Alþýðublaðið - 19.07.1966, Qupperneq 5

s '-&É.
at. senjdrítur og
lágt verSSag - sting-
ur óþyrmiiega í stúf
við raunveruleik-
ann. - Því hvers
vegna er allt svona
odýrt? Af því að
daglaun éfaglærðs
verkamanns eru
ekki nema rúmar 40
krónur.
Við sjáum útlendinga
koma til Spánar, njóta dá-
semda landsins og sólar-
innar og snúa síðan aftur
heim, án þess að geta feng
ið nokkuð samhengi í það,
sem þeir hafa reynt, og
það sem þeir hafa heyrt
um Spán sem einræðisríki,
þar sem andstæðingar rík
isstjórnarinnar eru fang-
elsaðir eða drepnir og
þjóðin líður mikinn skort.
Nokkrir þeirra taka bein-
línis upp hanzkann fyrir
ríkisstjórnina eftir að hafa
dvalið þar.
— Þar cr nóg af öllu, segja
þeir, þar eru hátíðir, sól, ódýr
vín, flamenco, glaðværð og ódýrar
senjórítur.
Jú, við höfum þetta, og við er-
um einnig vingjarnlegir og viljum
gjarnan hjálpa útlendingum. En
minnizt orðtaks upplýsingaráðu-
neytis Francos: Spánn er öðru-
vísi.
Spánn er tvímælalaust öðru-
vísi. Spánvcrjar eru glaðværir og
vingjarnlegir — því þeir hata að
vera sigraðir í augum annarra.
Spánverjar syngja, þegar aðrir
myndu ef til vill gráta.
Leyfið mér þess vegna að segja
yður, hvernig flestir Spánverjar
berjast við að halda í sér lífinu.
HVAÐ FÁUM VIÐ í KAUP ?
Launakjörin á Spáni eru óskap-
leg. Lágmarkslaun eru í kring um
40 krónur á dag fyrir átta tíma
vinnu. Þau gilda fyrir ófaglærða
verkamenn — peones. Sérfræð-
ingar geta komizt upp í 4800 til
7000 krónur í laun á mánuði, en
næstum allir aðrir eru með lægri
laun.
Þjónn hefur í grunnkaup um
með drykkjupeningum hækkar
með drykkjupeningum hækkað
kaupið nokkuð, sérstaklega ef
hann starfar við nýtizku veitinga-
hús. Ungur bankastarfsmaður fær
í laun rúmar 4000 krónur á mán-
uði. Afgreiðslumaður hefur um
3500 krónur á mánuði. Sama
fá strætisvagnastjórar og fastir
starfsmenn við samgöngutækin í
Madrid og Barcelona. Ólærður
múrari vinnur sér inn 2700 krón-
ur og lærður múrari eitthvað á
milli 3600 og 4800 krónur á mán-
uði. Til sveita eru laun mjög lág.
Iðnvæðingin hefur laðað svo
marga til borganna, að þeir sem
ðftir hafa orðið fá um 2500 krón-
ur á mánuði, en aftur á móti eru
engar hömlur á vinnutíma, og tíu
til tólf tíma vinnudagur er al-
gengur.
Opinberir starfsmenn búa við
sultarlaun. Eftir fimm ára þjón-
ustu komast þeir í 6600 til 8400
krónur á mánuði. Svo eru þeir,
sem njóta góðs af stuðningi við
Franco í borgarastyrjöldinni. —
Þeir fá sérstaka launauppbót. Það
er erfitt að segja hve hátt þeir
komast, en þeir, sem eru í mestri
náðinni fá allt að 21000 krónur á
mánuði.
Þegar öllu er á botninn hvolft,
er hægt að segja, að meðallaun á
Spáni séu á milli 3600 og 4200
krónur á mfinuði — en þeirra
launa afla menn sér ekki nema
með mikilli eftirvinnu.
HVAÐ KOSTAR MATUR-
INN ?
En livernig er svo verðlagið?
