Alþýðublaðið - 11.08.1967, Blaðsíða 1

SKELFINGU LOSIINN
Hann lá grafkyrr og beið
dauðans...
Smásaga eftir C. B. Cilford
Þetta var góður dagur. Lækn-
ar í smáborgum og lyfsalar þar
Qiöfðu mikið að gera og eins var
með Paul Santin, sem var sölu-
maður fyrir lyfj averksmiðjur.
En Iþetta hafði einnig verið lang
ur og erfiður dagur og klukk.
an var að ganga tólf. Santin ók
íhratt á veginum. Hann vildi
komast heim fyrir mlðnætti.
Hann var þreyttur og syfjað-
ur og átti í harðri baráttu við
sjálfan sig svo að hann sofnaði
ekki. Samt dottaði liann ekki.
Hann hafði fullkomna stjórn á
hifreiðinni. Hann vissi, lvvað
hann var að gera.
Hann ók frarn úr fáeinum öðr
um bifreiðum. Nú virtist enginn
vera á veginum. Hann hafði val-
ið þessa leið með það í huga.
Lítil umferð.
Þannig var það líka, svo til
engin bifreið á veginum — þang
að til að hann sá hinn bílinn.
Hann sá hann fyrst í mynd
íjósa, sem Ibirtust fyrir horn
mílufjórðung frá. Ljósin voru
mjög áberandi björt og ökumað-
urinn beindi þeim ekki niður á
við. Santin bölvaði ökumannin-
Uni. Hann beindi sínum ljósum
niður á við, en ihonum var ekki
svarað í sömu mynt. Hann bölv-
aði aftur og hækkaði ljósin eins
og Ivann gat. En lvann skildi ekki
hættuna, sem gat hlotizt af
þessu.
Hann vissi að hinn bíllinn
þaut til móts við hann á mikl-
um Ivraða. Alltof miklum hraða
fyrir svona veg. Ósjálfrátt dró
hann úr hraðanum og einbeitti
sér að því að vera réttu megin
á veginum og líta ekki beint í
Ijósin, sem nálguðust sífellt.
Það var of seint, þegar honum
skildist, að hinn bíllinn ók á
miðjum veginum. Hann varð að
taka ákvörðun alltof snöggt.
Hvort átti hann að aka beint
áfram, flauta og treysta því, að
hinn bíllinn viki til hliðar eða
aka út af og treysta því að hann
slyppi ómeiddur?
Hann valdi síðari kostinn, en
ekki nægilega snemma. Hann sá
að hinn bíllinn myndi ekki víkja
eift fet og beygði til hægri.
Höggið lenti á vinstra bretti og
Bvjóli. Bifreiðin lvans rann aftur
á bak í stað þess að renna á-
fram. Svo virtist allur bíllinn
missa jafnvægið. Hann valt unv,
hentist út í bláinn og Santin
datt út úr bílnum einnvitt á
fluginu.
Hann hvorki sá né heyrði,
þegar bíllinn féll til jarðar.
Hann fann ekkert nema lvvernig
líkami hans lenti á steinunum,
sem líktust múrvegg, svo rann
ilvann niður gil, þakið smástein-
um og leðju. Á eftir lá hann
kyrr eins og heimurinn umhverf
is hann.
Fyrst fann hann ekki til. Á-
fallið lamaði hann. En hann
vissi að hann var lifandi. Hann
vissi, að hann var ekki meðvit-
undarlaus. Hann vissi líka ein-
'hvern veginn, að hann var brot
inn og það blæddi úr honum.
Blindandi birta ljósanna var
horfin. Hann lá á bakinu innan
um illgresið. Yfir höfði hans
voru stjörnumar og máni í fyll.
ingu. Honum fannst þau nær en
nokkru sinni fyrr. Ef til vill
var það þessi sjónvilla sem gerði
honum fyrst skiljanlegt, að
hann var að deyja.
Hann var alls ekki reiður.
Hánn mundi eftir reiði sinni
rétt fyrir áreksturinn, en nú var
hún aðeins fjarlæg og óraun-Jjj
veruleg. Aftur hugleiddi hann
dauðann. Þeir, sem eiga að
deyja, hugsa ekki um aðra. Þeir
hugsa aðeins um sjáifa sig.
Þá Iheyrði hann raddirnar.
Hann komst aftur í tengsl við
umheiminn. Það hafði verið fólk
í'hinum bílnum. Hann hugsaði
um þau rólega, án reiði, án sam-
úðar. En hann hlustaði með at-
hygli á raddir þeirra.
— Hann er ekki hér. Karl-
mannsrödd, unglingsleg.
Hinn bíllinn hafði lent í á-
rekstrinunv líka. Hann hafði
numið staðar. Kannski hafði
ökumaðurinn numið staðar án
þess að neyðast til þess. Hvaða
ástæður voru fj'rir því, að þetta
fólk hafði farið út úr bílnum
sínum og gengið að bílnum hans
til að leita að honum?
Til að hjálpa honum? Fyrsta
jtilfinning hans var að hrópa til
þeirra og segja þeim, hvar hann
iá. Þau höfðu lagt allan veginn
undir sig, en nú iðruðust þau
og vildu hjálpa honum. Svo birt
ist önnur tilfinning í huga hans
og yfirgnæfði þá fyrri. Voru
þau vinsamleg? Skyndilega var
hann skelfingu lostinn. Hann
vissi ekki hvers vegna. — Vijla
ekki allir hjálpa slösuðum?
Vilja ekki allir gera það?
— Hann hefur dottið úr bíln-
pm, þetta var stúikurödd.
Hrædd. I,
— Ég býst við því. Hvað ger-
um við nú? Sama karlmanns-
röddin. Þau voru þá aðeins tvö.
— Við leitum að honum, sagði
stúlkan. (
Smá hik. — Hvers vegna?
Annað hik. — Viltu ekki vita,
hvað varð um hann . . . eða
hana?
— Ég veit það ekki. KarL
mannsröddin skalf. — Ég véitJ
það ekki ... ,
Framhald á 8. síðu.