Dagblaðið Vísir - DV - 16.01.1993, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1993.
Sérstæð sakamál
Hann kom út
úrþokimni
Nýja árið var að ganga í garð í
Billingham á Englandi og kirkju-
klukkurnar hringdu. En það voru
færri á ferð en gera hefði mátt ráð
fyrir og þeim fór fækkandi er leið
á nýársnótt. Það hafði snjóað mikið
og umferð var erfið. Og á eftir snjó-
komunni fylgdi þoka. Áin Tees var
ísilögð og snæviþakin.
Vart var nokkur maður lengur á
ferh er stórvaxin vera gekk þung-
um skrefum eftir árbakkanum. Það
marraði í snjónum. ^Veran stefndi
í átt til miðborgarinar. Af og til
staðnæmdist hún og leit í kringum
sig til að átta sig á því hve langt
hún væri komin. Sporin sem hún
skildi eftir í snjónum voru svo stór
að barni með ríkulegt ímyndunar-
afl hefði mátt segja aö þar hefði
snjómaðurinn ægilegi verið á ferð.
Ólæst
Veran hélt áfram göngunni en
nokkru síðar kom hún að stóru ein-
býhshúsi. Þá var komið fram undir
morgun. Þama staðnæmdist hún,
leit á húsið, kinkaði ánægjulega
kohi og tók stefnuna beint á dyr
hússins. Á efri hæð þess mátti
greina daufa birtu í glugga, líklega
frá náttlampa.
Veran gekk að útidyrunum og tók
í handfangið á hurðinni. Hún
reyndist ólæst. Aftur kinkaði veran
ánægjulega kolli, opnaði dyrnar til
fuhs og gekk inn fyrir.
Meö framréttar hendur gekk ver-
an upp stigann og þegar hún kom
upp á efri hæðina tók hún stefnuna
á herbergiö sem ljósið logaði í. Þar
lá væntanlegt fórnardýr sem átti
sér einskis Uls von. Það myndi nú
vakna í síðasta sinn á ævinni.
Fyrir utan var enginn og því sá
enginn þegar útidyrnar opnuðust
aftur nokkrum mínútum síðar. Þá
gekk veran enn þyngri skrefum en
áður því á annarri öxlinni var hún
með mann, bundinn og keflaðan.
Og veran hvarf með hann fyrir
húshomið og inn í þokuna.
Illa leikið lík
Næsta morgun var Margaret
GiUard, þijátíu og níu ára, í eldhús-
inu að heUa upp á kafíi og glóða
brauð þegar dyrabjöUunni var
hringt. Fyrir utan stóðu menn frá
morðdeUd rannsóknarlögreglunn-
ar. Þeir skýrðu henni frá því að
maður hennar, John GiUard, hefði
verið myrtur.
„Myrtur?" hrópaði hún. „Hvers
vegna skyldi einhver hafa vUjað
myrða John?“
Maður Margaret, John, þijátíu
og átta ára, hafði fundist látinn
skömmu eftir dögun í stóru bfía-
geymsluhúsi. Hann var í bU sínum
og hafði verið stunginn tíu sinnum.
Veski hans var horfið og úr
hanskagólfinu hafði ýmislegt smá-
vegis verið tekið.
Eftir að hafa rætt við rannsókn-
arlögreglumennina um stund féUst
Margaret á að koma með þeim nið-
ur á lögreglustöð tU að veita frek-
ari upplýsingar og gefa skýrslu.
Þar lýsti hún því yfir að hún hefði
ekki undrast þótt maður hennar
hefði ekki komið heim um nóttina
því hann hefði átt sér vinkonur sem
hann væri stundum hjá um nætur.
Aíbrýðisemi?
Þegar þessi yfirlýsing lá fyrir
vaknaði með rannsóknarlögreglu-
mönnunum sá grunur að um morð
vegna afbrýðissemi kynni að vera
að ræða. Þótti hugsanlegt að John
GiUard hefði haldið við gifta konu
eða trúlofaða stúlku og því gæti
eiginmaöur eða unnusti hafa veriö
aö verki. Ákveðið var því að ræða
við sem flesta af vinum og kunn-
ingjum Johns til að reyna að kom-
ast að því hverjar vinkonur hans
hefðu verið.
En það varö brátt fleira sem
rannsóknarlögreglumönnunum
fannst að athuga þyrfti. John GiU-
ard var sagður hafa verið snyrti-
menni. En þegar líkið af honum
fannst var slifsið skakkt, skyrtan
rangt hneppt og önnur skóreimin
hafði ekki verið bundin. Þá var
enginn miði frá bUageymslunni í
bílnum. Samt hafði honum verið
lagt við hUðina á miðakassanum.
„Hafi hann farið úr bUnum ein-
hvem tíma frá miðnætti tíl dögun-
ar hefði hann vafalítið keypt sér
miða og haft hann á sér þegar hann
sneri aftur tU bUageymslunnar,"
sagði einn rannsóknarlögreglu-
mannanna við félaga sína. „Og svo
er það annað. Kona hans sagði að
þegar hann hefði farið að heiman
um kvöldið hefði hann verið róleg-
ur, kvatt hana með kossi og boðið
henni góða nótt. Getur verið aö ein-
hver annar hafi klætt hann í fötin?“
Gagnkvæm ótryggð
Er farið hafði verið yfir þessi atr-
iði nokkrum sinnum þótti á ný
ástæða tU að ræða við Margaret og
kanna hagi þeirra hjóna betur.
