Dagblaðið Vísir - DV - 13.01.1983, Blaðsíða 33

DV. FIMMTUDAGUR13. JANUAR1983.
DÆGRADVÖL
37
DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL
Hjónin eru meö mörg járn i eldinum hvað bókbandið snertir. Hór bera þau saman
bækur sínar.
„Saman í öllu
sem við gerum”
— spjallað við hjónin Kristínu Ólafsdóttur og Harald Matthiasson
„Já, við erum saman að læra héma
— við erum alltaf saman í öllu sem við
gerum,” sögðu hjónin Kristín Olafs-
dóttir og Haraldur Matthíasson þar
sem þau voru að vinna af fullum krafti
í tíma hjá Einari Helgasyni í bókbandi.
„Við byrjuðum í haust. Já, það er gott
aö vera héma í Handíðaskólanum og
svo höfum við fínan meistara sem
kennir okkur. Bókbandið krefst vand-
virkni, nákvæmni og mörg handtök eru
við hverja bók. En það er ekki aðeins
að það sé gaman að binda inn. Hand-
bundnar bækur em yfirleitt fallegri en
vélunnar. Þegar fólk er orðið vant nær
það oft mjög góðum árangri, býr til
hrein listaverk.”
■— En þegar búið er að leggja svona
mikla vinnu í að binda inn bók, tímir
maður riokkuð að lesa hana ?!
„Ætli bækumar þoli ekki að þær séu
lesnar þó maður bindi þær sjálfur?
Sannleikurinn er sá að á bókunum
sem við eigum sér varla þó þær hafi
mikið verið lesnar.” Kristín bætir því
við að Haraldur vinni mikið með bækur
og betra sé að hafa þær innbundnar.
Haraldur er sem kunnugt er
fræðimaður mikill og gaf út á árinu hið
mikla rit Landið og landnáma.
„Maður þarf að fletta upp og þá er
betra aö hafa þetta allt saman og
bundið inn,” segir Haraldur. „Sem
dæmi get ég nefnt að ég var aö nota
Fombréfasafnið en það er í 16 bindum
og hvert þeirra í heftum. Þaö er
nánast ógemingur aö notast viö það
nema að eiga þaö innbundið. Það er því
ekki bara til skrauts að binda inn
bækur. Margt liggur hreinlega undir
skemmdum ef það er óinnbundið.”
— Og hvaða bækur eruð þiö aö fást
við núna?
„Það er nú margt. Til dæmis Af-
mælisrit Háskólans frá 50 ára af-
mælinu, Afmælisrit Alexanders Jó-
hannessonar, Uppmni Islendinga-
sagna, Um Njálu eftir Einar Olaf
Sveinsson, Jón Sigurösson eftir Pál
Eggert svo eittþvað sé nefnt.”
Að því mæltu kvaddi ég Harald og
Kristínu.
Lióm-
andi
gam-
anað
vinna
með
áhuga-
möm■
Einar Helgason ásamt
aðstoðarkennara sínum og
einum nemanda.
um
—spjallað við Einar Helgason,
kennara í bókbandi í Mynd-
lista- og handíðaskólanum
Til að kynnast lítillega bókbandi sem
áhugamáli skunduðu DV-menn upp í
Skipholt, klöngruðust upp stiga og
börðu að dymm merktum bókband.
Þar tók á móti okkur leiðbeinandinn
Einar Helgason. Við spurðum hann
fyrst hvort hann hefði lengi fengist við
að leiðbeina áhugamönnum.
„Mitt aðalstarf er að kenna bókband
augnablikinu en ég hef verið í skerma-
saumi, hnýtingum, hannyrðum og
fleiru áður og svo er ég alltaf á leiðinni
í frönsku! En maður er með stóra fjöi-
skyldu, við erum i allt sjö í heimili og
maður hefur margt annað að gera.”
Emu fellur ekki verk úr hendi
meðan við tölum saman.
