Dagblaðið Vísir - DV - 01.09.1984, Blaðsíða 8

8
DV. LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 1984.
Útgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIDLUN HF.
Stjórnarformaðurogútgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLFSSON.
Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
'Aóstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELÍAS SNÆLAND JÓNSSON.
'Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
'Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P.STEINSSON.
Ritstjórn: SÍÐUMÚLA 12—t4. SÍMI 686611. Auglýsingar: SÍÐUMÚLA 33. SÍMI
,27022.
;Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa: ÞVERHOLTI 11. SÍMI 27022.
ISÍmi ritstjórnar: 686611.
Setning, umbrot, mynda-og plötugerð: HILMIR HF., SÍÐUMÚLA 12.
Prentun: Árvakurhf., Skeifunni 19.
Áskriftarverðá mánuði 275 kr. Verð í lausasölu 25 kr. Helgarblað28 kr.
„Annarlegar hvatir”
Fjölmiðlamenn eru afar sjaldan staðnir að ærumeið-
ingum. Þeir eru atvinnumenn og kunna yfirleitt að haga
orðum sínum innan ramma velsæmis. Annars yrði þeim
ólíft í starfi. Þetta á jafnt við um þá, sem skrifa fréttir, og
hina, sem láta frá sér fara skoðanir af ýmsu tagi.
Undantekninga hefur helzt gætt í blöðum eins og Þjóö-
viljanum. Það gerist, þegar skammhlaup verður milli
pólitískra hugsjóna annars vegar og fjölmiðlunar hins
vegar. Hinir áköfustu gæta ekki að sér og fjalla um póli-
tíska andstæðinga á þann hátt, að betur væri ósagt.
Hættan á ærumeiðingum í fjölmiðlum er að öðru leyti
ekki hjá atvinnumönnunum, heldur hinum, sem hitnar í
hamsi úti í bæ og senda blöðunum greinar til birtingar.
Saka má fjölmiðlana um að vera of væga í fyrirstöðunni
gegn slíkum greinum og hleypa þannig ýmsu ófögru í
gegn.
Þetta er gert í anda lýðræðis. Blöð vilja ógjarna verða
sökuö um að standa í vegi fyrir, að skoðanir komist á
framfæri. En þau mættu líklega gera meira að því að
benda höfundum á, að farsælast sé að sofa á málinu og
láta ekki frá sér fara efni fyrr en æsingur hefur hjaðnað.
I fyrravetur flutti formaður Lögmannafélags Islands
erindi, sem hann kallaði „kreppu í réttarfari”. Þar gagn-
rýndi hann seinagang og óvíst réttaröryggi hjá Hæsta-
rétti. Hér í blaðinu voru þessar skoöanir formannsins
gerðar að skoðun í leiðara, þar sem hvatt var til úrbóta.
Sami formaður lét nýlega hafa eftir sér í blaðaviðtali,
að dómstólar geti „aldrei átt frumkvæði að því að ráðsk-
ast með fjölmiðla...” Var þetta innlegg í deilur um yfir-
lýsingar forseta Hæstaréttar um meiðyrði í f jölmiðlum. I
leiðaranum var stuöst við þessa skoðun.
Síðan bregður svo við, að hér birtist frekar vanstillt
grein formannsins, þar sem hann birtist gerbreyttur og
stráir um sig yfirlýsingum um „annarlegar hvatir”,
„þvætting” og „siðleysi” leiðarahöfundar. Hann gengur
svo langt að kalla „þvætting”, að hann sjálfur hafi nokk-
urn tíma gagnrýnt Hæstarétt!
Greinin var skrifuð, áður en hún var hugsuð. Ef svo
væri einnig í þessum leiðara, yrði spurt, hvort formaður-
inn þyrði ekki að standa við þær skoðanir sínar, sem eru
andstæðar skoðunum forseta Hæstaréttar, — þegar hann
þarf að flytja mál fyrir dómstólnum.
En það er ekki gert af því að ljóst er, að formaðurinn
lenti bara í ógöngum í hita augnabliksins eins og svo
margir gera, þegar þeir skrifa greinar. Sérstaklega er
áberandi, að ásakanir um „annarlegar hvatir” eru í tísku
hjá þeim, sem stinga niður penna við slíkar aðstæður.
