Dagblaðið Vísir - DV - 03.08.1984, Qupperneq 28

DV. FÖSTUDAGUR3. ÁGUST1984.
HEFNDARSTUND
A VETRARNÓTT
Þaö djarfaöi fyrir nýjum janúardegi
í austri er Morton Whitley, fulltrúi
sýslumanns, og E.N. Booker renndu
eftir götu 301 í átt aö heimili Raynor
hjónanna í Norður-Karólínuhéraöi í
Bandaríkjunum. Svipbrigöalaus, al-
varleg andlitin gáfu það ekki á nokk-
urn hátt til kynna aö þeir voru ný-
skriðnir upp úr rúmunum eftir aö hafa
verið kvaddir til nokkrum mínútum
áöur.
Frosnir akrarnir og nakin trén þutu
hjá í grámósku morgunsins eins og
myndröö út úr draugalegri forneskju.
Gangur vélarinnar blandaðist þytinum
af bílnum sem hvein í rifu á opnum
glugga.
Þaö var Booker sem rauf þögnina:
„Raynor skipstjóri var fínn náungi,”
sagöi hann. ,,Ég get bara ekki skilið
hvernig nokkur maöur getur viljaö
hann feigan.”
Andlit Whitleys var eins og gríma.
Hann horföi einbeittur á veginn fyrir
framan sig um leið og hann sagöi: „Ég
hef hugsað mér aö komast aö því hver
hefur skotiö hann og hvers vegna.”
Mennirnir þögnuöu aftur og bíllinn
brunaði áfram. Eftir að hafa ekiö
nokkra stund áfram á köldum morgn-
inum sveigöi Whitley yfir á hliöarveg
og að lokum aö heimreið upp aö glæsi-
legu hvítu sveitasetri.
Sofandi
Þyrping manna stóö fyrir framan
húsiö. Þegar lögreglubíllinn ók upp aö
húsinu og foringjarnir tveir klifruðu út
úr bílnum bakkaði hópurinn meö virö-
ingu til aö hleypa þeim að.
Fyrir framan aöaldymar lá lífvana
líkami hávaxins manns sem einungis
var klæddur í náttfót. Booker stikaöi
aö líkinu í nokkrum skrefum og stans-
aði viö hlið þess. Hann lagði svarta
læknatöskuna frá sér viö hlið líksins og
kraup viö hlið þess. Hann leit upp til
Whitley sem horföi á hann spyrjandi.
„Hann hefur verið skotinn í tætlur,”
sagöi hann alvarlegur.
Whitley kinkaöi kuldalega kolli,
snerist á hæli og gekk inn í húsiö. Þar
var frú Raynor ásamt nokkrumkonum
— nágrönnum. Hún heilsaöi honum og
augun voru grátbólgin. Nágrannamir
drógu sig hljóðlega í hlé. Whitley sett-
ist niöur og hóf aö hlýöa á sögu frú
Raynor.
„Við vorum sofandi,” byrjaði hún.
„Þetta hlýtur aö hafa verið stuttu eftir
þrjú. Eg vaknaði, hrökk upp viö há-
vært bank á aöaldyrnar. Ég varö
hrædd og vakti eiginmann minn og baö
hann aö gæta hvaö væri aö. Ég hélt að
þaö væri kannski einhver nágranni
okkar og eitthvaö hefði komiö fyrir hjá
honum...”
Haföi eiginmaöur þinn einhverja
hugmynd um hver þetta gæti veriö?”
spurði Whitley.
„Ég held ekki,” sagði frú Raynor.
„Hann sagöi að minnsta kosti ekkert.
Hann var hálfsofandi og muldraöi eitt-
hvaö um hvers konar fólk þaö væri
sem bankaði á þessum tíma sólar-
hringsins. Ég heyrði hann ganga niöur
í anddyrið og aö útidyrunum. Þar
sagöi hann reiður: ,,Sjáðu nú til. Ég
var búinn aö vara þig viö... „Lengra
komst hann ekki. Ég heyrði háværan
skothvell og hljóp til. Hann lá fyrir
framan húsið og ég sá samstundis aö
hann vardauður.
,,Sástu einhvem þama þegar þú
fórst?”
