Dagblaðið Vísir - DV - 17.08.1991, Side 25

iEAUQARDAGUR Í7..ÁGÚSTti99i.

haíöi ekki hugmynd um að slíkt væri
tíl,“ segir Sesselja.
Það varð til þess að hún sótti um
fyrir hann og fékk pláss þegar dreng-
urinn var þrettán ára. Hún segir að
það hafi hjálpað mikið enda hafi
Björgvin fengið frábæra umönnum
og þjálfun sem hann þurfti á að
halda.
„Álagið á heimilinu var auðvitað
mjög mikið en við vöndumst því. í
fyrstu var hann lítill og meðfærileg-
ur og einhvern veginn tók maður
ekki svo mjög eftir þegar hann
stækkaði og þyngdist. Þetta var hluti
af okkar daglega lífi. Ég sé núna
hversu erfitt þetta hefur verið orð-
ið,‘‘ segir Sesselja.
Árið 1989 var opnað sambýh í Set-
bergslandi í Hafnarfirði og Björgvin
komst þar að. Þetta er htið sambýli
með fjórum einstaklingum sem alhr
þurfa mjög mikla aðhlynningu og
umönnun. Þegar Björgvin fékk pláss
á heimihnu urðu mikil stakkaskipti
á heimilinu. Hjónin segjast finna það
nú hversu erfitt lífiö var með stöðug-
um áhyggjum. „Við erum mjög þakk-
lát fyrir að hann er þar í öruggum
höndum með frábæru starfsfólki.
Loksins erum við áhyggjulaus og
getum tekið þátt í lífinu eins og aðr-
ir.“
Misstu kunningjana
Vegna þess hversu mikla umönn-
um drengurinn þurfti á að halda
minnkuðu samskipti foreldra við
vini og kunningja. „Við vorum alltaf
upptekin, komumst aldrei í heim-
sóknir og smám saman fóru kunn-
ingjarnir að hætta að heimsækja
okkur. Það var líka mjög misjafnt
hvemig fólk tók því að umgangast
svona mikið fatlað barn. Sumir eiga
mjög erfitt með það,“ segir Sesselja.
„Við gerðum okkur auðvitaö ekki
grein fyrir hversu erfitt það yrði að
hafa barnið heima en hugsuðum
aldrei út í það. Okkur fannst ekki
koma th greina að setja hann á þess-
ar stofnanir sem buðust og þess
vegna var maður aldrei að hugsa um
erfiðleikana. Okkur var aldrei sagt
að hann yrði svona, við uppgötvuð-
um það sjálf. Heilaskurðlæknirinn,
sem annaðist hann, sagði að vegna
þess hversu ungur hann var ætti
hann möguleika á að ná sér. Við lifð-
um því alltaf í voninni.
Ekki mikla hjálp að fá
Verst var þetta fyrir bræður hans.
Við tókum eftir þvi að þegar þeir
voru krakkar tóku þeir sérstaklega
fram við nýja vini aö hann hefði ekki
fæðst svona. Þeim þótti þetta eðlilega
leiðinlegt og fengu ekki eins mikla
athygh og annars hefði verið af skilj-
anlegum ástæðum."
Eina hjálpin, sem Sesselja fékk, var
frá hjúkrunarkonu sem kom á
morgnana og aðstoðaði við aö baða
drenginn. Einnig fengu þau að koma
honum fyrir einn mánuð á sumrin á
St. Jósepsspítala svo þau kæmust í
sumarfrí. Þau hjónin hafa ekki
kynnst öðrum foreldrum sem hafa
gengið í gegnum svipaða hluti enda
vita þau ekki til þess að annað barn
hér á landi hafi lifað af jafnalvarlegt
slys. Bæði á Lyngási og á sambýlinu
eru börn sem fæðst hafa fótluð og
að því leyti annars konar,“ segja þau.
„Björgvin var mjög fljótur til sem
barn, stóð upp sex mánaöa og var
snemma farinn að ganga og tala.
Hann var stór eftir aldri og hraust-
ur. Sennilega er áfallið öðruvísi þeg-
ar böm fæðast heilbrigð og slasast
heldur en þegar þau fæðast fotluð
þó auðvitað sé áfalhð alltaf mikið.“
Sesselju var ekkert borgað fyrir að
vera heima og annast sitt barn sjálf.
Þau fengu rúm handa honum sem
Tryggingastofnun greiddi en Magnús
fékk örorkubætur greiddar með
drengnum úr lífeyrissjóði sjómanna
frá sextán ára aldri. Sjóöurinn
greiddi einnig hjólastól fyrir hann.
Þá hefur drengurinn fengið fríar
bleiur.“
Nýtt sambýli
í Hafnarfirði
Þau Sesselja og Magnús höfðu sótt
um pláss fyrir drenginn á heimilum
í Reykjavík þegar svæðisstjórn
Reykjaness ákvað að opna sambýh í
Hafnarfirði. Þau telja sig mjög hepp-
Nokkrum mánuðum eftir slysið á barnadeild Landspítalans. Engan grunaði
þá hvað verða mundi.
Líklega besta tímabilið i lífi Björgvins. Hann braggaðist vel og gat opnað
augun en sá tími var ekki langur.