Um svipað leyti sagði annálaður geðprýðisbóndi í grein
hér í blaðinu, að gagnrýni á Framleiðsluráð landbúnaðar-
ins væri óréttmæt og „byggð á annarlegum hvötum”.
Annar geðprýðismaður sakaði annan ritstjóra Morgun-
blaðsins um að hafa brosað á benzínstöð, eins og það væri
eitthvert málsefni.
Síðan festast menn í því, sem þeir skrifa í ógáti. Ekki
alls fyrir löngu sakaði kunnur rithöfundur þetta blað um
ákveðnar skoðanir á málum Mið-Ameríku. Þegar honum
var sýnt, að blaðið hafði í raun haft alveg þveröfugar
skoðanir, vildi hann ómögulega gefast upp.
Hann sagði á prenti, að þetta skipti ekki máli, af því að
annars staðar í blaðinu hefðu birtzt skoðanir, sem al-
mennt væru fasistískar. Þannig leiðir hvað af öðru í
ógöngum, sem hefjast í vanhugsuðum fullyrðingum um
„annarlegar hvatir” atvinnumanna f jölmiölanna.
Jónas Kristjánsson
Fötin
opinbera
„Jesús minn, fötin opinbera allt,”
sagöi hann og sneri sér undan í of-
boöi. Eg flýtti mér hinsvegar ekki
svo mjög aö líta undan heldur gaf
mér tíma til þess að skoöa konuna
vandlega fyrst. Mér datt helst í hug
aö hún hefði ætlað aö dansa sjö slæöu
dansinn í partýinu en gleymt u.þ.b.
f imm slæðum heima.
Áöur en lengra er haldiö ætla ég
aö gera hér smájátningu. Eg hef
sumsé lengi haft áhuga á klæðaburöi
fólks. Atvikiö sem ég sagði frá hér aö
ofan gerðist í kokteilpartýi (eða
kokdillisgleöi, eins og einn mál-
vöndunarmaður kallar þaö,
,JCokdill” verandi þaö, sem dillar
koki manna). Eg mun vikja nánar aö
þessu samkvæmi síöar.
Eg hef semsagt áhuga á klæða-
buröi fólks. Eg held aö þessi áhugi
hafi vaknað þegar ég var í dansskóla
á æskuárum. Þá var eitt sinn haldiö
grímuball og tungulipur af-
greiöslustúlka í búningaleigu taldi
mér trú um aö hollenskur
þjóöbúningur myndi henta mér vel.
Hann gerði það ekki. Þú ættir ein-
hvem tímann, lesandi kær, aö reyna
aö dansa sömbu á tréklossum. Eöa
Úr ritvélinni
Ólafur B. Guðnason
með kokteilglasið í hinni óg gekk á
milli kunningja, brosandi í þeirri
sælu trú að hún væri heillandi. En
hún hafði gleymt hárinu! Þaö gljáði
á höfuð hennar þegar hún hneigði
þaö og brosti dularfulla brosinu sem
fór svo vel viö rauða hárið hennar.
Húsráöendur reyndust í það
skiptið vandanum vaxnir. Konan
Ég held ég tali fyrir munn allra,
sem hafa áhuga á fatnaði, þegar ég
segi aö eins og margt má ráða af vali
fólks á grímubúningum má lesa tákn
skapgeröar einstaklingsins í því
hvernig hann klæöir sig, og þá sér-
staklega hvemig hann klæðir sig
dags daglega.
Geölaust fólk á lítiö af fötum. Eg
hef þaö eftir konu sem mjög fylgist
meö klæöaburöi annarra kvenna aö
„jafnlyndar og skaplausar konur
geta átt einn morgunslopp, það
nægir þeim”.
Nú verð ég aö játa aö ég þekki
enga konu sem er svo jafnlynd og
skaplaus að henni nægi einn morgun-
sloppur. Eg er ekki viss um aö
maður kæri sig um aö umgangast
slíkar konur. En ég hef dæmi um hiö
gagnstæða, þaö er aö segja konu sem
á marga morgunsloppa.
Hún býr ekki langt frá kunningja
mínum og getur alls ekki talist
jafnlynd, eða skaplaus (eiginmaður
hennar hefur reyndar lýst henni í
votta viðurvist, sem „ofstopafullri
gribbu”).
