Dagblaðið Vísir - DV - 05.07.1986, Blaðsíða 3

DV. LAUGARDAGUR 5. JÚLÍ 1986.
47
málið og reiknar með að deilan muni
standa fram á haust þar vestra. En
við bendum á að meirihluti njósnara
sem starfar á vegum Breiðsíðunnar
er karlkyns. Og enginn þeirra hefur
enn farið í meðferð á Vogi eða ann-
ars staðar.
Gítarplokkið
langa
Sjálfspyntingameistari að nafni
Michael Buckley spilaði um daginn
á gítar í samtals 276 klukkustundir.
Hann kom sér fyrir í útstillinga-
glugga hljóðfæraverslunar einnar í
Chicago og fékk fyrir vikið 250 þús-
und króna gítar frá versluninni.
„Klikk,“
sagði kóngur
Svíakóngur, Carl Gústav, er ekki
umtalaður fyrir að vera sérstakur
orðsins maður. Fleygustu ummælin
sem eftir honum hafa verið höfð eru
„Það heyrðist bara klikk.“ Og átti
við að það hafi heyrst „klikk“ innan
í hans konunglega höfði þegar hann
leit Silvíu, drottningu sína, augum í
fyrsta sinn.
Um daginn kom svo sænska drottn-
ingin í sjónvarpsviðtal og þá sagði
hún að hún sjálf hefði heyrt þetta
sama „klikk“ við sama tækifæri i
sínu eigin höfði. Og nú eigna Svíar
drottningu sinni „klikkið".
Takið ekki „klikkið" frá kóngsa,
sagði þá maður nokkur í lesenda-
bréfadálki stærsta dagblaðsins í
Svíþjóð. „Klikkið" ,er það eina
minnisverða sem kóngur vor hefur
látið sér um munn fara.
Breiðsíðunefndin birtir þetta án
ábyrgðar.
£R EKKÍ HÆCrT AD
FÁLKA O RÐ UH'A
'FiJRÍR CtÓ€>AH 'ARAt/QOi
i AÐCrERÐALEysi
6. kafii
Á meðan þessu fór fram sváfu
Labbakútur og pósturinn svefiii
hinna réttlátu og vöknuðu ekki
fyrr en kominn var morgunn.
Þegar pósturinn hafði geispað
nægju sína og teygt sig tók hann
eftir því að taskan var horfin.
- Hvert þó í hoppandi, sagði
hann, - taskan er horfin. Hvað eig-
um við nú að gera?
- Það er ekki nema um eitt að
ræða, sagði Labbakútur. - Við
verðum að fara og leita að henni.
í sama bili komu ræningjamir
galandi og gólandi og spurðu alla
sem þeir hittu hvort þeir hefðu séð
frosk.
- Ég hef séð frosk í sjónvarpinu,
sagði gömul kona sem var að ná í
vatn í brunninn.
- Ég líka, ég líka, heyrðist hrópað
úr öllum áttum.
- Ég átti ekki við það, sagði
foringi ræningjanna og lamdi
sverðinu sínu við stein. - Ég meinti
hvort þið hefðuð séð lifandi frosk.
- Þessi sem ég sá í sjónvarpinu
var ábyggilega lifandi, sagði gamla
konan. - Hann hoppaði að minnsta
kosti um og sagði kvakk, kvakk.
- Ooo, sagði foringi ræningjanna,
- þú skilur ekki neitt. Um leið kom
hann auga á Labbakút og póstinn
sem höfðu heyrt hvað fram fór og
tóku því á rás í átt til skógar með
ræningjana á hælunum.
Það dró fljótt í sundur með
Labbakúti og póstinum og ræn-
ingjunum því að ræningjarnir voru
búnir að hlaupa allan morguninn
á eftir kóngsdótturinni.
En þegar þeir höfðu hlaupið lengi
lengi komu þeir að tjöm þar sem
vom að minnsta kosti þúsund
froskar.
- Nú fór í verra, sagði pósturinn
þegar þeir komu að tjörninni. -
Háaloft
Benedikt Axelsson
Hvemig eigum við að þekkja kon-
una þína frá öllum hinum froskun-
um?
- Ég hlýt að þekkja konuna mína,
sagði Labbakútur og fór að virða
froskana fyrir sér. - Þetta þýðir
ekki neitt, sagði hann svo, - þeir
em allir eins.
Á meðan Labbakútur og póstur-
inn leituðu að kóngsdótturinni
nálguðust ræningjarnir óðfluga og
um svipað leyti og einn froskurinn
tók sig út úr hópnum og hoppaði
til þeirra heyrðu þeir öskrin og
ópin í ræningjunum. Þeir voru
öskureiðir við Labbakút og póstinn
fyrir það að hafa látið sig stela
froski og ætluðu því aldeilis að
jafiia um þá.
- Þama er hún, kallaði Labba-
kútur um leið og hann greip
konuna sína og stakk henni í vas-
ann.
Það mátti ekki seinna vera því
að um leið kom fyrsti ræninginn
að tjörninni.
- Flýtum okkur héðan, kallaði
Labbakútur til póstsins og tók á
rás inn í skóginn.
- Ég er að flýta mér, sagði póstur-
inn og hljóp eins og fætur toguðu
i næsta tré og rotaðist.
- Nú fór í verra, sagði Labbakút-
ur, - hvað á ég nú að gera? Ekki
get ég skilið póstinn eftir í höndum
ræningjanna.
