Dagur - 17.12.1955, Síða 12

12
JÓLABLAÐ DAGS
Þá gerðist tvennt í senn. Garðar
sleppti konunni skyndileg'a og réðst
á Náttfara. En hann tók hraustlega
á móti, og ekki höfðu þeir lengi
tekist á, þegar það kom greinilega
í Ijós, að Náttfari hafði í öllum
lröndum við hann. En Garðar ham-
aðist þó, sem óður væri. Lauk við-
ureign þeirra svo; að Glarðar féll,
og lét Náttfari kné fylgja kviði og
þjarmaði að honuni um stund.
Svo stóð Irann upp, sleppti og
gekk til Kormlaðar. Gengu þau svo
þegjandi aftur út á höfðann.
Þau sáu að Garðar stóð upp og
var þá talsvert dasaður og hélt í
áttina til skálans.
Trúði Kormlöð Náttfara þá fyrir
því, að Garðar sæktist mjög eftir
blíðu hennar, en luin hefði and-
styggð á honum, því að hún vissi,
að hann vildi aðeins njóta hennar
um stundarsakir. Þótti þeim nii
rninni von um, að hún mundi fá
frelsi en áður. En á því byggðist
liamingjudraum u r þeirra.
Eftir þetta uppgjör leitaði Garð-
ar ekki á Náttlara að fyrra bragði.
Hann sýndi lionum að vísu fálæti,
en var það skynsamur, að honum
var ijóst, að ekki mátti koma upp
augljóst ós'amlyndi í þessum fá-
menna hópi. Hann dró sig því í
hlé, þegar hann rak sig einnig á
ósveigjanlegan vilja Kormlaðar.
Og svo var það nokkru síðar eitt
tunglskinskvöld, þegar Náttfari
gekk með Kormlöðu þar dálítið
inn fyrir víkina, að irtann varpaði
því fram við hana, hvort þau ættu
ekki að verða eftir, þegar skipið
léti úr höfn með vordögum. Hún
var þegar lirifin af hugmyndinni.
Hún stóð þarna við Jilið Jians dökk
yfirleitum, með brún, glampandi
augu og Jjómandi af lífsfjöri. Hún
var þróttmikil og hugrökk að eðl-
isfari og vildi bjóða öllum lrættum
birginn, ef hún aðeins fengi að lifa
í frelsi, með manninum, sem hún
unni, því að hún óttaðist, að Garð-
ar gæfi sér aldrei frelsi, af því að
hún haf'ði sýnt honum ólilýðni og
ekki viljað láta að vilja hans.
Þau ræddu þetta við föður henn-
ar. Hann var dálítið hikandi við
þessa fyrirætlun fyrst. En að lokum
tókst þeiin að sannfæra liann, með-
ai annars með því, að Garðar
mundi aldrei gef’a þeim lrelsi.
,,Þá öðlumst við aftur frelsi,
bæði, pabbi. Við geturn svo búið
hér sarnan frjáls. Við Náttfari verð-
um eins og kongur og drottning í
ríki okkar, og þú konunglegur ráð-
gjali. En ef við förum með kúgur-
um okkar verðum við ófrjáls alla
ævi. Og betra er líf í tásinni og við
nokkra erfileika, en líf þræls og
ambáttar," mælti Kormlöð.
„En á liverju eigum við að lifa?“
spurði faðir lrennar.
„Elér er gnægð af sel og fiski I
sjónum og Jax og silungur í ám og
vötnum, svo að hér er hægt að lila
góðu lífi,“ svaraði Náttfari.
Þessar röksemdir þeirra sneru
honum að fullu. Hann ákvað að
standa með þeim og stuðla að gæfu
dóttur sinn'ar.
Og svo rann upp sá mikli örlaga-
diagur, þegar þessi áætlun skyldi
framkvæmd. Allt var undirbúið til
brottferðar úr víkinni. Ahöld og
vistir höfðu að mestu verið flutt út
í skipið daginn áður. En brottfara-
daginn var norðanstormur og
hvasst á víkinni. Engurn kom þó í
hug að Iresta ferðinni. iÞegar búið
Mar að flytja það síðastia út í skipið
á lítilli bátskænu, sem þeir höfðu
með sér, hagaði Náttfari því svo til,
að hann skildi viljandi eftir dálítið
af matvælum í landi, og lét sem
hann hefði gleymt þeim. Og fór
hann því aftur í land til að sækja
þessi matvæli. í bátnum með hon-
um voru þau Korntlöð og faðir
hcnnar. Ekki þótti það neitt grun-
samlegt, því að Kormlöð gekk að
erfiðisverkum eins og karlar, enda
var hún þrótfcmikil og vön að róa.
En um svipað leyti og þau fóru
í land, herti veðrið, svo að rok var
á víkinni. Þau fóru beint til lands,
settu bátinn, og gerðu enga tilraun
til 'að komast út í skipið aftur. En
skipverjar töldu, að þau mundn
ekki treysta sér aftur út á bátnum.
í fyrstu virtist Garðar I nokkruin
vafa um, hvernig hann ætti að snú-
ast við þessu. Ef hann skildi þau
eftir, þá missti hann þar bæði þræl
og ambátt. En að öðru leyti þótti
honum þetta mátuleg hel'nd á Nátt-
fara. Því að ekki kom honum í hug,
að þetta væru samantekin ráð
þeirra. Og þar sem hann óttaðist
að ski])ið ræki upp, ákvað h'ann að
skil ja þau eftir. Hann lét því setja
upp segl og skipið sigldi út l'lóann.
Eannst Garðari, að nú hafi hann
náð sér niðri á Náttfara fyrir við-
skipti þeirra um veturinn.
Frá þessu voru nti liðin tvö ár.
Þau hölðu byggt sér lítinn bæ uppi
í Reykjadal og búið hér síðan.
Þarna höfðu þau valið sér bústað,
vegna veiðinnar í vatninu vetur og
sumar.
Nú voru þau ekki aðeins þrjú
í litla torfbænum í hvamminum.
Nú voru þau I'jögur. Fyrir einu ári
hafði Kormlöð fætt þeim son. Þess-
um fyrsta innborna íslendingi var
innilega fagnað. Faðir hennar hafði
tekið á móti barninu og skírt það,
því að þau Kormlöð og hann voru
kristin. Náttfari lét það gott heita,
þótt hann fylgdi trú feðra sinna.
Þau höfðu alltaf haft nægan mat
þessi ár, þótt ekki væri hann að
sama skapi f jölbreyttur. Og eldivið
var hægt að fá úr skógunum, og var
því jafnan hlýtt í litla torfbænum
þeirra. Einkum gættu þau þess síð-
an barnið fæddist.
Allt þetta flaug í gegnurn huga
Náttfara, meðan hann. hélt fram
skógarhlíðina þennan vormorgun.
Tveggja ára saga þeirra lifði og
hrærðist í huga hans.
Framundan sást nú litli torfbær-