Alþýðublaðið - 06.04.1967, Page 13

'Uiii ÍlðHt
O. S. S. 117
Snilldar vel gerð og hörku-
spennandi, ný, frönsk sakamála
mynd. Mynd í stíl við Bond
myndirnar.
Kenvin Mathews
Nadia Sanders.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
Sumarið með
MONIKU
Ein af beztu myndum Ingmar
Bergmans.
Harriet Andersson
Sýnd kl. 9.
FJÖUÐJÆ.M • ÍSAFIRDI
EiNANGRUNARGLER
FIMM ÁRA ABYItGÐ
Söluumboð:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Sími 30120. Pósthólf 373.
Massey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENDUR
Nú er rétti tíminn tii a6
látá yfiríara og gers. við
vélamar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonat
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.
Björn SveinJjjörnsson
hæstaréttarlögmaður
LÖ GFRÆÐISKRIFSTOF A
Sambandshúsinu 3. hæð.
Símar: 23338 — 12343.
Framhaldssaga eftir Astrid Estberg
ÉG ER SAKLAUS
hvarf. Fuglarnir fóru að syngja.
Leðurblaka flaug yfir himininn.
Toppar trjánna urðu rauðleitir,
náttúran beið eftir sólaruppkom
unni.
Og Merete svaf þarna inni.
Hann elskaði hana. . . En hann
varð að kvænast Louise.
15 KAFLI.
Hákon og Merete fóru að synda
fyrir morgunmatinn. Þegar þau
komu í mat var Louise þar fyrir
en Ulrik var ekki kominn.
Er húsbóndinn ekki vaknaður
enn? spurði Hákon.
— Nei, hann sefur. Hann vakti
lengi í nótt, sagði Louise afsak
andi.
Merete opnaði munninn til að
segja að þau hefðu farið snemma
að sofa en þagnaði svo og leit
á Hákon. Hún hafði líka séð roð
ann á vöngum Louise. Hún líktist
brúður. Merete varð kalt. Þessi
feimni Louise sagði meira en
nokkur orð. Merete skammaðist
sín og hún fann til megns við-
bjóðs. Hún hafði hagað sér eins
og flón.
— Heyrðu Merete, sagði Há-
kon, þegar þau fóru út eftir mat
inn. — Ég skal útvega þér vinnu
í Ameríku ef 'þú vilt. Þegar ég
fer utan í haust á ég við.
Merete dró andann djúpt.
Henni fannst hún vera að kafna
— Það er vízt bezt, sagði hún:
— Ekki get ég verið (hér,
— Nei, ekki ef þú elskar Ulrik
því ég held að hann elski þig
líka. Hann var afbrýðisamur í
gær. En hann borðar greinilega
heima. Fyrigefðu mér að ég er
svona hæðinn.
— Það er ágætt að vita sann
leikann, sagði Merete. — Ég
verð að fara að vinna. Hvað ætl
ar þú að gera í dag?
— Ég ætla í bæinn, sagði hann
— Ég á erindi þar.
Hann hafði lagt bílnum sínum
fyrir framan aðalbygginguna.
Merete gekk með honum í átt
ina þangað. Ulrik kom út um
dymar og gekk til þeirra.
— Skollinn sjálfur, ég vildi
ekki tala við hann, tautaði Há-
kon.
Merete lá við að hrópa þegar
hún sá Ulrik. Hví var hann svona
óhámingjusamur að sjá. Hann
hefði átt að ljóma — eins og
Louise.
— Þakka ykkur fyrir í gær,
sagði Ulrik. — Ætlið þið í öku-
ferð?
— Við? Hákon leit spyrjandi
á hann. — Nei, ég fer einn.
— Langar þig ekki með? spurði
Ulrik Merete. Hann ætlaði víst
að kaupa hringi.
— Ne—ei.
Svo það var ekki nauðsynlegt.
Kannski Hákon hefði tekið mál
af fingri hennar eða tekið með
sér annan hring.
— Timbraður? spurði Hákon
hlæjandi. — Má é'g minna þig á
að Merete vinnur hjá þér 'á skrif
stofunni?