Við ræðum um Frakkland nokkra
stund og hún segir mér að París sé sín
uppáhaldsborg og auðvitað er ég
sammála henni. En kjölurinn og
bókbandið er þó í augnablikinu aðal-
áhugamálið og franskan og Paris
veröa að bíöa. Það er ekkert áhlaupa-
verk að vinna kjöl á bók, ekki sist ef
bókin er hluti af ritsafni. Allir skurðir
og fellingar á kilinum verða að
standast á annars fara bækumar ekki
vel í hillu.
— Ema, er eitthvert verk sem þú
hefur bundið inn sem er í miklu
uppáhaldi hjá þér?
„Ja, ég var nú að vinna við að binda
inn Læknablaöið í tvö og hálft ár
þannig að það er ofarlega í huga! 36
bindi og allt sett í fínt óasísband!
En það sem ég er með núna er líka í
miklu uppáhaldi, ekki síst vegna þess
að ég náði í áttunda bindið af
Islenskum sagnaþáttum og þjóðsögum
sem er næstum ófáanlegt. Nú, ég á
margt heima sem bíöur mín. Til
dæmis á maðurinn minn Æskuna frá
upphafi, en ég er dálítið smeyk viö
hana því að elstu heftin eru hálfgerð
rifrildi og þarfnast viðgerðar. — En
þetta er skemmtilegt hobbí, auðvitað
svolítið dýrt og þá aðallega skinnið, og
maður verður að eyða góðum tíma í
þetta því annars er ekkert gaman að
þessu.”
við Iönskólann en ég tók hér viö af föð-
ur minum. Hann kenndi hér lengst
allra og var að til áttatíu og sex ára
aldurs. Hann veiktist þá og bað mig
um að hlaupa í skarðið þar til hann
hefði náö sér. Þannig aö þegar faðir
minn lést tók ég við af honum.
Jú, þaö er ljómandi gaman aö vinna
með áhugamönnum. Ég er meö 8—12
manns hér í tímum og allir mjög
áhugasamir og leggja sig alla fram.”
— Hvað er þaö helst sem bundiö er
inn?
„Allt möguiegt. Það er ekki hægt
að tilgreina eitt sérstakt öðru fremur.
Við reynum þó aö passa aö fólk byrji
ekki á að binda inn verðmæti sem
gætu skemmst ef fólk hefur ekki náö
nægri hæfni. Fólk bindur inn allt sem í
band vill fara, árbækur, tímarit og
alla vega stakar bækur.”
— Er algengt að áhugabókbindarar
nái góöum árangri?
„Það er alltaf innan um fólk sem nær
mjög góðum árangri.”
— Má ekki segja að gott bókband sé
mikil list?
„Jú, það er hægt að nefna bókband í
sambandi við list þegar menn eru
komnir langt inn í þetta. A söfnum víða
má sjá margar fallegar bækur sem
teljast hrein listaverk vegna afburða
bókbands. Þú sæir þetta til dæmis í
Brithish Museum ef þú færir þangað.
Þar eru mörg snilldarverk geymd.’ ’
— Hverjir eru það sem koma í tíma
til þín?
„Það er alla vega fólk, allt frá ungu
fólki til eldra fólks. Frá ómenntuðu
fólki til hálærðra prófessora við Há-
skólann, lækna, flugmanna og hverra
sem er.
— Er þetta ekki dýrt sport?
„Jú, handband er dýrt en fyrst og
fremst krefst það mikillar vinnu.”
— Ef þú værir ekki ,,atvinnu”bók-
bindari, hefðir þú þá stundaö bókband
semdægradvöl?
„Ja, nú veit ég ekki. Þegar ég var
yngri var áhuginn mestur fyrir flugi og
ég lærði það fyrir sjálfan mig. En á
hinn bóginn þekki ég líka flugmann
sem náð hef ur einna bestum árangri af
öllumáhugamönnumí bókbandi.”