Dagblaðið Vísir - DV - 20.06.1984, Page 36

36
DV. MIÐVIKUDAGUR 20. JONI1984.
Sviðsljósið
Sviðsljósið
Sviðsljósið
Sérstæð málaferíi
Tíkin umdeilda ásamt Judisem er tiihægriá myndinni.
Hex hnugginn á svip með hvoipunum sem tikin eignaðist með Labra-
dorhundinum.
Rex og Judi Wheatland voru gift í
fjögur ár en skildu svo. Búinu var
skipt og ekki kom til neinna árekstra
um skiptingu eignanna nema þau
urðu ósátt hvort skyldi halda þriggja
ára gamalli poddletík sem þau áttu.
Magnaöist rifriidi hjónanna svo
mjög aö til málaferla kom út af tík-
inni. Lyktaöi j>eim svo aö hvort
þeirra skyldi hafa hundinn í einn
mánuðisenn.
Gekk svo i eitt ár aö þau skiptust á
aö hafa hundinn en svo neitaöi Judi
skyndilega aö láta hann af hendi.
Ástæðu þessa sagði hún vera þá aö
Rex hafði leyft risastórum Labra-
dorhundi aö komast í tæri viö poodle-
tíkina meö þeim óhjákvæmilegu af-
leiðingum aö hún varö hvolpafull.
Mál þetta fór enn einu sinni fyrir
dómstóla og sagði Judi að Rex væri
ekki treystandi fyrir tíkinni og hefði
það komið í ljós er hann hleypti
Labradorhundinum á hana.
Þessi málaferli gengu alveg fram
af dómaranum sem þó var sagður
ýmsu vanur. I dómsforsendum sagði
aö þetta væri mál sem frekar ætti aö
leggja fyrir dýralækna en dómstóla.
Ennfremur sagöi aö svona fólk ætti
að reyna að leysa mál sin án aöstoð-
ar dómstóla, málin væru rekin á
kostnað hins aimenna skattborgara
og væri út í hött aö eyða fé í svona
barnaskap.
Máiinu var vísað frá. Rex og Judi
voru ekki á því að gefast upp heldur
fóru með málið í blöðin. Birtust
hjartnæmar myndir og frásagnir þar
sem þau röktu raunir sínar fyrir les-
endum. Til að alls hlutleysis sé gætt
bá þykir rétt að birta frásagnir
beggja aðila í von um að það varpi
ljósi á af hverju farið var út í þessi
fáránlegu málaferli.
Rexsegir svofrá:
„Það er alveg satt, ég elska dýrið,
þ.e. tíkina, hundinn. Hundurinn er
það eina góða sem kom út úr þessu
vonlausa hjónabandi. Eg bauð Judi
4.000 dollara fyrir hundinn en hún
hafnaði því tilboði. En hundurinn er
mér meira virði en það. Það var
engu tauti við hana komið. Tíkin er
eins og manneskja. Það besta sem
hún fær er humar, rækjur og stórar
steikur með salati og Roquefort sósu.
Tíkin var alitaf hjá mér og svaf
jafnvel við hliðina á mér. Eg tók
hana með í vinnuna og hafði hún sinn
eigin stól á fundum.”
Judi segirsvofrá:
„Hún er bamið mitt, ég myndi ekki
láta hana hvað sem 1 boði væri. Þess
vegna hafnaði ég tilboði Rex. Ég vil
ekki að neinn fái skepnuna, ég ól
hana upp. Þegar hún var hvolpafull
þá varð ég að vera hjá henni, því-
ekki gat ég látið Rex fá hana í þvi
ástandi, hún varö að vera hjá móður
sinni. Eg haföi ætlað mér að giftast
aftur og flytja til Oklahoma en það
litur út fyrir að af því verði ekki
vegna þess að Rex vill ekki að ég taki
hanameð mér.”
Hvfldu í friði, seppi
Þegar gæludýr gefa upp öndina er tunnu. Þeir sem eru svo lánsamir að þaö mál afgreitt.
það vaninn hjá flestum aö henda eiga garö grafa kisulóru eða seppa Bandaríkjamenn eru þekktir fyrir að
hræinu eftir látlausa athöfn út í rusla- gamia í blómabeðinu, og þar með er gera hlutina ööruvisi. Fyrir utan
borgina Baltimore er kirkjugarður
sem í upphafi var aðeins ætlaður undir
gæludýr. William Green, eigandi
garðsins, sagöi aö frá upphafi heföi
einungis átt að grafa dýr í garðinum en
fljótlega fóru eigendur dýranna að
falast eftir skika fyrir sig við hliðina á
gæludýrinu heittelskaða. Leyfi fékkst
fyrir sliku og sagði Green að nú hvíldu
um 100 manns í garöinum við hliðina á
hundum, hestum, köttum og jafnvel
einum fíl. Green sagöi að einn maður
hefði látið taka frá skika fyrir sig og
sex veðhlaupahesta sem hann ætti.
Hafi einhver áhuga á því að láta grafa
sig og gælurottuna sína þarna úti þá
upplýsist það að legstaður undir mann
kostar 30.000 krónur en legstaður fyrir
rottuna er helmingi ódýrari.
„Heyrðu, Nancy, fá þú þór fyrst
bita. Smakkararnir eiga fri i dag."
Hór má sjá hana Bonnie L. Fisher við tiivonandi gröf hennar sjálfrar. Þegar
er búið að jarða hennar heittelskaða poodiehund, hann André.
AF SMÖKKURUM FORSETANS
Frá því var greint í Sviðsljósinu fyrir
skömmu að Ronald Reagan væri af
írsku konungakyni og kom sú fregn
flestum á óvart. Sá nafntogaðasti
þeirra mun hafa heitið Brjánn og var
hann kaliaöur bora. Rikti hann yfir
skika nokkrum á Irlandi á elleftu öld
og mun hann hafa snúið upp tánum í
þeirri sælu trú að eftir hann kæmu
fleiri borur sem haida myndu nafninu
á lofti. En auðvitað glutruöu afkom-
endur öliu úrhendi sér nokkrum árum
eftir að sá gamli var huslaður.
Það mun hafa verið til siðs hjá
Brjáni boru, meðan hann var og hét, að
láta konungslega smakkara bragða á
öllu því ómeti sem borið var á borð
fyrir hann. Það var auövitað gert til
þess að tryggja að ekki yrði laumað
eitri í kartöflustöppuna hans Brjáns.
Hér er einmitt komið aö kjama máls-
ins því fregnir herma að afkomandi
Brjáns, hann Ronald bora, hafi einnig
smakkara á sínum snærum. Þeir eru
hvortki fleiri né færri en fimm.
Þessi lífsleiðu átvögl hafa fleiri störf
en að narta í mat forsetans, þeir
fylgjast með hverju því sem aðhafst er
meðan krásimar em meðhöndlaðar.
Ef einhverjum komúnistanum tækist
að lauma svo sem einniverk-og vind
eyðandi í hafragraut forsetans, þá yrð
smakkarinn að gera sitt besta og reyn,
að tóra. Oþarft er að taka fram að þei
drengimir em mjög vel líftryggðir
Menn geta því andað rólega þót
smakkarar falli dauðir niður hver un
annan þveran í eldhúsinu, eini
afleiðingarnar fýrir Ronald yrðu þæ:
að hann myndi senda eftir einum ham
borgaratilaðseðjasárasta sultinn.
Málshátturdagsins
Mig hrollir við, sagði Rippill.