Dagblaðið Vísir - DV - 20.05.1983, Blaðsíða 14

14
DV. FÖSTUDAGUR 20. MAl 1983.
Spurningin
Hvernig fer leikurinn
milli Manchester
United og Brighton á
morgun?
Benedlkt Már Jóhannsson nemi: Þrjú
— núll fyrir United. Ja, ég ætla aö
horfa á leikinn en ég held meö Liver-
pool.
Kristín Pétursdóttir, símamær og hús-
móðir: Ég verð nú að veöja á United,
að þeir sigri. Mér líst mikið betur á'
nafniö.
Kolbeinn Ágústsson lagerstjóri: Þrjú
— núll fyrir United, ekkert mál! Ég
byggi þetta bara á árangri United í
vetur. Svo er ég náttúrlega United-:
aðdáandi.
Helmir Hallsson verkamaður: Eigum
við ekki bara að segja 1—0 fyrir
United. Ég hef ekkert vit á þessu og
giska bara.
Baidur Þór Bjamason nemi:
Manchester vinnur 3—1. Whiteside
skorar 2 og ætli Cunningham skori ekki
1. Ég held annars með Liverpool.
W'- mammmmmmm jxm - - '
Olga Bjömey Gísladóttir nemi: Ég
fylgist ekki svo mikið með fótbolta.
Þetta fer 2—1 fyrir United.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Ölvunarakstur:
Alvar-
legt
ábyrgd-
arleysi
7910-7352 skrifar:
Það er allt of algengt að menn aki
ölvaðir. Þeir hugsa með sér: „Ég
stelst heim á bUnum í þetta eina
skipti,” þegar þeir koma út af dans-
stöðum eða úr einkasamkvæmum og
auövitaö sleppa þeir oft við lögregluna.
ölvunaraksturinn virðist svo oft verða
að reglu.
Ég vil benda þeim sem aka ölvaðir á
að hugsa dýpra. Það er út af fyrir sig
ekki stórmál að missa ökuskírteiniö í
þrjá eða sex mánuöi, jafnvel ekki að
aka á annan bíl og skemma. En hugsar
sá sem sest undir stýri ölvaöur um
þann möguleika að hann geti slasað
annan mann eða jafnvel orðiö honum
að bana? Er einhver tilbúinn að
horfast í augu við það edrú?
„Hugsar sá sem sest undir stýri ölvaður um þann möguieika að hann geti siasað annan mann eða
jafnvei orðið honum að bana?"spyr 7910—7352.
Refurínn er fall-
egur skaðvaldur
Óskar Magnússon, Dalbraut 50,
BUdudal skrifar:
Mér finnst gaman að heyra álit
manna á ýmsum málefnum, sé það
rökfast og vel fram borið. Skoöanir
geta verið skiptar, en jafnframt
athyglisverðar.
Þeir, sem langar tU að koma sinni
skoðun á framfæri, en geta það ekki
nema með rökleysu og ruddaskap,
eiga að leita sér hjálpar reyndari
manna. I þessu tUviki á ég viö kjallara-
:grein Sigurðar Hjartarsonar í DV 28.4.
■1983.
Hann vitnar í góöan útlending sem
bendir honum á að endurtaka sömu
! þvæluna nógu oft ef hann ætli fólki að
trúahenni.
| I gömlu vikublaöi sá ég furðulegan
samsetning Sigurðar um íslenska
refinn. Hann lét meðal annars mynd
fylgja.enhún varaf rauðref, Sigurður.
Hann er ekki til á Islandi. Svo kemur
sama þvælan í DV 28. 4. svo ég segi
bara: Áfram með smjörið, Sigurður.
Ég hef verið refaskytta í þrjátíu ár,
tuttugu og sex sumur legið á grenjum,
eins og það er kallaö. Á þessum tíma
hef ég töluvert lært um hegöan refsins
þó ég efist ekki um að margir aðrir viti
betur. Mér varð það fljótlega ljóst að
þaö var af tilefni sem lagt var í kostnaö
til að halda ref í skefjum og skal ég
komaaðþví síðar.
Ég veit ekki hvort Sigurði Hjartar-
syni er það ljóst að hann er að hræra
saman drápsaðferðum villidýra í
annarri heimsálfu við íslenska refinn.*
Hýenan í Afríku hefur þá veiðiaöferð
að mynda flokka og elta dýrahjaröir,
leggja síðan þann einstakling í einelti,
sem dregst aftur úr vegna sjúkdóms
eða helti og rífa hann í sig þegar hann
er örmagna. Þar er veikasta hlekknum
kippt úr svo hraustari dýrin verða til
að viðhalda stofni sinnar tegundar.
Æskilegt lögmál meðal villtra dýra
svo stofninn úrkynjist ekki. Ég sagði
villtra dýra og því mega skynsamir
menn ekki blanda saman viö búfénað
íslenskra bænda. Það er eins óskylt
mál og frekast getur verið. Á vorin
sleppa bændur ánum með nýlega
fæddum lömbum. Það er ungviðið allt
sem er veikasti hlekkurinn og hættan
er meiri en margan grunar því á sama
tíma er refalæöan að gjóta í greni.
