Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.1983, Side 22

22
DV. FÖSTUDAGUR 29. JOLI1983.
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
63. búttur
Nú skal byrjað á aösendu efni. Valdimar Lár-
ussonbotnar:
Fjöld hefur á Flúöum gist,
finnst þar mörgum gaman,
þó líklega sinn meydóni misst
mörg þar hafi daman.
Ekki reynist gatan greid,
grjót i hverju spori.
En aö velja aöra leiö
ekki samt égþori.
Drekk ég bæöi mjólk og mysu,
því mikiöþarf aö strita ogpúla,
þó eftaust margir ödru kysu
inn aö hetla sinn í túla.
Ætíd saklaus, sæt og fín
saman bezt við undum,
sem nú er ordið ekkert grin —
íþað minnsta stundum.
Martröð ill um miðja nótt
margra spillir draumi.
Enginn vill, að eitthvað tjótt
aðrir gylli í laumi.
Aftur leiðin opnast greið
inn til heiðalanda.
Fjallareið um fagurt skeið
frjálsan seiðir anda.
Margan œsti glysið glæst
og glaumur hæstu sala.
Þeirgeta smæst, sem gala hæst,
af greindþeir fæstir tala.
Þó að margur metipopp,
mér erþað til ama.
Þetta árans húla-hopp
heilabú vill lama.
Hér á Islands eyðisöndum
sér ökufantar hasla völl,
útlœgir úr öðrum löndum
eru með sín jeppa-tröll.
Jörðin er hörmulegt hallærisplan
og heimurinn óþverrastaður.
En lífið í eyjunum ætíð ég man
og uniþar stresslaus og glaður.
Við sumarylinn grösin gróa,
grœnu skrýðist fold á ný.
Blómin anga um mel og móa,
mörgum yljar golan hlý.
Huldukonur kalla á
karska sveina nú til dáða.
Eitt erþó sem aldrei má:
ást í meinum láta ráða.
Gróðafíknin gnæfir yfir
gjörðum manna í Reykjavík,
og framavon með flestum lifir,
sem flœkjast inn ípólitík.
Komdu hérna heill og sœll,
Helgarvísna-Skúli.
Morgunblíðan bætir hag
og Bretans fríðu dœtur.
Mikinn ríða má í dag
og mál að skríða' á fœtur.
I Svínárnesi á Hrunamannaafrétti er allgott '
hús til afnota fyrir fjallmenn. Þar er oft glatt á
hjalla. Jóhannes orti eitt sinn, er hann gisti þar:
íþessu húsiþreyttur lá,
þar var mús í felum.
Öl í krús hér oft má fá
eða ,,djús”ápelum.
Fyrir allmörgum árum birtist í blaði fregn um
það, að kona nokkur hefði ungað út eggi á brjóst-
um sér. Þá orti Jóhannes:
Einn ég hallast upp að vegg
úti ’ í kuldagjósti.
Ég vildi feginn vera egg
vermt af konubrjósti.
Guðmundur Sigurðsson frá Höfða sendir bréf
og yrkir enn, þótt kominn sé fast að áttræðu.
Hann botnar; fyrst fyrripart Jóns Sigurðssonar
íBorgamesi:
Finnst mér undir fótum mínum
feðra grund sé heilög jörð.
Altastund með unað’ sín um
yrkir lund um Borgarfjörð.
Einhvern tímann öllþið grétuð,
ástvininn ei misstuðþó,
þegar ípokann litla létuð
og löbbuðuð burt með gengna skó.
Hér á meðal munu vera
menn, sem kunna sig að tjá.
Ekkigott má upplag skera,
enda skaltu botninn fá.
Guðmunda Oddsdóttir, Drápuhlíð 6 í Rvk.,
sendir botna og spyr mig, hvort rétt sé kveðið.
Eg er nú illa liðinn fyrir að vera of hreinskilinn
við þá, sem spyrja svona spurninga.svo að ég
reyni aðeins að lagfæra það, sem miður fer, ef
það er á mínu færi að gera slíkt. Guðmunda
getur þá séð, hvort ég breyti einhverju, og
dregið lærdómaf:
Ætíð saklaus, sæt og fín
saman bezt við undum.
Alltaf varstu, ástin mín,
yndi á vorum fundum.
Hér á Islands eyðisöndum
sér ökufantar hasla völl.
Verst ef yrdi okkar löndum
um að kenna spjöllin öll.
Ekki batnar ástandið
eftir kosningarnar.
Því er bara ’ að bregðast við
og brugga ráð til varnar.
Fyrr en varir gránað geta
gamanið og dökku hárin.
Þá er tjúft að muna ’ og meta
margt, sem gáfu liðnu árin.
„Þó að ml sé þröngt í ári9
þá mun aftur birta á ný.”
Ekki batnar ástandið
eftir kosningarnar, —
einkum þegar íhaldiö
ástkonuna barnar.
Finnst mér undir fótum minum
feðragrund sé heilög jörð,
þó ’hún stundum þegnum sínum
þyki í lundu nokkuð hörð.
Til gamans vil ég gefa þér
góða fyrriparta,
og finnir því, að ekki er
yfir neinu að kvarta.
Við sumarylinn grösin gróa,
grænu skrýðist fold á ný.
Og í eyru lítil lóa
í lofti syngur dírrindí.
Þó í búiþröngt sé nú,
þá ég trúi á landið.
Aðþvíhlúa œttirþú,
ekki að snúa á bandið.
Æska þín var efnisrik,
ung varst geistum vafin.
