Dagblaðið Vísir - DV - 03.08.1984, Page 18

18
DV. FÖSTUDAGUR 3. AGUST1984.
væri greinilega aflétt hvað sig varðaöi
voru þeir ekki alveg tilbúnir til að sam-
þykkja þaö. Það hefði nefnilega verið
krónupeningi Sveins að þakka aö
leikurinn vannst.
Ónúmeruð peysa
Ellert segir síðar í grein sinni frá
ýmsum þeim venjum sem hann hafi
tamið sér í sambandi við knattspym-
una. Hann varð helst að fá aö klæöa sig
úr á vissum stað í búningsklefunum,
nota ákveðinn snaga, fara í búninginn
á réttan hátt og svo framvegis. Ekki
vildi hann leika nema í stórum og
víðum buxum, helst of stórum.
Ennfremur vildi hann leika í ónúmer-
aðri peysu, leiö ekki vel öðruvísi. Þessi
venja hans kom honum í hálfgerða
klipu nokkrum árum áður er hann
skyldi leika með landsliðinu gegn Ir-
landi. I þeim leik átti Ellert að leika í
peysu númer 10 en hann trúði því statt
og stööugt að velgengni hans væri
undir því komin að hann léki í ónúmer-
aðri peysu.
Honum tókst með ýmsum
tilfæringum að sannfæra fararstjórn,
þjálfara og aðra liðsmenn um aö peysa
númer 10 væri allt of lítil á hann,
langan manninn. Hann fékk því að
leika í ónúmeraðri peysu og hvort sem
það var henni að þakka eða einhverju
öðru, þá átti Ellert mjög góöan leik.
Frammistaðan varð svo til þess að í
næsta leik landsliðsins, sem einnig var
gegn Irlandi, fékk Ellert að nota
ónúmeraða peysu. Irskir blaðamenn
sem fy lgdust með þessum leikj um tóku
að sjálfsögðu eftir þessu og gátu þess
sérstaklega í skrifum sínum að vinstri
innherji íslenska liðsins væri svo stór
að hann kæmist ekki í neina venjulega
landsliöspeysu og þyrfti því að nota
sérsaumaöa peysu, ónúmeraða.
Tvennar buxur
Ellert segir í lok greinar sinnar frá
ýmsum óskráðum reglum sem KR-
liðið á þessum árum hafði í heiðri og
margir myndu kalla hjátrú. Meðal
þessara reglna var að hver maður
hafði sinn ákveðna staö í búnings-
klefanum og nýir menn urðu að sitja og
standa eins og þeir eldri vildu í þeim
efnum. öm Steinsen kom ávjdlt síðast-
ur inn í búningsklefann og kæmi ein-
hver á eftir honum þótti það vita á illt
eitt.
Gunnar Felixson lék ávallt í tvenn-
um buxum, Þórólfur Beck var alltaf
meö sokkana á hælunum eins og þekkt
er. Sveinn Jónsson var nær undantekn-
ingalaust fyrstur í búninginn og
Hörður Felixson síðastur. Onefndur
maður lét þaö ávallt verða sitt síðasta
verk fyrir leik að fara á salemið og
hafði allt liðiö áhyggjur af því ef hann
þurfti þess ekki með.
Bjami Felixson hafði ljónið góða
ávallt meðferðis og stillti því upp á
virðulegan sess í gluggakistunni. Eitt
sinn gleymdi hann ljóninu og hentist þá
einhver hálfklæddur heim til hans að
ná i það.
Hjátrúin
á undanhaidi
I framhaldi af þessari grein Ellerts
höfðum við samband við f jölmarga ís-
lenska íþróttamenn, bæði þá sem hafa
lagt skóna eöa búninginn á hilluna og
þá sem enn em að keppa. I ljós kom að
hjátrúin eða duttlungarnir eru síður en
svo að hverfa úr islensku íþróttalífi þó
að líklega sé þetta fyrirbæri á
einhverj u undanhaldi.
Tókum þá á klefanum
Og til þess aö halda okkur við KR-
ingana enn um sinn látum við fljóta
með hér stutta sögu, sem Hermann
Gunnarsson sagði okkur.
Þannig var hér fýrr á árum að KR-
ingar höfðu það fyrir venju aö velja sér
alltaf sama búningsklefann, hvort
heldur var á Melavellinum eða
Laugardalsvellinum.
