Dagblaðið Vísir - DV - 20.01.1988, Blaðsíða 14

14
MIÐVIKUDAGUR 20. JANÚAR 1988.
m
Bjarni Ásgeirsson: Tek ekki þátt í því
en veit af þessu og mun fylgjast með.
Spumingin
Lesendur
Tekur þú þátt í „heilsu-
mánuðinum“ sem nú
stendur yfir?
Hefur kaupmátturinn minnkað?
Innflutt gegn fram-
vísun farseðils
Dagbjört Helgadóttir: Ég hugsa að
ég reyni það, að einhverju leyti.

Tryggvi Ásgrímsson: Nei, það geri
ég ekki og hef ekkert hugað að þessu.
Áfengur bjór, kaffi og tóbak:
Júliana Rannveig: Ekkert frekar
þennan mánuð en aðra. Finnst það
samt lofsvert að vekja athygli á
þessu. Sérstaklega vatninu.
Sigfús skrifar:
Það hefur mikið verið rætt um
stöðu fólks í sambandi við þessar
nýju efnahagsráðstafanir sem ríkis-
stjórnin hefur gert og kann enn að
þurfa að gera á næstunni. Einkan-
lega hefur það verið matarskatturínn
svonefndi og kaupmáttur launatekna
sem er ofarlega á blaði.
Á laugardaginn var (16. janúar) fór
ég dálítið á ílakk um borgina þar sem
ég þurfti að ná í eitt og annað til við-
gerða í íbúð minni og fór víða.
Byrjaði í Kaupstað til að kaupa mat-
vörur. Þar var bókstaflega troðfull
búð af fólki eins og um jól væri og
ég gat ekki betur séð en fólk keypti
þar með sömu formerkjum og áður.
Enginn spurði um verð í matar-
deildinni enda kannski engin ástæða
til. Allt var vel merkt. En maður
hefði nú haldið að einhver væri að
fetta fingur út í háa veröið á vörun-
um eða láta í ljósi vanþóknun á
nýjum og hærri verðum. En svo var
ekki, a.m.k. ekki á meðan ég var
þarna.
Og uppi á efri hæðinni var bókstaf-
lega „rífandi gangur“ í verslun. Þar
var útsala á fatnaði og allir kepptust
um að ná í eitthvað. Ég sé ekki að
Verslað í Kringlunni.
verðin væru neitt sérstaklega lægri
og heldur ekki hærri en endranær.
Það spurði heldur enginn um verð,
bara keypti.
Síðan fór ég vestur í Kringluna.
Og þar gaf á að líta. Þar var líkast
þvi að sú verslun hefði opnað þennan
dag, svo yfirþyrmandi var umferðin
inni, á báðum hæðum. Ogþarna voru
alls konar uppákomur. A efri hæð-
inni léku knattleiksmenn listir sínar
(sennilega blak eða eitthvað þess
háttar) og á göngunum voru kynn-
ingar á hvers konar nýjungum. Þar
’var m.a. annars boðið upp á ókeypis
blóðþrýstingsmælingu og biðröð hjá
hjúkrunarfræðingunum.
Alls staðar voru umsvif og þau
mikil. Fólk kom með marga poka út
úr verslununum og síðan hélt það í
átt að kafíistofu eða veitigastöðum
til að fá sér hressingu. Eini agnúinn
virtist vera sá að verslanir lokuðu
klukkan fjögur. Fólk hefði örugglega
viljað getað verslað lengur.
Eg hélt leiðar minnar í verslunina
Byggt og búið til að gera mína versl-
un. Ég get ómögulega verið að kíkja
á hvem einasta hlut og reyna að fá
samanburð á því hvort hann hefur
hækkað í verði frá því síðast (og þá
síðast hvenær?). Maður bara kaupir,
greiðir með greiðslukorti, notar enga
peninga og fer!
Hvað vill fólk hafa það betra? Enda
held ég að enginn eða mjög fáir geri
það. Kaupmáttur eða ekki kaup-
máttur, verðbólga eða ekki verð-
bólga, vísitala framfærslukostnaðar
eða vísitala byggingarkostnaðar?
Hver hefur áhuga á þessu í dagsins
önn?
Mín skoðun er sú að allur þorri
fólks hafi mikla peninga handa á
milli, íjármunir hafa færst til yfir í
greiðslukort að stórum hluta og fólk
greiðir eftir á. Kaupmáttur fóíks er
því mikill, hvernig sem á málin er
litið. Svo fer að vora og fólk fer að
hugsa til utanlandsferðarinnar. Tek-
ur sér langt frí, jafnvel launalaust,
því enga skatta greiðir sá sem ekki
vinnur. Og.....den tid den sorg“.
P.L.M. skrifar:
Einu sinni enn er ölið á könnunni
hjá hinu háa Alþingi. Þaö er útlit
fyrir að þaö sé hægt að karpa um þaö
endalaust. Furöu vekur að á Alþingi
skuli þeir menn sem vilja hafa allt í
sama farinu varðandi ölið ekki flytja
tillögu um að hafa sama fyrirkomu-
lag á innllutningi á öörum vöru-
flokkum, svo sem t.d. kaffi og
vindlingum, eða tóbaki yfirleitt.
