Dagur - 04.12.1997, Blaðsíða 5

r

FIMMTUDAGUR 4. DESEMBER 1997 - 21
Glasasett
Ingibjörg Johnsen býr í Vestmannaeyjum, rekur þar
blómaverslun og tekur mikinn þátt í félagslífi bæj-
arins.
„Sú jólagjöf sem mér er minnistæðust, er þannig
til komin að pabbi minn kom eitt sitt heim með
pakka, sem hann afhenti mömmu minni og sagði:
„Þetta er jólagjöfin til ykkar allra,“ en við börnin
vorum þá sex. Mamma opnaði pakkann, og í hon-
um var glasasett, - kanna og 12 glös með skútu-
mynstri.
Pabbi minn var mjög vínhneigður, en sagði við
’þetta tækifæri, að aldrei færi áfengur drykkur í
þessi glös.
Þetta var mikil gleði, en þar sem jólin voru ekki
á næsta leyti, þá var viss kvíði í okkur. Svo komu
blessuð jólin og pabbi stóð við það sem hann hafði
sagt. Ekkert áfengi var haft um hönd og aldrei
meir. Þar með var komin dýrlegasta jólagjöfin sem
ég man eftir,“ segir Ingibjörg.
Ú tlendui Uðsbúningui
Atli Hilmarsson fþróttamaður man ekki alveg
strax eftir neinni sérstakri jólagjöf sem er eftir-
minnileg, en svo kemur íþróttamaðurinn upp í
honum og hann segir:
„Eg fékk einu sinni erlendan félagsbúning, ætli
ég hafi ekki verið u.þ.b. tíu eða ellefu ára. Það var
alveg frábært og ég held að ég hafi meira að segja
farið í hann á aðfangadagskvöld og notað hann
sem jólaföt eftir að ég tók upp pakkann. Þetta er
held ég, sú jólagjöf sem ég gleymi síst, af öllum
þeim sem ég hef fengið um ævina,“ og það er
greinilegt að þetta skipti hann miklu þegar það
var.
Atli segist því miður ekki eiga þennan búning
enn, „því það hefði verið gaman að geta gefið
hann næstu kynslóð," en hann er horfinn í ald-
anna skaut.
Atli Hilmarsson minnist liðsbúningsins.
FótstLginnbíU
Jóhannes í Bónus var fimm ára
gutti í Norðurmýrinni þegar
hann fékk jólagjöfina sem hann
man best eftir. Það var skömmu
eftir stríð og ekkert allt of mikið
til af vörum í landinu.
„Ég held að ég gleymi aldrei
þessari gjöf,“ segir Jóhannes.
„Þetta var það stórkostlegasta
sem hægt var að hugsa sér, fót-
stiginn bíll, straumlínulaga og
með hvítum röndum. Foreldrar
mínir pöntuðu hann frá útlönd-
um og ég átti hann lengi og
hann var alltaf í miklu uppá-
haldi hjá mér.“
Hressir krakkar
á aðventu
Hópurinn sem tekur þátt í æskulýðsstarfínu. myndir: hilmar.
I kirkjunum ervíða
unnið æskulýðsstarf
og einn þátturþess er
T.T.T. semþýðirtíu til
tólfára.
Krakkar á þessum aldri hittast
vikulega og halda fundi þar sem
leikir og létt gaman eru aðal-
uppistaðan, ásamt kristilegri
fræðslu. Þau fara líka í stutt
ferðalög og finna upp á ýmsu.
Dagur hitti nokkra hressa
krakka sem voru á slíkum fundi
og spurði þau um aðventuna.
Sandra Olafsdóttir er í kirkjukór
Bústaðakirkju. Hún á einn yngri
bróður og tvo eldri bræður.
Andri Guðmundsson á þtjár
yngri systur. Aðalheiður Sif
Agústsdóttir á þrjá bræður, alla
eldri.
Andri: Aðventan er spenn-
andi, ég hlakka alltaf svo mikið
til jólanna.
Sandra: Ég veit nú ekki, jú ég
hlakka auðvitað til jólanna.
Aðalheiður: Ég hef ekkert
spáð í aðventuna.
Hvað finnst þeim um aðvent-
una, er hún eins og þau vilja
hafa hana?
Andri Guðmundsson.
Andri: Það mætti alveg vera
þannig að við færum meira sam-
an, að gera eitthvað. Við förum
saman að kaupa jólagjafir, nema
þegar mín gjöf er keypt, þá má
ég ekki fara með.
Sandra: Ég er alveg ánægð
með okkar aðventu.
Aðalheiður: Okkar aðventa
var mjög fín í fyrra.
Hvað gera þau svo á aðvent-
unni með fjölskyldunni?
Andri: Við kveikjum á kert-
um, tölum um Jesú, förum í
kirkjuna. Og svo förum við á að-
ventukvöld hjá kvennakórnum
sem mamma er í og aðventu-
kvöld í Grensáskirkju.
Aðalheiður: Við föndrum og
bökum og skreytum, kaupum
jólagjafir og förum í bæinnn.
Sandra: Við skreytum húsið,
kveikjum á kertum á hveijum
sunnudegi og bökum og búum
til jólaskraut.
Andri: Við búum líka til jóla-
skraut, kannski gerum við ekki
mikið af því núna, því við eigum
orðið svo mikið. Við bökum líka
kökur. Stundum bökum við þær
svo seint að það eru til kökur
langt fram á vor.
Söndru finnst gaman að
teikna og búa til ljóð og hún
ætlar að búa til sínar jólagjafir
sjálf eftir því sem hún getur.
Andri segist stundum hafa búið
til jólagjafir, einu sinni dúkku-
hús handa systur sinni. Hann er
reyndar byrjaður að búa til gjafir
að þessu sinni og ætlar ekki að
verða of seinn.
Aðalheiður: Ég veit ekki hvað
mig langar í í jólajöf, ég bý sjálf
til jólagjöfina handa pabba og
mömmu. Stundum gef ég
bræðrum mínum sokka og
bindi.
Ef þau mættu ráða alveg hvað
Ijölskyldan gerði um aðventuna,
Sandra Ólafsdóttir.
hvernig myndu þau vilja hafa
hana?
Andri: Ég myndi vilja að við
færum öll saman meira í bæinn,
kannski út úr bænum líka. Það
er mest gaman að vera með fjöl-
skyldunni.
Sandra: Sama segi ég, það
Aðalheiður Sif Ágústsdóttir.
væri gaman að fara meira og
skemmta sér. Sjá leikrit og bíó
og bara skoða.
Aðalheiður: Ég veit ekld, bara
eitthvað. Kannski fara á skíði og
í bæinn.
Þessir krakkar eru nokkuð
ánægð með sínar Ijölskyldur en
þó eru það smáatriðin sem þau
vildu kannski breyta. Líklega er
það svo hjá öllum Qölskyldum.