Dagblaðið Vísir - DV - 06.07.1985, Side 10

54
DV. LAUGARDAGUR 6. JULI1985.
um og óku með Gísla og hans hafur-
task upp á jökulinn. „Aksjón, eins og
þeir segja í Hollivúdd,” sagði Gisli og
settist á vélsleðann og hvarf okkur
sjónum fljótlega.
Við hin gengum
Við hin gengum, í þessu tilfelli hópur
um 15 manna. Ferðinni var heitið upp
á topp skref fyrir skref. Við jökuljaðar-
inn vorum við í um 500 metra hæð yfir
sjávarmáli. Toppurinn var í um 1900
metra hsð. En þessir metrar voru
ekki áhyggjuefni.
Sólin skein og allir voru léttir í spori
er þeir lögöu á brattann. Sumir voru
það gáfaðir að þeir klíndu sólvarnar-
kremi í andlitiö áður en stigið var á
hina hvítu breiðu. Okkur var sagt eftir
á aö það aö ganga á jökli i sól væri
svipað og ganga meö þrjátíu sólir i
hausinn undir venjulegum kringum-
stæðum. Því er nefnilega þannig farið
á jöklum aö sólargeislarnir endur-
kastast með þeim afleiöingum að þeir
skína á fólk í bak og fyrir. Menn geta
jafnvel orðið sólbrenndir inni í eyrun-
um.
Með þetta í blóðinu
Að aka frá Akureyri í Kverkf jöll er
nokkuð löng leið. Ekki er ég nú alveg
viss um hversu margir kílómetrar það
Uppi 6 jöklinum. Til vinstri sóst kofi Jöklarannsóknafólagsins. Ef vol er að gáö sást einnig jeppinn sam
þama var staddur.
«
í Kverkf jöllum:
Gengið á stærsta þerri-
pappír Evrópu
„Það verður örugglega sól á morg-
un, því við erum á leiö til stærsta þerri-
pappirs í Evrópu. Vatnajökull er ekki
aðeins stærsti jökullinn í Evrópu held-
ur lika stærsti þerripappírinn. Hann
sýgur í sig allan raka sem dirfist að
reyna aö komast yfir hann,” sagði
Gísli Gestsson kvikmyndagerðarmaö-
ur við mig þegar við stóðum við jaðar
Odáðahrauns í hellidembu og
fengum okkur svala og samloku.
,,Þú ert að segja satt, er það ekki?”
sagði ég og leit til hans vantrúuðum
augum.
„Jú, þetta er alveg satt. Á þessum
slóðum myndi ég aldrei þora að fara
með fleipur,” sagði Gísli og gaut ótta-
slegnum augunum í áttina að Odáða-
hrauni.
Við vorum á leið í Kverkfjöll ásamt
hópi annarra. I þeim hópi voru nta.
nýútskrifaðir leiðsögumenn frá Húsa-
vík, fjölmiðlamenn og ferðamálafröm-
uðir. Tilgangur ferðarinnar var að
litast um í Kverkf jöllum. Þar við rætur
fjallsins er Sigurðarskáli. Skálinn var
byggður 1972 og er nefndur eftir Sig-
urði Egilssyni frá Laxamýri. Hann var
einn af þeim mönnum sem ruddu leið-
ina inn að Kverkf jöllum og hafði mik-
ið dálæti á þessum stað. Kverkfjöll
leggja í norðurhluta Vatnajökuls. Þau
standa á milli Dyngjujökuls og Brúar-
jökuls. Fjöllin sjálf eru eiginlega tvö
fjöli sem eru aðskilin af skriðjökii. Það
er eins og hann hafi klofið þau í herðar
niður og síðan vellur hann fram likt og
tannkrem úr túpu milli þeirra.
Í brakandi sól í miöjum hlíðum
varáö.
Sonur Sigurðar, Bjöm Sigurðsson,
hefur tekiö við áhuga föður síns. Nú í
sumar ætlar hann að standa fyrir
reglulegum ferðum í Kverkfjöll. Hægt
er að leggja af stað frá Reykjavík,
Akureyri og Húsavík. Litið er á það
sem fyrir augu ber á leiöinni í Kverk-
fjölL Á sjálfum áfangastaðnum er gist
í Siguröarskálanum og gengið á jökul-
inn.
