Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.1984, Side 28

DV. FÖSTUDAGUR15. JUNI1984.
36
DAVID GILMOUR - ABOUT FACE:

nenaT
í leit að
alþjóðlega
markaðinum
Einhversstaöar las ég þaö nýlega aö
V-Þjóðverjar heföu uppgötvaö nýja út-1
flutningsvöru þar sem væri þýska j
söngkonan Nena sem sló svo rækilega í
gegn meö lagi sínu 99 luftballons fyrir
ekki svo löngu. Þetta getur staðist og
vissulega er þessi plata ekkert annaö
en þreifingar Nenu og hljómsveitar
hennar á alþjóðlegum markaöi enda
öll lögin á fyrri hliö plötunnar á ensku.
I mínum huga er lagið 99 luftballons
eitt besta popplag síðastliöins árs en á
þessari piötu er það í Club mix og kall-
ast 99 Red balloons. Hefur lagið veriö
tekiö og framkvæmd á því kviðrista, ef
svo má aö orði komast, er komiö í ein-
hverja ömurlega bandaríska diskóút-
gáfu, langa og leiðinlega, og þaö sem
verra er, allt gos er farið úr því.
Önnur lög á ensku eru yfirleitt meö
hressu og léttu yfirbragöi en þýsku lög-
in á seinni hliðinni í rólegri kantinum,
ef undan er skilið fyrrgreint lag.
Seinni hliöin er um margt sterkari
en sú fyrri enda hefur Nena til aö bera i
fallega og netta rödd sem nýtur sín1
mun betur á frummálinu heldur en því
alþjóðlega. Röddin fer þó ekki alveg í
vaskinn í enskum útgáfum og senni-
lega eiga stórfyrirtæki auövelt meö aö
kýla henni niður um hálsa jaröarbúa ef
þeir vilja svo vera láta.
-FRI
GILMOUR KEMUR Á ÓVART
Þaö er nokkuö um liöiö síöan boöuö
var í Helgarpoppi umfjöllun um nýja
sólóplötu gítarleikara Pink Floyd,
David Gilmours. Dregist hefur úr
hömlu aö gera alvöru úr þessum orð-'
um og eru hlutaðeigandi beönir vel-
viröingar á drættinum. En ekki meira
um það; breiöskífa Gilmours heitir
About Face.
Oþarfi er aö kynna David Gilmour
sérstaklega enda voru honum gerö skil
í áðurnefndu Helgarpoppi fyrir um
mánuði. Gilmour hefur áöur gefið út
sólóplötu sem mæltist ágætlega fyrir
en síöan hefur fariö fremur lítiö fyrir
honum. Sem aörir meðlimir Pink
Floyd hefur hann staöiö í skugga Rog-
er Waters.
About Face kom mér skemmtilega
á óvart. Satt að segja naut ég hennar
betur en sólóplötu Waters sem gerö eru
skil annars staðar á síöunni. Kannski
aö þaö hafi eitthvaö aö gera meö mis-
miklar væntingar. Á About Face eru
tíu lög, öll eftir Gilmour, en tveir text-
anna eru eftir Pete Townsend. Lögin
eru mörg mjög góð, sérstaklega þau
rólegri. Eg nefni fyrst Cruise og síöan
You Know You’re Right, Murder og
Near The End. Þaö er sem Gilmour sé í
essinu sínu þegar hann slær á rólegri
nóturnar. Hröðu lögin eru nefnilega
síðri; All Lovers Are Deranged gæti til
dæmis verið á plötu meö Loverboy,
Foreigner eöa einhverri annarri ame-
rískri graöhestasveit. Ljótt aö segja en
engu aö síöur satt. Annað lag sem aö
ósekju hefði mátt tapa sér er eina
leikna lag plötunnar, Lets Get Meta-
physical. Þar viröist Gilmour vera aö
fá útrás fyrir einhvern misskilinn gít-
ar fíling og umbúðirnar eru ekki af lak-
ara taginu í oröi: National Philharm-
onic Orchestra. Otkoman á boröi er
slök. Sintónían kemur víðar viö en þaö
dæmi gengur tæpast upp.
Ýmsir merkir tónlistarmenn aö-
stoöa Gilmour á plötunni, til dæmis
Jeff Porcaro, Steve Winwood, Bob Ezr-
in, Ray Cooper og Jon Lord, en gjarn-
an hefðu mátt fylgja upplýsingar um í
hvaða lögum hver og einn kemur fram.
