Alþýðublaðið - 27.04.1967, Síða 13

KÖLBa Viacss 80.
Lögreglan í
St. Pauli.
Hörkuspennandi og raunsæ ný
þýzk mynd er iýsir störfum lög
regiunnar í einu alræmdasta
hafnarhverfi meginlandsins.
; Sýnd kl. 5, 7, og 9.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Fræg japönsk kvikmynd.
Leikstjóri, Kon Iohikawa.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Massey
Fergusen
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFTJETGIENBUR
Nú er rétti tímirni til aC
láta yfirfara og gers við
vélamar fyrir vorið.
Massey Fergiison-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonak
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.
Sigurgéir Sigurjónsson
Málflutningsskrifstofa
Óðipsgötu 4 — Sími 11043.
SMURSTÖÐIN
Ssetúni 4 — Sími l«-2-27
BlHinn er smurðúr fljðlt og VeL
fjfeUmn allar teguaair af kknuroHUt
AUGLÝSÍÐ
í Alþýðublaðinu
Framhaldssaga eftir Nicholas Johns
FANGI ÓTTANS
leiði hjólið, greip hann fram í
fyrir henni. — Ég er að æfa
fyrir næstu keppni, ég hleyp
'neiman frá þér og niður í borg
ina.
Ned var áhugaboxari og hann
bjó á matsöluhúsi nálægt ánni
og vann í einni verksmiðjunni
í borginni.
— Ég hef margsinnis sagt
þér að ég tnl ekki sjá þig, Ned,
sagði Hervey. — Af hverju get-
urðu ekki séð mig í friði?
Hann brosti enn og tók um
hönd hennar.
— Þú þekkir mig Hervey. Ef
ég vil fá eitthvað hætti ég ekki
fyrr en ég fæ það. Ég gefst
aldrei upp. Einhvern tímann
verð ég heimsmeistari í hnefa
leikum. Þá viltu víst líta við
mér.
Það var vonlaust að reyna að
tala við hann. Hann hafði of-
sótt hana lengi. Hann hafði bú-
ið í héraðinu síðan hún mundi
eftir sér. Þegar foreldrar hans
dóu vonaðist hún til að hann
færi en henni tókst aldrei að
losna við hann. Annað hvort
beið hann fyrir utan húsið eða
vinnustaðinn.
— Þú veizt hvernig ég er, Her-
vey. Þegar ég var smápatti hékk
ég fyrir utan húgarðinn til að
horfa á þig. Pabbi þinn var van-
ur að reka mig í burtu. Af hverju
gefurðu mér ekki tækifæri?
Leyfðu mér að fylgja Þér heim,
þó það sé ekki annað.
Hún andvarpaði djúpt. Hún
varð að gera Ned skiljanlegt að
hú nvildi ekki sjá hann. Hún
að það myndi aldrei takast ef
hún héldi áfram að forðast hann.
Hún varð að tala við hann og
hamra það inn í hausinn á hon-
um að hann eyddi tíma sínum
til einskis með því að eltast við
hana.
— Jæja, fylgdu mér þá heim,
fyrst þú endilega vilt.
Þau töluðu ekki saman fyrr en
þau voru hálfnuð yfir heiðina.
Ned rauf þögnina.
— Vertu ekki reið þó ég segi
þetta Hervey, sagði hann. — En
það er engin stúlka til fyrir mér
nema þú. Ég veit það með jafn
mikilli vissu og að ég verð hér-
aðsmeistari í hnefaleikum bráð-
lega.
— Það breytti engu fyrir mig
þótt þú yrðir heimsmeistari, Ned.
Ég vil að þú skiljir það. Ég kann
ágætlega við þig . . . en heldur
ekki meira.