„Nei, það var of mikið myrkur. En
ég heyrði fótatak sem fjarlægðist....”
Hættur á sjó
„Hefuröueinhverja hugmynd...”
..Um hver geröi þaö?” sagði frú
Raynor. Hún hristi höfuðið. „En eigin-i
maöur minn fór til Smithfield í gær->
kvöldi og þegar hann kom til baka
sagðist hann lent í deilum viö mann.
Hann sagöi ekki hver það var.”
Whitley andvarpaði. Hann vissi aö
Raynor hafði eytt mestum hluta lífs
síns á sjó og þekkti ekki mjög marga á
staðnum. „Hvaö er langt síðan hann
varsíðastásjó?”
„Um þaö bil þrír mánuðir,” sagöi
ekkjan. „Ég var hrædd viö tundur-
skeytin svo ég lét hann lofa mér því aö
fara ekki aftur á sjó fyrr en styrjöld-
inni lyki.”
„Gekk síöasta ferö vel?” spuröi
Whitley.
Hún hristi höfuöið. „Langt frá því.
Helmingur áhafnarinnar var nasistar.
Hann var alltaf að lenda í árekstrum
viðþá.”
Þetta kom vel heim við þaö sem
Whitley haföi heyrt áöur. Hann sann-
færöi konuna um aö hann myndi gera
allt sem í sínu valdi stæði til aö finna
morðingjann. Hann yfirgaf hana síöan
og hóf aö litast um á búgarðinum.
Hann fór inn í garðinn þar sem hann
yfirheyröi marga nágranna. Engúin
þeirra gat gefið nokkra skýringu. Þar
næst fór hann í rólegheitum um húsiö
og geröi strax smáuppgötvun er hann
fann hvítan vasaklút. Hann var ekki
merktur.
Raynor hafði verið í náttfötunum
þannig aö hann gat ekki hafa borið
vasaklútinn. Þegar frú Raynor var
spurö sagöi hún ákveðið aö maöur
hennar ætti ekki vasaklútinn.
Fleiri morð
Whitley velti því fyrir sér hvort
moröinginn heföi týnt honum. Hann fór
út úr húsinu og fann þar fótaför. Þau
voru eftir karlmann og virtust eftir
nýja skó. Hvert einasta fótspor var
fullkomiö.
Hann flýtti sér aftur inn í húsiö til aö
senda eftir mönnum meö tæki til að
gera afsteypur.
Booker kallaöi á hann innan úr hús-
inu:
, ,Sýslumaöurinn er í símanum og vill
tala viö þig.” Whitley hljóp upp tröpp-
urnar og inn í húsiö. Á næsta andartaki
glumdi rödd Klrby R. Rose sýslu-
manns í eyrum hans. „Hvað er á
seyði?” spuröi hann.
Whitley sagöi honum þaö. Hann
heyrði sýslumanninn anda djúpt. Þaö
varð smáþögn og síðan sagöi Rose.
„Heyröu nú. Taktu Booker meö þér og
hittu mig við Grady Lee-búgarðinn.
Hann er fimm eða sex mílur frá bú-
garöi Raynors. Eg var að heyra af því
aö einhver br jálæöingur hefði farið þar
um og skotiö á allt k vikt. ”
Nú var komið aö fulltrúa sýslu-
manns að veröa undrandi. Hann flaut-
aöi lágt og sagöi síöan: „Viö komum
einsogskot.”
Það var þögult yfir Grady-Lee-bú-
garöinum og ekki nokkurt h'fsmark.
Tveir lögreglumenn og læknir gengu
að aðaldyrunum með frú Lee. Þeir
hrukku viö er þeir komu aö líki hins 28
ára gamla Grady Lee sem lá látinn á
gólfinu. Hann hafði verið skotinn.
Lifandi barn
Rose sýslumaður spurði: „Hverjir
fleiri búa hér?” Gamla konan sagöi aö
þaö væri dóttir sín, Ruth Allen, og
Rufus Messingill, sem var ellefu ára
gamall sonur hennar af fyrra hjóna-
bandi. Hún sagði aö Herman Allen,
maður Ruth, sem byggi í Selma, kæmi
þama umhelgar.
„Sástu árásarmanninn?” spurði
sýslumaður.
