Alþýðublaðið - 11.12.1966, Page 6

11. desember 1966 - Sunnudags ALÞÝDUBLAÐID
6
V
allt saman af því að einhver blaðasnáp
ur hefur soðið saman einhverja vitleysu
sem hann kaliar stjörnuspá?
Harry tók kipp. — En þú veizt eins
vel og ég að örlög manna standa skráð
í stjörnunum.
— Einmitt það. Og hver ætti að hafa
skráð þau þar? Þér getur ekki verið al-
vara að halda að einhver forsjón haldi
verndarhendi yfir mönnum eins og okkur
Ég blæs á allt yfirnáttúrulegt og held
mér við veruleikann. Húsið bókstaflega
bíður eftir okkur í kvöld. Þjónustufólk
ið er í fríi, fjölskyldan en öll í ferða
lagi til útlanda; þarna liggur tugþúsunda
virði af skartgripum. Lykillinn sem geng
ur að skápnum er á eldhúsborðinu og á
neðstu hæð er illa lokaður gluggi. Hvað
viltu hafa það betra? En þú ætlar að
hætta við allt saman af því að þú þorir
ekki vegna stjarnanna.
Harry var greinilega orðið órótt. Hann
sneri sér við, svo brakaði í stólnum og
þurrkaði svita af enni sér. —
— Mér verður sérstaklega hugsað til
Roberts Jacksons, lögregluþjóns, £em
kemur upp um flest afbrot, sagði hann
— Ég held að hann sé mín illu örlög.
Bert stundi og tók um höfuð sér. —
Ertu nú kominn með hann á heilann, rétt
einu sinni. Ég held að þú sért kominn
með mikilmennskubrjálæði Harry. Held
urðu raunverulega að lögreglan hafi gert
út ákveðinn mann til að hafa gætur á
þér? En þetta er annars ekkert óskemmti
leg hugmynd.
Harry yppti öxlum. — Kallaðu það
hvað sem þú vilt; ég kalla það örlög
Jackson er og verður bölvun mín og
óhamingja. Við vorum bekkjarbræður í
skóla, og þar var hann alltaf að gera mér
eitthvað til meins. Hann var sterkari en
ég og barði mig, þótt ég hefði ekkert
gert á hans hlut. Og ég varð oft og tíð
um að athlægi í bekknum af hans völd
um.
— En skólatíminn er löngu liðinn,
skaut Bert inn í.
— Já að vísu en ég er þó ekki alveg
sloppinn við Jackson. Hann skaut upp
kollinum rétt eftir að ég kynntist Daisy
Reid. Hún og ég vorum trúlofuð og ætl
uðum að fara að gifta okkur, en þá rák
umst við á Robert Jackson og átta dög
um síðar var það orðið. Hann tók Daisy
frá mér. Kannski til að hefna mín gekk
ég í afbrotaflokk ungra manna, og hver
heldur þú að hafi komið upp um okkur?
Jackson. Ég fekk sex mánuði þá. Og síð
an hef ég iðulega orðið fyrir barðinu á
honum. Þess vegna held ég að hann blandi
sér í málið, ef ég hjálpa þér í kvöld.
Það var farið að síga í Bert. — Þú um
það, sagði hann, — en ef þú hjálpar mér
ekki í kvöld, þá kann svo að fara að þú
verðir fyrir annars konar óþægindum og
þeim engu betri en því sem þú kannt
að eiga von á hjá Jackson. Við erum bún
ir að binda þetta fastmælum ,og þú verð
ur að standa við orð þín.
— • Ég þori það ekki fyrir Jackson,
hálfkjökraði Harry.
—Hættu nú þessari vitleysu, sagði
Bert. — Ég hef munað eftir Jackson.
Hann átti vakt frá klukkan 1 í dag til
klukkan 6 í kvöld. Það kemur alveg í veg
fyrir að hann geti verið í Landsdale Road
um miðnætti. Þarftu að vita meira?
