Dagblaðið Vísir - DV - 01.12.1984, Qupperneq 26

DV. LAUG ARDAGUR1. DESEMBER1984.
Þegar maöur er kominn í gálgann
meö snöruna um hálsinn, sestur í raf-
magnsstólinn og spenntur niður, lagst-
ur á höggstokkinn og öxin reidd — þá
er sannarlega ekki ástæða til aö horfa
björtum augum til framtíðarinnar. En
vonin er blíö. Þeir eru tU sem lent hafa
í ofangreindum kringumstæðum en
engu aö síður lifað af, lukkunnar
pamfUar.
Sá merkilegasti er án efa Joseph
nokkur Samuels en árið 1803 lifði hann
af þrjár tilraunir yfirvalda í röð til
þess að verða hengdur. Samuels var
dæmdur til dauða í Sydney í Astralíu
fyrir einhverjar sakir sem ekki fylgja
sögunni, og í fyllingu tímans var hann
leiddur út til aftöku. Hann gekk sem
leið lá upp gálgann, snaran var hert að
hálsi hans og fellihlerinn opnaður.
Það vUdi svo tU að reipiö sUtnaði.
Samuels varpaði öndinni léttar
stundarkorn en ekki leiö á löngu þar til
böðullinn hafði fundiö nýtt reipi og
hnýtt snöru. Samuels var á ný leiddur
upp gálgann, allt fór fram sem fyrr og
aftur slitnaði reipið.
Böðlinum var farið að misUka þetta
stórlega, segja sjónarvottar. Hann
leitaði með logandi ljósi þar til hann
fann reipi sem var bæði þykkt og
traustlegt og í þriðja sinn steig Joseph
Samuels hin þungu skref upp gálgann.
I þetta sinn hélt reipið. Samuels
dinglaði í loftinu. .. og dinglaði. .. og
dinglaði. Þegar fimm mínútur voru
Uðnar og Samuels var í bókstaflegri
merkingu sprelllifandi var yfirvöldun-
um nóg boðið. Hann var skorinn niöur.
Samuels var nú frjáls maður. Sam-
kvæmt lögum varö að láta menn lausa
sem höfðu lifað af þrjár aftöku-
tilraunir. Enginn veit hvað varð af
þessum stálheppna manni, en úr því að
hann komst ekki framar í kast við
lögin má eins gera ráð fyrir að hann
hafi eftir þetta lært sína lexíu og fetað
hinn þrönga veg dyggðarinnar.
Fallhlerinn
virkaði ekki
John Lee hét maður nokkur sem upp-
lifði næstum hið sama og Joseph Samu-
els. Lee var dæmdur morðingi og árið
1885 skyldi hann hengdur á Bretlandi.
En það fór á annan veg. BöðuUinn,
James Berry, hefur sagt frá því að Lee
hafi sloppið lifandi vegna þess að um-
gjörðin um fellihlerann hafi ekki verið
nægilega vel úr garöi gerð.
Berry sagði um atburð þennan:
„Lee var komið fyrir með snöru um
hálsinn ofan á fellihleranum. Eg dró
hvíta pokann yfir höfuð hans, steig svo
eitt skref tU hliðar og tók í handfangiö
sem tengt var feUihleranum. En
ekkert gerðist. Rétt áður hafði ég
staðiö ofan á feUihleranum og varð'
ekki var við neitt óeölilegt. Eg áleit því
að hlerinn myndi auöveldlega falla
niður.”
Ur því svona var komiö leysti Berry
fangann, tók af honum snöruna og
hvíta sekkinn og fór meö hann inn í
nærliggjandi biöstofu. Þar var hann
geymdur meðan böðullinn rannsakaði
gálgann. Tvívegis þreif Berry
þéttingsfast i handfang feUihlerans og
hann virkaði fullkomlega í bæöi
skiptin. John Lee var því leiddur út á
nýjan leik.
„Þegar ég,” sagöi Berry, „tók í
handfangiö með Lee við hUð mér
geröist aftur ekki neitt. Lee slapp öðru
sinni.”
Æðsta yfirvaldið á staönum úrskurð-
aði nú að frekari tilraunir tU að koma
Lee í annan heim skyldu bíða uns
innanríkisráðherrann skæri úr um
máliö. Þáverandi innanrUcisráðherra,
Sir William Harcourt, kvað þaö skoðun
sína að Lee hefði þegar tekið út næga
refsingu, hann hefði tvívegis horfst
beint í augu við dauðann, og því bæri
honum náðun. Lee var frír og frjáls
upp frá því.
Til voru þeir sem töldu hér um guð-
lega forsjón að ræöa og bentu á
ritningarstað fangelsisalmanaksins:
„Sannlega er þetta hönd Guðs.” En
þrálátur orðrómur var lengi á kreiki
um að fangarnir sem smiöuðu gálgann
hefðu komið fyrir í honum einhvers
konar útbúnaði sem hindraði aö felli-
hlerinn opnaðist þegar fangelsis-
presturinn væri kominn á sinn stað.
J