Hann leit á Ulrik og Merete,
Bæði jafn niðurbrotin. Veslings
Merete, fyrst hafði hann komið
illa fram við hana og svo varð
hún ástfangin af Ulrik. Hún var
sannarlega óheppin í ástamálum.
Hverskonar maður var Ulrik
eiginlega? Því leit hann út eins
og allur hans heimur hefði hrun
ið í rúst? Hann hafði Louise.
15
Vildi hann líka fá Merete? Það
leit út fyrir að hann vildi bæði
eiga kökuna sína og eta hana.
— Ætlarðu ekki með?
Merete hristi höfuðið.
— Ég fer að vinna.
Ulrik reyndi að brosa, en það
mistókst.
—Við sjáumst seinna, sagði
Hákon. Það var gott að losna við
þau, hugsaði hann.
Hann ók af stað. Merete horfði
ekki á eftir honum hún stóð og
henni fannst enn hún tilheyra U1
rik og hann henni. í gær hafði
henni fundizt þau tilheyra hvort
öðru en svo. . .
Roðinn í kinnum Louise, gleð
in, sem ljómaði af henni. Feimn
in og gætni í orðum. . . Hún
hefði eins vel getað sagt það
hreint út. Og orð Hákons: —
Hann borðar heima.
Hún leit á Ulrik og hló. En
augu hennar voru svört og allt
of gijáandi. Ulrik mátti ekki
mæla. Þurfti hún að hata 'hann
vegna þess að þau Hákon voru
s'átt?
Hvert fór Hákon? Því fór hann
í dag? Ég vildi að hann kæmi
fyrir kvöldmat, hugsaði Merete.
Hún beið eftir bílhljóðinu allan
daginn. En hann kom ekki. Það
leið fram að hádegi og Ulrik gekk
fram. Merete sat hreyfingarlaus,
hún snéri í hann baki og hreyfði
si'g ekki. Þannig hafði Birthe
Eliassen setið þegar Merete kom
fyrst til Ulrikslundar.
— Það er matur, sagði Ulrik
stuttur í spuna.
— Takk ég hef ekki matar
lyst, svaraði Merete jafn stutt
aralega.
— Því ekki?
— Mér líður ekki vel.
Svo henni leið ekki vel. Það
hafði hann svo sem heyrt fyrr
allt saman. Birthe Eliassen hafði
líka hætt að mæta í mat. Hún
hafði fundið upp á öllu mögu-
legu til að losna við að mæta
í mat. Síðast hafði hann óttazt
að hún sýlti í hel.
En Merete þráði víst bara Há
kon. Hvernig yrði þegar hann
færi? Hann stakk höndunum í
buxnavasana og gekk yfir tún
ið. Louise hafði sagt að Birthe
Eliassen hefði orðið hálfbrjáluð
af ást á honum. Birthe Eliassen
hálfbrjáluð af ást? Það gat ekki
verið rétt. Einhvers staðar var
púslan sem vantaði í púsluspilið:
— Komdu og borðaðu hjá
mér, sagði Jensen allt í einu.
Merete snéri sér á . stólnum.
—• En kæri vinur. ..
Hann leit á hana yfir gler-
augun. — Konan mín eldar allt
af meira en við borðum' sagði
hann. — Komdu bara með.
— Ertu giftur? spurði Mer-
ete heimskulega. Hún hafði ver-
ið viss um að hann væri pip-
arsveinn og aldrei komið til
hugar að spyrja hann um það.
— Svo þú hélzf ég væri frír
og frjáls? sagði hann stríðnis-
lega og brosti.
—Auðvitað. Ég ætlaði að fara
að biðja þín.
— Það kemur til með að
gleðja konuna mína!
— En - en ég get ekki bara
farið með þér heim í mat, mót
mælti Merete. — Ég sagði líka
áðan að mér liði ekki sem bezt.
— Ég heyrði það en Birthe
Elíassen leið ekki alltaf sem
bezt heldur, svaraði hann
Merete leit undrandi á hann.
