Alþýðublaðið - 25.09.1966, Blaðsíða 13

'0184.
DIETER BORSCHE
BARBARA RUTTING
llHk HANS SUHNKEFí
Vofan frá Soho
Óhemju spennandi CinemaSeope
kvikmynd byggð á sögu Edgar
WsUace.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð bömum.
Aukamynd: með Bíthinum.
Sjóræningjaskipið.
Sýnd kl. 5
Bönnuð innan tólf ára.
Eltingaleikurinn mikli.
Barnasýning kl. 3.
Cevilsmile^sfc-
aldeandre r/fh
C3 leafDemselr/ /
íknudevtefilm
tned poesi-humor.satire,
fmsBEiemitT^k
lCANIttS H
T'rúrlcf unarhringar
Fljót afgreiðsla.
Sendum gegn póstkröfu.
Guðm. Þorsteinsson
gullsmiður
Bankastræti 12.
Auglýsið í Alþýðublaðinu
Sími 50249
Ný tékknesk, fögur litmynd í
CinemaScope, hlaut þrenn verð-
laun á kvikmyndahátíðinni í
Cannes.
Leikstjóri: Vojtecli Jasny.
Sýnd kl. 6.45 og 9.
Sofus frændi frá Texas.
Skemmtiieg dönsk litmynd.
Sýnd kl 5.
Sofus frændi.
Sýnd ki. 3og 5
Nú var limgirðingin á vinstri
hönd hans og hann sá ekki út
á götuna.
Þegar hann kom fyrir hornið
féll höggið.
Höggið kom óvænt. Hann
vissi að hann var ekki barinn
með hnefanum Hann vissi að
hann var barirm með einhverju
löngu hörðu en hann hafði
engan tíma til að aðgæta hvað
það væri sem hitti hann því
hann var laminn yfir augun og
nefið og hann féll á limgirð-
inguna. Svo var honum hrint
til jarðar. Hann reyndi að taka
með höndum fyrir andlitið og
líka að ná í byssu sína. Það
heyrðist þytur í loftinu. Eins
og frá korða eða sverði.
Höggið féll á hægri öxl hans.
Vopnið féll aftur og aftur og
alltaf heyrðist þyturinn. Hann
kenndi sárt til í vinstri öxl
Vinstri hönd hans lamaðist.
Byssan féll til jarðar. Það var
sparkað í maga hans. Svo féllu
höggín eitt af öðru yfir andlit
hans og líkama, snögg og hörð.
Hann sló frá sér með hægri
hendi. Það var blóð í augum
hans og hann fann sárlega til í
nefinu. Hann fann að hægri
hönd hans snerti eitthvað.
Heyrði hróp Þá fór árásarmað-
urinn að hlaupa á brott. Hann
heyrði fótatak hans á stéttinni,
heyrði að hann var að fara.
Carella reis upp við lim-
<girðinguna. Hann heyrði bíl-
hurð skellt lengra upp eftir göt-
unni, vélarhljóð og bílinn aka
af stað.
— Ég verð að sjá númerið,
hugsaði hann.
Hann staulaðist meðfram lim-
girðingunni um leið og bíllinn
ók fram hjá. Hann sá ekki núm-
erið. Hann datt í þess stað fram
yfir sig til jarðar.
TUTTUGASTI KAFLI.
Þeir fundu Amos Barlow kl.
22 um kvöldið, þegar hann kom
aftur heim. Þá var Carella kom-
inn á sjúkrahús og læknirinn
hafði gert að sárum hans. Þrátt
fyrir mótmæli Carella varð hann
að vera um nóttina. Barlow virt-
ist undrandi yfir að sjá lögregl-
una. Enginn sagði honum hvers
vegna hann var yfirheyrður.
Cotton Hawes tók á móti hon-
um og fór með hann inn í litla
herbergið, þar sem yfirheyrsl-
urnar fóru fram. Meyer og Kling
sátu þar inni og drukku kaffi.
— Hvar hafið þér verið í kvöld
hr. Barlow? spurði Hawes. —
Þér sögðuð Meyer og Carella áð
þér kæmuð alltaf heim klukkan
18. Þér komuð seint heim í
kvöld.
— Já, svaraði Barlow.
— Hreingerningarkonan tók
símann, sagði Meyer. — Hún
sagði að allir væru farnir.
— Ég fór klukkan hálf sex,
sagði Barlow.
— Hvert? spurði Kling.
— Ég ætlaði að hitta unga
stúlku, sem heitir Martha Ta-
mid.
— Heimilisfang?
— Yarley Street númer 1211.
— Eigið þér bíl hr. Barlow?
Þér gangið við staf, sé ég.
— Já, ég á bíl, sagði Barlow.
Hann tók upp stafinn og virti
hann fyrir sér eins og hann hefði
aldíei séð hann fyrr. Hann
brosti. — Fóturinn er mér ekki
til trafala. Ekki þegar ég ek.
— Má ég líta á staf yðar?
spurði Hawes.
Barlow rétti honum hann.
— Laglegur stafur, sagði Haw-
es. — Traustlega gerður.
- Já.
— Hvað gerðuð þér í kvöld?
Fóruð út að borða Eða í bíó?
— Við borðuðum í japönsku
veitingahúsi sem mig minnir að
heiti Tamayuki. Martha vildi
fara þangað.
— Fóruð þér heim til henn-
ar eftir matinn?
