Dagblaðið Vísir - DV - 31.01.1987, Síða 20

Fornbókasalinn minn hefur um
skeið lumað á mörgum bókum og
bæklingum sem fjalla um æskilega
meðalhegðun, hæfilega snyrtingu
líkamans og eftirlit með limum sem
og matarræði.
í einni bók, gagnmerkri, er tjallað
um ýmis vísindi sem ungir karl-
menn ættu að tileinka sér og þar
gefin sú regla að vilji menn hvetja
skeggvöxt sinn dugi að renna ra-
kvél um kjálka og höku þrisvar,
fjórum sinnum á dag frá því maður
er ellefu ára og undir þrítugt verði
trúlega komið á mann ræktarmikið
alskegg. Gott að Njáll heitinn á
Bergþórshvoli vissi ekki um þessa
reglu, ella hefði engin Njála verið
skrifuð, Skarphéðinn og bræður
hans ekki nefndir „taðskeggling-
ar“ og vígaferlin ekki farið af stað.
Svona getur oft litlu munað að
miklir atburðir verði.
„Aðeins fyrir konur“
er yfirskrift athyglisverðs kafla í
bók sem heitir Kvenleg fegurð. Sú
bók kom út 1956 i Reykjavík, þýdd
úr þýsku og ritstýrt af frú Ástu
Johnsen fegrunarsérfræðingi. Síð-
asti kafli bókarinnar íjallar um
almenna og æskilega hegðun
kvenna. Mig langar til að birta
þann kafla hér, því satt að segja
finnst mér að ýmsu því kvenfólki
sem ég neyðist til að umgangast
veiti ekki af að taka sér tak og til-
einka sér eitthvað af eftirfarandi:
Örfá orð um karlmanninn
Kæra kona!
Þennan kafla megið þér ekki
sýna eiginmanni yðar, vini, föður,
frænda, vinnuveitanda, starfsbróð-
ur, yfirleitt engri veru af kyni
karla, því að hann fjallar einmitt
um - já, þér hafið sennilega getið
yður til um það: Karlmanninn.
Þessa lífveru, sem er okkur til ei-
lífs hugarstríðs og ævinlegrar sælu,
sem við féflettum daglega, og við
játum stundum um, þegar við erum
alveg einlægar, að við getum ekki
án verið.
Enda þótt konan njóti jafnréttis
í æ vaxandi mæli á vorum dögum,
er maðurinn samt, vegna eðlis síns
- og okkar einnig - sá, er segir fyr-
ir verkum, hefur frumkvæðið undir
öllum kringumstæðum, og það er
best að gera ekki neina breytingu
að því leyti. Konan má þess vegna
ekki vera of ágeng; og enda þótt
yðar hjartans útvaldi sé dálítið
seinn að átta sig á tilfinningum
sínum, megið þér ekki, hvernig serr
á stendur, taka að yður hlutverk
biðilsins. Reynið að ginna hann úr
fylgsni sínu með hóflegum ráðum
(e.t.v. dálítilli afbrýðisemi, ef róð-
urinn þyngist). Þér munuð komast
að raun um, hversu hreykinn hann
verður og hve gleðilega óvænt það
rennur upp fyrir honum, að hann
hafi um síðir „unnið“ yður.
Hjn undirgefna vera
í afstöðu sinni til karlmannsins
verður konan sýknt og heilagt að
gæta þess að vera hin undirgefna
vera. Það skiptir í rauninni engu
máli, hvort þér eruð það eða ekki.
Konan þarfnast blíðu og umburð-
arlyndis.
Jafnvel hin hyggna kona þorir ekki
að sýna yfirburði sína nema á
tvennum vígstöðvum - fegurðar-
innar og matargerðarinnar. Um
fyrrnefndu vígstöðvarnar hefur ve-
rið fjalláð ýtarlega í fyrri köflum
þessarar bókar, og hvað hinar
snertir - nú, þá eru þess vafalaust
einhver dæmi, að maðurinn hafi
verið eigi síður slyngur í matargerð
en konan, og þá er sjálfsagt að láta
hann njóta sannmælis að því leyti.
Munið því þetta: Verið aldrei gáf-
aðri, verið aldrei duglegri (nema á
þessum tveim sviðum). En ef svo
stendur á, að þér eruð honum svo
miklu fremri í öllum efnum, að því
verður ekki leynt, þá skuluð þér
láta hann komast að því sjálfan,
og þá mun hann í fyllingu tímans
viðurkenna- yfirburði yðar.