„Nei, ég heyröi hann bara öskra.
Röddin í honum líktist ekki neinni rödd
sem ég hafði áður heyrt. ”
Þaö voru alls staðar merki um mikil
átök. Þeir stungu upp á því aö gamla
konan fengi sér sæti í ruggustól á meö-
an þeir svipuöust um.
Viö nánari rannsókn komu fram
merki um svipuö átök alls staðar. I
herbergi Ruth Allen fundu þeir blóö-
bletti en hvorki hana né son hennar.
Þeir gengu út fyrir og þar var frú
Lee, mjög æst, og sagði: „Það hefur
einhver stoliö bílnum mínum.”
„Ég skil ekki hvernig þeir hafa getaö
gert þaö. Það vantaöi annan afturhjól-
barðann. Whitley tók eftir fari í jöröina
og sagði. „Hann fer ekki langt á þess-
um bíl. Það er best að gera viðvart.”
Rose benti á önnur ummerki á jörö-
inni og sagði: „Sjáöu, það hefur ein-
hver verið dreginn út í hlööu.” Þeir
gengu aö hlööunni og þar störöu þeir í
hljóöum hryllingi á konulíkiö. Það var
Ruth Allen látin.
Þeir heyröu hávaöa uppi á lofti. Það
var Rufus, sonur hennar. Whitley klifr-
aöi upp stiga og náöi í hann.
Rufus sagöi þéim söguna. Blóöþyrst-
ur morðingi haföi komið í húsið.
Mamma hans hafði sagt honum aö fela
sig og hann haföi gert þaö uppi á hlööu-
lofti þar sem hann haföi grafið sig í
heyiö.
Lögreglumennirnir spuröu hann
hvort hann hefði nokkuð séö hver þaö
var sem dró móöur hans út í hlöðu.
Hann sagðist ekki vita þaö.
Þegar þeir voru aö leiða drenginn og
ömmu hans út í lögreglubíl sagöi
Whitley: „Þetta er sami maöurinn.”
Hann haföi séö sömu fótsporin og viö
heimili Raynors.
Þeir spuröu gömlu f rúna hver tengsl-
in gætu verið milli þessara tveggja
fjölskyldna. Hún sagði: „Þaö var ein-
hver sem þau voru öll hrædd viö.”
Grady kom heim meö skothylki í f yrra-
dag. Raynor var eitthvaö meö í þessu
líka. Hún byrjaöi að k jökra.”
Hvar er Herman Allen?
Rose sagði: „Hvar er Herman Allen,
tengdasonur þinn? Þaö gæti verið aö
byssumaðurinn væri að leita aö hon-
um.”
Konan sagöi aö hann byggi í
Wellsboro á virkum dögum en kæmi í
heimsókn um helgar. Þeir töldu sig þá
auðveldlega geta haft uppi á honum.
Þeir hringdu í vegalögregluna og
báðu hana að fylg jast með Fordbíl með
þremur dekkjum. Sýslumaöurinn lét
Booker veröa eftir við Lee-húsiö til aö
sjá um líkin og fór meö Whitley til
Smithfield til aö skipuleggja leitina aö
morðingjanum sem nú var búinn aö
drepaþrjá.
Þeir gerðu ráðstafanir til að lögregl-
an í nágrenninu heföi upp á Herman
Allen og geröi honum viðvart um
moröin.
Þeir fóru síðan á krá sem Raynor
haföi veriö aö skemmta sér á kvöldið
áður og reyndu aö afla upplýsinga um
með hverjum hann hefði veriö en án
árangurs.
Þegar þeii- komu aftur spuröust þeir
fyrir um hvort eitthvað hefði frést af
Herman Allen. Það reyndist ekki vera.
Whitley fékk nú upphringingu frá bif-
vélavirkja sem hann þekkti sem sagöi
honum f rá því aö Grady Lee heföi kom-
iö meö Fordbíl móður sinnar í viðgerö
og sagst ætla að flytja vestur. Þaö væri
maöur sem ofsækti fjölskylduna.
Whitley fór einnig í búöina þar sem
Grady hafði keypt sér skothylki. Hann
var farinn að velta því fyrir sér hvort
byssan hans hefði hugsanlega getað
verið notuð til drápanna.
