Alþýðublaðið - 18.10.1968, Qupperneq 7

18. október 1968 ALÞYÐUBLAÐIO 7
Kópavogur
Blaðburðarbörn óskast í Austurbæ.
Alþýðublaðið
AiK,^-blaðið — Sími 40753.
MINNING:
Deildarhjúkrunarkonur
óskast
Deildarhjúkrunarkonur ivantar í Vífilsstaða-
hælið nú 'þegar. Laun samkvæmt úrskurði
Kjaradóms. Allar nánari, upplýsingar veitir
forstöðukonan á staðnum og í síma 51855.
Reykjavík, 16. október 1968.
Skrifstofa ríkisspítalanna.
SKRIFSTOFUR
vorar verða lok'aðar í daig, föstudag 18. októ-
ber, frá kl. 12 á hádegi, vegna jarðarfarar.
Rafmagnsveita Reykjavíkur.
GUÐMUNDURJÓNSSON
Það er ekki alltaf sorg, sem
kemur upp í huga manns, þeg
ar fregn um andlát fullorð-
ins og tápmikils manns berst
heldur fremur söknuður. Þeg-
ar að nú einu sinni enn
Guð kailar til sín mann, sem
lifað hefur heil. áttatíu og tvö
ár með slíkri ssemd og hraust-
leika að fátítt mun vera. Lífi
hans má lýsa sem fallegu kerti,
sem lýsir langan tíma, en hef
ur sín takmörk, eins og allt
annað í þessum heimi og
brennur út að lokum- Þannig
var mér hugsað t'l vinar míns
Guðmundar Jónssonar, skó-
smiðs, Skipasundi 33, sem
lézt að Hrafnistu þann 11. okt.
s. 1- eftir mjög stutta legu.
Hann verður til moldar bor-
inn í dag-
Guðmundur var fæddur í R-
vík þann 2. febrúar 1886. For
eldrar hans voru: Anna Sigríð
ur Guðmundsdóttir, Bjarna-
sonar bónda á Stóra Kambi í
Breiðuvík á Snæfellsnesi, en
kona hans var Guðbjörg Jóns-
dóttir, en faðir hans var Jón
Mikael Hannesson, Magnússon
ar bónda á Kaldárbakka í
Hnappadalssýslu, en Jón var
yfirleitt kenndur við Syðri
Garða í Hnappadalssýslu.
Systkjni Guðmundar munu öll
látin nema Kristín, sém býr
háöldruð í Hafnarfirði.
Arið 1911 kvæntist Guð-
Oddur A. Sigurjónsson> skólastjóri:
RÆTT VID PREST
Flestir lesendur Alþýðublaðs-
ins munu kannast við pistla dr.
Jakobs Jónssonar undir þessu
aðalnafni og stundum aukanöfn-
um, ef efni eru afmörkuð, en
ekki almennt rabb.
S.l. sunnudag veltir doktorinn
nokkuð vöngum yfir, ihvort sé
æskilegra — væntanlega fyrir
guðskristni í landinu — þjóð-
kirkja eða fríkirkja. Og niður-
staðan er, að þjóðkirkja sé
heillavænlegri.
Raunar kemur fram í röksemda
færslunni, að svo virðist, sem af
staðan mótist einkum af SÁLAR
HEILL PRESTANNA og EFNA-
HAGSLEGRI VELFERÐ safnað-
anna.
Já „prestvígslulaust verða
mennirnir menn, og menn eru
prestarnir samt“, hrökk eitt
sinn lir penna Stephans G.
Það er svo enn annar kapí-
tuli, hversvegna menn eru að
stofna til safnaða og safnaðar-
lífs, hvort heldur er þjóðkirkju
eða fríkirkjusnið á. Og enn
mættí nefna viðhorf þeirra, sem
taka á sínar iherðar heilaga
vígslu, til þess að vera „ský-
stólpar“ í fararbroddi, mannlegr
ar lífsgöngu á daginn og „eld-
stólpar" á nóttunni.
Vissulega væri merkilegt
rannsóknarefni hversu styrk
stoð undir tniarlífi stofnun þjóð-
kirkju er, einkum hér á íslandi,
þar sem trú er sennilega meira
einkamál hvers og eins en safn
aðarmál, en í þeim löndum, sem
ég þekki til. Ef til vill væri ekki
úr vegi að spyrja, hvort „lög-
giltar” trúarsetningar (dogma)
eru nokkuð líklegri til að leiða
menn að kjarna trúarinnar,
heldur en „löggiltar“ skoðanir í
vísindum dragi langt á götu í
framvindu og framþróun vísind
anna.