Hin fullkomna eiginkona
I rauninni er þess krafist af hinni
fullkomnu eiginkonu, að hún auð-
sýni fómarlund meðaumkunar-
fullrar systur, þegar þörf er hjálpar,
huggunar og hvatningar, sé kröft-
um búin eins og vinnustúlka, fögur
sem fegurðardrottning, skynsöm
sem fjármálasnillingur, skyggn
sem sálfræðingur - en þessu öllu
verður að fylgja ætni og þag-
mælska, svo að hægt sé að leyna
umheiminn - og þó fyrst og fremst’
manninn sjálfan, þeirri staðreynd,
að það er sennilega kona, er ræður
ákvörðunum hans, hefur áhrif á
dómgreind hans og úrslitaatkvæð-
ið varðandi framkomu hans.
Hetjan og hálfguðinn
.... Karlmaðurinn er alls ekki
venjuleg manneskja, eins og þér
Gunnar Gunnarsson
og ég - hann er hetja, hálfguð, og
andi hans er sennilega svo stór-
fenglegur, að við komumst hvergi
nærri honum. Þér skuluð alls ekki
hætta yður út í rökræður við hann,
því að þótt hann viti ekki „ná-
kvæmlega" um alla hluti, veit hann
þó „meira“ en þér og ég.“
Fegurðardis okkar daga
I þessu merka riti um daglega
Rétt er að hafa hugfast að karl-
maðurinn er bæði hetja og hálf-
guð.
hirðingu kvenlíkamans og sálar-
innar eru mörg ráð sem bersýnilegt
virðist að hafi á seinni árum fallið
í grýtta jörð. Til dæmis má nefna
ábendingu fegurðarsérfræðingsins
um notkun mjaðmabelta og
brjóstahalda:
„... Hver kona getur fjörgað
nærfatnað 'sinn sjálf, og verður það
bæði ódýrara og í samræmi við
smekk hennar. Er þar átt við þær
mörgu fallegu og mjög endingar-
góðu nælonblúndur, sem hægt er
að kaupa í metratali.
Ef þér eruð alls-þrýstin í vexti og
getið ekki megrað yður eða lést af
einhverjum ástæðum, verðið þér
að athuga vandlega, hvort
mjaðmabeltið yðar er af réttu tagi
fyrir yður. Þér ættuð að spara út-
gjöld til kaupa á tóbaki og sælgæti,
hönskum og höttum frekar en að
nota lélegt mjaðmabelti, einungis
af því að það „sést ekki“ eða af því
„að ég er svo illa vaxin, hvort sem
er“.
Það er ekki síður nauðsynlegt,
að brjóstahöldin séu af réttri stærð
- þau mega hvorki vera of þröng
eða of víð, ef þau eiga að styðja
brjóstin nægilega. Fagur vöxtur er
óhugsandi á vorum dögum, án þess
að notast sé við gott mjaðmabelti
og góð brjóstahöld.
Konur, forðist í lengstu lög að
nota breið og þröng teygjubelti, því
að við notkun þeirra slappast vöð-
var mjaðma og sitjanda."
Fegurðardís framtíðarinnar
Bókin Kvenleg fegurð bendir
konum á að kappkosta notkun van-
daðra fegrunarlyfja, einkum þegar
árin færast yfir. Ekki vegna þess
að þær verði svo óaðlaðandi með
árunum að þurfi að fylla i hrukkur
heldur vegna þess að aldrei er að
vita hvenær þær þurfi á öllum sin-
um þokka að halda: „Þess eru mörg
söguleg dæmi, að konur, sem voru
frægar fyrir fegurð sína, unnu
mestu sigra sína á sviði ástarinnar,
er þær voru löngu búnar að lifa
mesta blómaskeið sitt. Kleópatra
var næstum fertug, þegar Antoníus
varð ástfanginn af henni. Helena
fagra var orðin fjörutíu og átta
ára, er Paris konungsson hafði
hana á brott með sér, og kom þar
með af stað Trójustríðinu. Charl-
otte von Stein var hálf-fertug,
þegar samband hennar við Goethe
hófst. Ninon de Lenclos, hin fræga
og alræmda franska fegurðardís,
var þrjátíu og fjögurra ára, er de
Sévigné markgreifi varð altekinn
af ást til hennar, og hún var orðin
sjötíu og íjögurra ára, þegar sonar-
sonur hans varð ástfanginn af frillu
afa síns.
Menn geta brosað að þessu, og
það er hægt að slá allskonar var-
nagla í sambandi við þessar sögu-
frægu konur, en þó leikur það ekki
á tveim tungum, að konur verða
alls ekki gersneyddar yndisþokka
og hyggindum, þótt árin færist yfir
þær... “
Við skulum láta þetta nægja í
bili um kvenlega fegurð og yfir-
burði karlkynsins. En höldum
áfram á næstunni að kanna hvað
leynist í bókahillum hér og þar.
GG.