Alþýðublaðið - 02.04.1968, Blaðsíða 15

samt hagarðu þér svona sjálfur.
Við verðum að finna okkur eitt-
hvað til — en við verðum að fá
nægan tíma til að átta okkur.
En tíminn var naumur. Þegar
búið var að setja sjúklinginn á
börurnar, kom foringinn aftur
og krafist þess að sjúklingnum
batnaði eins fljótt og unnt væri
og í síðasta lagi áður en sól risi
hæst á himni daginn eftir.
— Um hádegið á morgun,
sagði Mike, þegar þau Sandra
gengu á eftir börnunum að lyf-
lækningadeildinni. — Guði sé
lof fyrir að ég er nýbúinn að fá
nýtt meðal gegn malaríu, sem
verkar sex sinnum hraðar en kín
ín.
Maðurinn með byssuna virti
þau grunsamlegum augum fyrir
sér meðan sjúki vinur hans var
lagður í rúmið. Sandra stóð og
horfði á þetta án þess að hafast
nokkuð að en gremjan sauð í
henni.
— Getum við ekkert gert?
tautaði hún. — Ekki getum við
látið þá komast undan með öll
þessi dýrmætu lyf þó að maður-
inn lifi þetta ekki af.
— Hann verður að lifa það af,
sagði Mike, annars er úti um
okkur. Ég verð að finna upp á
einhverju öðru.
Mike tók um hönd hennar og
gekk að lyfjaskápnum þar sem
hann tók fram þrjár töflur,
muldi þær og gaf veika mannin-
um.
— Nú ætti hitinn að lækka
innan tuttugu og f jögurra klukku
BERCO
er úrvals gæðavara
á hagstæSu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 — SÍMI 10199
stunda, sagði hann við foringj-
ann.
Dagurinn var lengi að líða.
Allt gekk sinn vanagang á' sjúk-
rahúsinu jafnvel þó að lífið virt
ist óraunverulegt. Hvar sem
Sandra steig niður fæti sá hún
varðmann með byssu og grun-
semdasvip. Sjúklingarnir voru
hræddir og starfsmennimir reið
ir. Nokkrir þeirra hefðu án efa
hætt lífi sínu til að flýja, ef
Mike hefði ekki skipað þeim að
sleppa öllum flóttatilraunum.
Hann sagði þeim, að hann gæti
ekki hætt á að einhver af starfs
liði sjúkrahússins dæi, heldur
skyldi hann reyna að gera eitt-
hvað til að hindra óvinina í að
ræna öllu áður en þeir færu.
Gavin, sem þegar hafði liðið
svo mjög í höndum skærulið-
anna, hefði án efa gert örvænt-
ingarfulla tilraun til að hefna
sín, ef Sandra hefði ekki fengið
hann til að lofa sér að hætta
við það.
— Þó að þú slyppir héðan,
sagði hún blíðlega, — kæmistu
aldrei til Lanatau til að senda
hermenn hingað. Þú ert alltof
veikur enn til að geta það. Láttu
Mike um þetta. Hann gerir það
ef það er mögulegt.
Gavin sá blíðublæinn sem
kom á augnaráð hennar, þegar
hún minntist á Mike og hann
spurði rólega: — Hugsarðu oft
um Derring lækni?
Hún roðnaði. — Það gera víst
allir hér, sagði hún. — Hann er
mikilmenni.
Þau sátu inni í herbergj Gav-
ins, en þangað hafði Sandra
laumast rétt fyrir háttatíma.
Gavin reis á fætur cg gekk eirð-
arlaust um gólf í herberginu.
— Það hefði allt gengið bet-
ur ef ég hefði aldrei komið aft-
rr inn í líf þitt, Sandra. Hvers
vegna taldirðu hann á' að gera
úf björgunarleiðangur og bjarga
mér? Af skyldurækni?
Hún mótmælti ákaft, þó að
hún vissi innra með sér, að hann
hafði getið sér rétt til. Þetta var
sannleikurinn.
— Ég er enn konan þín, sagði
hún að lokum. — Þegar þér
er batnað tökum við upp þráð-
inn þar sem frá var horfið. Þeg
ar við komum til Englands gleym
um við íljótlega sjúkrahúsinu
og öllum hérna.
Það var ósatt, hún vissi það
sjálf að Gavin gat sér þess til.
Hún var fegin þegar hann rauf
þögnina og sagðist vera þreyttur
og ætla að hátta sig. Hún kyssti
hann blíðlega og augu hennar
voru full af tárum.
Það var dimmt og drungalegt
fyrir utan. Hún stóð kyrr augna
blik meðan augu hennar voru að
venjast myrkrinu og reyndi að
bæla niður grátinn, sem virtist
ætla að ná yfirtökunum.
Svo sá hún móta fyrir manni
framundan í myrkrinu og gaf
ERCO
BELTI og
BELTAHLUTIR
áBELTAVÉLAR
BERCO
Keðjui* Spymur Framhjól
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
frá sér skelfingarstunu.