A þessum ámm vom KR-ingar og
Valsmenn þau lið sem gnæfðu yfir
önnur í borginni og leikir þeirra ávallt
hin hatrammasta barátta. KR-ingar
höföu oftast betur og sveið mörgum
Vaismanninum það.
Svo gerist það að gamall KR-ingur,
Öli B. Jónsson, tekur aö sér aö þjálfa
Valsliðiö. 1 fyrri umferð Islandsmóts-
ins það ár tapa Valsmenn fyrir KR-
ingum með tveim mörkum gegn
fjórum. Tíu dögum eftir þennan leik
leika liðin að nýju, nú í síðari umferð-
inni, og hugðu Valsmenn á hefndir. Og
þá er þaö aö nýi þjálfarinn, kunnugur
vanafestu KR-inga, gerir sér lítið fyrir
og mætir klukkan fimm inn á Laugar-
daisvöll og setur dót Valsliösins í klef-
ann góða sem KR-ingar töldu sig
„eiga”. Jafnframt boöar hann liðs-
menn Valsliðsins hálftíma fyrr en
vanalega til leiksins. Þegar svo KR-
ingarnir koma vaða þeir hver á fætur
öðrum inn í klefann „sinn” en hrökkl-
ast út er þeir sjá Valsmennina þar
fyrir.
Og það þarf ekki að orðlengja það,
Valsmenn burstuöu KR-inga í leiknum
með fimm mörkum gegn einu.
„Og ég get sagt þér það að við
unnum þennan leik bara á klefanum,”
segir Hermann og hlær dátt.
Eftir þetta léku Valsmenn þetta
bragð í hve'rt sinn sem þeir léku gegn
KR og næstu tvö ár töpuðu þeir ekki
leik gegn KR-ingum.
„Þar með var þetta leyst með KR-
liðið, við gátum ekki unnið þá með
góöu móti á vellinum og tókum þá því
bara á klefanum,” segir Hermann.
Reimalausar blöðrur
Hann fór sjálfur ekki varhluta af
hjátrúnni.
,j5g held að ég hafi haft alla þá hjá-
trú sem einn maöur getur haft,” segir
hann. ,,Ég vildi til dæmis ekki klæöast
neinni annarri peysu en númer níu. Og
ég vildi alltaf hafa sama snagann í
búningsklefanum. Og að auki reyndi
ég alltaf aö vera síöasti maður inn á
völlinn.”
Eitt var það sem Hermann trúði
meira á en annaö og trúir enn í dag en
það var aö amma hans ætti meirihlut-
ann af þeim mörkum, sem hann skor-
aði á ferlinum.
„Eg bað alltaf til ömmu fyrir leik og
hélt þvi áfram eftir aö hún lést og ég
trúi því að það hafi hjálpað mér, ” segir
Hermann.
Og það var fleira sem Hermann trúði
á. Til dæmis skór.
„Þaö var sífellt verið að tala um
skotskó í blöðunum og maður var far-
inn að trúa á þetta að einhverjir skór
væru betri en aðrir. Og meira að segja
var ég svo hjátrúarfullur að ég skipti
ekki um reimar í þeim heldur. Þetta
endaði auðvitað með því að maöur var
á reimalausum blöðrum sem rétt
héngu saman,” segir Hermann og
er skemmt að minningunni.
Fjórir rúntar og ís
Hermann segir frá fleiru skemmti-
legu varðandi hjátrú. Reynir Jónsson,
félagi Hermanns í Valsliðinu og lands-
liðinu um árabil, hafði það til dæmis
ávallt fyrir venju að keyra fjóra rúnta
í bænum fyrir hvern leik. Ennfremur
varð hann að fá sér einn ís, þó að slíkt
væri bannað, rétt fyrir leik. Þá hafði
Reynir það fyrir vana að koma alltaf
uppábúinn til leiks í j akka með bindi.
Og föt af ýmsu tagi eru einmitt hlutir
sem tengjast hjátrú íþróttamanna
meira en margt annað. Hólmbert
Friöjónsson, þjálfari.KR-liðsins, hefur
til dæmis fyrir vana aö klæðast alltaf
sömu ullarpeysunni innan undir
utanyfirpeysunni á leikjumKR-liðsins.
