Dagur - 29.11.1997, Blaðsíða 16

Dagur - 29.11.1997, Blaðsíða 16
32 - LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 1997 LÍFIÐ t LANDINU JÓHANNESAKSPJALL Sveitavargurinn á flótta Landsfeðurnir eru nú ýrnsir með böggum hildar vegna hins svokallaða „fólksflótta“ af landsbyggðinni, þar sem æ fleiri dreifbýlisvargar virðast sækja í „sollinn fyrir sunnan" eins og það var kallað fyrr á öldinni og er kannski enn. Hið opinbera hefur sett úrræða- gott fólk í þar til skipaðar nefnd- ir til að kanna ástæður þessa séríslenska flóttamannavanda- máls og þess var sérstaklega gætt að hafa Baldur Hermanns- son ekki innanborðs, því hann hefði örugglega harðneitað því að um vandamál væri að ræða. Og hefur enda marg sagt: „Leyf- ið sveitadurgunum að flytja suð- ur til mín og bannið þeim það eigi, því hér er mátturinn og dýrðin." Og mikið til í því, a.m.k. hvað máttinn varðar, þó deila megi um dýrðina sunnan heiða. Flóttinn lír menninguiuii En hver er svo niðurstaðan að mati nefnda- og ráðamannar Hver er að þeirra dómi ástæðan fyrir fólksflóttanum af lands- byggðinni? Jú, fyrst og fremst eru menn að flýja fábreytni í menn- ingu, afþreyingu og mannlífi á þessum krummanna skuðum og flykkjast því suður að sundunum bláum þar sem fjölbreytnin ein ríkir á þessum sviðum. Það var og. Hvað menninguna varðar þá má auðvitað deila um það hvort sé meira menningar- þroskandi að æfa og taka þátt í 1-2 leiksýningum á vetri og horfa á aðrar 4-5, eins og helm- ingur landsbyggðarmanna gerir að jafnaði, eða fara 2-3svar í Þjóðleikhúsið. Því staðreyndin er sú að sá sem býr í kjallara- holu í Reykjavík, við hliðina á Þjóðleikhúsinu og skammt frá Islensku óperunni, er ekkert nær menningunni en sá sem býr í dýrindis einbýlishúsi á Húsa- vík. Enda ekki óalgengt að þegar maður hittir fólk sem flutti í menninguna fyrir sunnan fyrir nokkrum árum og spyr það um leiksýningar, myndlistarsýningar og tónleika sem það hefur farið á, þá kemur oftar en ekki upp úr dúrnum að viðkomandi hafa nú reyndar ekki haft tíma til að sinna neinu af þessu lengi, en „þetta er alltaf á dagskránni." Og þetta er sama fólkið og hafði varla tíma til að stunda vinnu úti á landi af því að það var á kafi í alls konar menningar- brölti, syngjandi í kórum og leik- andi í Leikfélaginu. Niðurstaðan er því raunar sú að menn eru oftar en ekki að flýja alltof öflugt og krefjandi menningarlíf úti á Iandi, eru bara orðnir svo voðalega þreyttir á öllu þessu menningarvafstri og þrá því ekkert heitar en að kom- ast á stað þar sem ekki er stöðugt verið að draga þá út úr friðhelgi heimilisins til þess að sýsla við menningarstarf. Þess- vegna flytja þeir suður og una upp frá því glaðir við sitt, ótrufl- aðir fyrir framan sjónvarpið og miklir fimleikamenn á öllum tökkum fjarstýringar. Fíkniefnasalar eða forðagæsliunenn? Þannig háttar sem sé til um fjöl- breytni og fábreytni í menningu og aíþreyingu á Iandsbyggð og suðvesturhorni. En það sem vefst hinsvegar fýrir pistilpúka er að átt sig á þessu með „fjölbreyttara mannlíf sem sveitagladdar ku sækja svo voðalega í fyrir sunnan. Hvað er fjölbreytt mannlíf? Væntanlega er slíkt fyrir hendi þar sem flestar tegundir eða týpur af fólki fýrirfinnast. Þannig er mannlífíð vissulega miklu fjöl- beyttara við götu í Reykjavík þar sem í hópi nágranna eru t.d. þingmaður, fjöldamorðingi, bisk- up, bamaníðingur, poppstjarna, fíkniefnasali, tískusýningardama, innbrotsþjófur og víkingasveitar- maður, heldur en við götu á Húsavík þar sem búa fjórir sjó- menn, þijár fískverkakonur, tveir rafvirkjar, tveir fyrrverandi forða- gæslumenn, þrír varabæjarfull- trúar og einn drykkfelldur blaða- maður. Þetta er náttúrlega ekki samanburðarhæft, mannlífið við Reykjavíkurgötuna er miklu fjöl- breyttara og litríkara en í Húsa- víkurgötunni. En á hvorum staðnum skyldu grillpartíin og bamaafmælin vera skemmtilegri? Maunlíf ifinan fanna Fjölbreytt mannlíf hefst nefni- lega í hausnum á manni sjálf- um. Hvar sem menn eru búsett- ir þurfa þeir fyrst að sætta sig við sambýlið við sjálfan sig, og þá geta þeir farið að huga að fjölbreytni mannlífsins utan tanna og allt um kring. Húsvík- ingar eða Raufarhafnarbúar búa við það mannlíf sem þeir eiga skilið og þurfa ekkert að flytja burt til að samlagast „fjölbreytt- ara mannlífi" annarsstaðar. Og Reykvíkingar þurfa ekki heldur að flýja hið meinta borgarstress út á land til að upplifa ímyndaða kyrrð og frið. Menn þurfa fyrst og fremst að taka til í kollinum á sjálfum sér og þá geta þeir valið sér búsetu hvar sem er á Iand- inu, allt eftir því hvað hentar best þeirra upplagi, kunnáttu og þörfum. Og unað glaðir við sitt.

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/251

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.