Dagur - 10.01.1946, Blaðsíða 4

4
Fimmtudaginn 10. janúar 1946
DAGUR
j’ NN eru vinir vorsins að verki,
og það gildir einu, hvort það
er sumar eða vetur, þeir eru
samt í traustum tengslum við
vorið, — allt það bezta í lífinu og
gróandina í náttúrunni. Og allt-
af fjölgar þeim, jafnt og þétt,
þessum blessuðu vinum vors og
sólar, sem færa fórnir sínar æsku-
höllinni á Akureyri — fyrir áhrif
„íþróttamála“.
Ekkert vald megnar að stöðva
tímann né rás viðburðanna, er
hraðar för sinni eftir órjúfandi
lögmáli, sem allur heimur verð-
ur að lúta. Og nú er liðið að
kvöldi laugardagsins í 7. viku
sumars 1945.
Ég berst með mannfjöklanum,
sem hraðar för sinni ofan að
höfninni til þess að sjá kapp-
róðra sjómannadagsins, er þá
skyldu hefjast um kvöldið. Þegar
ég er kominn á móts við Skipa-
götu, mætir mér ungur, fallegur
maður með hvatleik hins sanna
íþróttamanns í hverri hreyfingu
og næstum óskert æskubros á
vörum, af svo fullorðnum manni
að vera. Klæddur var hann grá-
um frakka, yztum fata, og nokk-
uð gustmikill.
Hinn ungi maður heilsar mér
og biður mig að tala við sig nokk-
ur orð afsíðis. Við leitum því
skjóls utan við mesta fólks-
strauminn, sem var í þann veg-
inn að fylla alla hryggjuna, fram
á nyrztu brún. Og á hverju skipi,
sem við festar var bundið, stóð
maður við mann, nema hvað þeir
fimustu höfðu tekið sér stöðu
uppi í rá og reiða til að sjá sem
bezt það. er fram fór.
Þegar við vorum orðnir einir,
byrjar hann á því að þakka mér
fyrir „íþróttamál“ og blaðagrein-
ar mínar, sem hann segist hafa
lesið, og sumt af því jafnvel
tvisvar. Að því búnu dregur
liinn ungi maður tvo hundrað
króna seðla upp úr vasa sínum,
réttir mér þá og segir: „Hafðu
þetta til æskuhallarinnar, það er
lítill þakklætisvottur fyrir bar-
áttu þína, þátttöku og afskipti
öll um byggingu hennar, sem
ævinlega hefur verið heil og
drengileg. En þú mátt ekki geta
neitt um þetta. Mér er það næg
trygging, að peningamir em
komnir í þínar hendur.“
Þegar hinn ungi maður hafði
mælt þessi orð. tók hann svo fast
í hönd mína, að mér varð það
að hugsa eitthvað svipað, og sag-
an greinir frá um hugsanir
Kjartans Ólafssonar forðum, er
hann lenti í sundrauninni við
Ólaf konung T ryggvason, — hvar
þessi leikur myndi ætla að enda.
En það vill nú svo vel til, að
ég hef aldrei heitið hinum unga
manni neinni þagmælsku í þessu
efni. Ég hef því engri skyldu að
bregðast, hvað það snertir, og get
því með góðri samvizku sagt
ykkur, hver þessi vinur vorsins
var. Hann er enginn annar en
hinn frækni sundgarpur, Páll A.
Pálsson, verzlunarmaður og eig-
andi Hafnarbúðarinnar hér í bæ.
En ef Páli vini mínum skyldi
nú mislíka þetta tiltæki mitt, þá
segi ég einungis við hann eins og
ég sagði við Sigurjón Pétursson
að Álafossi í „Vorboða íslenzkrar
æsku“: „Ef þér hefur blöskrað
bersögli mín í þessu máli, getum
við jafnað það með íslenzkri
glímu.“
En nú emm við Páll engan
veginn skyldugir til að jafna
þetta með glímu, ef til kemur.
Við getum allteins valið hvaða
íþrótt sem er, — jafnvel knatt-
spyrnu, og það þótt ég sé nú
raunar mesti skrambans skussi í
þeirri íþrótt, þar sem allt lendir
í handaskolum og hlaupum. En
það var aftur á móti segin saga,
að hvern þann knattspyrnuflokk,
sem Páll A. Pálsson skipaði, þá
var hann höfuðprýði þess flokks,
eins á leikvangi sem í umræðu
manna. — Þar skilur á milli.
Ef til vill kynnu nú einhverjir
að álíta, að hér væri farið með
lítt rökstutt mál. En þeim sömu
vildi ég mega benda á, að fletta
upp í 8. árgangi Ársrits Lauga-
skóla 1933, og sjá með eigin
augum hvað Arnór Sigurjónsson
segir þar um Pál A. Pálsson, sem
þá var nemandi h'ans í Lauga-
skóla. Hann veit þó, hvað hann
segir, maðurinn sá.
Þó cru til þeir menn meðal
vin'a vorsins, sem ég þori ekki að
minnast á málefnisins vegna, því
að ég má eigi brjóta allar brýr að
baki mér, meðan höll æskunnar
bíður hálfbúin hjálpar fórnfúsra
handa, og skilnings þeirra
manna, nefnda og ráða, sem með
íþrótt'amálefni þjóðar vorrar
fara og fjárgreiðslur til þeirra.
Eins og marga mun reka minni
til, var það Páll A. Pálsson, sem
á svo giftusamlegan hátt bjargaði
manni frá bráðum bana með
sundleikni sinni, snarræði og
karlmennsku úr Hafralónsá* í
Lónsfirði við Langanes eystra.
