Alþýðublaðið - 21.09.1967, Blaðsíða 13

Ný dönsk mynd, gerB eftir hinni
umdeildu metsölubók Siv Holms
„Jeg en kvinde".
Bönnuð börnum lnnan 16 fira.
Sýnd kl. 9.
Jómfrúin frá
Nurnberg
Sýnd kl. 7.
BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum kaupendur að flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegrum bifreiðum.
Vlnsamicgast látlð skrá blf-
reíðina sem fyrst,
BÍLAKAUP
Skúlagötu SS við Bauðarfi
Símar 15812 - 23800.
Ofnkranar,
Tengikranar,
Slöngukranar,
Blöndunartæki.
Burstafell
byggingavöruverzlun
Réttarholtsvegl 3.
Síml 3 88 40.
samt eitt — ertu fegin að sjá
mig? .
— Ó, Nigel! Það er ég og bó,
ég . . . hún stamaði. eins og
hrætt barn og geðshræringin
litkaði kinnar hennar. Hún rétti
honum hendurnar og hann tók
um þær.
— Býrðu hjá Myru?
— Ég bý hjá Joss frænda,
sagði hún varkárnislega.
— Þegar ég hringdi fyrir fá-
einum tímum sagði Myra að hún
gæti reynt að senda bréf til þín
en að hún gæti ekki komið mér
í samband við þig. Þess vegna
áleit ég, að þú værir þar ekki
og að hún vildi einhverra hluta
vegna halda því leyndu hvar þú
byggir.
— Það var bekkur undir einu
trénu og hún lagði til að þau
settust þar.
— Við getum svo sem gert
það, sagði Nigel kuldalega. Hann
tók upp sígarettuveski sitt og
bauð henni.
Hönd hans sem hélt á kveikj
aranum var róleg. Hönd hennar
titraði og skalf. Hún leit ekki
upp þegar hann kveikti í sígarett
unni þó að hún vissi að hann
horfði stöðugt á hana.
— Ég held, sagði hún, að þú
ættir að byrja útskýringarnar.
Þú fórst. Þú lofaðir að skrifa...
— Já. Hann krosslagði fæt-
urna og lét vinstri hönd hvíla
á hnénu.
Um leið og Vonnie leit á hönd
hans sá hún ör, sem lá eftir
öllu handarbakinu. Ljótt rautt
ör.
Hann sá á hvað hún horfði og
kinkaði kolli. — Er það ekki
ljótt? En mér er sagt að það
hverfi með tímanum. Þess vegna
skrifaði ég þér ekki Vonnie.
Heldurðu að mig hafi ekki lang-
að til þess? Veiztu ekki að ekk.
ert er mér dýrmætara en ein-
mitt það? Hann leit á hana næst
um grimmdarlega. —• Hvers
vegna heldurðu að ég hafi ekki
látið mér nægja að hlusta á
blekkingar Myru í símanum? Ég
var öskureiður í dálítinn tima
og svo þoldi ég ekki meira. Ég
fór heim til hennar. Og svo varst
þú þar! Og þú leizt á mig eins
og ég væri draugur, afturganga
og bannaðir mér að kalla þig
Vonnie. Hversvégna?
Vonnie horfði á gráan hvolp,
sem hljóp eftir stígnum. Hún
hugsaði ákaft. Fyrst verður hann
að segja sögu sína!
Hún sagði eins rólega og henni
var unnt: — Eigum við að b.vrja
'á byrjuninni? Þegar þú kvaddir
mig og lofaðir að skrifa. Svo út-
skýri ég mitt mál seinna.
Hann hikaði og leit á hana og
rödd hans breyttist og varð blíð-
leg eins og hún hafði verið í
Kanada.
— Þú ort nákvæmlega eins og
mig minnti að þú værir! Vonn-
ie, hversvegna hittumst við svon-
a? Hann tók um hönd hennar og
fann að liún var honum fráhverf.
