Dagur - Tíminn Reykjavík - 04.06.1997, Blaðsíða 4

16 - Miðvikudagur 4. júní 1997
JDagur-'ðltmmn
TJmbúðídaust
Hlín
Agnarsdóttir
skrifar
Þið eruð alltaf á móti ís-
lensku þjóðfélagi,“ sagði
nýfermd dóttir vinkonu
minnar um daginn, en hún nýt-
ur þeirra forréttinda að fá að
hlusta á okkur vinkonurnar
rakka niður karlmenn af og til,
en þeir eru jú þetta þjóðfélag,
sem við erum oftast á móti.
Aumingja karlmennirnir, konur
eru alltaf að níða þá niður,
meira segja fyrir framan börnin
þeirra og þeir geta enga björg
sér veitt, því konur eru meistar-
ar orðsins, en þeir athafnanna
og það er svo ljótt að lemja
konur, þannig að þeir sem ekki
láta eftir hnefanum verða að fá
útrás fyrir sín adrenalínköst
með öðrum hætti og öfgafull-
um.
Því eitt er víst, karlmenn eru
kyn öfganna, ef þeir drekka
ekki mikið, þá reykja þeir mikið
eða ríða mikið...þeim gengur
svo erfiðlega að finna eitthvert
jafnvægi í nautnunum og vilja
það kannski ekki...öfgar göfga.
Aðalfundur
lífsháskans
Þeir þyrftu að fara í setu hjá
Búddameistara og stúdera zen
til þess að læra að kyrra hug-
ann og hlusta á sína eigin önd-
un, sem er brúin milli hugar og
líkama og finna sanna lífs-
nautnina renna áreynslulaust
eins og volga mjólk um alla
skynjunina. Annars er hætt við
að þeir liggi fullir um nætur á
dyrabjöllum langt fram á elliár
hjá konum, sem þeir halda að
vilji endilega sofa hjá þeim. Þá
er nú getan kannski farin veg
allrar veraldar, en því má nú
kannski redda með nýjustu
tækni og vísindum. En tölum
ekki um getuleysi karla, það er
fullkomið tabú í þessu þjóðfé-
Nú geta þeir sem eru á móti öllum pillum, en eru samt daprir, (og geta fyr-
ir enga muni tjáð sig um það) tekið gleði sína á ný með landsliðinu í hand-
bolta eða Mont Everest förunum eða Fjölni kryddlegna Þorgeirssyni...
lagi, sem við vinkonurnar erum
á móti og við leyfum nýfermd-
um stúlkum aldrei að hlusta á
svoleiðis tal. Jæja, það er víst
komið sumar og eins og greint
var frá í fréttum á Stöð tvö á
sunnudagskvöld, þá er alltaf
gasalegt álag á Slysadeild og
Bráðamótttöku
þegar helgi fer
saman við
mánaðamót
svona á ný-
höfnu sumri,
eins og gerðist
núna síðast. Þá
er eins og allt
karlkynið þurfi
að spreða vísa-
kortunum á
börum bæjar-
ins (já, ókei,
sumar konur
líka) og halda
aðalfund sinn í
lífsnautnunum
og lífsháskan-
um. Og þegar
fögur sumar-
nóttin líður að'
morgni, þá þarf blessað starfs-
fólkið á slysadeildunum ekki
aðeins að gera að meiðslum og
sárum hundruða slasaðra,
heldur lika vigbúast gegn þeim
sömu. Glæsileg siðmenning lýð-
veldisins hrynur milli klukkan
þrjú og fimm á morgnana um
helgar og menn breytast í skríl.
Það er af sem áður var þegar
menn stjórnuðust eingöngu af
hormónunum og þurftu ekki
áfengi til að fá ærlega útrás fyr-
ir adrenalín-
köstin, þeir
bara hjuggu
mann og ann-
an, borguðu
síðan fyrir það
og voru stoltir
af því. Nú er
allt fullt af
einhverjum
mórölskum
postulum í fjöl-
miðlum að
kvarta yfir
þessu „eðli-
lega“ ofbeldi og
minna menn á
óþægilega
hluti, eitthvað
sem þeir ætl-
uðu ekki að
gera og ætla
aldrei að gera aftur, þeir bara
misstu stjórn á sér.
Karlmenn eru kyn
öfganna, ef þeir
drekka ekki mikið,
þd reykja þeir
mikið eða riða
mikið.. .þeim geng-
ur svo erfiðlega að
finna eitthvert
jafnvcegi í nautn-
unum.