Gustmikil framreiðslustúlka kom að
borðinu til þeirra í þessu: — Ég verð að
biðja herrana að fara, sagði hún. — Ég
þarf að teka til hérna. Það er búið að
loka.
—Hefuru staðið á hleri fyrir aftan
okkur, hálfhvæsti Bert.
—Hvers vegna ætti ég að standa á hleri
Haldið þið að ég hafi ekki annað að gera?
Bert bölvaði ofurlítið og síðan gengu
þeir félagar út í dimma nóttina.
HÁLFTÍMA SÍÐAR voru þeir aftur komn
ir undir þak. Þeir voru þá staddir í
gömlu einbýlishúsi við Landsdale Road
eign Knights verksmiðjueiganda.
— Finnst þér þetta ekki laglegt skart
gripasafn ,sem við höfum tínt hérna
saman? spurði Bert. — Ég gizka á að
það séu alltaf komin tíu þúsund sterlings
pund í þennan poka. Það eru þokkaleg
laun fyrir stundarfjórðungsvinnu.
—Jú, þetta er miklu meira en ég hefði
haldið, svaraði Harry. — En nú skulum
við koma okkur héðan strax. Það er eng
in ástæða til að slóra fyrst þessu er
lokið.
En Bert var hinn rólegasti: —- Hvaða
æðibunugangur er þetta í þér? Ertu
hræddur eða hvað?
—Já, ég er alltaf að hugsa um stjörnu
spána.
—Svona, hertu þig upp, maður. — Hvað
var þetta? Var ekki bíll að hemla hinum
megin við húsið?
—Jú svaraði Harry — Ég þekki hljóð
ið í honum. Það er lögreglubíll. Þeir eru
komnir.
r
— Bölvuð stelpan, ég fann það á mér
að hún stóð á hleri. En við skulum flýta
okkur út um þennan glugga. Réttu mér
pokann. Bert hvarf eins og skugg*
um gluggann, og lét myrkrið skýla
sér. Harry skalf af hræðslu og
var ekki eins snar í snúningum og Bert
en þó komst hann von bráðar út líka
Um leið og hann kom niður á grasblett
BERT BROWN kramdi sígarettustubbinn
á yfirfullum öskubakkanum og leit á
armbandsúrið sitt.
— Viltu kaffibolla, við þurfum ekki
að fara fyrr en eftir tíu mínútur? sagði
hann.
Harry Dov/ling, sem sat andspænis hon
um við frernur óhreint borð í kaffihús
inu, var svo niðursokkinn í að lesa dag
blað, að hann svaraði ekki strax. Hann
hreyfði varirnar eins og hann væri að
lesa með s.álfum sér. Það leið drykk
löng stund, þar til hann svaraði. — Taktu
nú eftir Bert. Nú skal ég lesa stjörnu
spána þína í dag: Fyrri hluta dagsins er
þér hagstæður, en gættu þín vel í kvöld.
Ólánið vofir yfir þér, og ef þú ert ekki
vel á verði, þá kemur eitthvað óþægi
legt fyrir þtg. Þetta stendur nú hérna,
Bert.
i -j- Vertu ekki að þessari vitleysu. Ég
skil ekkert í þér að eyða tímanum í að
lesá þessar stjörnuspár. Þetta er ekkert að
mabka, svaraði Bert.
~r Segðu það ekki, Bert, sagði Harry.
— ;Ég hef sjálfur tekið eftir því að það
er jtryggara að taka mark á þessum spá
dómum. T. d. stóð í spádómnum mínum
á fpstudaginn: Þú skalt ekki spila í kvöld
Égi spilaði nú samt og tapaði tíu pund
um á tíu mínútum, áður en ég áttaði mig
og hætti. Nei, aðvaranir stjrnanna eru
ekl ert gamanefni. Ég held að við ættum
að hætta við þetta í kvöld, eða þá slá því
á i rest.