Hann hló og það var eithvað
hrollvekjandi við hlátur hans og
eitthvað sem þýddi, að hann
þoldi engin mótmæli í rödd hans
þegar hann sagði:
— Þú verður stúlkan mín. Ég
veit að það er enginn annar. Þú
skalt ekki gleyma því, að þú hef-
ur ekki lengur efni á því að vera
stórlát og vandlát, ekki eftir að
þið misstuð búgarðinn. Hann
nam staðar, lagði frú sér hjólið,
tók um handlegg hennar og
sagði: — Svo er það líka móðir
þín. Þú þarft að hugsa um hana
meðan hún iifir. Hvað heldurðu
að margir vildu sjá þig, ef þeir
vissu það? En mig skiptir það
engu máli. Kannski ég vinni mér
inn svo mikla peninga með hönzk
unum að ég geti keypt búgarð-
inn. Ætli mamma þín yrði ekki
glöð þá?
....................
3
Hervey efaðist um að hún losn
aði nokkru sinni við hann.
— Náðu þér í einhverja aðra,
Ned, sagði hún ákveðin. — Það
eru margar stúlkur í borginni
skotnar í þér. Sjáðu Maisie Bar-
low. Ég hef heyrt að hún fari
alltaf þegar þú keppir og hún
blátt áfram tilbiðji jörðina, sem
þú gengur á.
— Hún!
— Hún er lagleg og elskuleg,
Ned. Það segja allir. Af hverju
gerirðu ekki hosur þínar græn-
ar fyrir henni og lætur mig vera?
Hann starði á hana og tók helj
artaki um handleggi hennar. —
Ég læt þig ekki í friði, Hervey.
Aldrei. Og ég ráðlegg þér að líta
ekki á aðra menn. Ég skal segja
öllum í borginni að þú sért mín.
Ég held að það langi engan til
að smakka á höggunum mínum.
Hervey reyndi að slíta sig
lausa, en hann var sterkur. Hann
hló að tilraunum hennar og
sleppti henni svo snögglega.
— Ég vil ekki meiða þig. Ég
get heðið. Hann tók hjólið upp
og klappaði 'á sætið. — Þú mátt
hjóla lieim. Ég-labba á eftir.
Hún hugsaði um það að alla
ævi ætti hún eftir að hafa Ned
Stokes á hælunum á sér. Gat það
verið að seigla hans myndi brjóta
niður mótstöðu hennar?
3. KAFLI
Hervey hitti ekki nýja eigand-
ann fyrr en mörgum dögum eftir
að hann flutti á Dale búgarðinn.
Hún hafði farið inn á eftir-
lætismatstað sinn til að snæða
hádegisverð þegar hann kom
inn um dymar. Hún fékk hjart-
slátt, þegar hún sá hann.
Hann hikaði augnablik eins og
hann langaði mest til að fara
aftur, enda hvergi laust sæti
nema við borð hennar.
— Má ég setjast hér? spurði
hann hranalega.
— Gjörið svo vel, sagði hún
stutt í spuna.
Hann settist og virti matseð-
ilinn fyrir sér. Han strauk með
hendinni yfir þykkt hárið og
henni fannst aftur hann líta út
eins og maður, sem væri að
jafna sig eftir mjög langa sjúk-
dómslegu. Hún kenndi í brjósti
um hann og sagði:
— Ég verð að biðjast afsökun-
ar á því að ég áleit yður innbrots
þjóf þarna um kvöldið.
Hann brosti ekki þegar hann
svaraði.
— Það var afar heimskulegt,
en við skulum segja að það sé
gamalt og gleymt.
Afgreiðslustúlkan kom og
hann pantaði matinn og jejt um-
hverfis sig. Síðan sagði hann:
— Segið mér eitthvað um Sam
Truscott.
Hún varð fyrst orSlaus af undr
un.
— Sam? sagði hún svo. —
Hann. var hægri hönd paþba
meðan við áttum Dale búgarð-
inn. Hann er duglegur við plæg-
ingu og hann hefur einstakt lag
lá dýrum.
Hann brosti ekki á móti.
— Ég var að enda við að tala
við faann. Ég bað hann um að
vinna hjá mér. Hann byrjar á
morgun og ætlaði að útvega
menn með sér.
— Þér getið treyst Sam.
— Það er líka nauðsynlegt.
Ég veit ekki annað um landbún-
að en það sem stendur í bókum.
