Dagur - 27.02.1999, Page 16

32 - LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1999

Jack litli Hemingway og pápi eftir góöan dag að veiðum.
Fluguveiðar að vetri (106)
Minnisstæður ís-
landsvinur í hópi
fluguveiðimanna er
Jack Hemingway,
sem veitt hefur hér
á landi undanfarin
ár. Skemmtilegur
karl: hálfáttræður,
röskur í framgöngu og á það til
að segja fjörlega frá. Ég nefndi
hann fýrr þegar við veiddum
saman urriða og drukkum
romm með hráum silungi í
sojasósu. Svo var hann svo
elskulegur að senda mér bók
sína: „Hrakfarir fluguveiði-
manns“ (Misadventures of a
Fly Fisherman). Þar er
skemmtileg saga um það þeg-
ar veiðimaðurinn óskar eftir að
fiskurinn taki EKKI. Biður til
guðs að hann taki ekki!
Hemingway og Hemingway
„Líf mitt með og án pápa“ er undirtitill
bókarinnar, sá stutti glímir við tilveru í
skugga hins mikla risa í föðurmynd.
Ernest var auðvitað ekki bara heimsfræg-
ur rithöfundur heldur snilldar veiðimað-
ur (ef marka má eigin frásagnir). Jack er
glúrinn líka og hefur skrifað mikið um
veiðar. Ungur fékk hann bakteríuna frá
pápa, hann segir frá ferðum þeirra feðga
á silungaslóðir. Eftir það verður hann
sjaldan viðskila við flugustöngina. A
stríðsárunum er hann svo kominn til Evr-
ópu þar sem hann er munstraður til að
stökkva inn í hernumið Frakkland í fall-
hlíf og njósna um setuliðið:
„Spennan jókst með hverri stund. Það
var næstum léttir þegar kallið kom og við
teknir fyrir til að fá upplýsingar og bún-
að. Þegar breskur yfirmaður sá flugu-
stöngina í klæðistöskunni hrópaði hann:
„Herra minn trúr! Þú tekur þetta ekki
með þér!“ Eg svaraði: „O, þetta er bara
sérstakt loftnet. Það lítur út alveg eins og
flugustöng.11 „Herra minn trúr. ÞAÐ er
sniðugt!"
Jack og félagar fóru á loft með allan
búnað til að hjálpa frönsku andspyrnu-
hreyfingunni. Hjól, taumar og flugur
voru í kortatöskunni. Jack hafði útbúið
snæri til að hafa um sig og í stöngina.
Þegar hann nálgaðist jörð eftir áhættu-
samt flug að næturþeli inn yfir hernáms-
svæðið sleppti hann stönginni til að
skaða hvorki sig né hana í lendingu.
Bæði lentu frekar mjúklega.
Njósnir og fluguveiðar
Maður hefur heyrt um veiðidellu: ungur
maður sem aldrei hefur lent í stríði né ill-
deilum við alvöru óvini er nú kominn að
baki víglínu með stöngina með. Fyrstu
kynni af stríðinu eru nöturleg, félagar
meiðast illa í lendingu, andspyrnumenn
verða fyrir hroðalegu áfalli þegar Þjóð-
verjar góma hóp unglinga sem falið hafði
verið að sprengja jarðgöng - þeir eru Iim-
lestir á hrottafenginn hátt.
Það er þá sem stöngin kemur í góðar
þarfir.
Friðsæll dagur í dalnum
Lítið var um að vera í nokkra daga, and-
spyrnumenn og njósnarar höfðu hægt um
sig. Jack sá að nú var kominn tími á
stöngina, „þetta var fyrsta tækifæri mitt
til að veiða í hernumdu Frakklandi“.
Djúpur dalur var í grennd, og á þar í.
„Landið var kalksteinn og ég var vongóð-
ur um ána. Kalksteinn vísar á heilbrigt
vatnalíf og sprækan, vel haldinn silung.