— Stærsti útgjaldaliðurinn er
matur. Nautakjötið kostar um
120 krónur kílóið, lambakjöt 90
krónur, svínakjöt í kringum 100
krónur. Hægt er að fá lélegt kjöt
fyrir rúmar 60 krónur kílóið. —
Venjuleg hæna kostar um 66 krón-
ur, eitt egg rúmar 2 krónur. Á-
vextir cru tiltölulega ódýrir borið
saman við aðrar vörur, og eru
appelsínur ódýrastar.
Ostur er mjög dýr. Eitt kíló
af spönskum Manehego kostgr
tæpar 80 krónur. Spánskar errano-
skinkur kosta ekki undir 210 krón-
um kílóið. Grænmeti er einnig
dýrt, ef kál er undanskilið.
Þetta verðlag kemur íslending-
um ef til vill ekkert spánskt fyrir
sjónir, en með þeim launum, scm
Spánverjar fá í aðra hönd, er
vandséð, hvernig hægt er að lifa
mannsæmandi lífi þar suður frá.
Aðrar vörutegundir eru einnig
dýrar. Sjónvarpstæki kostar frá
krónum 12 600 og ísskápur, sem
er mikil nauðsynjavara í liinu
heita loftslagi kostar svipað.
Allir bílar á Spáni eru gerðir
samkvæmt leyfum franskra og ít-
alskra framleiðenda. Minnsti og
vinsælasti bíllinn er „Seat 600”,
byggður samkvæmt tcikningu af
Fiat 600. Hann kostar um 66000
krónur kominn á götuna. Erlendir
bilar eru rándýrir sökum óheyri-
lega hárra tolla.
— En hvað um aðrar nauðsynja-
vörur? Ódýrustu skór kosta um
210 krónur, en venjulegir skór 420
krónur, klæðskerasaumu'ð föt
kosta 2800 krónur, en hraðsaumuö
um 1400 krónur.
í Madrid eru alvarleg húsnæðis
vandræði. í úthverfunum fæst
ekki íbúð undir 2100 krónum á
mánuði, og liinar ódýru ríkisreknu
íbúðir eru ófáanlegar nema með
30—40 þúsund króna fyrirfram-
gfeiðslu.
TVÖ EÐA ÞRJÚ STÖRF.
En hvernig hafa Spánverjar þá
eíni á að fara í kvikmyndahús,
á nautaat, kaupa sér sjónvarp,
jafnvel bíla og fara á kaffihús?
Skýringin er sú, að flestir vinna
tíu til tólf tíma á dag og jafnvel
lengur til að afla nægra peninga.
Mörgum nægir ekki eitt starf, —
heldur hafa þeir alls konar auka-
störf.
Staðre.vndin er sú. að dagleg
innkaup fimm manna fjölskyldu
á Spáni fara ekki undir 100—130
krónur. Til að rísa undir þeim
útgjöldum verða menn að hafa
mjög góð laun, og geri menn sam-
anburð á tekjum og útgjöldum
kemur í ljós, að ef Spánverji ætl-
ar að borða góðan mat. þá er hon-
um ókleyft að greiða húsaleigu eða
kaupa munaðarvörur.
Þess vegn^ er það algengt, a®
endurskoðendur taki að sér í auka
vinnu bókhald smáfyrirtækja,
múrarar annist viðgerðir húsa,
lögreglumenn annizt dyragæzlu.og
j leigubílstjórar aki allan sólar-
| hringinn. Margir Spánverjar véfða
að láta sér nægja fimm stunda
svefn, af því að þeir þurfa að
sinna svo mörgum störfum.
Eitt dæmi, sem mér er kunnúgt
um: Á hverri nóttu vinnur hann
við gestamóttöku á hóteli, klukk-
an níu að morgni byrjar hann að
vinna sem dyravörður í opintjerri
stofnun, hættir klukkan tvö, fer
þá heirn að sofa, en vaknar fyi'ir
sjö til að byrja á enn einu stárf-
inu, en úr því fer liann beint
til vinnu sinnar á hótelinu, sem
byrjar um miðnætti. 1 '
Er það þá nokkur furða, [þptt
við fólki blasi tekin og þreytulcg
andlit í neðanjarðarlestum Madrid
snemma á morgnana?
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 19. júlí 1966 .5