Ogþaðvarsól...
Daginn eftir var sól, brakandi sól.
Kenning Gísla um þerripappírinn hafði
ekki brugðist. Ekkert ský var að s já yf-
ir jöklinum. Allt var eins og það átti að
vera. Okkur var ekkert að vanbúnaði
að leggja jökulinn aö fótum okkar.
Uppi á Kverkfjöllum er skáli Jökla-
rannsóknafélagsins. Þar viö er lón fag-
urt og blátt. Lónið stafar af jarðhita
sem bræðir ísinn. I Kverkfjöllum er
nefnilega eitt mesta háhitasvæði
Vatnajökuls. Viða stingur hverasvæði
upp kollinum og efst uppi er mikiil og
stór hveradalur þar sem leirinn
kraumar á milli þykkra isbreiöna.
Kvikmyndamaðuriim Gísli hafði
fengið félaga úr Flugbjörgunarsveit-
inni til aö hjálpa sér aö flytja kvik-
myndavélar fyrir sig upp á jökulinn.
Hann var nefnilega staddur þarna í
þeim erindagjöröum að festa náttúru-
fegurðina á filmu. Þeir voru á vélsleð-
Fyrirliggjandi í birgðastöð
Suðufíttinss
Stálgæði: St. 35 - DIN 50049 - 2.2 - DIN 2615
Beygjur Té
Stærðir: 1 ” — 10”
SHMDRA, rÆ .STÁLHF
Ðorgartúni 31 sími 27222
eru. Enda er það aukaatriði því það er
færöin sem ræður hraðanum.
A meðan ekið er eftir þjóðveginum
gengur ferðin greiölega eða eins og við
er að búast á okkar hraöbrautum. Rétt
fyrir austan Möðrudal er farið út af
þjóðveginum og eftir það er ekið eftir
troöningi alla leið inn að Kverkf jöllum.
Sú leið er ekki fær nema stórum bilum.
Þegar við fórum þessa leið var ekki bú-
ið að ryðja og margir illviðráðanlegir
skaflar urðu á vegi okkar. En það var
sama hversu stórir þeir voru, alltaf
komumst við yfir. Þeir sem hafa verið
lengi á fjallaslóðum kunna tökin á
þessu. Dæmi um einn sem hefur þetta í
blóðinu er hann Dóri frá Húsavik. Eg
fékk far með honum inn jöklinum frá
skáianum um morguninn. Hann var
hvergi smeykur og ók yfir hvern skafl-
inn á fætur öðrum. Eitt borgarbamið í
bílnum skaut því að Dóra, honum til
hughreystingar, hvort það væri ekki
munur ef þetta væri nú allt malbikað.
Það fór hrollur um Dóra og hann leit
með undrunarsvip á borgarbarnið og
sagöi: „þá væri nú ekki mikiö gaman
aö þessu.” Og þá var það útrætt.
Og áfram gengum viö...
Eins og fyrr segir vom allir léttir í
spori þegar lagt var á brattann. Hitinn
var mikil og gengu flestir fáklæddir.
Þegar ofar dró f ór að blása og uröu all-
ir aö tína á sig spjarirnar aftur. Það er
svo þegar gengið er upp f jöll að aldrei
virðist toppurinn ætla að koma í ljós.
Handan við hverja brún er ný brekka.
'Eins var þessu farið í Kverkfjöllum.
Séð neðan frá virtist þessi spölur ekki
vera ýkja lengur. En þegar á reyndi
var þetta lengra, miklu lengra. Skrefin
voru svo stutt en brekkan svo löng.
Fljótlega fór þreytu að gæta í hópnum.
Sumir gengu hratt en aðrir kusu aö
taka þessu með ró. Flestir höfðu lítinn
farangur meö sér. Einn var þó i okkar
hópi sem hafði nokkrar klyfjar. Páll
Stefánsson ljósmyndari hafði á herð-
um sér tilheyrandi ljósmyndagræjur
sem vógu um 30 kíló. Hann er sem bet-