Dagblaðið Vísir - DV - 21.08.1982, Blaðsíða 9
DV. LAUGARDAGUR 21. ÁGUST1982.
9
Litið inn á billjjardstofu í borginni
Sigfús í sjoppunni, eða Fúsi eins og hann er nefndur dags-
daglega. „Þetta er algjör íþrótt", segir hann um biiijardinn
og bætir við: „Billjardinn krefst mikils rölts í kringum
borðið, sem á stundum jaðrar við trimm."
Það var sérkennileg
stemmning á knattborðs-
stofunni á Klapparstíg er
við blaðamenn DV litum
þar inn á dögunum. Ein-
hver blanda af baráttuhita
og kæruleysislegri kerskni
manna á milli einkenndi þá
strauma er léku um þann
litla sal er umlykur þau
fimm billjardborð sem
þama er að finna. Og slegið
var á létta strengi milli
þess sem mönnum var
blótað í sand og ösku fyrir
að leggjagildrur fyrir and-
stæðinginn.
Eizta
billjardstofan
Tilefni þess aö litið var inn á knatt-
borðsstofu (eða eigum við heldur að
nota erlendu slettuna „billjardstofa)
var að kanna það hversu mikill og rót-
gróinn áhugi landsmanna er sem
stendur á þessum aldna samkvæmis-
leik eða íþrótt, allt eftir því hvemig
hver og einn vill skilgreina billjard-
spiliö. Og ástæða þess að stofan á
Klapparstíg var valin úr hópi þeirra
þriggja billjardstofa í Reykjavík er sú
aö hún er sú elzta sinnar tegundar sem
starfar á höfuðborgarsvæðinu.
Grænklæddu borðin voru fullmönn-
uð, þegar að var komið þennan
eftirmiðdag. Raunar er billjardstofan á
Klapparstíg á tveimur hæðum, þrjú
borð eru í kjallara og á efri hæöinni
voru tvö gengi að munda kjuðana.
Annaö þeirra samanstóð greinilega af
tveimur vönum mönnum í greininni.
Reyndust þar vera nafnarnir Gunnar
Hjartarson og Gunnar Júliusson.
Kváðust þeir jafnan mæta á stofuna
flesta daga að aflokinni vinnu „og ætli
við spilum ekki svona klukkutíma í
senn”, segir Júlíusson á meðan hann
horfir á nafna sinn „negla fimmuna á
þremur böttum í miðgat”, eins og það
heitir á fagmáli. „Nei, við getum varla
talizt meistarar í þessu, enda lítum við
á billjardinn bara sem hverja aðra
dægrastyttingu.” Segir þá Gunnar
Hjartarson eftir að hann er búinn að
hreinsa borðið: „Ætli við megum ekki
teljast mellufærir í billjard! Varla
mikið meira.” — Og svo er hlegiö, pása
tekin milli leikja, kveikt í vindlingi og
kók keyptafFúsa ísjoppunni.
Sigfús ísjoppunni
Hann heitir annars fullu nafni Sigfús
Helgason, náunginn sem seldi þeim
kókið í sjoppunni, og er sonur eiganda
billjardstofunnar á Klapparstíg. Ég
vind mér að manninum og ber upp þá
eðlu spumingu hvernig aðsóknin sé i
knattborösleikinn.
„0, þaö hefur verið frekar dautt í
sumar hjá okkur,” segir hann rólegur í
bragði. „Ætlimegiekkiumkenna auk-
inni aðsókn í videoið.
Annars tel ég að það sé stærri hópur
manna sem spilar billjardinn að ein-
hverju ráði núna en gerðist í árdaga
hans hér á landi. Þá voru það alltaf
sömu mennimir sem héldu borðunum
daginn út og daginn inn. Þetta er sem
sagt eitthvað að j af nast út núna.”
Snókerog Skittie-ball
— Þaö kostar áttatíu krónur á
klukkutímann að spila billjard og meö
þá staðreynd í huganum er Fúsi
spurður hvaða tegundir knattborðs-
leiks séu helzt stundaðar um þessar
mundir.
„Það er náttúrlega helzt snókerinn.