— Hvers vegna voruð þér þá
að kaupa búgarðinn og . . .
Hún sá glampanna sem kom í
augu hans. Orðalaust aðvaraði
hann hana við að skipta sér af
honum og hans málefnum. Þau
héldu áfram að borða þegjandi
unz þögnin varð svo þvingandi
að hún rauf hana:
— Húsið, sem við búum í er
yðar eign, sagði hún. — Þér haf-
ið ekki enn látið okkur mömmu
vita, hvort við eigum að rýma
það eða hvort við megum vera
þar áfram.
— Ég læt ykkur vita, ef ég þarf
á því að halda. Hann lagði frá
sér hníf og gaffal. — Hafið þið
ekki alltaf átt hér heima?
— Jú.
— Ég var á auglýsingaskrif-
stofu borgarblaðsins sagði hann.
— Ég las 'hana, sagði hún —
hefði komið, við auglýsingu sem
ég setti í blaðið fyrir viku.
— Ég las hana, sagi hún. —
Yður vanhagar um ráðskonu.
Fenguð þér svar?
— Nei, það virtist enginn hafa
áhuga fyrir stöðunni.
— Það er ekki undarlegt, sagði
hún. — Dale búgarðurinn er af-
skekktur. Og það er mikið að
gera í verksmiðjunum.
— Það sagði stúlkan á auglýs-
ingaskrifstofunni líka. En ég
verð að fá einhverja.
Hann var að standa upp, þeg-
ar Hervey kom dálítið til hugar.
— Meðan faðir minn var á lífi
kom kona daglega til okkar,
sagði hún. — Hún er ekkja og
henni leið vel á Dale búgarðin-
um. Kannski hún gæti hugsað sér
að verða ráðskona hjá yður. Þér
skuluð reyna að tala við hana.
- Takk.
Hann stóð á gangstéttinni þeg-
ar Hervey kom út. Hann leit á
hana. — Mér láðist að spyrja um
nafn og heimilisfang konunnar,
sagði toann.
— Hún heitir frú Brown og ég
skal fylgja yður heim til hennar.
Það er í leiðinni í vinnuna. Ég
vinn hjá Berring lækni.
Það kom Hervey á óvart því
það sýndi að hann hafði spurzt
fyrir um toana. Hún gekk við
hlið hans og fann að hann var
orðfár maður. Hann talaði aðeins
þegar liann þurfti að spyrja um
eitthvað. Snakk var greinilega
ekkert fyrir hann.
— Þá erum við komin, sagði
hún og nam staðar. — Frú
Brown er afar málgefin kona.
Ef frú Brown færi að vinna á
Dale búgarðinum mjmdi hann
neyðast til að opna munninn af
og til. Hún var ekki eln af þeim
sem lét sór lynda að fá ekki svör
við spurningunum. Hervey barði
a.ð dyrum og um leið og þær opn
uðust hófst orðaflaumurinn.
— En gaman að sjá þig, Her-
vey. Komdu inn, og hann vinur
þinn líka. Frú Brown malaði og
malaði meðan hún fór með þau
inn í tandurhreint eldhúsið.
— Þetta var skemmtilegt. Nú
skal ég hita te.
— Ég má ekki vera að því,
sagði Hervey. — Ég þarf að fara
á læknisstofuna. Ég kom aðeins
með . . .
— Þú færð te. Segðu Berring
lækni að ég hafi ekki mátt heyra
á annað minnzt. Ekkjan leit á
Christopher Mannings. — Höf-
um við ekki sézt fyrr? Án Iþess
að bíða svars leit hún á Hervey.
— Ég hugsa ekki um annað en
veslinginn hana móður þína. Ég
veit hvernig henni líður. Þegar
ég missti hann Jóa minn ....
Hún þagnaði og leit aftur á
Christopher Manning.
— Jói minn var yfirlögreglu-
þjónn hérna meðan Johnson var
hara lögregluþjónn. Hvar höf-
um við sézt áður?
— Meðan hún þagnaði til að
dra'ga andann, sagði Hervey:
— Frú Brown, þetta er . . .
27. apríl 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