Það gæti sjálfsagt verið ágætt að
farseðill til útlanda innihéldi rétt til
hvers flugfarþega, aö ekki sé nú talað
um áhafnir, um að hver einstakling-
ur mætti koma með t.d. 10 kg af kaffi
úr hverri ferð. - Það ætti að full-
nægja eftirspurn nokkurn veginn og
ef þaö nægði ekki væri sjómönnun-
um okkar blessuðum vel trúandi til
að sjá um afganginn. Sama hátt
mætti hafa á um innflutning á tóbaki
og fleiri vörum.
Þetta væri einfóld lausn og SÍS og
ríkið losnuðu við margs konar amst-
ur og óþægindi við dreifmgu og sölu
á þessum vörum.
Margir telja að það fyrirkomulag
sem nú er á innílutningi og fram-
leiðslu á áfengu öli gefi góða raun
og sé til fyrirmyndar. Með þessum
hætti er flutt inn löglega og ólöglega
og framleitt löglega og ólöglega gífur-
legt magn.
Það mætti þó auka með því t.d. að
tvöfalda skammtinn, sem fylgir far-
seðlinum, og sama má segja um
kvótann til áhafna fiugvéla og skipa.
Þaö er ekki trúlegt að landinn myndi
geta drukkið meira af öli.
Landsbankanum eiga „sendlar" ekki rétt á bankastjórastöðu.
Landsbankinn og sendisveinamir:
Engan rétt á
bankastjórastöðu
Bréfritari vill gefa flugfarseðli meira vægi varðandi innflutning á varningi
til landsins.
Ámi Jónsson skrifar:
Það hefur heldur betur orðið róstu-
söm umræðan um ráðningu nýs
bankasfjóra Landsbankans. Tals-
menn úr öllum flokkum hafa látið í
sér heyra en farið misjafnlega með
umræðuefnið an allir kenna ein-
hverjum um hvernig komið er um
ráðningar í þessi feitu embætti sem
gefa um eða yfir 300 þúsund krónur
í tekjur á mánuði.
Einhvers staðar las ég að í raun-
inni væri það fráfarandi bankastjóri
sem bæri sökina á því hvernig komið
væri því hann hefði verið búinn að
hugsa sér að fá eftirmann sem var
starfsmaður innan bankans. Til
þessa mega stjórnmálamenn ekki
hugsa og segja að úr því bankinn sé
ríkisbanki verði ekki hjá því komist
aö ráða í bankastjórastöður eftir
pólitísku mynstri.
En það sem mér finnst þó vera at-
hygliverðast eru ummæli hins
nýráðna bankastjóra og hvernig
hann er þegar farinn að spretta úr
spori varöandi yfirlýsingar og digur-
barkaleg ummæli um þetta mál sem
af mörgum er kallað mesta hneyksli
á nýbyijuðu ári. Hvað mun þá verða
síðar?
í tveimur blöðum a.m.k lætur hinn
nýráðni bankastjóri falla ummæli
( sem ekki eru til þess fallin að setja
niður deilur eða draga úr eftirköst-
um. í DV nýlega segir þessi nýráðni
bankastjóri m.a.: „Það getur ekki
orðið regla að sendisveinar vinni sig
upp í bankastjórastöður."
Og í viðtali við Alþýöublaöiö bætir
hann um betur og hnykkir á skoðun
sinni með því að spyija: „Eiga sendl-
ar í bönkunum eftir 30 ára starfs-
reynslu að eignast einhvem rétt til
þess að verða bankastjórar?"
Að vísu má geta sér þess til að hinn
nýráðni bankastjóri eigi ekki við
hina ungu sendla bankans, jafnvel
þótt einhyer þeirri yrði mosavaxinn
í því starfi í 30 ár. Því raunalegri eru
þessi ummæli að hann á sennilega
við hinn almenna starfsmann í
Landsbankanum sem hefur unnið
sig upp með þvi að hafa starfað í hin-
um ýmsu deildum oger orðinn betur
kunnugur öllum viðskiptum en
nokkur stjórnmálamaður getur orð-
ið eftir setu í bankastjórastarfmu
einu. - Slíkir menn, segir hinn ný-
ráðni, eiga engan rétt á bankastjóra-
stöðu!
Þessi ummæli eru í hæsta máta
óviðurkvæmileg og til þess fallin að
valda ólgu og reiöi meðal banka-
starfsmanna, ekki bara í Lands-
bankanum, heldur innan raða
bankastarfsfólks. í Útvegsbanka er
nýbúið að ráða í stöður aðstoðar-
bankastjóra úr röðum starfsfólks og
bankastjóri í þeim banka er aðeins
einn og virðist sá banki nú ganga
banka best.
Það er því ekki nema eðlilegt að
hrollur fari um starfsfólk í banka-
stofnun þar sem nýjasti bankastjór-
inn flokkar starfsmenn sem
sendisveina og segir þá engan rétt
hafa nema til þess að vinna og allar
götur engan rétt til að hljóta stöðu
bankastjóra.
Sigurður G. Sigurðsson: Kannski
fremur venju tekið eftir umræðu um
þetta, t.d. í sjónvarpinu, og finnst
hún minnisverð.
Arhar Sigurbjörnsson: Tók ekki við
mér vegna þessarar kynningar en ér
alls ekki á móti framtakinu.