1 íert starði andartak orðlaus á féiaga
sinn, síðan hallaði hann sér í átt til hans
og sagði: — Heyrðu nú, góði, ertu alveg
að !tapa glórunni? Eigum við að hætta við
inn fyrir neðan gluggann, sá hann gegn
um myrkrið, að einhver kom fyrir hús
hornið.
— Jackson, hálfhrópaði Harry og flúði
síðan út í dimman garðinn, eins og lirædd
kanína. Garðurinn umhverfis húsið var all
stór með runnum og limgerðum hér og
þar. Þar var einnig lítil tjörn og skúr
undir garðyrkjuverkfæri. Harry sá tjörn
ina um leið og hann hljóp út í hana. Hon
um varð fótaskortur og mikið skvamp
heyrðist þegar hann brölti aftur upp úr
vatninu.
— Þetta hlýtur hann að hafa heyrt,
stundi Harry. Hann leit um öxl og sýnd
ist maðurinn sem elti hann vera að fara
yfir endann á tjörninni. Harry fór bak
við verkfæraskúrinn og kom þar auga
á iijólbörur, sem voru reistar upp við
vegginn. Án þess að hugsa sig um skreið
hann bak við börurnar og húkti þar
rennvotur og skjálfandi. Hann heyrði
fótatak utan úr garðinum, en sá engin leit
arljós og fótatakið virtist fjarlægjast.
FIMMTÁN MÍNÚTUM síðar skreið Harry
undan börunum og stökk út yfir steingarð
inn umhverfis lóðina. Hann var kunnugur
á þessum slóðum og vissi um gamlan
götuslóða, sem lá þvert á þjóðveginn til
borgarinnar. Harry ákvað að fara þessa
leið, en hann komst ekki lijá því að fara
smáspöl eftir akveginum.
Hann fór að hugsa um hvort Bert hefði
komizt undan á gamla bílskrjóðnum sín
um, sem þeir höfðu farið á til Landsdale
Road fyrr um kvöldið. í þeim svifum
heyrði hann í bíl og viti menn, þetta var
bill Berts. Bíllinn nam staðar rétt hjá
Harry. Hliðarrúðan var dregin niður, og
andlit sem Harry kannaðist alltof vel við
gægðist út:
— Gott kvöld, Harry. Ég er búinn að
leita þín í talsverðan tíma. Má ég ekki
bjóða þér í dálítinn ökutúr.
Þetta var Robert Jackson. Harry var
sem lamaður. Mótspyrnulaust lét hann
leiða sig inn í bílinn. Þar var fyrir ann
ar lögregluþjónn, og síðan óku þeir á-
leiðis til borgarinnar.
Þegar Harry hafði jafnað sig örlítið á-
ræddi hann að spyrja: — Hvað eruð þið
að gera hér? Og hvar fenguð þið þenn
an bíl?
— Við skiptum á bílum við Bert Brown
félaga þinn, svaraði Jackson. — Hann er
nú á leið til borgarinnar sem farþegi í
annars konar bíl.
—Já, en hvers vegna eruð þið hér úti
í Landsdale á þessum tíma sólarhrings?
spurði Harry. Varst þú ekki á vakt í dag
og ættir þess vegna að vera heima núna
Jaekson?
— Jú með réttu lagi hefði ég auðvit-
að átt að vera heima í kvöld. En mér datt
allt í einu í hug að heimsækja gamlan
kunningja, sem býr hérna skammt frá
Á leiðinni kom ég auga á þennan bíl hans
Berts og mér fannst ég þurfa að athuga
það nánar, hvers vegna hann stæði þarna
Og svo veiztu framhaldið. En raunveruleg
ástæða þess að ég fór að heimsækja kunn
ingja minn í kvöld, var sú að ég las í blaði
stjörnuspá dagsins: — Heimsæktu gaml
an kunningja í kvöld. Það færir þér
skemmtun, spenning og dálítil laun. Þú
hlærð auðvitað að mér fyrir þetta, Harry
eða trúir þú líka á það sem stendur skráð
í stjörnunum?