Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1989, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 30. NÓVEMBER 1989.
Spumingin
Setja verslanir jólaskreyt-
ingar of snemma upp?
Sigurður Herbertsson: Verslanir
mættu bíða með skreytingamar til
1. desember.
Birgir Steinarsson: Nei, nei, þetta er
ágætt.
Grétar Þorsteinsson: Já, ekki spurn-
ing. Jólaskeytingar ættu aUs ekki að
vera settar upp fyrr en eftir 1. des-
ember.
Kristjana Stefánsdóttir: Nei, það
held ég ekki. Er það ekki um mán-
aðamótin?
Þórhallur Tryggvason: Já, þær ættu
alls ekki að vera settar upp fyrr en
eftir 1. desember.
Einar Ármannsson: Það finnst mér
ekki.
Lesendur
Evrópubandalagið:
Hvað viljum við?
Kjósandi skrifar:
Eftir að hafa hlustað á umræður
um viðræður okkar íslendinga um
imálefni Evrópubandalagsins ht ég
svo á að við vitum ekki fullkomlega
|hvað við viljum í þessum málum.
Erum við að sækjast eftir fullri þátt-
töku innan bandalagsins eða ekki?
Framhald viðræðnanna virðist hvOa
á því hvort umboð Alþingis er fyrir
| hendi eða ekki.
Til þessa dags hefur ekkert umboð
frá Alþingi legið fyrir um fastmótað-
jar viðræöur við Evrópubandalagið
svo að ég get ekki séð hvemig á að
, halda viðræðum áfram. Og þrátt fyr-
I ir að þaö sé venjan að utanríkismála-
! nefnd nái samkomulagi í öllum við-
i líka málum og það síðan sent til ríkis-
j stjómar virðist ekki eiga að viðhafa
þann háttinn á nú, heldur eiga könn-
unarviðræður að halda áfram og þá
1 j j
NSr-k ¥ vfp
„Engin þjóð í EB sem getur fullnægt fiskþörf Evrópu að fullu,“ segir bréfrit-
ari. Frá fiskmarkaði í Þýskalandi.
eins og í lausu lofti. Því hvað er
hægt að borðleggja og ákveða án þess
að stefnan sé skýr? Auðvitað ekkert.
Mér finnst þetta mál vera heldur
betur komið í óefni og nokkuð ljóst
að við munum verða utangátta þegar
að því kemur að við verðum inntir
eftir lokaákvörðun.
En hvað er svo unnið við að ganga
í EB? Hefur málið verið skoðað í
heild? Hvað erum við t.d. að hafa
áhyggjur af fiskimiðum okkar og
fiskmörkuðum í Evrópu? Það er eng-
in þjóð í EB sem getur örugglega full-
nægt fiskþörf Evrópu að fullu. Og ef
við fáum ekki aðgang að fiskmarkaði
Evrópu með viðunandi hætti getum
við rétt eins staðið utan bandalagsins
og þá skipt við aðrar þjóöir utan þess.
Svona er þetta á fleiri sviðum. Það
er því engin þörf fyrir okkur að flýta
viðræðum svo mjög á þessu stigi og
alls ekki án þess að fullt umboð liggi
fyrir frá Alþingi eða að kanna fleiri
möguleika en einungis inngöngu í
EB. Og það er kannski hvað mest
áríðandi nú.
„Ein með öllu“ hefur lengi verið einn vinsælasti aukabiti landsmanna.
Skyldi það nokkuð breytast?
Salmonella í sviðum
og plástur í pylsu!
Land og réttur
veiðimanna
Páll Ólafsson hringdi:
Það fer að verða fráhrindandi að
notfæra sér þær kjötvörur sem hér
fást þegar svp er komið að salmon-
ellu er farið að skjóta upp í svp út-
breiddri matvöru sem sviðum. Ég er
sennilega ekki einn um það að láta
síðustu sviðaveislu verða mína sið-
ustu í þess orðs fyllstu merkingu.
Ennþá óhugnanlegra er þegar fréttist
um fádæma sóðaskap sem virðist við
lýði hjá framleiðendum unninna
kjötvara.
