann
að, því að hið skrýtna við þessar
umræður var, að þær tóku á sig
mynd nútíma leikrits, þar sem
persónurnar töluðu hver í kapp
við aðra, en um sitt hvert efnið,
P Ó, hvílík dýrð,- hvílík dá
. sem,d! Tírninn, er. búinn að.
, ráða lífsgátuna.: „Það er að
■ eins ein leið til, og það er
; hin Ielðin." Mig langar til
þess að bæta við öðru dæmi
í anda þessarar nýju og stór
kostlegu lífssþeki: Það er að
j eins ein vizka til og það er
fávizka. . .
og enginn sameiginlegur viðræðu
grundvöllur virtist vera til meðal
þeirra. Þó var eins og sumir þátt
takendur að minnsta kosti væru
að reyna að koma á framfæri
ákveðnum sjónarmiðum um ákveð
in verk og ákveðna menn, en
án þess að nefna þessi á-
kveðnu verk og þessa ákveðnu
menn á nafn, og gefur auga leið
að þetta minnti dálítið á frægar
aðferðir katta, þegar þeir nálg-
ast heitan graut.
Svarendur Sigurðar í útvarpinu
voru sammála um það, að níð teld
ist ekki og gæti ekki talizt til
bókmennta, og mun sjaldnast hafa
heyrzt jafnskeleggur áfellísdóm
úr um bókmenntasmekk íslend-
inga og bókmenntaiðju frá fyrstu
tíð. Fáar tegundir kveðsjkapar
hafa yljað íslenzkum brjóstum bet
ur öldum saman en níðvísur —
nema ef vera kynni klám; ís-
lendingar hafa þróað með sér þá
list frá landnámstíð og jafnvel
lengur að grípa til níðsins, þegar
önnur vopn hafa ekki bitið, og
sumt af því níði hefur orðið lang
líft í huga þjóðarinnar. Eða hvort
man nú enginn lengur Egil skáld
Skallagrímsson, er liann níddi Ei-
rík konung blóðöx?
Fornritarýnendur sumir hafa
varpað fram þeirri hugsun, áð
ýmsar' íslendingasögur séu ekk-i
síður skrifaðar um tplftu aldar
menn en tíundu, og sumar þeirra
sé náriast ekkert annað en níðrit
um ákveðna samtímamenn höfund
ar. Séu nú þessar kenningar rétt
ar, eru þá gullaldarbókmenntirnar
þar með orðnar að sorpskrifum.
og helzt ekki í húsum haf-
andi?
Og þegar allt kemur til alls,
sannar ekki einmitt heimboð
Tarsis hins rússneska, að mönnum
geti þótt dálítið til kjaftforra höf
unda koma, þrátt fyrir allan heil
agleika og orðvendni?
t