—Fyrirgefðu. Ég gat ekki væn.'t
þess að þú varpaðir þér í faðm
minn eftir allan þennan tíma!
Gott og vel! Hann dró höndina
til sín og slökkti í sígarettunni
með því að kremja hana með
Suzanne Ebel:
iiiiiiiiiiiiiiiii,i,i,,,i,,,,,,,,,,,,,,,,,,",,,,,,,,,,,,,,,,,,,',,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,m,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,m,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,l,,i,,,,^<
hælnum. — Vav rangt af mér
að leita þig uppi, Vonnie?
— Fyrst vil ég fá' að heyra
útskýringu þína, sagði hún og
gerði sitt ýtrasta til að virðast
róleg. Tilfinningar okkar verða
aldrei þær sömu og fyrr nema
við vitum allt — og skiljum
hvort annað.
— Þú átt við þangað til að
þú skilur og veizt allt! Það er
ekkert um þig, sem ég þarf að
vita, nema vitanlega það, hvers
vegna Myra lét svona undarlega
og hvers vegna þú varðst svona
skelfd þegar þú sást mig. Jæja,
ég skal segja þér söguna.
Hann þagnaði augnablik eins
og hann væri að hugsa sig um.
Vonnie virti hann fyrir sér
út undan sér. Hún sá ljóst hárið
— karlmannlegan hliðarsvipinn
og stórar vellagaðar hendurnar
með Ijóta örinu á.
— Þegar ég fór frá þér, sagði
Nigel, meðan hann horfði út á'
spegilslétt vatnið, — ætlaði ég
eins og þú veizt til Yellowknife.
Ég átti að aka þangað með
manni, sem ég hafði kynnzt í
klúbb í Toronto. Þetta er eyði-
leg leið, en það veiztu víst. ..
— Ég hef heyrt það sagt.
— Rétt fyrir utan Yeliowknife
beygði vinur minn of snöggt fyrir
horn. Bíllinn rann til, rakst á
tré sem lá afvelta á veginum og
lientist yfir í runna. Ég geri ráð
fyrir að hefði vörubíll ekki kom-
ið fram hjá' skömmu síðar hefði
verið úti um okkur. Bílstjórinn
ók'til næsta þorps og hringdi á
hjálp.
Ég. veit ekki hvað gerðist eftir
þetta. Ég var meðvitundarlaus.
Við vorum báðir illa meiddir.
Ég hafði skaddast á höfði og var
blindur í nokkrar vikur. Satt að
segja efuðust læknarnir um að
ég fengi sjónina aftur. Loksins
skáru þeir mig upp og það gekk
vel. Ég hef enn slæman höfuð-
verk af og til, en hann lagast
með tfmanum.
— Svo þess vegna frétti ég
ekki frá þér! sagði hún. — En
Nigel ég hringdi á hótelin sem
þú áttir að búa á bæði í Vancouv-
er og Toronto, en þeir vissu
ekkert um þig.
— Nei, því sfarfi mínu þar
var lokið og enginn vissi að ég
fór til Yellowknife. Það var sent
skeyti til móður mínnar í Lond-
on og á skrifstofu mína í Deal.
— En þú vildir ekki að ég
vissi neitt, sagði hún sorgmædd
yfir þögn hans.
— Ég gat það ekki, Vonnie.
Ekki fyrr en ég vissi að uppskurð-
urinn myndi heppnast. Ef ég ætti
að vera blindur allt mitt líf yrði
ég að fara aftur til Englands og
gieyma þér.
— Og láta mig halda ....
halda....
— Að ég hefði skipt um skoð-
un? Að þú hefðir aðeins verið
sumarást? Já, því ég á'leit að það
yrði auðveldara fyrir þig að halda
það en að vita að ég yrði aum-
ingi allt mitt lif.
— En þú sagðist hafa skrifað
til mín ..
— Sagði Myra þér það? Svo
hún sagði þér, að ég hefði hringt
í dag?
Vonnie svaraði þessari spurn-
ingu engu.