Ný-látinn vinur minn, Sigurð-
ur Eggerz, kenndi mér að hlusta
eftir rödd þjóðar minnar. Og
þegar ég nú hlusta á rödd henn-
* Hafralónsá er vatnsmest af ám
þeim, er í Þistilfjörð falla.
ar í sambandi við ofanskráðar
hugleiðingar, heyri ég að hún
segir: „Ef nokkur maður á skilið
að fá íslenzku Fálkaorðuna, þá
er það Páll A. Pálsson, fyrir
hetjudáð sína í þágu lífsins“.
Það er að segja, ef á annað borð
er nokkuð meint með, eða nokk-
urt réttmæti er í veitingu slíks
tildurs. En hvað sem því líður,
þá er það meira en meðal-manns
raun, að stinga sér til sunds í
straummikið vatnsfall og kafa til
botns eftir manni, sem kominn
er að drukknun. En í slíkri
þrekraun er hetjudáð Páls fólgin.
Og sú heppni, að bera þama að
á þessu augnabliki, rétt eins og
hann hefði verið sendur af æðri
máttarvöldum til að bjarga lífi
mannsins.
Maðurinn, sem Páll bjargaði
úr Hafralónsá, heitir Valdimar
Bjamason og á heima á Þórs-
höfn.
Páll A. Pálsson!
Ég flyt þér innilegustu þakkir
mínar frá höll æskunnar, skól-
unum, íþróttafélögunum og öll-
um Akureyringum, ungum og
gömlum. Vér óskum þess, að
Hafnarbúðin ,þín megi blessast
og aukast að viðgangi og vexti
um alla framtíð. Vér drekkum
skál þína, — ekki í víni, heldur
mjólk, guðaveig hreystinnar,
barnanna og mín.
Páll! Skál! Skál fyrir lífinu,
hreystinni og þér. — Skál!
Verið þið svo öll í Guðs friði.
Á jólum 1945.
Jón Benediktsson,
prentari.
Daníel Jónsson,
fyrrum bóndi að Sellandi
í Fnjóskadal.
Fæddur 25. júlí 1869.
Dáinn 1. október 1945.
Fölnuð eru grös á grundu
gránuð tó við hrímgvan klett,
fallið meiðsins laufskrúð Iétt. —
Hvíldin sína mjúku mundu
manni þreyttum hefir rétt.
Sanna dáð í sókn og vörnum
sýndir þú í stríði dags, —
ætíð nauztu afls og lags.
Hlúðir vel að brúði og börnum,
bjóst þeim fögnuð auðnuhags.
Vilji og hreysti verkum réði,
varstu ötull hverja stund,
meðan áttir afl í mund.
Auðnu, sæmd og sanna gleði
sóttir þú á „Iðju“ fund.
Sigurður Jónsson, Arnarvatni:
Ljós yfir land og þjóö
Ljós yfir land og þjóð!
Ljómandi dagur
varpar nú geisla-glóð,
glæstur alfagur.
Ung þjóð og endurskírð
upp rís í morgundýrð.
Frægðar-þrá móð og mátt
i minningar ólu.
Djarfhuga horfir hátt,
hátt, móti sólu.
Alfrelsis örvaboð
eggjandi flýgur.
Sjá, hve við sólarroð
sóknhugur stígur.
Gáfuð og göfug ætt
glöp sín fær yfirbætt.
Frelsi skal fyrst til alls.
— Frelsi er hlotið.
Nú, milli fjöru og fjalls
fullveldis notið.
Enn bíða ærin hér
efni í landi;
hlutverk, sem hæfa þér
hagsýni andi.
Hafið skín himin-vítt.
Hafið er landnám nýtt.
Aðall vor alla stund
enn mun í listum
— þar vaxtast þjóðar-pund,
þar skjóta’ upp kvistum.
ísland, ó móðir mín,
móðirin góða!
Afrek vor, örlög þín
út meðal þjóða
skapa og skipa þér.
Skilji það maður hver.
Hlífi og hlúi þér
hollvættir góðar.
Blessist og búi hér
börn frjálsrar þjóðar!
Vænt mér þóti um vinsemd þína
var hún ávallt traust og hlý, —
allar stundir unni’ eg því,
að mega jafnan sjá þig sýna
sanna manndáð störfum í.
Hetjumóður hug þinn fyllti,
hófu átök stæltan barm,
mjög var reynt á efldan arm. —
Silfurhærur sunna gyllti
sigurbjarmi lék um hvarm.
Lengi fæ eg mynd þá munað,
minning þín á ljúfan hreim,
ætíð varstu einn af þeim,
sem að fluttu yl og unað
inn í bemsku minnar heim.
Því vill hugur hjá þér tefja,
heill og traustur þennan dag,
þegar ómar líksöngslag.
Vil eg yl og alúð vefja
inn í þennan kveðjubrag.
Fnjóskadalsins fölvu skóga
flutt er vinarkveðja þér,
þegar feigð þig burtu ber. —
Yfir Sellands mörk og móa
mildur himins andi fer.
Sá er óður átthaganna
aldins vinar sendur til,
nú við þessi þáttaskil. —
Far þú heill til fegri ranna
fagna vorsins ljósi’ og yl.
JÓTunn Ólafsdóttir, Sörlastöðum.
Þeir, sem hafa að láni
ísforma & fertuföt
frá oss, gjöri svo vel að skila
þeim strax eða tilkynna í
síma brauðgerðarinnar. —
Verða þau þá sótt.
Brauðgerð
Menningarsjóðs-
bækurnar
fyrir árið 1945, eru komnar.
Áskrifendur vitji þeirra
sem fyrst.
Bókaverzluriin EDDA
B-LISTINN
er listi Framsóknar-
flokksins