Dagblaðið Vísir - DV - 05.05.1984, Síða 16

16
DV.LAUGARDAGUR5.MAI 1984.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 134., 137. og 140. tbl. Lögbirtingablaös 1983 á hluta í
Hraunteigi 15, þingl. eign Helgu Laxdal, fer fram eftir kröfu Ólafs
Gústafssonar hdl. og Veðdeildar Landsbankans á eigninni sjálfri
þriðjudaginn 8. maí 1984 kl. 11.30.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 12. og 15. tbl. Lögbirtingablaðs 1984 á hluta í
Hjaltabakka 14, tal. eign Diöriks Hjörleifssonar, fer fram eftir kröfu
Guðjóns Steingrímssonar hrl. á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8. maí
1984 kl. 14.00.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 12. og 15. tbl. Lögbirtingablaðs 1984 á hluta í
Teigaseli 3, þingl. eign Ellenar Pálsdóttur, fer fram eftir kröfu Sigur-
mars K. Albertssonar hdl. á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8. maí 1984
kl. 16.00.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 97., 101. og 104. tbl. Lögbirtingablaðs 1983 á hluta í
Þangbakka 8—10, þingl. eign Tryggva Marteinssonar, fer fram eftir
kröfu Steingríms Eirikssonar hdl. á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8.
maí 1984 kl. 13.45.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 134., 137. og 140. tbl. Lögbirtingablaðs 1983 á hluta í
Kóngsbakka 2, tal. eign Þorsteins Hanssonar, fer fram eftir kröfu Sig-
urðar Georgssonar hdl. og Veödeildar Landsbankans á eigninni sjálfri
þriðjudaginn 8. maí 1984 kl. 14.30.
Borgarfógetaembættiö í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 12. og 15. tbl. Lögbirtingablaðs 1984 á hluta í Kleif-
arseli 16, tal. eign Þorbjörns Guðbjörnssonar, fer fram eftir kröfu Iön-
aöarbanka tslands hf. á eigninni sjálfri þriöjudaginn 8. maí 1984 kl.
15.00.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 135., 139. og 140. tbl. Lögbirtingablaðs 1983 á hluta í
Skólavörðustíg 18, þingl. eign Magnúsar Guðmundssonar, fer fram eft-
ir kröfu Gjaldheimtunnar í Reykjavík á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8.
maí 1984 kl. 11.15.
Borgarfógetaembættiö í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 12. og 15. tbl. Lögbirtingablaðs 1984 á hluta í Eyja-4
bakka 10, þingl. eign Steinunnar S. Björnsdóttur, fer fram eftir kröfu
Gjaldheimtunnar i Reykjavik á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8. maí
1984 kl. 14.15.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðunqaruppboð
sem auglýst var í 9., 12. og 15. tbLLögbirtingablaðs 1984 á Grjótaseli 9,
þingl. eign Guðmundar H. Guðmundssonar, fer fram eftir kröfu Gjald-
heimtunnar í Reykjavík á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8. maí 1984 kl.
16.15.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
annað og síðasta á hluta í Borgartúni 19, þingl. eign Birgis Jónssonar,
fer fram eftir kröfu Gjaldheimtunnar í Reykjavík, Ævars Guðmunds-
sonar hdl., Benedikts Ólafssonar hdl., Baldvins Jónssonar hrl., Út-
vegsbanka íslands, Veðdeildar Landsbankans, Iðnaöarbanka íslands
hf. og Landsbanka íslands á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8. maí 1984
kl. 10.30. Borgarfógetaembættiö í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 135., 139. og 140. tbl. Lögbirtingablaðs 1983 á hluta í
Skeggjagötu 8, þingl. eign Árna Einarssonar, fer fram eftir kröfu
Gjaldheimtunnar í Reykjavík á eigninni sjálfri þriðjudaginn 8. maí
1984 kl. 11.00.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Kristnir menn
voru frá upphafi
jarðsettir innan
um Gyðinga i
katakombunum
i Róm, en graf-
arumbuðir
þeirra og áletranir
voru ekkiað-
greindar frá um-
búnaði Gyðinga
fyrr en 180.
VPPHAF OG
tTBREIÐSLA
KRISTIAWMS
í RÓMAVELDI
Uppkoma kristindómsins og hvernig
hann breiddist út og varð síðast alls-
ráðandi í Rómaveldi er eitt furðuleg-
asta og áhugaverðasta fyrirbæri
veraldarsögunnar. En það er margt
mjög óljóst í því efni og furöulegur
skortur á heimildum og fornleifum
sveipar þá þróun dul ráögátunnar.
Tengsl kristindóms og Gyðingdóms
voru sennilega meiri og stóðu lengur
en álitiðhefurverið.
Einn áhugaveröasti þáttur veraldar-
sögunnar er uppkoma kristindómsins.
I aldir hefur það verið merkilegasta
viðfangsefni fræðimanna í brennandi
leit, á engu sviði hefur veriö hugsað og
skrifað jafn mikið, nútíma sagnfræði
og fomleifafræði sífellt á höttunum
eftir einhverju sem varpað gæti ljósi á
máiið.
En afraksturinn er rýr. Samtíma
sögulegar heimildir um ævi Jesúsar og
postulanna finnast engar og áratuga
leit í fornleifum að einhverjum kristn-
um leifum hefur engan árangur borið.