Þegar ég las um að plástur hefði
fundist í pylsu sem keypt var á Akur-
eyri nýlega frá Sláturfélagi Suður-
lands varð mér jafnóglatt og þeim er
neytti hennar. Ekki er nóg með að
plásturinn hafi verið þama til staðar
heldur blóðugur aö auki.
Nú er spumingin hvort matvæla-
framleiðendur láti ekki fólki í té
Lúðvíg Eggertsson skrifar:
Það er mál manna að Ríkisútvarpi
hafa farið hnignandi síðan Andrés
Bjömsson lét af starfi útvarpsstjóra.
Þetta á sérstaklega við um Sjón-
varpið. Sjálfur er ég nánast hættur
að horfa á það og daglega mæti ég
mönnum sem segja slíkt hið sama.
Ein ástæðan er sú að kvöld eftir
kvöld era sýndir framhaldsþættir,
sem sumir endast mánuðinn út,
stundum tveir eöa fleiri sama kvöld-
ið. Sá sem ekki hefur fylgst með frá
byijun hefur ekkert gagn af þessum
þáttum. Sumir slíkir þættir geta að
vísu verið sjálfstæðir, eins og t.d.
Derrick og Matlock, en þeir era hætt-
þunna plasthanska til að nota eins
og viðtekin regla er alls staðar þar
sem matvæh eru handleikin. Ég trúi
því varla á svo stóran matvælafram-
leiðanda sem Sláturfélag Suðurlands
að hafa ekki betra eftirlit en það að
svona nokkuð geti komið fyrir. Þetta
er eitt af því sem ALLS EKKI á að
geta gerst.
í stóri matvælaverksmiðju, sem ég
hefi kynni af í Belgíu, er nákvæmt
eftirlit hvem morgun með öllu
starfsfólki, þar á meðal er htið eftir
að allir séu með einnota plasthanska
á höndum við vinnu sína. Þar er
ekkert sem heitir undanþága frá
þessari vinnureglu. Er þetta kannski
ekki fost regla hér? Ef svo er ekki
ættu menn ekki að undrast þótt
plástur eða jafnvel fingurguh finnist
í pylsum sem framleiddar eru hér á
landi.
m.
Efni Sjónvarpsins er á hehdina htíð
hvimleitt. Varla hður svo dagur að
ekki sé sviðsett morð á skjánum. Og
nú síðustu mánuðina era samfarir á
skjánum að verða daglegt brauð, svo
smekklegt sem það er nú. Út yfir ah-
an þjófabálk tekur þó þegar sýndir
era ofbeldisþættir fyrir böm eins og
t.d. „Tommi og Jenny“ sem slöngvaö
er framan í áhorfendur fyrir hveijar
kvöldfréttir.
Skelfing hlýtur útvarpsstjóri að
vera hrifinn af þessu. Mætti vissu-
lega honum til heiðurs kaha þáttinn
„Markús og Örn“.
„Veiðimaður“ skrifar:
í framhaldi af lesendabréfi sem ég
sendi th ykkar á DV um gróðavon
bænda, og hefur kannski birst þegar
þetta kemur til ykkar, vh ég bæta
við nokkrum hnum.
Ég áht að í þessum málum ráði
einnig önnur sjónarmið sem að mati
íslenskra veiðimanna era grandvall-
aratriði. - Það vhl nefnhega þannig
th að lög kveða svo á að „öhum ís-
lenskum ríkisborguram skulu heim-
har veiðar á almenningum og afrétt-
um utan lögsagna lögbýla“ - Þetta
tengist auðvitað því að menn verða
þá, án verulegrar hættu, aö eiga
greiðan aðgang að þessum stöðum.