Refurinn fer strax aö færa henni æti og
fljótlega fer læöan einnig í fæðuöflun
því yrðlingamir verða fljótt þurfta-
frekir. Fæðuval er í meirihluta rjúpa,
endur, hrognkelsi, sem svartbakur
leifir og ennfremur ungar mófugla. Þá
er það bitvargurinn. Spumingunni um
það af hverju refur bítur læt ég
ósvarað, því ég veit það ekki, en yfir-
leitt em þau dýr stærri, yrðlingamir
styggari og grimmari. Mér dettur því í
hug að við friöun refs yrðu það eölilega
hörðustu dýrin sem flest halda velli og
dýrbítur eykst til stórra muna. Veik-
byggðari dýr hiröa mófuglinn en
margur refurinn verður aöþola sultar-
dauða því lífríkið er fremur fábrotið.
Ég ætla ekki að reyna að lýsa því
ástandi sem þá myndi skapast. Nógu
slæmt er þaö fyrir.
Mörg em þau greni, sem ég hef
komið að, þar sem lambslöpp lá fyrir
utan munna. Hvaða áframhald hefði
þar orðið á ef grenið hefði ekki fundist
er ekki gott um að segja.
Fyrir nokkrum áram var ég beðinn
að liggja á greni í Grandadal í Ketil-
dalahreppi. Bóndinn, sem þá bjó í
Feigsdal, Páll Kristjánsson, fylgdi
mér á greniö. Hann sagöi að tófan væri
aö bíta frá sér lömbin. Það reyndust
orð aö sönnu. Tuttugu og tveir lambs-
hausar vom á greninu. Refurinn nagar
lambið í sundur og tekur viðráöan-
legan part heim á grenið. Sé um
skæðan bít að ræða lítur hann ekki að
því sem hann skilur eftir heldur
drepur aftur til að ná sér í blóðríkt og
nýtt kjöt. Þaö er því ekki endanleg tala
hausaf jöldinn sem er á greninu.
I Hagadal á Barðaströnd lá ég á
greni. Þar mátti telja tólf lömb. Enn-
fremur fundust lambshræ víða um
dalinn.
A síðastliðnu sumri kom upp heiftar
bítur í Reykjarfirði fyrir botni Amar-
fjarðar (Suðurfjarðah.). Hann drap
fullorðið fé. Tíu kindur lágu í valnum
áður en tókst að vinna dýriö. Grenið
fannst ekki. I einu tilviki hafði ærin
ætlað að verja lambið. Henni tókst það
ekki. Hún fannst liggjandi ofan á
dauðu lambinu þannig útleikin að allt
hold var rifið frá neðri kjálka aftur að
Oskar Magnússon með tófu.
eyra. Lóga varð henni á staðnum.
önnur fannst meö brudda snoppu upp
að augum og gamirnar dregnar frá
henni. Eina varð að elta uppi, það
vantaði á hana annan kjammann.
Svona fannst hver kindin eftir aöra.
Það setti að mér velgju, Sigurður,
þegar ég fór um svæðið og er ég þó
ýmsuvanur.
Að endinguþetta:
Mér þykir gleðilegt að vita ef menn
mynda samtök um dýravemd. Það er
fallegt og nauðsynlegt en viö megum
helst ekki láta meindýr og varg ráða
gerðum okkar í þeim efnum. En ef þér
tekst, Sigurður, að friða refinn, þá
vona ég þin vegna að þú verðir ekki
kindínæstalífi.
„Hættið halaklippingum”
— nagladekkin valda ekki umtalsverðum skaða
0919-3421 skrifar:
\
Alveg hrýs mér hugm við þeim
hranalegu tiltækjum lögregluþjóna að
klippa númer af bílum og banna þeim
akstur fyrir þá sök eina aö eigend-
unum hefur ekki þóknast að setja undir
j þá sumardekk. Eins og þeir séu ekki
frjálsir að því að velja! Einn hærugrár
ökuþór, reyndur á hraðbrautum
erlendra stórþjóða og hertur á
hlykkjóttum malarslóðum þessa veg-
lausa lands sagöi mér í glæsilegu
kvöldboði fyrir skemmstu að það væm
tómir fordómar aö amast við nagla-
dekkjum þegar sumrar.
„Utlendir rannsóknarmenn hafa
sýnt fram á að nagladekkin vinna
engan umtalsveröan skaða á mal-
bikinu,” sagði þessi spakvitri ökuþór
og starði angurvæmm augum út yfir
Miklubrautina, ,,en það sem raunvem-
lega veldur spjöllum á blessuðu mal-
bikinu er allur þessi voöalegi vatns-
elgur á götunum þegar rignir. Þessu
þarf aðráðabótá.”
Þetta sagöi nú þessi greindi maöur
og við sem viljum skynsamlega löggjöf
ætlum ekki að una lengur þessum
hranalegu halaklippingum hlauna-
gleiðra lögregluþjóna.