Dagblaðið Vísir - DV - 19.11.1991, Qupperneq 24

24
ÞRIÐJUDAGUR 19. NÓVEMBER 1991.
Hljómplötur
Harry Connick jr.
Harry Connick jr. er ekki aðeins eftirsóttur tónlistarmaður. Kvikmyndaframleiðendur eru farnir að sækjast ettir honum og hefur hann leikið
í þremur kvikmyndum. Hér er hann í hlutverki sínu í Memphis Belle.
farið vaxandi og hefur sjálfsagt enginn sem
leikur eingöngu djass átt slíkum frama að
fagna í mörg ár. (Að vísu segja margir harð-
ir djassáhugamenn hann vera fyrst og fremst
skemmtikraft). Er jafnmikið veður gert út
af nýrri plötu með honum eins og um sé að
ræða poppstjörnu.
Harry Connick jr. sem hefur alið aldur sinn
í New Orleans er kominn af mikilli tónlistar-
fjölskyldu og hefur leikið á píanó frá því
hann gat farið að hreyfa hendurnar og kom
fyrst fram í sjónvarpi aðeins átta ára gamall.
Connick jr. hefur jafnt og þétt verið að
færa sig upp á skaftið og á We Are In Love
sem kom út í fyrra er hann ekki lengur einn,
heldur er hann kominn með gott tríó og stór-
sveit sem hann notar til skiptis og semur
sjálfur megnið af lögunum. A þeirri plötu
má kannski segja að hann sé að prófa sig
áfram með stórsveit og tekur síðan ákvörðun
um að vera eingöngu á stórsveitarlínunni á
nýjustu plötu sinni, Blue Light, Red Light.
Blue Light, Red Light er metnaðarfyllsta
plata Harry Connicks jr. til þessa. Hann hvíl-
ir píanóið nánast alveg en setur markið hátt
sem lagahöfundur, útsetjari og söngvari.
Hann fer á fornar slóðir stórsveita og stend-
ur sig með prýði. Þetta er þyngsta plata hans -
og maður tekur hana alls ekki í sátt við
fyrstu hlustun, léttleikinn sem ávallt fylgir
píanóleik hans er horfinn í bili allavega, en
í staðinn komar mikilúðlegar útsetningar
þar sem blásarar eru í aðalhlutverkum.
Harry Connick jr. sýnir einnig að hann
þorir að gera hlutina eins og er greinilegt
að hann vill láta skoða plötuna sem heild
heldur en að láta eitthvert eitt lag höíða til
vinsælda hans sem persónu hjá ungu fólki.
Lög hans eru langt í frá að vera einfóld og
það er ekki fyrr en maður er búinn aö hlusta
nokkrum sinnum á plötuna að maður skynj-
ar hversu góður tónlistarmaður Harry
Connick jr. er.
Útsetningamar eru oftast hefðbundnar út-
setningar fyrir stórsveitir en á nokkrum
stöðum eru áhrif frá New Orleans djassi sem
kemur ekkert á óvart. Lögin eru misgóðar
lagasmíðar en aldrei slæmar og persónulega
finnst mér síðari hluti plötunnar betri en
fyrri hlutinn.
Þegar Harry Connick jr. hefur verið kynnt-
ur hér á landi í útvarpi þá er gjaman gripið
til þess að segja að hann sé arftaki Frank
Sinatra. Dálítið leiðinlegt orðalag vegna þess
að í því felst yfirleitt að hann sé að apa eftir
Sinatra sem er fiarri. Connick jr. hefur sagt
að hann dáist að Frank Sinatra og þeir hall-
ist að sömu tónlistarstefnu. En ef miða á
hann við einhvern af gömlu stóru söngvur-
unum sem hafa gert garðinn frægan með
stórsveitum þá kemur Mel Tormé fyrst upp
í huga manns og hvergi eins og í síðasta lagi
plötunnar og jafnframt því besta, Just Kiss
Me.
Blue Light, Red Light er að flestu leyti vel
heppnuð. Ekki er ég viss um að platan auki
hróður hans meðal almennings en aukin
virðing fyrir þessum unga tónlistarmanni
fylgir í kjölfarið.