- Þama em þeir, heyrði Labba-
kútur hrópað, - tökum þá.
Labbakútur sneri sér við og sá
ræningjana koma æðandi í áttina
til sín með byssur og sverð á lofti
og hnífa milli tannanna en þegar
þeir áttu eftir örfáa metra til þeirra
skall á svo mikil þoka að ekki sá
handa skil.
- Þetta var nú meira lánið, hugs-
aði Labbakútur og settist við
hliðina á vini sínum, póstinum.
- Já, var það ekki, heyrði Labba-
kútur sagt fyrir aftan sig og út úr
þokunni kom svolítill dvergur með
rauða húfu á höfðinu og skringileg
gleraugu á nefinu.
- Hvaða skepna ætli þetta sé?
hugsaði Labbakútur.
- Ég er þokudvergurinn, sagði
dvergurinn, - ég framleiði þoku
fyrir fólk sem er í nauðum statt.
En ég geri það hvorki hvenær
sem er né fyrir hvem sem er. Ég
framleiði í rauninni aðeins þoku
þegar ég get haft hag af því sjálfur.
Og nú þarf ég að biðja þig að
gera lítilræði fyrir mig.
Kveðja
Ben. Ax.
- Ég man nú bara ekki eftir meira
óspennandi úrslitaleik, sagði hann
og dró upp sígaretturnar og
kveikjarann. Síðan veifaði hann í
gengilbeinu og bað hana að færa
sér kaffi og öskubakka. Mér stóð
ekki á sama, þetta benti allt til
þess að hann ætlaði að taka sér
góðan tíma.
- Sko, hafi nokkur þjóð komist
bakdyramegin í úrslit í nokkurri
keppni em það Þjóðverjar. Ég held
ég hafi aldrei séð slíkt einvalalið
hjassa og gamalmenna eins og
þetta. Þeir sem ekki voru einfættir
og haltrandi vom alveg lappalaus-
ir, eins og Höness.
Það er auðvitað ekkert annað við
þessu að gera en að bíta á jaxlinn
og bölva í hljóði. En það er ekki
einleikið hvað mikið sprettur upp
af áður óþekktum sérfræðingum
þegar til stóratburða dregur í
íþróttum. Þessi viðmælandi minn
varð til dæmis mjög vel að sér um
skák þegar heimsmeistaraeinvígið
var haldið hér um árið. Ég minnist
þess að hann horfði eitt sinn á
stöðumynd á sjónvarpsskermi í
kaffisalnum og sagði ánægður á
svip: - Nú held ég að Spassky
líði vel. Og ekki hafði hann fyrr
sleppt orðinu en spjaldi var bmgð-
ið upp þar sem sagði að Spassky
hefði verið að gefa.
Það sama gildir um handbolta.
Það vill svo til að ég veit það full-
vel að þessi ágæti kunningi minn
hefur aldrei á ævinni leikið hand-
bolta. Þetta er athyglisvert því það
geta ekki verið margir íslendingar
sem aldrei hafa leikið þann leik.
En þessum kunningja mínum tókst
semsé að sigla í gegnum allt
menntakerfið án þess að stíga fæti
inn í leikfimisali og hafði þess-
vegna aldrei leikið handbolta á
ævinni þegar heimsmeistaramótið
í Sviss hófst i vetur.
Hann var nú fljótur að setja sig
inní reglurnar, það mátti hann
eiga. Það var ekki nema fyrstu tvo
leikina sem hann talaði um rang-
stöður! Og þegar kom í milliriðlana
var hann farinn að tala um hand-
Hyldýpið
Ólafur B. Guðnason
bolta eins og rútíneraður þjálfari í
meistaraflokki. Hann deildi hart
við fyrmm landsliðsmann í hand-
bolta um það hvort betra væri að
leika pýramídavörn eða flata vöm
gegn Ungverjum. Og það var ekki
á honum að heyra að hann hefði
aldrei á ævinni snert bolta með
hendinni.
Hann hefur þó sparkað í bolta.
Ekki oft og aldrei af neinu viti eða
forsjá. En af töluverðu kappi
stundum. Og nú hefur hann sem-
sagt ekki rætt annað en fótbolta-
taktík síðustu vikur. Og það er á
sama veg og hann spilaði fótbolta
hér áður fyrr. Ekki af neinu viti,
en af þónokkru kappi.
- Það kom mér reyndar á óvart
að sjá Maradona uppistandandi í
leikslok, ég hafði reiknað með því
að honum yrði bara sparkað útaf
strax í upphafi. En Þjóðverjarnir
em farnir að linast, orðnir gamlir
og þreyttir.
Það er ekki annað að gera en að
umbera þetta heimskulega hjal á
meðan með því að þakka forsjón-
inni fyrir það að heimsmeistara-
keppnin í knattspyrnu er bara
haldin á íjögurra ára fresti. Það er
ekki víst að venjulegt fólk gæti
haldið út þessar stanslausu
heimskulegu samræður um fót-
bolta ef ekki væm sæmilega löng
hlé á milli. Ég ákvað að prófa
kunningja minn aðeins.
- Hefði Mattheus sparkað Mara-
dona niður hefði hann bara verið
rekinn af velli.
- Það er allt í lagi, þeir hefðu
bara sett einhvem annan inn á í
staðinn.
- Það má ekki ef maður er rekinn
af velli.
- Hvaða vitleysa, heldurðu að
þeir láti vera færra í öðm liðinu?
Það er ekki annað að gera en að
þola þetta.