— Var hún - ég á við. ..
— Já, hún þurfti að þola eitt
og annað. En komdu nú því
konan mín verður reið ef hún
þarf að bíða með matinn.
Merete fór með. Hún var
fegin að losna frá óðalssetrinu.
.Hún dró andan léttar. Það var
eins og að koma í annan heim,
heim lausan við áhyggjur og
erfiðleika.
Ef hún gæti aðeins losnað við
að sitja til borðs með Louise og
Ulrik daglega. Hún gat ekki
hugsað sér það en hún gat ekki
heldur verið þekkt fyrir að
fara fyr en Hákon hefði útvegað
henni stöðu í Ameríku.
Jensen bjó á gömlum bæ,
sem Ulrik hafði látið gera upp
og lagfæra. Þar var alit. sem
hugurinn girntist, rafmagn frysti
kista, ísskápur, útvarp og sjón
varp og allt tandurhreint. Frú
Jensen var feit og rauðhærð.
Dóttirin var þrettán ára og lif
andi eftirmynd föður síns og
drengirnir tveir, sjö og níu ára
skemmtileg blanda beggja for-
eldra. Frú Jensen var ekki
vitund undrandi yfir því að
hann kom með gest heim.
— Velkomnar! sagði hún að-
eins. Kannski Jensen hefði haft
tíma til að hringja og segja að
hann kæmi heim með Merete?
— Þakka yður kærlega fyrir!
Ég vona að ég valdi yður ekki
óþægindum með komu minni,
sagði Merete.
— Það gerið þér alls ekki.
Ég vona að þér látið eins og
þér séuð heima hjá yður, frú
Jensen brosti hlýlega.
Merete fannst hún frjáls. Það
var langt síðan henni hafði liðið
svona vel. Hérna töluðu allir
saman og gerðu að gamni sínu,
allt var tekið létt og það voru
ekki broddar bak við orðin eins
og hjá Louise. Hér var hún aftur
hún sjálf. En hversvegna gat
•hún ekki verið það á óðalinu?
Af því að hún elskaði TTlrik?
Af því að hún þurfti að gæta
hverrar setningar, hvers svip-
brigðis til að koma ekki upp
hm sig? Eða af því að Louise
var svo fullkomin? Það var
kveljandi farg yfir öllu á Ulriks
lundi.
Hvað var hann að gera núna?
Þau Louise voru víst hamingju
söm yfir að fá að vera ein. Þau
sátu víst og brostu hvort til
annars eins og ástfangið fólk
gerir gjarnan. Og það var hlýr
glampi í augum Ulriks.
Merete óskaði þess að hún
þyrfti ekki að fara þangað aft-
ur. Aldrei hafði matartíminn lið
ið jafn hratt. Þegar þau Jensen
«gengu að Ulrikslundi fannst
henni skrefin erfiðari eftir því
sem hún nálgaðist meira.
Bíll kom eftir veginum. Það
var Hákon. Hann nam staðar og
opnaði dyrnar.
— Inn með þig Merete! Ég
þarf að tala við iþig, sagðt hann
'ákafur. Hann setti Jensen fyrst
út úr bílnum og hélt svo áfram
með Berete við hlið sér.
Þegar hann nam staðar fyrir
utan skrifstofubygginguna spurði
hún: — Jæja?
— Þú mátt ekki verða reið
Merete, sagði Hákon. — Ég hef
alltaf haft samvizkubit yfir að
svíkja þig. Ég var svo hrifinn
af þér og mér leið afar illa
meðan ég liagaði mér - svona...
Ég varð æstur yfir að þú vild-
ir ekki viðurkenna, að ...-.
— Að ég væri sek, skaut hún
inn í.
— Já - vitanlega var það
rangt af mér en ég var svo ung-
ur og heimskur og ég varð fyrir
áhrifum af almenningsáhtinu -
nú er ég sannfærður um að þú
segir satt, því þú gazt nefnt
ýmis smáatriði. Rödd manns-
6. apríl 1967
ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3