Hljóðfæraleikur er með ágætum sem
vænta mátti.
Hér hefur fremur veriö staönæmst
við galla About Face en kosti. Því er
rétt aö árétta að About Face er mjög
frambærileg plata sem kemur örugg-
lega fleirum á óvart en mér. I lokin
langar mig til að nefna aö Gilmour er
fyrirtaks söngvari og skrítið aö hann
skuli ekki fá aö spreyta sig meira á
þeim vettvangi meö Pink Floyd. Sama
má raunar einnig segja um lagasmíö-
arnar.
-TT.
SOFT CELL/THIS LAST|
NIGHTIN SODOM:
Viö hlustun þessarar plötu náöi ég í
fyrsta sinn nokkuö föstum tökum á Soft
Cell sem annars hefur yfirleitt veriö
svo mjúkt aö þaö hefur runniö um
greipar manns eins og sápa á blautu
flísagólfi.
Þeir Marc Almond og David Bell
hafa í gegnum tíöina haft á sér ákveðið
avant garde yfirbragð, sem ekki er svo
út í hött þegar höfð eru í huga atriði
eins og sanistarf Marc viö Psychic TV,
svo dæmi séu tekin. En í sjálfu sér eru
þeir aöeins aö leika létt hljóögervla-
popp í eigin útgáfum eins og þessi
plata ber glögglega meö sér.
Tónlist Soft Cell er ákaflega ýtin og
ágeng á köflum, tælir heilasellurnar
inn í sína eigin sérstöku hrynjandi eins
og t.d. lagið Down in the Subway, en
Mjúkir
inn á milli koma svo hálfgerö „fingur-
brot” (t.d. L’Esqualita) þótt þau séu
teljandi á fingrum annarrar handar.
Þótt tónlistin sé aö megninu til létt
hljóðgervlapopp eins og fyrr segir eru
þeir félagar óhræddir við aö prófa
ýmislegt í tónlist og söng. Oft á tíðum
eru þeir ótrúlega frjóir og tónlist
þeirra á köflum svoldið á skjön við
þann raunveruleika sem viö búum viö.
Textar þessarar plötu eru yfirleitt
fremur dökkir og svartsýnir eins og
laganöfn bera meö sér, Mr. Self De-
struct, Meet murder my Angel, The
best way to kill o.sv.frv. en þó er sam-
ræmiö milli tónlistar og texta ágætt og
kalla mætti tónlistina diskó gáfu-
manna ef út í það er farið.
-FRI
ROGER WATERS — THE PROS AND CONS OF HITCH HIKING:
Waters veldur vonbrígðum
Aö minum dómi er Roger Waters
snillingur. Um það þarf ekki aö fjöl-
yröa. Og þegar músíkantar meö snilli-
gáfu senda frá sér sólóplötur eru vænt-
ingarnar miklar. Þannig var það meö
The Final Cut, síöustu plötu Pink
Floyd, en hana átti Waters nær einn.
Final Cut stóö fyllilega undir þeim von-
um sem viö hana voru bundnar og var
þó tekið miö af meistarastykkinu The
Wall. Raunar voru TW og FC keimlík-
ar en engu að síður stóðu þær traustum
fótum sín í hvoru lagi. Undirritaöur
valdi FC enda bestu breiöskífu síöasta
árs er hann var spurður álits þar að
lútandi um áramótin. En þaö verður aö
segjast eins og er: The Pros and Cons
of Hitch Hiking, sólóplata Waters, olli
mér nokkrum vonbrigðum.
Fyrir það fyrsta er hún allt of mikiö
í ætt viö FC. Þaö er ekki aö undra því
Waters hóf upptökur á TPACOHH í
febrúar 1983, áöur en upptökum á FC
lauk. Það er eins og öll sterkustu fram-
lögin hafi veriö valin á FC en restinni
síöan skellt saman á sólóplötuna. Nú
hefur þaö tæpast verið þannig en þetta
er sú tilfinning sem grípur hlustand-
ann. Sömu stefum bregöur meira aö
segja fyrir á TPACOHH og FC. I fljótu
bragði mætti halda aö þetta væri meö
ráðum gert, eins konar tilvitnanir, en
þá ætti einnig aö vera einhver skírskot-
un til textans. Svo er ekki eftir því sem
ég best sé. Annars treysti ég mér ekki
til aö textagreina TPACOHH; sem oft
áöur er ekki gjörla ljóst hvað Waters
er aö fara en pabbi hans og stríðið eru
fjarlægari en áöur. Þó er aldrei langt í
svipaðar pælingar og á fyrri plötum.