Kom þá í ljós að John GUlard hafði
verið líftryggður fyrir hálfa mUIjón
punda en það er jafnvirði um fjöru-
tíu og fimm mUljóna króna. Skyldi
tryggingarféð renna til konu hans
að honum látnum.
Að vísu var það rétt að John hafði
átt allmargar vinkonur en athugim
leiddi í Ijós að kona hans hafði ekki
átt sér færri elskhuga. Rannsókn-
arlögreglumennimir fóm nú milli
kráa og danshúsa í borginni og
brátt lá fyrir að Margaret hafði
haft það fyrir venju á fóstudags-
kvöldum að fara í bæinn ásamt vin-
konum sínum til þess að ná sér í
mann. Eftir að einni vinkvenna
hennar hafði verið heitið því að
ekki yrði skýrt frá nafni hennar
lýsti hún yfir því að Margaret hefði
verið afardugleg við að ná sér í
elskhuga.
Fyrrverandi
fallhlífarhermaður
Ein vinkvennanna gat svo skýrt
frá því að um hríð hefði Margaret
átt Ivor Barret, þijátíu og sex ára
og fyrrum fallhlífarhermann, fyrir
elskhuga. Hann var þá dyravörður
í diskóteki í borginni.
Rannsóknarlögreglumönnunum
fannst í fyrstu heldur óliklegt að
Barrett væri morðinginn. Hann
var að vísu gríðarmikUl vexti og
sterkur en af honum fór engu að
síður orð fyrir ljúfmennsku. Hann
var kunnur fyrir að hjálpa gömlum
konum heim eftir spilakvöld eða
þá yfir götuna við skrifstofu al-
mannatrygginga, ætti hann leið
þar hjá þegar þær voru að sækja
ellilifeyrinn sinn. Virtist öllum sem
tíl hans þekktu bera saman um að
hann væri í raun afarstórvaxið
prúðmenni.
En þegar farið var að kanna ferð-
ir hans síðustu vikurnar kom
greinUega í ljós að Margaret GUl-
ard hafði margoft komið í heim-
sókn tU hans.
Féll saman
Ivor Barett var tekinn til yfir-
heyrslu. í fyrstu neitaði hann með
öUu að þekkja nokkuð til Margaret
GUlard. En honum var brátt sýnt
fram á að ekki þýddi fyrir hann að
halda því fram að þau þekktust
ekki. Mörg vitni væru að því að þau
hefðu hist. Þá missti Ivor móðinn
og gerði játningu sína.
Hann sagði að Margaret hefði
ákveðið að myrða mann sinn en
ástæðan hefði ekki verið ótryggð
hans. Hún hefði vUjaö komast yfir
líftryggingarféð. En hún hefði ekki
getað ráðið mann sinn af dögum
hjálparlaust.
Á nýársnótt, eftir að maður henn-
ar var háttaður og sofnaður, hafi
hún farið niður á neðri hæðina og
snúið lyklinum í skrá útihurðar-
innar svo að Ivor Barrett kæmist
inn. Hann hafi gengið að húsinu í
þokunni, komið að John Gillard í
svefni, vakið hann og skipað hon-
um að klæða sig í flýti.
Með aðstoð Margaret sagðist Ivor
síðan hafa bundið og keflaö John,
tekið hann á öxl sér og gengið með
hann út úr húsinu. Þegar fyrir
húshomið var komið hafi hann lagt
John í aftursætið á bU hans en síð-
an ekið burt með hann.
Morðið
Meðan Ivor ók burt með John bjó
Margaret um rúm manns síns svo
það bæri þess engin merki að hann
hefði sofiö í því um nóttina.
Ivor ók út fyrir borgina, á fáfar-
inn óbyggðan staö. Þar lagði hann
bUnum. John GUlard, sem lá í aft-
ursætinu aUa leiðina, horfði skelfd-
ur á hann. Og til þess reyndist hann
hafa fufía ástæöu því skyndilega
tók Ivor fram hníf og stakk hann
hvað eftir annað.
Ivor ók því næst bUnum að bíla-
stæðishúsi í miðborg Billingham.
Hann lagði bílnum við hliðina á
miðakassanum en tók síðan líkið
úr aftursætinu og lagði það í fram-
sætið. Þá losaði hann reipið af því
og fjarlægði klútinn sem hann
hafði keflað fómardýrið með. Síöan
tók Ivor veski Johns og nokkra
hluti úr hanskahólfinu svo að lög-
reglan héldi að um rán hefði verið
að ræða. Var ætlun hans að láta
líta svo út að einhver hefði ráðist
að John er hann var í þann veginn
að kaupa sér miða að bUageymsl-
unni.
Að þessu loknu yfirgaf Ivor Ba-
rett bílinn og gekk á ný út í þokuna.
Nokkrum klukkustundum eftir
að játningin lá fyrir komu rann-
sóknarlögreglumenn á heimUi
Margaret GUlard og handtóku
hana. Hún var á ný tekin til yfir-
heyrslu og að henni lokinni var
málið fengið saksóknaraembætt-
inu sem gaf skömmu síðar út
morðákæm á hendur henni og Ivor
Barrett.
Dómurinn yfir þeim var sá
þyngsti sem hægt var að kveða upp.