— Skrifaðirðu mér?
— Þegar ég var úr allri hættu
og vissi að ég fengi sjónina aft-
ur, skrifaði ég þér. — Ég beið
og beið eftir svari og hugsaði:
Hún er í sumarleyfi, hún fær
bréfið seinna. Þegar ég fór aftur
til Englands, fékk ég bréfið end-
ursent og á þvi stóð: „Finnst
ekki.” Þegar ég leit á heimilis-
fangið sá ég að ég hafði skrif
að til Vancouver Island í stað
Vancouver City.
— Skrifarðu ekki aftur?
— Bréfið kom endursent fá-
einum mínútum áður en ég átti
að fara af stað. Ég sendi skeyti
frá skipinu og ég skrifaði líka.
Tvö bréf.
— Sem öll liggja í íbúðinni í
Vancouver, tautaði hún.
— Einhver lilýtur að senda
bréfin til þín. Þið getið ekki bara
læst íbúðinni og farið.
— Við neyddumst til þess.
Ég vildi gjarnan iosna við allar
minningar um Vancouver og ..
— Og mig eða hvað?
— Já, þú fórst án þess að
segja orð við mig. Hún hnipraði*
sig saman á bekknum. — En nú
ertu orðinn heill heilsu.
— Að mestu leyti. Ég lagði til
í bréfinu mínu að annað hvort
flygi ég til Vancouver til að
hitta þig eða þú kæmir til Lond-
on til að giffast mér.
— Það var rangt að segja mér
ekki frá slysinu! sagði hún titr-
andi röddu. — Það hefði bjargað
öllu.
— Eins og hverju?
— Eins og öllum misskiln-
ingnum, vonbrigðum mínum og
nú öllum útskýringunum — mín-
um útskýringum.
— Það er erfitt að taka rétta
ákvörðun, sagði hann. — Vertu
nú ekki svona reið. Ég var að
hugsa um þig, Vonnie. En ég
hafði aðeins þekkt þig í hálfan
mánuð. Ég vissi ekki hvort það
væri nægilega lengi til að reyna
ást þína svo mjög .. ég vissi
ekki nema ég yrði alltaf blindur.
— Þegar kona elskar karlmann
lítur hún ekki þessum augum
á málið. Bara að ég hefði fengið
bréfið!
— Nú hefurðu mig! sagði
hann. — Er það ekki enn betra?
Hún leit undan. Nú þegar hún
átti að útskýra sitt mál vissi hún
ekki hvernig hann myndi taka
því.
— Vonnie, af hverju lét Myra
svona í símann?
Hún vætti þurrar varirnar
með tungubroddinum.
— Það var ekki Myra. Það var
ég.
— Þú? Talaði ég við þig í sím-
ann? hrópaði hann. Hún gat ekki
horft í augu hans, en hún vissi
að augnaráð hans var vantrúað
ag rödd hans. Ég skil þetta ekki.
Ég sDurði um þig og mér var
sagt — *,u sagðir mér — að
skrifa. Þú sagðist vera Myra! —
Hvað fi betta eiginlega áð þýðaj
A peua c,o vera fyndið? —• wð»
varstu svo reið við mig, að þú
vildir ekki tala við mig? Var það
ástæðan, Vonnie?
— Nei, svaraði hún lágt. Það
— það var dásamlegt að heyra
aftur frá þér, Nigel. Það var
eins og himinninn hefði opnazt.
— Eins og ég trúi þessu! Það
v.ar svo dásamlegt að þú gerðir
þitt bezta til að neita að hitta
mig!
— Má ég ekki útskýra þetta?
— Góða, reyndu það, sagði
hann kuldalega.
Hún hugsaði og hugsaði um
það, hvernig bezt væri að útskýra
Trúlofunarhrlngar
Sendum gegn póstkröfu.
Fljót afgrelðsla.
Guðm. Þorsteinssois
rullsmlður
Bankastrætl 12.
21. september 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13