Harry Connick jr. - Blue Light, Red Light:
Fer troðnar slóðir með glans
Harry Connick jr. var aðeins tvítugur að
aldri þegar fyrsta plata hans 20/20 kom út
og vakti mikla athygli þegar í stað. Á þeirri
plötu lék þessi mikilhæfi píanóleikari og
söngvari sér að mörgum gömlum og þekkt-
um lögum einn síns liðs með miklum ágæt-
um, það var stíll yfir söng hans og píanóleik-
ur hans var með miklum ágætum.
Connick jr. hefur síðan sannað sig sem af-
burðatónlistarmaður og hefur stjarna hans
Af einingarviðleitni kristinna manna
Dr. Einar Sigurbjömsson prófessor er af-
kastamikill og traustur fræðimaður. Höfuð-
rit hans til þessa, trúfræðiritið Credo (1989),
var fyrir tæpu ári verölaunað af Hagþenki,
félagi höfunda fræðirita og kennslugagna. í
umsögn viðurkenningaráðs Hagþenkis sagði
meðal annars: „Ritið ber vott um mikinn
lærdóm, vönduð vinnubrögð, skýra hugsun
og alúð sem höfundur hefur lagt í verk sitt.“
Þetta verðskuldaða lof mætti hæglega yfir-
færa á það rit sem hér er til umsagnar, og
raunar hef ég það mjög á tilfinningunni að
játningafræðin sé hinn eiginlegi heimavöllur
dr. Einars. í þeim efnum hefur Einar fetað í
fótspor lærimeistara síns, próf. Per Erik
Perssons í Lundi, sem mikið hefur skrifað
um trúaijátningarnar, m.a. bókina Kyrkans
bekánnelsefrága (ásamt próf. Birger Ger-
hardsson), sem undirritaður kynnti í DV 28.
október 1986.
Hér er um að ræöa endurútgáfu á riti sem
fyrst kom út árið 1980 og hafði að geyma játn-
ingarit íslensku þjóðkirkjunnar ásamt inn-
gangi og skýringum. Höfundur hefur hins
vegar aukið verulega við fyrri útgáfu, og
raunar eru fyrstu 123 blaðsíðumar hrein
viðbót. Þar er fiallað um uppmna og mótun
kristinnar játningar ásamt yfirliti yfir helstu
kirkjudeildir.
Margir munu vafalaust fagna viöbótinni
um helstu kirkjudeildir, sem vissulega er
stuttorð en að sama skapi gagnorð. Enn verð-
ur þó þörf á ítarlegu yfirlitsriti um kirifiu-
deildimar þar sem sérstök áhersla yrði lögð
á sögu ólíkra kirkjudeilda og trúfélaga hér á
landi. Þá sögu er ekki að finna í þessu riti
þó eitt og annað fróðlegt sé nefnt í framhjá-
hlaupi.
Með viðbótinni um helstu kirkjudeildimar
mætti segja að dr. Einar hafi sameinað í einni
bók tvær skyldar greinar, þ.e. játningafræði
og kirkjudeildafræði. Þær fialla báöar um
kirkjudeildimar, en munurinn á þeim er
Dr. Einar Sigurbjörnsson.
Bókmenntir
Gunnlaugur A. Jónsson
fyrst og fremst sá að innan játningafræðinn-
ar er gengið út frá grundvallareiningu kirkj-
unnar en innan kirkjudeildafræðinnar er
gengið út frá klofningnum.
Samkvæmt þessu yfirliti er fiölbreytni
meðal kristinna manna ákaflega mikil.
Ágreiningsefnin era mörg og margvísleg, en
um leið er einingin fyrir hendi í því að allir
játa þeir Jesú Krist, Guðs son, sem Drottin
sinn og frelsara.