''
Björgvin varð tvítugur í júní sl. og rúm fimmtán ár síðan hann lenti i bilslysi. Allan þann tíma hefur hann verið nánast meðvitundarlaus. Foreldrarnir
Magnús og Sesselja hafa þurft að ganga í gegnum erfið ár en fyrir þremur árum komst Björgvin að í sambýli í Hafnarfirði. DV-mynd JAK
in að. hafa fengið þetta pláss. „Hér
er frábært starfsfólk og skammarlegt
hversu illa þetta starf er launað.
Þetta er bæði erfitt og krefjandi starf
og ekki ahir sem geta unnið vinnu
sem þessa,“ segir Magnús.
Þau þekkja álagið eftir öll þessi ár.
Öll framtíðarplön fjölskyldunnar
breyttust á einum degi - á einu
augnabliki. Þau hjónin höfðu hugsað
sér að eignast annað barn en slíkt
kom ekki til greina vegna fótlunar
Björgvins og erfiðleikanna með
hann. „Það hefði ekki verið hægt að
bjóða htlu barni upp á slíkt heimilis-
líf.“
Sjónvarpsauglýsingar hafa birst
undanfarið þar sem sýnd er mynd
af Björgvini, öðrum víti til varnaðar.
Foreldrarnir féhust á þetta viðtal ef
það gæti orðið til að fólk væri vak-
andi og athugult við stýrið. Báðum
segist þeim líða illa þegar þau heyra
um umferðarslys og ekki síst þar sem
börn eiga í hlut. I þeim örlagaríka
árekstri, sem þau lentu fyrir rúmum
fimmtán árum, voru þau dæmd í
órétti. Bíllinn eyðilagðist en það sem
er miklu verra og skiptir öllu máli
er að mannslíf var lagt í rúst.
Óráðin framtíð
Foreldrarnir vita ekkert hvað verð-
ur, nema að drengurinn mun aldrei
ná sér. Líkaminn kreppist meira eftir
því sem lengra líður og nú er svo
komiö að iha gengur að mata Björg-
vin. Hann hefur fengið alvarlega
lungnabólgu og var vart hugað líf á
tímabhi. En hjartað er sterkt og eng-
inn veit hvort drengurinn skynjar.
Sjálfur getur hann engin merki gefið
um það.
Hjónin eru þakklát lækninum sem
á sínum tíma gaf þeim vonina. „Það
er miklu betra að eiga von og lifa í
bjartsýni. Annars hefði þetta orðið
mun meira áfall fyrir okkur. Ég held
að það hafi hka bjargað miklu að við
erum forlagatrúar. Að minnsta kosti
trúi ég að hlutimir eigi að gerast og
þá sættir maður sig frekar við þá,“
segir Sesselja. „Þegar eitthvað bjátar
á leitar maður í trúna,“ segir Magn-
ús.
Þau eru sammála um að miklar
breytingar hafi orðið á undanförnum
árum í þjóðfélaginu að viðurkenna
fatlaða sjúklinga. „Fyrir fimmtán
árum var enginn staður til fyrir
sjúkhnga eins og hann. Við áttum í
miklu basli við kerfið sem er svifa-
seint. Sem betur fer er þetta að breyt-
ast, þó hægt sé. Stundum þykja
manni þó áherslurnar vera á röngum
stöðum,“ segja þau Sesselja og Magn-
ús -ELA
LÖGTÖK
Að kröfu gjaldheimtustjórans f.h. Gjaldheimtunnar í
Reykjavík og samkvæmt fógetaúrskurði, uppkveðnum 16.
þ.m., verða lögtök látin fara fram fyrir vangoldnum opinber-
um gjöldum utan staðgreiðslu álögðum 1991, skv. 98. gr.
laga nr. 75/1981, sbr. lög nr. 68/1962 og 109 gr. laga
nr. 75/1981, sbr. einnig 8. kafla laga nr. 45/1987.
Gjöldin eru þessi: Tekjuskattur, verðþætur á ógreiddan
tekjuskatt, eignarskattur, útflutningsráðsgjald, slysatrygg-
ingagjald atvr. skv. 36. gr„ kirkjugarðsgjald, útsvar, verð-
bætur á ógreitt útsvar, aðstöðugjald, iðnlánasjóðsgjald og
iðnaðarmálagj., sérst. skattur á skrifst. og verslunarhúsn.,
slysatryggingagjald v/heimilisstarfa, sérstakur eignarskatt-
ur, gjald í framkvæmdasjóð aldraðra og ógreidd stað-
greiðsla.
Ennfremur nær úrskurðurinn til hvers konar gjaldhækkana
og til skatta, sem innheimta ber skv. Norðurlandasamn-
ingi, sbr. lög nr. 46/1990 og auglýsingu nr. 16/1990.
Lögtök fyrir framangreindum sköttum og gjöldum, ásamt
dráttarvöxtum og kostnaði, verða látin fram fara að 8 dög-
um liðnum frá birtingu þessarar auglýsingar, verði þau eigi
að fullu greidd innan þess tíma.
Reykjavík, 16. ágúst 1991
Borgarfógetaembættið í Reykjavík