Ég var í kakifötum, ekki óvenjulegum fyr-
ir almenna borgara á þeim tíma, ekki
með kaskeiti, en bandaríski fáninn saum-
aður á öxlina. Eg var með axlarhulstur og
byssu innan á mér. Eg festi hjólið á
stöngina og skildi hólkinn eftir, setti
taumana og flugurnar innan á mig við
hulstrið...“
FLUGUR
Stefán Jón
Hafstein
skrifar
5$ m 52 rntT srm' VOTAj? \J R&SK' RFJd TZrr' HíTta, 7 F TIM V V m ■ u
\UtF VL YflM UFN
% 1 % \1 W ÍSi'BÚ YNtii KÝfP iTurftiPi B/fAT- M'ALA oFN
{\JÖLPI 1 j u ■¥ w sm'tBiz '
b T ’WHfi - TMífc Viíjufy IMr . 'AtT REYKia
Htffiuí (o/æöí 'cN'm FóftA. R'ojj£- MYtirh h'/FL - f/TLA
> Hum ! mJlp- Lku MRD6 SPIL íÉsb
KJMI 1 * * í i Kimi TkufLA z SlFirtri u tftun- iroBu VtGV/i S
h' huNut , 'MTI 5 bfbs. PUfiPr StFA FuGL ITjT BEiBríi
w pbni m U (L > V/ixa MM }WKrJA
mrn f>m HtitTA' J UM. w* BfiTI hKMfi (d
L* STÍPUF. i : OtiCuL L3HUÁti im mkji 3 MILLI- OFH
frWl smil ^HSíKÍI OfiDI JEY0/F bRúft/l W
-> SEFt Fltijh- fJtiD
ÍKR.W WP QMji To
Jack skondraði nú niður snarbratta
hlíðina, „...taugaveiklaður, en fljótlega
yfir mig glaður yfir því að vera kominn á
veiðar. Þrátt fyrir fáránlegar aðstæður
skoppaði ég villtur og galinn niður og
skipti engu þótt líf og limir væru í
hættu.“
Og gátu nú veiðar njósnarans hafist:
„Eg skoðaði ekki ána vandlega fyrst, eins
og ég hefði átt að gera, heldur óð beint út
í vatn sem náði í hné þar sem það var
dýpst í sumarhitanum. Svalinn var hroll-
vekjandi og dásamlegur í senn. Ég
þræddi stöngina og festi tauminn, hnýtti
votflugu, Coachman, á 3x tauminn. Eg
hafði stokkið beint út í besta veiðivatnið
sem ég sá og auðvitað eyðilagt gjörsam-
lega veiðifæri í grennd, væru þau til á
annað borð. Járnbrautarteinar lágu í 40
metra fjarlægð, fyrir ofan og til vinstri þar
sem ég stóð og horfði niðureftir. Ég byij-
aði að kasta beint út og lét fluguna sveifl-
ast niður og þvert á straum eins og í
klassískum votfluguveiðum. Engin taka
kom, en ég sá fiska skjótast undan mér
og vissi að þetta voru silungar, það merkti
ég af hraðanum og hvernig þeir hreyfðu
sig. Ég varð að vera varkárari, beygja mig
og hreyfa mig hægar úr því að vatnið var
kristaltært og fiskarnir auðhræddir.
Ég kraup og kastaði lárétt, í átt að fisk-
um sem voru þar sem hylur endaði og
vatnið hraðaði sér á ný niður nokkra flúð
þar til það náði næsta hyl. Ég var algjör-
lega einbeittur við að veiða það litla vatn
sem gæti mögulega haldið fiski þegar ég
heyrði skelfilegasta hljóð og það sem ég
vildi síst heyra við þessar aðstæður: fóta-
tak hermanna í takt. Vegna hávaðans frá
flúðinni höfðu þeir komið mér alveg á
óvart. Hermannaflokkur í þýskum ein-
kennisbúningum kom marserandi með
riffla og vélbyssur. Þeir horfðu allir á og
mig virtust skemmta sér við að gera niðr-
andi athugasemdir um mig þar sem þeir
gengu hjá.
I fyrsta skipti á ævinni gerði ég ósk í
hljóði sem nálgaðist að vera bæn. Um-
fram allt, óskaði ég, að ekki tæki fiskur á
þessu augnabliki. Ef það gerðist myndi
allur herflokkurinn stoppa. Og þá kæmi
til umræðna, og ekki mætti miklu muna
að þeir sæju bandaríska fánann á öxlinni
á mér. Alvaldið var með mér; enginn fisk-
ur tók og þeir gengu burt. Ég byrjaði að
nötra, en af mun betri ástæðu en þegar
stóri regnbogasilungurinn slapp í Pahsi-
meroi."
Þ\4 virðast engin mörk sett hverju
menn eru tilbúnir að fórna til að komast
á fluguveiðar. Og komast upp með!
Næst: Pápi Hemingway að veiðum!
Krossgáta nr. 126
Lausnarorðið er .........
Nafn
Heimilisfang
Póstnúmer og staður
Helgarkrossgáta 126
I helgarkrossgátunni er gerður skýr grein-
armunur á grönnum og breiðum sérhljóðum.
Lausnarorð gátunnar á að skrifa á lausnarseðil-
inn og senda til Dags, Strandgötu 31, 600 Ak-
ureyri merktan: Helgarkrossgáta nr. 126.
Einnig er hægt að senda símbréf í númer 460
6171.
I verðlaun fyrir helgarkrossgátu 126 er bókin
„Hverjir eru bestir? Gamansögur af íslenskum
íþróttamönnum" eftir Guðjón Inga Eiríksson
og Jón Hjaltason. Bókaútgáfan Hólar gefur út.
Vinningshafi fyrir krossgátu nr. 124 er
Hanna G. Jónsdóttir, Hólmgarði 54 í Reykjavík
og fær senda bókina „Falsarinn og dómari
hans“ eftir Jón Hjaltason. Bókaútgáfan Hólar
gefur út.
Lausnarorð krossgátu nr. 125 verður tilkynnt
ásamt nafni vinningshafa þegar helgarkrossgáta
nr. 127 birtist.