Flestum hugsandi mönnum má
vera ljós sú hætta sem stafar af at-
hæfi sem því að meina mönnum að-
gang að slíkum afréttum. Menn
hætta ekki veiðum, þeir fara ein-
faldlega bakdyramegin. Á ég þar viö
að menn láta ekki vita af sér, aka
utan vega og er mér ekki grunlaust
um að nýir slóðar og jeppatroðningar
séu nú sem óðast að myndast þar sem
þeirra er síst þörf - og því miður öh-
Ingimar Skjóldal skrifar:
Ekki er með öhu nýtt að ríkisstjóm
íslands komi almenningi í landinu á
óvart meö ákvörðunum sem ganga
þvert á vitund þorra manna. - Nýj-
asta ákvörðun þessara forsjármanna
þjóðarinnar varð þó th þess að ég get
ekki orða bundist og th þess m.a. að
fleiri létu e.t.v. í sér heyra um málið.
Ákvörðun þessara heiðursmanna
er að ekki skuh leggja virðisauká-
skatt á sölu laxveiðheyfa. Þó skal
virða fjármálaráöherra það th vor-
kunnar að hann virtist frekar veigra
sér við að tilkynna þjóðinni þessa
ákvörðun.
Undanfarin ár hefur verið umræða
um það hvort leggja bæri skatt á
matvæh og aðra nauðsynjavöru og
einnig rætt um bækur og menningar-
vörur. Öhu þessu hafa ráöamenn
vísað á bug og talið óhjákvæmilegt
að eitt gengi yfir alla í þessum efnum
og ekki veittar undanþágur.
En skyndhega kemur upp vanda-
mál þar sem fyrirsjáanlegt er að lax-
veiðheyfi munu hækka viö þessa
aðgerð og alhr geta séð að það gengur
ekki. Að vísu eru flest heimili í
um til skaða.
Von veiðimannsins er samt sú að
jámsög verði aldrei að föstum út-
búnaði í veiðitöskunni eins og því
miður nú horfir. Því þrátt fyrir keðj-
ur og staura verða menn að eiga þess
kost að komast um þessa vegi í neyð-
artilfehum.
Von okkar veiðimanna er sú að
menn láti af þessu athæfi. Það hefur
aha tíð verið talin frumskyldfc hvers
góðs veiðimanns að ganga vel um
landið og virða eignarrétt annarra.
Veiðimenn og bændur eiga að geta
átt gott samstarf án þess að ganga á
rétt hvor annars.
Ég á ekki von á því að þeir sem búa
á „mölinni" fari nokkru sinni að
koma upp keöjum við sín bæjarfélög
og meina utanaðkomandi aðgang þar
að. Ég býst t.d. ekki við að Davíð
Oddsson láti setja keðju við Rauða-
vatn þannig að utanbæjarmenn þurfi
að ganga þaðan og í miðborgina. -
Við vhjum allir eiga sama rétt. Öll
eigum við landið og vhjum geta ferð-
ast um það án þess að stofna að
óþörfu lífi og limum í hættu.
landinu að kikna undan því að hafa
í sig og á og hafa þar af leiðandi ekki
látiö sig dreyma um laxveiöi þar sem
dagurinn kostar þegar um það bh
mánaðarlaun venjulegs manns og
breytir því ekki miklu hvort þau
hækka eitthvað.
Stundum er því miður svo aö sjá
að ráðamenn þjóðarinnar séu shtnir
úr öhum tengslum við almenning í
landinu og hika ekki við að lemja
hann með blautum sjóvetthngi þurfi
þeir að hygla sér og öðram hálauna-
mönnum.
En hveijir græða á þessari ákvörð-
un? Ekki fer hjá því að þjóðin sér
gjaman þingmenn landsins með
veiðistöng í hönd þegar stund er mhh
stríða við stjórnun landsins. Ein-
hvern tíma hlýtur almenningur í
landinu að átta sig á hráskinnsleik
þessara manna og gefa þeim svar,
sem þeir kynnu aö draga lærdóm af.
Stundum koma stjórnmálamenn
fram fyrir alþjóö og undrast þaö hve
kjósendur bera htla viröingu fyrir
þeim. Mér er spum: „Við hveiju
búast þeir?“
Sjónvarpið orðið leiðinlegt
Hverjir græða á
laxveiði án vasks?