Og aftan í hangir svo spurn-
ingin: Hvers vegna stofna menn
mundur sæmdarkonunni Þór-
unni Oddsdóttur, en hana
missti hann árið 1943 og mun
það hafa fengið mjög mjkið á
hann. En hann hafði þá karl-
mennsku til að béra að berj-
ast áfram sinni lífsbaráttu með
slíkri elju að fátítt mun vera,
en sem dæmi um lífaþrótt hans
má nefna að hann bjó einn síns
liðs í litla snotra hús.nu að
Skipasundi 33, þar til um síð-
ustu áramót að hann flutti til
Guðbjargar dóttur sinnar, Sex
böm eignuðust þau Þórunn og
Guðmundur og eru þau öll á
lífi, en þau eru: Sverrir yfir-
lögregluþjónn, Þuríður hús-
frú, Anna húsfrú, Oddur blikk
smiður, Hjördís húsfrú og Guð
björg húsfrú-
Ársgamall flutti Guðmund
ur til ömmu slnnar að Stóra-
Kambi og var hjá henni til
fimmtán ára aldurs, fór þá aft
ur til Reykjavíkur og bjó hjá
móður sinni og byrjar nám í
skósmíði árið 1901 hjá Matthí
asi A. Matthíassen og lauk
námi árjð 1905. Þá fer Guð-
mundur upp í Borgarfjörð og
er þar við vegavinnu og brúar
smíði næstu árin. Árið 1913
ræðst Guðmundur í vinnu hjá
Reykjavíkurhöfn, sem þá var
verið að byrja að byggja, en
rak jafnframt skóvinnustofu
á Bergstaðastræti 1 næstu þrjú
árjn, en þá snýr hann sér al-
fríkirkjusöfnuði? Mér virðist
svar við því liggja á borðinu.
Menn gera það naumast vegna
annars en þess, að þeim falla
ekki í geð túlkanir þjóðkirkj-
unnar og andinn, sem svífur þar
yfir vötnunum. Kveikjurnar
kunna að vera fleiri; skal það
ekki rætt frekar. En næst skal
þá vikið að aðalröksemd dokt-
orsins gegn fríkirkjusniði, þar
sé presturinn í hættu að móðga
safnaðarstólpa, sem drægju þá
pyngjubandið saman, ef hann
prédikar ekki eins og þeir vilja
heyra. Vissulega ér kirkjulégt
starf talsvert umdeilt. En ég
minnist þess ekki, að hafa séð
öllu þyngri áfeliisdóm yfir starfi
presta en þetta.
Ef ég man rétt, þá var fyrsti
; ,f r í k i rk j u prttes tur,” í krisitnum
dómi, ekki haldinn slíkri van-
metakennd. Bjó hann sér ekki
beinlínis til svipu og rak víxl-
arana út úr forgarði musteris-
ins?
Ég minnist þess ekki, að hafa
heyrt um að hann væri í nein-
um vafa um réttmæti þess. —
Hafa þó eflaust verið þar í
ihopi ýmsir „auðmenn,” sem
hefðu getað skotið fjárhagsleg-
um stoðum undir fyrirtækið.
Mig minnir, að einn andheit-
asti prestur islenzkrar kristni
kæmist svo að orði: „Vinn þú
ei fyrir vinskap manns, að
víkja af götu sannleikans.” —
Segir . ekki meistarinn líka:
„Sannleikurinn mun gera yður
frjálsa.”
En, ef þessi liugsun á ekki
stoð í viðleitni prestanna, fer
þá ekki að fjúka í skjólin fyrir
boðskap trúarhöfundarins?
Vissulega er til orðtakið
„Peningarnir eru afl þeirra
hluta, sem gera skal,” alkunnugt.
En er það samt ekki heldur
þykkt smurt, að gera þá að drif-
fjoður í trúarlegri viðleitni og
sannleiksleit presta og safn-
aða?
Og eru raunar ekki öllum í
fersku mtinni afdrif og eftir-
mæli þess lærisveinsins, sem
lét freistast af ljóma silfurs-
ins?
Guðmundur Jónsson
veg að skóv'nnustofunni og
rak hana með sæmd næstu 31
árin, en síðustu árin var hún
til húsa á Hverfjsgötu 40. Það
munu vera ófáir Reyk-
víkingar, sem komu við hjá
Guðmundi skóara, til að láta
skóa fyr r sjg og röbbuðu jafn
vel við hann á meðan, því ekkj
þurftu menn að óttast að
koma að tómum kofanum hjá
honum, þar sem hann var ó-
venju áhugasamur um öll þjóð
mál og einn af traustustu stuðn
ingsmönnum Alþýðuflokks-
ins frá byrjun- Eitt af því sem
átti hug hans var dansinn, og
sést það bezt á því að Guð-
mundur dansar fram að sjötíu
og f>mm ára aldri. Býzt ég við
að fátt lýsi betur þeim lífs-
krafti og glaðværð, sem bjó
innra með honum og hélt hon
um síungum. Það fyrsta sem
ég tók eftir í fari nafna míns
var hversu mjög börn hænd-
ust að honum og hann átti hug
þejrra allan frá því fyrsta.
Þegar við hjónin heimsótt-
um hann fyrir skömmu að
Hrafnistu, þá ræddi hann um
dauðann, sem hann hefur fund
ið að var í nánd, af slíkri vizku
að ég tel að eingöngu vel
þroskaður og sæll maður
mundi hafa gert. Við þökkum
afa fyrir þá glaðværð og vin-
áttu sem hann færði jnn á
he'miH okkar-
Ég tel mig vera betri mann
eftir að hafa kynnzt honum
og ef það sama væri hægt að
segja um fleiri væri heimur-
inn efalaust betri. Þeir föru-
nautar sem e nkenndu Guð-
mund, karlmennska, dugniað-
1 ur og glaðværð, væru hverj-
um manni sæmd að hafa að
veganesti.
Ég sendi börnum hans og öll
um aðstandendum hugheilar
kveðjur og gleðst með þejm í
minningunni um góðan og um
hyggjusama föður.
- Guðmundur Arason.
)