í fyrri hluta bókarinnar gerir höfundur
ágætlega grein fyrir uppruna, sögu og þróun
þeirra trúarjátninga, sem mótuðust á dögum
fornkirkjunnar, og sýnir fram á hvernig þær
urðu til og þróuðust sem gagnrök gegn
ákveðnum skýringum af heimspekilegum
eða trúarlegum toga, sem ekki samræmdust
kristnum skilningi á Ritningunni. Hér hefði
verið gaman ef höfundur hefði seilst lengra
til baka og gefið meiri gaum að trúaijátning-
um innan Biblíunnar sjálfrar, strax innan
Gamla testamentisins, í stíl viö það sem B.
Gerhardsson gerir í ofannefndri bók.
í inngangskaflanum kemur fram að dr.
Einar vill skilja játningamar víðum skiln-
ingi, sem hvers konar tjáningu trúarinnar í
orði og verki. Þannig bendir hann á aö sér
Hallgrímur Pétursson batt játningu sína og
kirkjunnar í vers og að aðrir hafa játað trú
sína með kærleiksverkum, sbr. dæmisöguna
um miskunnsama Samveriann. Jafnframt
leggur höfundur áherslu á að kirkjan er ekki
hópur einstaklinga þar sem hver játar með
sínu nefi heldur samfélag um sameiginlega
trúaijátningu í viðurkenndum texta.
í ritinu endurspeglast áhugi höfundar á
samkirkjustefnunni svokölluðu (ecumen-
ism), en játningafræðin hefur tengst henni á
síöustu áratugum á þann hátt aö hún reynir
að átta sig á ágreiningsefnum kirkjudeild-
anna í því skyni að sigrast á kirkjuklofningn-
um og ná fram til einingar. Hafa samræður
átt sér stað milii einstakra kirkjudeilda á
sviði Trúar- og skipulagsmálanefndar Al-
kirkjuráðsins (Commission on Faith and
Order). Hefur dr. Einar sjálfur átt sæti í
þeirri nefnd og er því vandamálunum mjög
vel kunnugur.
9. kafli bókarinnar er um einingarviðleitn-
ina. Þar er fiallað um starf Alkirkjuráðsins
og er kaflinn, í ljósi hinna nánu kynna höf-
undar af starfi þess, sérlega forvitnilegur.
Þar kemur fram að starf Alkirkjuráðsins
felst í ýmiss konar hagnýtu samstarfi kirkn-
anna. Skipa mannúðar- og friðarmál þar
mikið rúm. Hefur starf þess ekki síst komið
fram í beinum stuðningi við kirkjur, sem búa
við harðræði og ofsóknir í fátækum löndum
þriðja heimsins. Þá vinnur Alkirkjuráðið
markvisst að því að eyða kynþáttafordómum
og hefur líka á dagskrá sinni að efla hlut
kvenna í kirkjunni.
Hinar guðfræðilegu spurningar í einingar-
viðleitninni hafa ekki síst verið á sviði guðs-
þjónustu- og kirkjulífs enda hefur klofning-
urinn löngum blasað mjög við á þeim vett-
vangi. Þannig er furðulegt til þess að hugsa
að kirkjur viðurkenni ekki skím hver ann-
arrar og geti ekki gengið til altaris hver hjá
annarri.
Sameining kirkna er ekki höfuðatriði í
starfi Alkirkjuráðs. Höfuðáherslan hvílir á
því að kristnir mfenn af ólíkum kirkjum við-
urkenni hveijir aðra sem bræður og systur
og biðji saman.
í síðari hluta bókarinnar er fiallað um játn-
ingarit íslensku þjóðkirkjunnar, Postullegu
trúaijátninguna, Níkeujátninguna, Aþanas-
íusaijátninguna, Ágsborgarjátninguna og
Fræði Lúthers hin minni. Hér er ekki rúm
til að fialla um einstök atriði þess máls, en
sá hluti bókarinnar, sem hér um ræðir, er
að mestu leyti óbreyttur frá fyrri útgáfu.
Það var vel til fundið hjá dr. Einari Sigur-
bjömssyni að láta ekki nægja að gefa út bók
sína óbreytta þegar upplagið var uppurið
heldur að auka svo ipjög við hana að árang-
urinn er ný bók og notadrýgri en áður.
Einar Sigurbjörnsson:
Kirkjan játar.
2. útgáfa aukin og endurbætt.
Skálholt, 1991.