Dagur - 25.06.1998, Síða 11

Xk^HT
FIMMTUD A GUR 2S. JÚNl 1998 - 27
LÍFIÐ í LANDINU
R A D D I R
FÚLKSIIMS
MEINHORNID
• Óskiljanlegt
hve seint og illa
við ætlum að
taka leiðbeining-
um og aðvörun-
um í umferð-
inni. Sama hvað
gerist. Alltaf
höldum við okk-
ar gamla lagi,
hraðanum, sof-
andahættinum,
tillitsleysinu og
asanum. Við lát-
um okkur aldrei
segjast og það er
óþolandi.
„Ég gafnú rannsóknarlögreglumanninum allt góssið úr eldhússkápnum og sá ekki eftir því,
hann virtist ánægður með söguna sem ég hafði sagt honum og taldi enga ástæðu til að efast.“
• Meinhymingur
þolir ekki þegar
hann er spurður
um fríkort í
verslunum sem
með það manga.
Þegar af-
greiðslufólk hef-
ur fengið í hend-
ur peninga eða
greiðslukort - en
ekki fríkort - þá
ætlar meinhyrn-
ingur ekki að
nota fríkort. Og
það er algjörlega
óþolandi að vera
spurður um það
í hvert einasta
skipti. Mein-
hyrningur notar
ekki fríkort! Og
hana nú!
Óþolandi er sú
árátta Islend-
inga að spyrja
hvem einasta út-
lending sem
hingað kemur:
„... and how do
you like
Iceland?“
Þegar amma var
eftirlýst af Interpol (2)
Helga R.
Einarsdóttir
skrifar
Strandgötu 31, 600,Akureyri
Þverholti 14,105 Reykjavík
Síminn lesendaþjónustu:
460 6111
Netfang: ritstjori@dagur.is
Símbréf: 460 6171/551 6270
Óskað er eftir að bréf til
blaðsins séu að jafnaði hálf til
ein vélrituð blaðsíða, 1000-1200
tðlvuslög. Dagur áskilur sér rétt
til að stytta lengn' bréf.
Nú voru komin á vett-
vang hjón sem tilheyrðu
mínum hópi og sátu
þau hjá okkur og fylgd-
ust með samræðunum,
án þess að leggja mikið
til málanna. Að endingu
gaf hann mér mynd af
sér, sem tekin var af
götuljósmyndara og á
öxl hans sat grettinn
apaköttur. Þótti mér álitamál hvor væri
fríðari, en fannst svosem bara ókurteisi
að afþakka myndina, svo ég stakk henni
í töskuna mína ásamt pundunum, heim-
ilisfanginu og kínversku seðlunum.
Fór hann nú að tygja sig til brottfarar,
en hafði orð á því áður en hann kvaddi
hvort hann gæti fengið nafn og heimilis-
fang hjá mér. Þótti mér það ekki nema
sjálfsagt, þar sem ég var með fulla vasa
fjár frá honum. Eg skrifaði nafnið mitt
og póstáritun á miða sem ég lét hann
hafa og svo kvöddumst við með vin-
semd.
Segir nú ekki meira af þessum degi
eða Lundúnadvölinni yfírleitt. Farsæl-
lega heim komin tókum við til við dag-
legt amstur hversdagsleikans, gjafir og
peninga frá vini mímum Antony lagði ég
upp í eldhússkáp og hugðist taka með
mér í næstu kaupstaðarferð.
Símtal og heilabrot
Um það bil þremur vikum síðar hringdi
síminn og ég varð fyrir svörum. Karl-
maður kjmnir sig og segist hringja frá
Rannsóknarlögreglu ríkisins, hann
spurði eftir Helgu Einarsdóttur og ég
sagði til mín. Þá spurði hann hvort ég
þekkti mann að nafni Antony Jones, já
ég hélt nú það, „hann er vinur minn
sem ég kynntist úti í London í sumar, og
ég á fullan eldhússkáp af dóti frá hon-
um“. Jæja væna mín, sagði
rannsóknarlögreglumaður
ríkisins, getur þú hitt mig á
lögreglustöðinni á Selfossi á
morgun klukkan eitt? Og
taktu með þér dótið.
Jú, ég hélt að það væri í
lagi, en ekki fékk ég frekari
skýringar að sinni. Þetta
símtal olli mér töluverðum
heilabrotum það sem eftir
lifði dags, það vafðist fyrir
mér hvernig Rannsóknarlög-
regla ríkisins hefði komist í
samband við þennan
skyndikunningja minn. - Gat
verið að hann væri kominn
til landsins og væri að reyna að hafa
uppi á mér? Ekki Ieist mér á það. Næsta
dag tók ég allt góssið úr eldhússkápn-
um, pund, kínaseðla, mynd og nafn-
spjald og hélt út á löggustöð í tæka tíð.
Þá flaug mér í hug að þetta hlyti að vera
meiriháttar mál, rannsóknarlögreglu-
maður ríkisins gerir sér varla ferð út á
land fyrir smámuni, hér eru rannsókn-
arlöggur sem ættu að geta séð um svona
nokkuð. Af hverju gat Hergeir ekki bara
spjallað við mig?