— Já.
— Hvenær fóruð þér þaðan?
— Um hálf tíu.
— Fóruð þér aldrei heim allt
kvöldið? Til að aðgæta hvort
værj lokað fyrir gasið til dæm-
is?
— Eg fór þangað aldrei, sagði
Barlow. — Ég veit alls ekki um
ihvað þér eruð að tala. Ef þér
trúið mér ekki, getið þér hringt
til Mörthu og spurt hana.
Ungfrú Martha Tamid bjó í sex
hæða húsi. Hún var lítil, grönn
stúlka og líktist mest egypzkri
magadansmær. Hún var í síðbux-
um og blússu.
— Ungfrú Tamid? spurði
hann.
— Já, Hawes leynilögreglu-
maður?
Hún brosti breitt. Allt andlit
hennar ljómaði og dökkbrún
augu hennar leiftruðu. Hár
hennar var sítt og svart og féll
niður axlir hennar. Hún var með
fegurðarblett við munnvikið og
dökka húð. Andlit hennar var
stríðnislegt — brosið, tindrandi
dökk augun, reisn höfuðs hennar
jafnvel fegurðarbletturinn. Það
var líka eitthvað annað við and-
lit hennar — eitthvað við velvax-
inn líkama hennar — næstum
eins og boð, hvatning. Farðu nú
ekki að ímynda þér neitt fárán-
legt, hugsaði Hawes.
— Hvar vinnið þér, ungfrú
Tamid? spurði hannn.
. — Hjá Anderson og Loeb.
— Hittuð þér Amos Barlow
þar? spurði hann.
— Já, þér eruð afar hávaxinn,
Líður yður illa hjá mér?
— Nei, því skyldi mér gera
það?
— Af því að ég er svo lítil,
sagði hún. Sama hvatningin og
boðið birtist aftur í andliti
hennar. — En ég er ekki lítil
alls staðar, bætti hún svo við.
Hawes kinkaði kolli hugsandi.
Hittuð þér hr. Barlow í kvöld?
— Já.
— Hvenær?
— Klukkan sex.
— Hvenær fóruð þér af skrif-
stofunni, ungfrú Tamid?
— Klukkan fimm.
— En hanu fór ekki fyrr en
hálf sex?
— Ég veit ekki hvenær hann
fór. Hann var ekki farinn, þeg-
ar ég fór og hann kom hingað
klukkan sex.
— Hvert fóruð þið þá?
— Á veitingahús.
— Hvenær komuð þið þaðan?
— Klukkan hálf níu eða níu.
— Hvenær fór hr, Barlow?
— Hálf tíu eða kortér fyrir
tíu. Martha þagði smá stund.
Lízt yður illa á mig?
— Nei. Þér eruð afar fögur.
— Ekki fannst Amos Barlow
það. Hann flýtti sér frá mér.
— Af hverju segið þér það?
— Ég bauð honum glas og
hann afþakkaði það. Svo spurði
ég hann hvort hann vildi dansa
við mig og hann sagðl nei. —
Hún þagði aftur og bætti svo
hugsandi við: — Stundum skil
ég ekki ameríska karlmenn.
— Þér eruð kannske ekki
rétta konan fyrir hann.
— Hann er afar hlédrægur
maður. Hún hristi höfuðið undr-
andi. — Ég gat ekkert við hann
gert.
— Við vildum bara fá að vita
hvort hann hefði verið hjá yður
frá sex til hálf tíu. Það lítur út
fyrir að svo sé. Ég þakka yður
kærlega fyrir aðstoðina. Það er
orðið framorðið.
— Það er aldrei of framorðið
sagði Martha Tamid og brosti
til hans svo töfrandi að við lá
að hann bráðnaði.
— Góða nótt, fröken Tamid og
þakka yður einu sinni enn, sagði
hann,
— Amerískir karlmenn, sagði
Martha Tamid og lokaði.
TUTTUGASTI OG FYESTI
KAFLI.
Að morgni þess 18. apríl fór
Steve Carella að heiman og gekk
á járnbrautarstöðina, sem var
skammt frá heimili hans. Hann
gekk af því að kona hans hajði
ósÉSSe-eftir að fá bílinn lánaðán.
Árasin hafði átt sér stað þann
12. sama mánaðar, en tíminn
læknar öll sár.
Carélla var á leiðinni í vinn-
una og var niðursokkinn í hugs-
anir sínar. Hann hafði ekki hug-
mynd um að tíminn ætlaði að
opna þau sár, sem voru ekki
fullgróin enn eða að hann fengl
aftur í dag högg um sig allan.
Hver býst við barsmíðum á
góðviðrismorgni í apríl?
Hann var barinn, þegar hann
var að koma að járnbrautarstöð-
inni. Fyrsta höggið kom aftan
frá og Ienti á hnakka hans, svo
hann féll fram yfir sig. Hann
fann að hann var að missa með-
vitund.
Maðurinn með prikið eða
stafinn eða hvað svo sem það
var sem hann hélt á ákvað að
sparka í Carella af því að það
er hlægilega auðvelt að sparka
í mann, sem skríður áfram á
fjórum fótum. Hann sparkaði
framan í hann. Eitt hálfgróna
sárið opnaðist og blóðið rann
niður kinn Carella og eftir hvítri
og hreinni skyrtunni.
25- september 1966 -- ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3