Alþýðublaðið - 07.04.1968, Síða 8

aðeins 2 árs
Hjarta manns hennar slær þó áfram - en í brjósti ann-
ars manns. Dorothy Haupt segir frá síðustu stundum
manns síns, blökkumannsins Clive Haupt.
Philip Blaiberg er farinn
heim af Croote Schuur sjúkra
húsinu og í honum slær hjarta
sem í 24 ár sló í brjósH blökku
mannsins Clive Haupt. Frú Eil
een Blaiberg hefur heimt
mann sinn úr helju, ef svo má
að orði komast, en Dorothy er
orðin ekkja, aðeins 21 árs göm
ul og bað eina, sem hún hefur,
eru minningarnar um þriggja
mánaða hjónaband hennar og
Clive.
Þegar útför Clive Haupt fór
fram frá kirkju heilags Lúkas-
ar í Höfðaborg voru 600 manns
samankomnir í kirkjunni —
hvítir og svartir. Og úti fyrir
kirkjunni stóðu um 20 þúsund
manns og hlustuðu á ræðu
prestsins úr hátalara.
Það voru ekki liðnir nema
rúmir þrír mánuðir frá því að
Haupt íjölskyldan hafði síðast
komið saman í þessari kirkju,
en þá ríkti gieði en ekki sorg.
Clive Haupt var að kvænast
brúði sinni, Dorothy. Séra
Carr hafði gefið þau saman —
nú stóð hann í sömu kirkju og
minntist hins unga manns.
Clive var annar í hópi 11 syst-
kina. Dorothy kom einnig úr
stórum systkinahópi. Þegar
Clive var aðeins 15 ára dó fað
ir hans — drengurinn fór að
vinna í matvælaverksmiðju
og hver eyrir sem hann vann
sér inn fór til móður hans og
systkina Clive skipti um
vinnu, til að fá hærra kaup
og hann réði sig í spunaverk-
smiðju og þar hitti hann Dorot
hy.
Clive bauð mér í bíó sama
daginn og við hittumst fyrst,
segir Dorothy. Ég man hvaða
mynd við sáum, en eitt var
víst að frá þessum degi var
það hann — aðeins hann.
Þau fóru að undirbúa brúð-
kaup og þau dreymdi um að
eignast böm. Þau keyptu sér
svefnherbergishúsgögn fyrir
nær 30 þúsund krónur — með
afborgunum.
Clive vann nú 12 stundir á
dag og veitti sér engan mun
að og sama var að segja um
Dorothy. En þótt þau væru fá
tæk og fjölskyldur þeirra
hefðu ekki úr miklu að spila
var haldin vegleg brúðkaups-
veizla og boðið yfir 100 gest-
um. Þessi dagur, 23. septem-
ber, átti að verða þeim minnis
stæður.
— Þegar ættingjarnir kvöddu
okkur þennan dag, segir Doro
thy, sagði einhver í gríni:
Næst þegar við hittumst verð
ur það við skírn. En það liðu
ekki nema rúmlega þrír mán-
uðir þar til við hittumst aftur
og þá við jarðarför Clive.
Clive og Dorothy tóku sér frí
frá vinnu daginn eftir brúð-
kaupið — hveitibrauðsdagur-
inn var aðeins einn.
Á jólunum gaf Dorothy
manni sínum myndavél og á
þessa vél var tekin af þeim
mynd á gamlárskvöld. Dorthy
tók mynd af Clive, iþá fyrstu
— og þá síðustu.
Á gamlárskvöld fór Clive í
kirkju, Þegar hann kom heim
talaði hann lengi við Dorothy
um hjartaígræðslu Barnards
læknis og hve mikið hugrekki
sjúklingurinn, Louis Wash-
kansky, hafði sýnt til hins síð
asta. Hann talaði líka af að-
dáun um föður Denise Darvall,
sem gefið hafði hjarta úr deyj-
andi dóttur sinni svo að annar
maður fengi tækifæri til að
lifa svolxtið lengur.
'UMNeuiliiiiiiiiiiiiimiiiiiíuiiimniniuiiiiiimiiiiiiiiiiiinMi
NÚ eru tízkubreytingarnar É
örar, það er talað um Bonny =
og Clyde stíl, Dandy stíl, en |
minna er talað um Parísar- I
tízku London- eða New York-. |
Margt í tízkunni minnir á |
hina góðu gömlu daga millj §
heimsstyrjaldanna, og á É
myndinni hér til Hliðar eru |
sýndar hugmyndir um gerð \
og staðsetningu beltanna — É
kannski að gamli kjóllinn I
hennar ömmu sé einmitt |
rétta flíkin um þessar mund |
ir.
, -----------
23. september 1967 — brúð-
hjónin væntu mikils af fram
tíðinni.
Barnard læknir við gröf
Ciive Haupt. Öðru megin við
hanrx er ekkjan Dorothy en
hinum megin séra Carr, sem
þremur mánuðum áður hafði
gefið Dorothy og live saman
í hjónaband.
Á nýjársdag fór Clive, j
Dorothy, Evelyne systir hennar [
og Richard maður Evelyne og i
bróðir hans út á strönd í ná- j
grenni Höfðaborgar. En þau I
máttu ekki vera þar sem þeim i
sýndist því lögin mæla svo
fyrir að strandlengjunni á þess
um stað skuli skipt í þrjú
svæði, eitt fyrir hvíta, annað
fyrir svarta og það þriðja fyr
ir kynblendinga.
— Við fundum stað, rétt hjá
svæðinu fyrir hvíta fólkið, seg
ir Dorothy, því þar er ströndin
bezt. Við borðuðum úr matar-
pökkunum okkar og síðan
syntum við í sjónum og lékum
okkur í sandinum — fórum í
síðastaleik. Clive náði mér, ég
féll í sandinn og þar veltumst
við um en síðan reif ég mig
lausa og hljóp af stað — Clive
lá hreyfingarlaus. Við vorum
svo kát og dönsuðum í kring-
um Clive. „Hann þykist vera
dáinn“, hrópaði ég, en þegar
Clive hreyfði sig ekki beygði
ég mig yfir hann og sá þá að
hann var meðvitundarlaus. Ég
vor gripinn skelfingu: ,,Clive“
hrópaði ég, „vaknaðu“, en
hann vaknaði ekki. Ég hljóp
af stað og hrópaði á hjálp.
Clive var fluttur meðvitund
arlaus á False-Bay sjúkrahús-
ið en þar úrskurðuðu læknar
að flytja yrði hann á annað
stærra.
Dorothy var viss um að Clive
kæmist til meðvitundar á ný,
en skyndilega kom læknir til
hennar, þar sem hún beið í bið
sal sjúkrahússíns, og spurði:
Gætuð þér hugsað yður að
veita okkur leyfi til að taka
hjarta manns yðar og.
Iþað í annan mann?
Dorothy náfölnaði. — Fr
maðurinn minn látinn? spurði
hún.
— Hann mun deyja, svaraði
læknirinn. Það verður að fara
með hann strax á Groote Schur
sjúkrahúsið.
Gagntekin af skelfingu beið
Framhald » 10. síðu
$ 7. apríl 1968
ALÞÝÐUBLAÐIÐ