Erindi frá Intcrpol
A Iögreglustöðinni tók þessi mæti mað-
ur á móti mér og bauð til sætis inni í
litlu herbergi, svo lokaði hann dyrunum
kyrfilega áður en hann settist á móti
mér \áð borðið. Svo fór hann að spyrja
mig. Hvernig kynntist ég Antony vini
mínum? Hafði ég hitt hann oftar?
Hvenær komum við heim? Allt mögu-
legt vildi hann vita, en honum fannst
engin ástæða til að segja mér hvers
vegna hann var að forvitnast þetta.
Ég sagði honum nú þá sögu sem hér
er að framan skráð og dró ekkert undan
sem mér fannst skipta máli, hann skrif-
aði þetta allt niður jafnóðum og skaut
inn einstaka spurningu. Að endingu
vildi hann vita hvort einhver myndi geta
staðfest að þetta væri satt og rétt frá
sagt og ég nefndi hjónin sem sátu hjá
okkur í hótelanddyrinu. Að þessu Ioknu
las hann fyrir mig það sem hann hafði
skrifað og ég kvittaði undir að rétt væri
eftir mér haft.
Nú loksins þótti rannsóknarlögreglu-
manni ríkisins ástæða til að segja mér
hvers vegna hann hafði svona mikinn
áhuga á mér og vinum mínum. Rann-
sóknarlögregla ríkisins hafði fengið er-
indi frá Interpol, þar sem þeir voru
beðnir að hafa uppi á þessum kven-
manni sem hét Helga Einarsdóttir og
átti heima á Rauðholti á Selfossi. Vinur
minn Antony hafði verið tekinn fastur í
London, þar sem hann hafði gengið á
milli verlsana og hótela og selt gamla,
græna, verðlausa hundrað króna seðla
frá Islandi sem sænskar krónur, og var
víst ekki smátækur. Eina vísbendingin
um hvar hann gæti hafa fengið seðlana
var blað sem hann hafði á sér með nafn-
inu mínu og heimiiisfangi. Þar lá við að
Danir lægju í því!
Ég gaf nú rannsóknarlögreglumannin-
um allt góssið úr eldhússkápnum og sá
ekki eftir því, hann virtist ánægður með
söguna sem ég hafði sagt honum og
taldi enga ástæðu til að efast. Að sögu-
launum sagði hann að ég skyldi halda
pundunum 25, ég gæti notað þau í
næstu ferð. En hvernig er það, eru þeir
ekki óvelkomnir í útlöndum sem eru á
skrá hjá Interpol?
Auglýsing
varðandi íslenskan
ríkisborgararétt
Meö lögum nr. 62' 12. júní 1998 um breytingu á
lögum um íslenskan ríkisborgararétt nr. 100/1952
er sett ákvæði til bráðabirgða þar sem þeim
hjónabandsbörnum íslenskra mæðra og erlendra
feðra, sem fædd eru á tímabilinu eftir 1. júlí 1964
en fyrir 1. júlí 1982 og hefðu öðlast íslenskt
ríkisfang ef lagabreyting, sem tók gildi 1. júlí 1982,
hefði verið í gildi við fæðinguna, er veitt heimild til
að öðlast íslenskan ríkisborgararétt að
fullnægðum tilteknum skilyrðum.
Þeir sem óska eftir að notfæra sér þessa
heimild skulu tilkynna það til dóms- og
kirkjumálaráðuneytisins.
Samkvæmt lagaákvæðinu skal móðir barns
sem fætt er á þessu tímabili og er innan 18 ára
aldurs lýsa yfir að hún óski eftir íslenskum
ríkisborgararétti fyrir barn sitt og skal barnið
einnig samþykkja yfirlýsinguna. Móðirin skal vera
íslenskur ríkisborgari og hafa forsjá barnsins.
Hafi barn sem lagaákvæði þetta á við náð 18 ára
aldri getur það tilkynnt ráðuneytinu um að það
óski eftir að nýta sér þessa heimild til að fá
íslenskan ríkisborgararétt. í því tilviki skal móðirin
hafa haft íslenskan ríkisborgararétt við fæðingu
barnsins og a.m.k. til 1. júlí 1982 og barnið skal
fullnægja skilyrðum 8. gr. laga um íslenskan
ríkisborgararétt til að vera íslenskur ríkisborgari.
Samkvæmt þeirri lagagrein skal barnið vera
fætt hér á landi eða
hafa átt lögheimili hér áður en það náði 22ja ára
aldri eða dvalið hérlendis umtalsverðan tíma.
Yfirlýsingu eða tilkynningu þess sem óskar eftir
að notfæra sér ofangreindan rétt skulu fylgja
eftirtalin gögn:
1. Fæðingarvottorð barnsins.
2. Fæðingarvottorð móðurinnar.
3. Gögn um ríkisborgararétt móðurinnar.
4. Gögn um forsjá móður sé barnið
undir 18 ára aldri.
5. Vottorð Hagstofu íslands um búsetu eða
önnur gögn um dvöl hér á landi sé barnið yfir
18 ára aldri og ekki fætt hérlendis.
6. Upplýsingar um í hvaða ríki barnið á nú
ríkisborgararétt.
Dóms- og kirkjumálaráðuneytið,
23. júní 1998.