Þessi kona hefur í þrígang sést
froöufellandi af bræði snemma
polka, eöa ræl. Þaö er ekki hægt. Það
er ekki einu sinni hægt aö dansa
hringdans á tréklossum.
Eg sat þessvegna yfir kókglasinu
mínu allt ballið og reyndi að leika
þessa lífsreyndu, þöglu Bogarttýpu.
Það er erfitt hlutverk fyrir dreng í
hollenskum þjóöbúningi þegar hann
er ekki einu sinni orðinn nógu gamall
til þess að láta sígarettu lafa úr
munnvikinu.
En meöan ég reyndi aö leika
Bogart fylgdist ég meö jafnöldrum
minum á gólfinu. Og síðan hef ég allt-
af fylgst með því hvemig fólk klæðir
sig í samkvæmum.
„Alveg meiriháttar staönaður
still,” sagði nærstaddur gestur sem
var nýkominn af snyrtingunni og
benti á þá slæðuklæddu. Hann haföi
verið að fara yfir tékklistann áður en
hann kastaöi sér út í hringiðuna.
Hann haföi ekki gleymt neinu.
Taska, hattur, hár, naglalakk, allt
var á sínum staö.
Þaö er reyndar alveg ótrúlegt
hverju fólk gleymir þegar þaö fer í
kokteilpartý. Ég minnist þess fyrir
skömmu aö kona í næstu götu mætti í
samkvæmi, mjög vel til höfð, með
veskið undir annarri hendinni og
leiddi hina hárlausu að djúpum stól
sem stóö í horni undir stofuprýðinni
sem var gróskumikill runni af Nílar-
sefi í stórum leirpotti. Hún hagræddi
grasstráunum svo að þau féllu yfir
höfuö konunni og eiginmaðurinn
færöi henni síöan kokteila í sífellu,
þar til hún gat ekki lengur staðiö
upp. Þetta var stórsnjöll lausn og
athyglisverö fyrir þær sakir að
skömmu síðar komst grænt hár í
tísku. En ég ætla ekki að halda því
fram aö þaö hafi verið beint orsaka-
samhengi þar á milli.
Þaö er samdóma álit okkar sem
fylgjumstmeðfatatískunni aöflest-
ar ósmekklegar konur sé að finna í
hópum mennta- og listakvenna.
Reyndar var sköllótta konan söng-
menntuð.
Ég sá þaö strax á grímuballinu,
þar sem ég sat yfir kókglasinú mínu,
aö það mátti ráöa margt í skapgerð
fólks af því hvemig grímubúninga
þaö valdi sér. Einn skólafélagi minn
úr dansskólanum, sem var dagfars-
prúður mömmudrengur, mætti
búinn sem steinaldarmaöur í feldi
meö lurk. Hann er nú bæjarfulltrúi
fyrir Framsóknarflokkinn í litlu
bæjarfélagi úti á landi.
morguns elta Siggu í næsta húsi og
aldrei í sama morgunsloppnum. I
tvígang hefur hún náð Siggu og þaö
er samkvæmt vitnisburði hennar
(Siggu) að viö vitum að hún (ná-
grannakona kunningja míns) hafði
ekki gleymt aö lakka neglurnar áður
en hún hljóp út.
Þetta tel ég sönnun þess aö
geöríkar konur eigi mikið af fötum.
Og eigum við þá ekki aö einfalda
málið og draga þá ályktun að þær
skaplausu láti sér hinsvegar nægja
litinn fataskáp.
Þessi grannkona kunningja míns
er yfirleitt talinn besti fulltrúi
„glamourstyle” í klæöaburöi. Hún
hefur enda verið mjög staðföst og
sýnt fullan skilning á því aö þegar
kona hefur valið sér línu í klæðaburöi
verður hún að halda sig viö þá línu.
Það er aðeins í barbecue-veislum
sem hún breytir örlítiö til og veröur
„smart-sportý”. En þaö er alls ekki
hægt aö ráöleggja konum almennt aö
fara í „smart-sportý” stílinn. Þaö
getur veriö erfitt aö plata augað í
þeim stíl.
Sjálfur hef ég ekki nema eina
ófrávíkjanlega reglu. Eg geng aldrei
ítréklossum.