Þeir ákváöu aö athuga þaö strax
daginn eftir.
Skömmu síöar hringdi lögreglustjór-
inn í Wellsboro. Einn manna hans
hafði fundið Herman Allen þar sem
hann var að kaupa inn fyrir son sinn og
eiginkonu. Hann vissi, aö því er virtist,
ekkert um hræðilegan dauödaga eigin-
konu sinnar.
Afbrýði
„Allen varö fyrir áfalli,” sagöi lög-
reglustjórinn sýslumanni. „Hann ætl-
ar aö koma og hitta þig. Hann var aö
farafrámér.”
„Þú ættir kannski aö senda hann til
mín í lögreglubíl,” sagöi sýslumaður,
hræddur um aö Herman væri í hættu
vegna morðingjans. Lögregluforinginn
taldi enga ástæöu til þess.
Whitley kom nú til sýslumanns:
„Mér var aö detta dálítið í hug,” sagöi
hann. „Mig minnir að Allen hafi lent í
einhverjum málum fyrir tíu til fimm-
tán árum. Ég ætla aö skoöa skýrslum-
ar.” Þegar hann kom til baka var hann
æstur. „Hérna er þaö. Hann drap árið
1930 prest sem hét W. H. Hodges vegna
þess aö hann sagöi aö hann væri í tygj-
um við fyrri konu sína. Hann sat frem-
ur stutt inni fyrir þaö.” Foringjamir
tveir fóru nú aö fyllast grunsemdum.
Allen skilaöi sér ekki til þeirra. Hann
virtist horfinn.
1 dögun fóm þeir aftur út á Grady
Lee-búgaröinn. Þar fundu þeir byssu
Gradys og fullan kassa af skothylkj-
um. Þeir spuröu gömlu frú Lee hvers
vegna Herman Allen heföi aldrei kom-
iö nema um helgar aö hitta eiginkonu
sína?
,dlann kom ekki til aö hitta Ruth,”
svaraði hún. „Hann kom til aö sjá
strákinn þó hann væri aöeins fósturfaö-
ir hans. Hann og Ruth hafa verið að-
skilin mánuöum saman.” Þeir spuröu
hvers vegna. „Herman var afbrýði-
samur. Hann sakaöi Ruth um aö hitta
aöra menn.”
„Raynor, til dæmis?” sögöu lög-
reglumennirnir. „Já, ég held þaö.
Hann var vanur að koma hingað.”
Þá var nú fariö aö gruna margt. Lík-
legt var að Allen heföi drepiö Raynor
og hin af sömu ástæöu og hann haföi
drepið Hodges á árunum áöur.
Þeir gáöu nú aö því hvort skot-
in heföu getað komið úr byssu Grady
Lee. Svo reyndist ekki vera. Þeir fengu
einnig boð um að Fordbíllinn heföi
fundist í runnaþykkni nálægt Grady
Lee-búgarðinum.
Þeir fóru nú aö leggja saman tvo og
tvo. Þeir komust að því aö líklega heföi
þetta veriö Herman. Þeir hófu nú leit
aö honum. Sýslumanni datt í hug aö
hafa samband viö fangelsisyfirvöld
þar sem Allen hafði setið inni. Þau
sögöu honum frá klefafélaga hans sem
ætti búgarö ekki langt frá Wellsboro.
Gas
Báðir lögreglumennirnir auk nokk-
urra þjóðvegalögreglumanna fóru nú
aö búgarðinum. Þar náðu þeir hinum
grunaða moröingja í rúminu.
Allen viðurkenndi þegar. „Raynor
var að kássast upp á konuna mína og
hún neri mér því um nasir. Og Grady
Lee hjálpaði þeim að hittast. Þau áttu
þetta öllskilið.”
Hann var leiddur fyrir rétt 11.
febniar 1943 í Smithfield. Kviödómur-
inn ræddi örlög hans í þrjátíu og þrjá
tíma. Síðan var hann dæmdur sekur.
Saksóknari kraföist þess aö þessi „óöi
hundur yröi settur á þann staö sem
hann ætti heima. I gasklefann.
Þann sautjánda mars sama ár var
hann tekinn af lífi.
Hin fagra Ruth Allen sagði syni sinum að