Dagur - 29.11.1997, Blaðsíða 8

24-laugardagur 29.nóvember 1997

LÍFIÐ t LANDINU
»
'
„Mérþykir vænt um vísnaáhuga Péturs og reyni að efla hann eftir megni. Ég tek eftirþví að ég held að honum sömu bókum og faðir minn gerði þegar hann vildi efla vísnaáhuga minn. Þannig gengur arfurinn frá kynslóð til
kynslóðar. Það væri gaman ef framhaldyrði á því, “ segir Halldór Blöndal, en sonur hans Pétur hefur ástríðufullan áhuga á vísnagerð. mynd: e.ól.
Bestu vísuniar eins
ogbæjarlækurinn
HalldórBlöndal, 59
ára samgönguráðherra
og hagyrðingur, og
PéturBlöndal, 25 ára
blaðamaðurog hagyrð-
ingur, erufeðgar. Báðir
eiga sér ástríðufullt
áhugamál sem er
vísnagerð. Þeirsegjast
báðirhafa fengið
áhugann strax á
bamsaldri.
„Foreldrar mínir fóru oft með
vísur fyrir okkur bræðurna og
vinir föður míns voru margir
hverjir hagyrðingar sem höfðu
gaman af að fara með vísur fyrir
okkur strákana," segir Halldór.
„Halldór Vigfússon, sem kannski
var besti vinur föður míns,
kenndi mér til dæmis þessa vísu,
svo snemma að mér finnst ég
hafa kunnað hana alla ævi:
Nri er hlátur nývakinn,
nú er grátur tregur.
Nri er ég kátur nafni minn,
nú er ég mátulegur.
Ég man að ég skildi orðið nývak-
inn sem einhvers konar kenn-
ingu og taldi það merkja stúlku.
Mig minnir að ég hafi verið
ellefu ára þgar ég orti mfna
fyrstu vísu. Ég var þá í Litlu-
Sandvík, reið gamla Jarp og
fylgdist með því þegar kjóinn elti
kríurnar og stal frá þeim ætinu.
Þá varð til þessi vísa:
Sækir hún i hreiðrið hjörg
í hafið er lanet að fara.
Fer í kjaftinn kjóans mörg
kræsing fuglsins snara.
Mér þykir alltaf vænt um þessa
vísu.“
„Það liggur nokkuð ljóst fyrir
hvaðan ég hef fengið vísnaáhug-
ann,“ segir Pétur og lítur til föð-
ur síns. „Kveðskapurinn var alls
staðar í kringum mig. Pabbi var
síyrkjandi og á mannamótum
var mikið kveðið. Mamma er
söngelsk og spilar á pfanó og í
gegnum tónlistina kynntist ég
einnig ljóðlistinni.
Ein fyrsta vísan sem ég lærði
var eftir föður minn og það sýnir
hégóma minn að vísan var um
mig. Hún var ort í ferðalagi þeg-
ar faðir minn horfði á eftir mér
og Þórarni Guðmundssyni tón-
skáldi þar sem við gengum sam-
an út í skóg:
Sólin dátt á himni hló
horfði á jarðartetur
þar sem gengu um grænan
skóg
gamalt skáld og Pétur.
Sjálfur orti ég mína íyrstu vísu
níu ára gamall og upphafið er á
þessa leið:
Kona sem hatt poka
og kallaði: Hættið að moka.
Meira man ég ekki og ég er ekki
viss um að ég vilji muna meira,“
segir Pétur og eftir það svar er
ekki annað til ráða en að spyrja
þá feðga hver sé galdurinn við
að búa til góða vísu.
Listin að yrkja góða vísu
Halldór verður fyrri til og svarar
af ákveðni: „Það getur enginn
ort góða vísu nema hann kunni
mikið af vísum og hafi vald á
hrynjandinni og ljóðmálinu.
Hann þarf að geta leikið sér að
orðum í huganum og vera tilbú-
inn að breyta fyrri eða síðari
hluta eða einstaka setningum í
vísu þótt honum finnist þær
ógnargóðar, því annað getur
fundist sem fellur betur að efni
og hljómi orða. Og ef verið er að
yrkja hringhendu er mjög þýð-
ingarmikið að það sé sterkur
hljómur í henni svo gaman sé að
kveða hana því hringhenda er
bragarháttur sem er því aðeins
skemmtilegur að maður rauli
hann eða heyri hann kveðinn.
Síðasta hringhendan sem ég
orti var af því tilefni að byggða-
sjóður ræður yfir sérstökum
kvótapotti sem útdeilt er til
staða sem eru afskekktir eða búa
við einhæft atvinnulíf eins og
Grímsey eða Bakkafjörður. Eins
og flestir vita er Egill Jónsson á
Seljavöllum formaður byggða-
sjóðs og það skýrir vísuna:
Þó aðfalli þorskaflinn
þó menn kalli á Drottinn
skammtinn allir sækja sinn
í Seljavallapottinn.