,,Eg þori alls ekki aö fara úr henni þó
að stundum sé heitt í veðri. Ég geröi
þaö einu sinni í sumar og þá fór illa, við
steinlágum. Síöan hef ég ekki þorað úr
henni, ” segir hann.
Annar þjálfari í deildinni, Hörður
Helgason á Akranesi, fer til leiks ávallt
íklæddur sama æfingagallanum og
sömu skónum.
„Mér líður ekki vel ef ég fer til leiks í
öðru en þessum búningi,” segir hann.
Og Hörður hefur ákveðnar skýringar
áþessari hjátrú.
„Ég held að það sé nauösynlegt fyrir
alla að hafa einhverjar fastar venjur
fyrir leiki. Það skapar ákveðið öryggi.
Nú ef illa gengur getur verið ágætt að
breyta til og sjá hvort það hefur áhrif
en fyrst og fremst held ég að þetta sé
gert til að byggja upp sjálfstraust og
öryggi.”
Framfrakkinn
Fleiri föt. Ingi Björn Albertsson
leikur ávallt í stutterma peysu, sama
hvemig viörar. Ennfremur er hann
alltaf í malarknattspymuskóm.
Fjölmargir knattspymumenn og ef-
laust fleiri íþróttamenn taka ekki
annaö í mál en að leika alltaf i peysu
með sama númerinu. Em menn mjög
fastheldniráþetta.
En besta hjátrúarsagan tengd
ákveðinni flík, sem okkur var sögð var
sagan af Framfrakkanum. Þaö var
hér fyrr á árum er Guðmundur Jóns-
son, ávallt kaliaður Mummi, þjálfaöi
Framliðiö. Mummi átti forláta frakka
sem Framarar tóku miklu ástfóstri
við.
Þaö var föst venja fyrir hvern leik að
frakkinn góði var hengdur upp í
búningsklefanum viö hliðina á fötum
Kristins Jörundssonar, þess góökunna
knattspyrnu- og körfuknattleiks-
manns. Og hjátrúin var sú aö svo lengi
sem þetta væri gert gengi Framliðinu
vel.
En svo gerist það aö Mummi hættir
að þjálfa Framliöið. Og margir myndu
halda aö þar með hefðu tengsl
frakkans og Framliðsins rofnað. En
svo var ekki. Því svo mikla trú höfðu
Framarar á frakkanum að lengi eftir
að Mummi hætti þjálfun hjá Fram var
frakkinn sendur á völlinn í hvert sinn
er Framarar áttu aö leika og hengdur
upp á sinn staö í búningsklef anum.
önnur bráðfyndin hjátrú tengist
Framliðinu hér á árum áður. Þannig
var að einn leikmanna bar á sér hring
alldýran. Og þaö var trú þessa manns
að hringurinn væri nátengdur vel-
gengni Framliðsins. Og til þess aö allt
gengi sem best varð maðurinn að
ganga einn hring í kringum völlinn,.
sem leika skyldi á, í upphafi hvers
leiks. Hann staönæmdist síðan fyrir
aftan annaö markið, alltaf sama
markiö og þar sneri hann hringnum
einn hring á fingrinum. Þá gekk vel.
Bleiku nœrbuxurnar
Nýjasta dæmið um fatahjátrú, sem
okkur var sagt frá, tengist 1. deildarUði
Þróttar. Onefnd kona, eiginkona eins
leikmanns liðsins, var ekki vön að
venja komur sínar á vöUinn til að sjá
liðiö leika. Hún brá þó út af þessari
venju sinni í vor og mætti á vöUinn.
Gekk ÞróttarUðinu mjög vel í þessum
leik og var konan tekin með á næsta
leik. Enn gekk vel og svona hélt þetta
áfram þangaö tU Þróttarar fóru
norður til Akureyrar og steinlágu þar
f jögur núll.
Þótti nú sýnt að álög konunnar væru
brostin. En þá kom upp úr dúmum að á
öUum leikjunum fyrir sunnan hafði
konan klæðst innst fata, bleikum síöum
nærbuxum. Þessar góðu nærbuxur
hafði konan hins vegar skiUð eftir
heima er hún fór norður enda mun
hlýrra þar en fyrir sunnan.
Voru menn nú sannfærðir um að vel-
gengni Uðsins væri undir bleiku nær-
buxunum komin. Var konan drifin í
buxunum góðu á völUnn að nýju og viti
menn, aftur fór að ganga vel.