TPACOHH er eitt samræmt verk.
Þaö voru The Wall og FC einnig en hér
er flatneskjan mun meiri. Sömu stefin
endurtaka sig aftur og aftur, sérein-
kenni einstakra „laga” eru í lágmarki
(„lögin” teljast raunar vera 12 en
renna meira og minna saman í eitt).
Eina lagið sem stendur sjálfstætt er
5.01 AM (titillagið) og þaö er einmitt sá
hluti verksins sem leikinn er í útvarp.
Sterkustu hliðar plötunnar eru
hljóðfæraleikur og upptaka. Tónlistar-
menn hafa síöur en svo verið valdir af
handahófi: Eric Clapton, Michael
Camen, Andy Newmark og David San-
born svo nefnd séu þekktustu nöfnin.
Enda er unun aö hlýöa á þennan
fríöa flokk fremja sitt verk. Og upptak-
an er hrein og tær sem mest má veröa,
fáguð meö afbrigðum. Þetta getur
tæknitrassi á borð við undirritaöan
meira að segja fullyrt.
En heildareinkunnin veröur alltaf
sú aö Waters hafi í fyrsta sinn í langan
tíma valdiö vonbrigöum. Lagasmíöar
hans aö þessu sinni eru flatar og lítt
áleitnar. Tæknilega hliöin er hins veg-
ar eitthundraðogtíu prósent. -TT.
Yazoo lagoi upp laupana í
fyrrasumar illu heilli hefur
Vince Clarke sem kunnugt er
stofnaö nýja hljómsveit, The
Assemblys, en fáar fréttir og
stopular hafa verið af söng-
konunni frábæru, Alf Moyet.
Hún lenti í útistöðum við fyrri
útgáfu sína, Mute, og því hef-
ur dregist á langinn að hljóö-
rita ný lög. En nú hefur hnút-
urinn veriö leystur og komin
er út fyrsta smáskífa stúlk-
unnar vænu, lagið Love
^ Resurrection, en breiðskífa
!. fylgir svo í kjölfarið í septem-
ber. Upptökustjórar eru þeir
Steve Jolly og Tony Swain
sem meðal annars bera
ábyrgð á plötum Spandau
Ballet og Imagination. Sum-
sé: góðir gæjar... Eins og við
sögðum frá um daginn hefur
David Sylvian, fyrrum Jap-
ari(i), leyst frá söngskjóðunni
nýveriö en hann lætur ekki
þar við sitja. Ut er komin bók
eftir pilt, ljósmyndabók, með
myndum þriggja síöustu ára
(myndavélin; PolaroidSX—
70) og Sylvian opnar í mánuð-
inum sýningu á nokkrum
mynda sinna í galleríi HámOt-
ons í Lunöúnum... Trommu-
leikari Queen, Roger Taylor
fetar í fotspor félaga sinna í
hljómsveitinni og gefur út
sólóplötu. Það mun vera önn-
ur sólóplata trymbilsins og
heitir nýja skífan Space
Frontier... Annar trymbUl úr
þekktri hljómsveit, Zeke úr
Orange Juice, er í sömu hug-
leiðingum. Sólóplata hans,
smáskífa, heitir Heaven Help
Us (Try)... A toppi annarra
vinsældalista en þeirra sem
birtast á síöunni hér á móti
má nefna þessa: Heaven
Knows I’m Miserable Now
númer eitt á lista óháðu fyrir-
tækjanna yfir smáskífur,
hljómsveit: The Smiths, breið-
skífur: From Here to Etemity
meö Nick Cave. Videolistinn:
Making Michael Jackson’s
ThrUler...
Sæl nu! Helstu tiðindi vik-
unnar úr rokkpressunni... Ro-
bert Smith hefur sagt skUið
við Siouxsie og Banshees
flokkinn eftir alvarlegan
ágreining innan hljómsveitar-
innar. Smith þarf þó ekki aö
óttast atvinnuleysisvofuna því
hann lék jafnframt með
tveimur öðrum sveitum og
heldur því trúlega áfram, The
Cure og The Glove... Eftir að