Hann er alltaf jafnvinsæll. En svo er
skittle-ball nokkuð að sækja í sig veðr-
ið. Snókerinn er enda miklu einhæfari
þegar til lengdar lætur. Það þarf hins
vegar meiri hugsun til aö spila skittle-
ball....”
— Jájá, en svona fyrir óupplýsta
alþýöuna. Fyrir hvaö standa þessi orð,
snóker og skittle-ball?
„Ja, þegar snóker er spilaður, þá er
sjö kúliun raðað upp á akveðinn máta
á borðið. Þeim er síöan skotið niður í
götin eftir tölusetningu þeirra og til
þess notuð hvíta kúlan, eða hundurinn
eins og hún er iðulega nefnd.
I skittle-ball er þetta aðeins flókn-
ara. Þá er fjölda keilna raðað á vissa
bletti á boröinu. Og síðan eru þær
skotnar niður með sambærilegum
kúlum og ég nefndi áðan. Annars er
næsta vonlaust að lýsa þessu með
orðum. Það verður bara hver að reyna
þettafyrirsig.”
Svo svitna
menn töluvert
— Einmitt það, já. En er billjard
íþrótt aöþinumati?
„Þetta er algjör íþrótt finnst mér.
Billjardinn krefst mikils rölts í kring-
um borðið, sem á stundum jaörar viö
trimm. Svo svitna menn töluvert þegar
mikið liggurvið.”
— Þegar mikið liggur við, segirðu.
Eru peningar með í spilinu?
„Eg held ég svari þessari spumingu
neitandi, stofunnar vegna. Það er enda
bannaö með lögum. En það var mikið
um það að menn legðu undir í hverju
geimi (leik) á árum áöur. Þó má vel
vera að einhverjir leggi ennþá undir þó
ég viti ekki til þess að það sé gert... ”
„.. .o,ætliþaöséuekkinokkrir
ennþá sem spila upp á aurana,” skýtur
Gunnar Hjartarson þá inn í samræður
okkarFúsa ogbætirvið: „Þaðværinú
heldur lítil spenna í þessu ef þaö væru
ekki dágóðar upphæöir með í spilinu! ”
Þrjátíukall
lagður undir
— Eg spyr Gunnar þá hversu mikið
sé lagt undir við hvert geim.
„Þaðernú venjan að leggja þrjátíu
kall undir núna, en sú upphæð hækkar
náttúrlega þegar stórkarlarnir em að
spila... ”
— Upp í hvað mikið?
„Ætli við látum það ekki bara liggja
milli hluta,” segir Gunni og snýr sér að
sínunæsta stuði.
Við Fúsi höldum spjalli okkar
áfram. Hann er spurður hvort ungl-
ingar sæki mikið inn á stofuna um
helgar og á kvöldin.
„Það erfrekar lítið um unglinga hér,
og ástæðuna veit ég raunar ekki.
Kannski þeim þyki þetta sport of dýrt.
Aðgangur að billjardstofunum er líka
bannaður unglingum innan sextán ára
aldurs með lögum, þó við fylgjum
þeirri reglu sjaldnast út í yztu æsar.
En hvað sem því líður, get ég fullyrt,
að það hafa aldrei orðið vandræði með
unglinga á þessum stað.”
Billjardinn Htinn
hornauga
— Hefur billjardinn ekki ávallt verið
litinn hálfgerðu homauga af almenn-
ingi, og þannig aldrei fengið viður-
kenningu sem íþróttagrein?
„Jú, það er víst ábyggilegt,”
fullyrðir Sigfús. „Sumir hverjir líta á
þetta sem ólöglega starfsemi, sakir
þess að einn og einn spilar upp á pen-
inga. En þeir hinir sömu ættu bara að
athuga gang mála í öörum íþrótta-
greinum. I nærri hverri grein ráða
peningarnir framgangi mála, hvort
heldur þar er um auglýsingar að ræða
eða óbeinar greiðslur til leikmanna.”
Og þar með kveðjum við Sigfús í
sjoppunni og þann sérstæða íþrótta-
anda sem ríkir á knattborðsstofunni á
Klapparstíg.
-SER.
vtmn ég mér inn
rúmnn fimniptiauntlkuII...”