Alögin brustu svo að lokum, þrátt
fyrir bleiku nærbuxumar, er Þróttarar
töpuöu fyrir Skagamönnum, ekki aUs
fyrir löngu.
Töflurnar góðu
Trú þjálfara Skagamanna, Harðar
Helgasonar, á æfingagalla sínum og
skóm var nefnd hér að framan. En
fleiri skór koma við sögu Akranes-
Uðsins.
Þannig var aö áriö 1981 keypti
Sigurður HaUdórsson, fyrirliöi Akur-
nesinga, sér inniskó. Þetta voru töflur,
ósköp venjulegar að sjá. En þeim
fylgir náttúra. Og hún er sú að svo
lengi sem Sigurður kemur til leiks í
töflunum gengur Skagamönnum vel.
„Þetta hefur sannreynst síðustu
ár,” segir Sigurður. „Og sem dæmi um
þetta get ég sagt þér að það hefur
komið fyrir tvisvar í sumar aö ég hef
ekki komið á töflunum á völUnn. I
fyrra skiptiö er við lékum við Vest-
mannaeyinga i meistarakeppninni í
vor og síöara skiptið er við lékum við
Keflvíkinga hér á Skaganum. Báðir
þessir leikir töpuðust. ”
Og svo mikla trú hefur Sigurður á
töflunum sínum að hann fer að heita
má allra sinna ferða í þeim, jafnt á
sumri sem á vetri.
„Það væri sama þótt það rigndi eldi
og brennisteini, ég færi á töflunum,”
segh- Sigurður.
Bridge fyrir ieik
Hann segir okkur frá fleiru skemmti-
legu eins og tU dæmis því að hann
geymi aldrei knattspymuskó sína uppi
á boröi, það tákni meiðsU fram undan.
Þá fer Sigurður ávaUt í sama horn
knattspymuvallarins í upphitun fyrir
leik.
Frá fyrri árum segir hann okkur frá
þeim vana sínum og þriggja félaga
sinna að hittast aUtaf kvöldið fyrir leik
og spUa bridge.
„Það mátti ekki klikka, þá gekk
Ula,”segirhann.
Og frá þeim tíma er Jón Alfreðsson
lék með Skagaliðinu, segir Sigurður
okkur frá því aö þeir Jón kröfðust þess
ætíö þegar Uðiö átti að leika á Laugar-
dalsvelUnum að rútan æki inn fyrir
vallarhUðið, annars var voðrnn vís í
leUcnum.
Stæði formannsins
En það eru ekki bara leikmenn og
þjálfari SkagaUðsins sem eru hjá-
trúarfuHir. Formaður félagsins hefur
sínar venjur og seremóníur
sömuleiðis.
I hvert sinn sem AkranesUðið leikur
á Skaganum stendur formaðurinn á
ákveðnum stað á áhorfendastæðunum
og hefur gert um árabil. Við hUð hans
stendur maður, aUtaf sami maðurinn.
Og ef ekki gengur allt sem skyldi á
velUnum vUcur þessi maður frá hUð
formannsins um stundarsakir og snýst
þá gæfan yfirleitt á sveif með
Akumesingum á ný.
Af Skagamönnum
Sú hjátrú, sem lUdega er hvaðríkust í
iþróttafólki, er snagatrúin. Næstum
alUr þeir er við ræddum við vegna
þessarar greinar höfðu enn eða höfðu
haft ákveðna snaga sem þeir hengdu
föt sín á. Menn voru mismunandi fast-
heldnir á þessa hjátrú sina en nokkrar
sögur voru okkur sagðar tengdar
snögum.
Tíin var þannig aö maöur nokkur, er
ávaUt hafði sama snagann, kom eitt
sinn í búningsklefa þar sem þessi
ákveðni snagi hafði dottið af veggnum.
I stað þess að hengja föt sín á annan
snaga tók maðurinn sig til og útvegaði
sér hamar og nagla og negldi snagann
Hér er klefinn góði á Melavellinum sem KR-ingar byggðu velgengni sina á
um árabU. Og að sjálfsögðu er þetta vestari klefinn. DV-mynd EÓ.
Stigar eru í sjálfu sér ekki óheUlamerki en það að ganga undir reistan stiga
þykir örugg vísbending um ógæfu f ramundan.