Nýja testamentið er því eitt til frá-
sagnar, guöspjöll um starf Jesúsar,
postulasaga, bréfin og Opinberunar-
bókin um frumkirkjuna, en á þeim eru
ýmsir vankantar. Þau eru ekki raunsæ
sögurit, heldur mest trúarlegar hug-
leiöingar og stefnumörkun, skortir
rökvísan söguþráð og tímamarkanir,
sem verður að túlka út frá ýmiskonar
smáatriðum í óljósum texta.
V iö vitum nær ekkert með vissu,
hvernig þessi rit urðu til, hverjir skrif-
uðu.þau eða hvenær. Þau voru varla
rituð fyrr en undir aldamót 100 og ekki
með vissu í núverandi mynd fyrr en
um 150. Má finna merki þess að síðari
tíma viðhorf og trúardeilur hafi ráðið
orðalagi texta. Inn í myndina koma
svo fjölmörg önnur trúarrit, heilu
viðbótarguðspjöllin, bréf og
opinberunarbækur, sem fengu ekki
viðurkenningu af einhverjum
ástæðum, trúarstefnulegum, sem
menn skilja nú ekki til fulls, en gætu
sögulega verið jafngild viðurkenndu
guðspjöllunum. Þá koma sjálfstæð
trúarrit austrænna kirkjudeilda, sem
vesturkirkjan metur einskis og svo
urmull af helgisögum, postula-,
dýrlinga-, píslarvættasögum, annálar
og kirkjusögubrot, skrifuð löngu síðar,
margt eftir aldamótin 300, en kynni að
geyma í sér brot frumlægra heimilda.
O ruggar heimildir um kristindóm
koma ekki að ráði fyrr en um 180 í tíö
Markúsar Árelíusar keisara og um líkt
leyti fara að finnast fyrstu greinanlegu
fomleifar, trúartákn í katakombum í
Róm og á gröfum í Litlu-Asíu. Þar með
er ekki dregið í efa að kristindómurinn
hafi verið til áður, en þaö er ráögáta,
vafið efasemdum og verður stöðugt að
vara sig á síðari tíma hugmyndum,
eins og frásagnir af ofsóknum gegn
kristnum mönnum fyrir þennan tíma,
sem eru litaðar af síðari ofsóknum um
aldamótin 300.
Menn leita skýringa á þessum baga-
lega heimildaskorti t.d. í fomleifum,
en elsta vitni um kristinn samkomu-
staö eða kirkju er frá 230 í rústum
Dúra-Evrópos í Mesópótamíu, til-
heyrir ekki einu sinni Vesturkirkjunni.
Menn benda á að kristnir menn hafi
eins og Gyðingar verið andvígir mynd-
gerð guödómsins, eða að þeir hafi oröiö
að fara leynilega af ótta við ofsóknir,
sem þó er ekki sannfærandi, því
verksummerki fara einmitt að verða
greinilegri, þegar reglulegar ofsóknir
hófustseintá3. öld.
N ú gætir helst tveggja skýringa, í
fyrsta lagi að samband kristinna
manna og Gyðinga hafi verið meira og
varað lengur, en menn áður gerðu ráð
fyrir. Kristnir hafi haldið áfram fram
til um 150 að sækja samkunduhús
Gyðinga, þó misjafnt eftir svæðum og
litið á sig og fengið að vera sértrúar-
hópur Gyðinga. Einkum viröist hafa
orðið málamiðlun um það á vesturslóð,
eins og í Róm, þar sem yfirgnæfandi
hluti Gyðingtrúarmanna var ekki af
Gyðingauppruna, heldur grískir
trúskiptingar. Því væri ekki von að
kristnar leifar skildust frá gyðing-
legum. Þetta fæli og í sér skýringu á
katakombunum, hinum miklu neðan-
jarðargröfum í nágrenni Rómar.
Gyðingasöfnuðir hófu gerð þéirra fyrir
Krists burð. Þá tíðkuðust bálfarir
meðal Rómverja, sem hvorki Gyö-
ingar né kristnir menn síðar gátu sætt
sig við. Er víst að kristnir menn voru
frá upphafi jarðsettir þar innan um
Gyðinga, en grafarumbúnaður
þeirra, og áletranir verða ekki aö-
greindar frá umbúnaði Gyðinga, fyrr
enuml80.
I öðru lagi voru kristnir menn í fyrst-
unni ekki búnir að koma sér upp tákn-
myndakerfi né helgisiðamunum, sem
gæti falliö saman við, hvað Páll var
'andvígur yfirborösmennsku og ytri
búnaði, trúin átti að vera í hjartanu. Sé
það rétt, ættu kristnir menn ekki að
hafa haft nein sérstök guðshús, helgi-
gripi né trúartákn, komið saman í
heimahúsum, fundarsölum éöa undir
beru lofti, notað venjuleg húsgögn,
hversdagslegar ómerktar könnur eða
ker til að hella skírnarvatni og venju-
legar leirkrúsir til að drekka sakra-
mentisvínið. Prestar ættu þá ekki að
hafa klæðst skrúða, heldur hversdags-
fötum og helgisiði virðist hafa skort,
sem sést og af því, hve miklar deilur
áttu eftir að rísa um aöferðir og merk-
ingu skírnar og síðustu kvöldmáltíðar,
því reglur skorti um það í upphafi.