Tjáhefta deildin
En karlmennirnir eru ekki bara
þjóðfélagið sem við vinkonurn-
ar erum á móti, þeir eru líka
landið sem við elskum og þjóð-
inni er svo oft líkt við. Öfgarnar
í náttúrunni endurspeglast í
öfgum persónuleikans er kenn-
ing, sem margir á íslandi eru
voða skotnir í og finnst gott að
skýla sér á bakvið, þegar þeir
hafa skandaliserað á fylleríum
heima eða erlendis. Við búum í
tjáheftu þjóðfélagi, sem spring-
ur með reglulegu millibili, reið-
in sýður í okkur eins og eldur-
inn í iðrum Heklu og glannaleg-
ur kuldinn í samskiptum okkar
er eins og freðin vetrarjörð. Ár
eftir ár búa vinir, hjón og f]öl-
skyldur saman á tjáheftum
deildum, sem eru stundum köll-
uð heimili og leika sama tauga-
veiklunarhandritið ár og síð. í
þessu þjóðfélagi, sem ham-
ingjusamasta þjóð í heimi bygg-
ir, er meira tabú að tala um
andlega hðan, en stinningar-
vanda karlmanna. Jú, það má
kannski tala um það í pukri við
heimilislækninn sinn, sem skrif-
ar í skyndileynd resept upp á
glaðværðarpiÚur. En nú geta
þeir sem eru á móti öllum pill-
um, en eru samt daprir, (og
geta fyrir enga muni tjáð sig
um það) tekið gleði sína á ný
með landsliðinu í handbolta eða
mont Everest förunum eða
Fjölni kryddlegna Þorgeirssyni,
því þeir eru allir góðu kallarnir,
sannkallaðir Gunnarar á Hlíð-
arenda, sem hægt er að líta upp
til og fara með í skrúðgöngu án
þess að skammast sín fyrir. Þeir
eru ímynd heilbrigðis og
hreysti, þeir eru ekki karl-
mennirnir sem við vinkonurnar
erum á móti og þeir myndu
aldrei berja sjúkraliða á slysa-
deildum, hvað þá þykjast vera
hamingjusamir ef þeir væru
það ekki.
Ellert og glæpamaðurinn
Smáþjóðaleikarnir eru
byrjaðir og Garri horfði
spenntur á setningarat-
höfnina í sjónvarpinnu um
daginn. Hún var bara ágæt,
dáldið púkó, en þetta slapp, þó
opnunarhátíð Landsmóts UMFÍ
síðar í sumar eigi eflaust eftir
að slá þessu við. Aðalatriðið
var að Ellert Schram sást í út-
sendingunni þar sem hann sat
í heiðursstúkunni ásamt Ólafi
Ragnari Grímssyni forseta og
Guðrúnu Kartínu konu hans.
Ellert háði eins og menn muna
hetjulega baráttu við Júlíus
Hafstein um formennsku í
Ólympíunefndinni og þar með
forustusætið fyrir smáþjóða-
leikana. Sigur Ellerts í þeim
slag varð vægast sagt söguleg-
ur og hefur þeirrar viðureign-
ar verið minnst sem nætur
hinna löngu hnífa. Kunnugir
segja að fþróttahreyflngin
muni ekki verða söm eftir
þetta, en eins og sást á Laug-
ardalsvellinum í fyrrakvöld
gengu þó spár svartsýnustu
manna ekki eftir - um að ekk-
ert yrði áf Smáþjóðaleikunum
eftir að Júliusi hafi verið bolað
burt.
í heiðursstúkunni
Og Garri var satt að segja
nokkuð ánægður með Ellert
þarna í heiðursstúkunni, hann
var lengst af íbygginn en brosti
síðan aðeins þegar Páll Öskrar
flutti númerið sitt. Það sem
Garra þótti hins vegar verst
var að Ellert skyldi ekki hafa
fiogið á Juan Antonio Samar-
anch, forseta alþjóða Ólympíu-
nefndarinnar, en sá maður
mun vera hinn messti bófi að
því sagt er. Garra er alveg sér-
staklega minnisstæður leiðari
sem sjálfur Ellert Schram, for-
seti íslensku Ólympíunefndar-
innar og þáverandi ritstjóri DV,
skrifaði í blað sitt um nefndan
Samaranch. Þá kallaði hann
þennan mann glæpamann,
hvorki meira nó minna! Leið-
ari Ellerts vakti þjóðarathygli
fyrir skerpu og þor og hafði
þjóðin á orði að Ellert væri
bæði sverð og skjöldur réttlæt-
is í heiminum og innan íþrótta-
hreyfingarinnar. Ellert kynni
líka að kveða að þegar mikið
lægi við og hikaði ekki við að
kalla stórmenni sínum réttu
nöfnum ef svo bæri við.
Bætti ráð sitt?
Glæpamaðurinn í Ólympíuma-
fíunni hlýtur að hafa eitthvað
bætt ráð sítt síðan EUert hætti
sem ritstjóri, nema hann hafi
gert það eftir að Ellert var bú-
inn að koma Júlíusi frá og
sjálfur orðinn formaður ís-
lensku Ólympíunefndarinnar.
Það má merkja á því að Sam-
aranch þessi var í heiðursstúk-
unni með Ellerti og vel virtist
fara á með þeim. enda Samar-
anch ábyggilega þakklátur Ell-
erti fyrir að hafa bent sér á að
hann væri glæpamaður - þann-
ig að hann gæti tekið sig taki
og bætt ráð sitt. Hann er
áhrifamikill maður hann EU-
ert, það er greinilegt.
Garri.