Er nú eins og tiðið lík,
löngu dauð og grafin.
Huldukonur kalla á
karska sveina nú til dáða,
ogþær vona enn að fá
óskasteina litið máða.
Vœnkast hagur, hœkkar sól,
himinn fagur, gleði ’ í sinni.
Aftur tagast allt, sem kól,
ekkert bagar vegferð þinni.
„Hér er svo til gamans ein limra,” segir Valdi-
mar:
Þó ég yrki stöku stöku
og striti í svefni og vöku,
er hagmœlskan smá
og helvíti bág
og hreinlega öll í köku.
Friðrik Sigfússon í Keflavík botnar:
Oft og löngum eyðast skjótt
unaðsföngin béztu.
Á œvigöngu oft er hljótt
um okkar löngun mestu.
íþér heyrist eymdarvœll
yfir vísnapúli.
Ei skal heyrast vil né væll,
þótt viku á enda púli.
Komdu hérna heill og sœll,
Helgarvísna-Skúli.
Auðnulausum ólánsstakk
eðli hvikult sníður
og svikahröppum sálnaflakk
sjálfsagt stundum býður.
Ef kosningar í vetur verða,
víst mun einhver rauðu snýta,
og vegna sinnar grófu geröa
gugginn dómiþjóðar hlita.
Vænkast hagur, hœkkar sól,
himinn fagur, gleði í sinni.
Vinnudagur byggð um ból
bezt mun laga ’ ípyngju þinni.
Munið þið pósthólf sextíu og sex
suður í Hafnarfirði.
Allt af að flytja og vandinn því vex, —
ég veld ekki þessari byrði.
Að gefnu tilefni fær Friðrik Sigfússon þessa
frámér:
Er í Sigfússyni glæta
sinnugs manns,
þótt ég verði að betrumbœta
botna hans.
Baldur Bjarnason, „vinur Dósa og Didda
Morthens”, sendir bréf. Hann segist hafa verið
austur í Dalsseli, fátækur og snauður, þegar
þessi vísa varð til:
Víst mun ég vasklega ganga
vegþann, er herra minn bauð.
Legg ég á leiðina stranga
í leit að vegsemd og auð ’.
Jóhannes Sigmundsson, bóndi og kennari í
Syðra-Langholti, gisti eitt sinn í sæluhúsi Fl í
Kerlingarfjöllum ásamt hópi leitarmanna á
Hrunamannaafrétti. Þar gisti einnig hópur
brezkra ferðalanga, að meiri hluta konur.
Daginn eftir áttu leitarmenn að smala víöáttu-
mikið svæði. Um morguninn kvað Jóhannes:
Botnar við fyrriparta Kristins í Skáleyjum:
Oft og löngum eyðast skjótt
unaðsföngin beztu.
Gera öngum innra rótt
efnaþröngin verstu.
Hér á íslands eyðisöndum
sér ökufantar hasla völl.
Er þá vísast út úr höndum
endasteypist véla-tröll.
Þó að margur meti popp,
mérerþað til ama.
Ég er ekki að hugsa ’ um hopp.
Held að mér sé sama.
Margan æsti glysið glœst
og glaumur hæstu sala.
Mér er nœst að meta smœst
menn, sem glœstast tala.
Svo eru hér nýjar stökur frá Guðmundi:
Höfundanna bögublær
birtast kann i snilli.
En þó sannast enginn nær
allra manna hylli.
Ég óstyrkur lífs á leið
lítilvirkur nauða.
Held að yrki æviskeið
út að myrkum dauða.
Víða klingir vísa slyng,
vina yngir muna.
Engan þvingar, að ég syng
ennþá hringhenduna.
Styttir línu á lokamót,
lifs er dvínað gaman.
ídysina mína mold og grjót
megiðþið tína saman.
Magnús Björnsson, Birkimel 6 í Reykjavík,
botnar enn:
Ekki reynist gatan greið,
grjót í hverju spori.
Samt í œsku líktist leið
Ijósu, fögru vori.
Tölti ég oft um mela og móa,
margar stundir gleði naut.
Aftur fer nú allt að gróa
eftir vetrar harða þraut.
Ég get sagt Guðmundu það, að sumu þurfti ég
alls ekkert að breyta hjá henni, þó að hana vanti
herzlumuninn í einstaka vísuorðum.
Guðmunda sendir fyrriparta:
Fúna mínir fætur nú,
fast að sækir ellin.
Ég hef lifað langa ævi,
leikið, dansað, hlegið vel.
Lífið marga gefur gleði,
gamaníð þó reynist valt.
Friðrik Sigfússon sendir fyrriparta:
Verðlag hœkkar, viðnám smœkkar
vandinn stœkkar flestum hjá.
Skuldir aukast, vandinn vex,
við skulum þrauka og vona.
Nú skal rétta ’ af ríkissjóð,
reyna aðselja’ og spara.
Ef ríkissjóður mjólkar ekki meira,
missa sumir góða spenann sinn.
Þó að nú séþröngt í ári,
þá mun aftur birta á ný.
Látum Indriða Þorkelsson hafa siðasta orðið:
Yfir fölva fold og höf
feigðarbyljir hvína,
haust og vetur Helja og gröf
heimta skatta sína.
Um œvintýrin enn má skrifa,
œrin munu tilþess föng.
Þú munt ætíð leika og lifa
llfinu með gleði og söng.
Skúli Ben
Helgarvísur
Pósthólf 66
220 Hafnarfjörður.