— spjallað vtð Bosja, margfaldon meistora
ígreininni
„Eg er búinn að stunda billjardinn
í um þrjátíu ár, eða frá f jórtán ára
aldri. Orðinn þreyttur á þessu? Nei,
i.ég hef alltaf jafngaman af billjard-
inum. Þetta er heillandi íþrótt.”
— Það er Finnbogi Guðmarsson —
nefndur Bojsi manna á meðal — sem
segir þessi orð hér að afan. Hann varð
á vegi okkar á billjardstofunni á
Klapparstígnum á meðan á dvöl
okkar þar stóð. Hann er þar á heima-
velli. Hefur stundað stofuna um ára-
tugaskeið og er margfaldur Islands-
meistariígreininni.
„Billjardinn hefur breyzt mikið,
þaö máttu vita. Eg get sagt þér aö
menn sem spila billjardinn núna eru
ekki nándar nærri eins góðir og þeir
sem stunduðu þetta hvað mest á
árum áður. Og það er eðlileg ástæða
fyrir þessu. Billjardinn er nefnUega
öðruvísi stundaður núna. I fyrsta
lagi er hann ekki stundaður eins
mikið og áður, vegna þess að nú hafa
menn í meira að sæk ja. Það var til aö
mynda aöeins um þrjú fjögur bió að
ræða fyrir þrjátíu árum þegar
biUjardinn var að vakna til lífs hér á
landi og framboð allt af annarri
tómstundaiðju en bUljardinummiklu
veigaminna en nú þekkist. I ööru lagi
þótti þetta miklu meira spennandi
héma áöur fyrr þvi þá lögðu menn
einhverjar verulegar upphæðir
undir. Það er annað en núna. Þetta
er bara skítur á prUsi sem menn hafa
upp úr hverju geimi nú á við það
sem maður átti að venjast á
stráklingsárum sínum. Þá voru
þetta almennilegarupphæðir.”
— Þú leggur væntanlega aUtaf
undir sæmilega summu við hvert
geim enn sem komið er?
„Að sjálfsögðu, annars tæki ég
ekki þátt í þessu. Og það leggja aUir
einhverja peninga undir í hverju
spiU þegar þeir á annað borð eru
orðnirslarkfærir í greininni.”
— Hvaö hefurðu mest unnið þér
innáeinumdegi?
„Ja, ætli það hafi ekki veriö núna i
sumar. Þá vann ég mér inn fimm
þúsund og sjö hundruð krónur á
einum laugardagseftirmiðdegi. Ég
var enda í góðu formi þennan dag og
það gekk svo að segja aUt upp hjá
mér. Jájá, þetta vardágóð upphæð.”
— Er algengt að þetta háar
upphæðir séu í gangi í hverju geimi?
„Nei, biddu fyrir þér. Ekki nú
orðið. Menn spila í svo stuttan tíma
núna, þannig að það eru ekki nema
afburðamennimir sem geta nælt sér
í einhverjar þúsundir. En það telst
líka til algjörra undantekninga að
mörg þúsund vinnist inn á einum
degi. Og þetta með fimm þúsund og
sjö hundruð kalhnn hjá mér: Það
kemur ekki fyrir mann nema einu
sinniáævinni.”
— Bojsi, nú ert þú einn af reynd-
ustu biUjardspUurum landsins. Hvað
þarf tU að verða góður knattborðs-
leikari?
„Ja, ég get sagt þér það vinur, að
það er fyrst og fremst æfingin sem
skapar meistarann í þessu eins og
öllum öðrum góðum íþróttum. Ef
menn ætla að verða góðir bUljard-
spilarar þá verða þeir að halda sér
stöðugt í góöri þjálfun og vera
þannig stöðugt aðspila.
Menn eru náttúrlega misjafnlega
hæfileikamikUr eins og gengur og
gerist og misjafnlega taugasterkir.
Það þarf nefnUega steritar taugar til
að spUa bUljard. Það eru oftast
nákvæmnisatriðin sem ráöa því,
hver hirðir púkkiö á endanum,”
segir Bojsi, biUjardspUarinn þaul-
reyndi.aðlokum.
-SER.
Bojsi: leiklnn með kjuöann að venjn.