— Vertu ekki hrædd, Sandra.
Þetta er bara ég. Sterk hönd
lagðist um axlir hennar og Mike
stóð við hlið hennar.
— Ert það þú, stundi hún feg
insamlega. — Þú gazt ekki kom
ið á betri tíma, ég var svo ósegj
anlega hrædd. Hún þrýsti sér ó
sjálfrátt að honum.
— Ég bjóst við því og þess
vegna beið ég hérna eftir þér.
Ég verð feginn þegar við höfum
losnað við þessa villimenn.
Svo hann hafði vitað, að hún
var inni hjá Gavin.
Þegar hún fór að hugleiða mál
ið nánar sá hún að hann hafði
birzt á ólíklegustu stöðum allan
daginn rétt eins og hann hefði
verið að gæta hennar. Elsku
hjartans Mike. Ef hann bara
vissi . . .
Þrá hennar eftir að hvíla í
faðmi hans var svo sterk að hún
varð magnvana. Handleggur
hans um axlir hennar brann
eins og eldur við liúð hennar og
þegar hönd hennar snart hönd
hans, langaði hana mest til að
grípa um hana og þrýsta henni
að vörum sér.
Það var engu líkara en hann
fyndi hverjar tilfinningar henn-
ar voru því að hann þrýsti henni
að sér og kyssti hana eins og
hann hafði aldrei kysst hana
fyrr. Jafnvel Gavin hafði aldrei
kysst hana svona.
Það var tilhugsunuin um Gav-
in sem eyðilagði þessa dásam-
legu stund og kom henni til að
slíta sig lausa úr faðmi hans.
— Slepptu mér. Mike,
■— Hvers vegna? Þú veizt
sjá'lf, að þú elskar mig. Þú getur
ekki fórnað okkur báðum á alt-
ari fortíðarinnar — vegna
manns, sem þú elskar ekki leng-
ur.
— Gavin þarfnast mín svo
mjög. Ef ég væri ekki, myndi
hann ekkert reyna til að verða
heilbrigður. Hann á aðeins mig,
hvíslaði hún vansæl.
Hann næstum hrinti henni frá
sér og sagði dauflega: — Ég
fylgi þér til herbergis þíns. Við
vitum ekki nema fylgzt sé með
ferðum okkar.
Þau gengu til herbergis henn-
ar þegjandi. Hann kveikti ljósið
þar inni til að fullvissa sig um
að þar væri engan að sjá, svo
snérist hann um hæl og gerði
sig líklegan til að fara.
Hún hafði búizt við að hann
gerði tilraun til að kyssa hana
aftur en hann leit aðeins lengi
á hana en augnaráð hans var
kjassandi.
— Læstu, sagði hann. — Við
sjáumst á morgun. Hann beið
þangað til að hann hafði heyrt
hana snúa lyklinum í skránni.
Hún svaf betur en hún hafði
gert ráð fyrir, en varð skelfingu
lostin er hún vaknaði. Leið mal-
aríusjúklingnum betur eða hafði
honum versnað um nóttina?
Það var engin ástæða til að
óttast, því að lyfið, sem Mike
gert kraftaverk og um hádegis-
hafði gefið sjúklingnum hafði
bil gat hann sagt foringja skæru
liðanna að sjúklingurinn mætti
fara af sjúkrahúsinu.
Foringinn var greinilega hrif
inn og hann heimtaði að fá slík-
an skammt handa öllum félög-
um sínum og sjálfum sér og svo
byrgðir, sem hann gæti tekið
með sér.
— Þú verður að bíða þangað
til að ég hef litið á hina sjúkl-
ingana, sagði Mike. — Þá hef ég
tíma til að afhenda þér öll þau
lyf sem þú þarfnast.
Það gat ekki verið að Mike
myndi gefast svona snögglega
upp .hugsaði Sandra, en hún
fékk ekkert tækifæri til að tala
einslega við hann. Hún varð að
láta sér nægja þá' trú sína, að
hann hefði ákveðna ráðagerð í
huga, sem hann myndi fram-
kvæma á síðustu stundu svo að
hermdarverkamennirnir slyppu
ekki úr greipum þeirra.
Það var foringinn sjálfur sem
olli því að framkvæmdunum var
lokið áður en ráð hafði verið
gert fyrir. Mike og Bob voru á
skrifstofunni, þegar Sandra kom
inn til að segja íáein orð við
Mike. Hún var iiaumast komin
þangað inn þegar foringinn kom
með alla sína menn.
EFTIR: GILLIAN BOND
„Aðalskrifstofa Loftleiða verður lokuð í
dag frá kl. 1. e.h., vegna jarðarfarar Elíasar
Dagfinnssonar”.
2. apríl 1968
ALÞÝÐUBLAÐIÐ J5