Dagur - 17.12.1955, Síða 24

24
JÓLABLAÐ DAGS
ÖRN SNORRASON:
Viötal viö kött
Flutt á Þorrablóti Stúdentafélags Akureyrar
17. febriiar 1951
Ég gekk út l íelga magra strætið
síðla dags. Það er tekið að skyggja,
og lúðraþytur heyrist við og við úr
ýmsum áttum. Þetta er á öskudag-
inn.
Ég heyri sætan söng — og lít til
hliðar. Uppi á múrveggnum ofan
við götuna sitja þrír kettir og
syngja. Fagrar lteyri ég raddirnar af
múrveggnum þeim. Ég nem staðar
og trúi varla mínum eigin eyrum.
I.agið, sem þeir syngja, er „Gaude-
atnus igitur“.
Heyrt hef ég ýms'a kynlega hluti,
sem eiga að geta gerzt á Jónsmessu-
nótt, en ég hef aldrei haklið, að
öskudagurinn væri einn af dögum
leyndardómsfullra fyrirbæra í ríkí
spretti og Jón fastur í ístaðinu, orð-
inn þá mikið meiddur, bæði á
höfði og herðum og nálega rneðvit-
undárlaus. Var hann fluttur heim
að Bakkaseli og hjúkrað þar eftir
Iteztu föngum. En hann dó þar eftir
fáa daga. — Að Jóni var Jiinn mesti
mannskaði, jrví að hahn var mikill
þingskörungur og sevitarhöfðingi.
Synir hans voru: Kristján dóm-
stjóri, Pétur alþingsm. og ráðherra
og Steingrímur bæjarfógeti og
sýslumaður Eyfirðinga.
Oft hafa gengið skrykkjótt ferða-
ilög yfir Öxnadalsheiði síðan akveg-
ttr kom þar, síðast veturinn 1954, er
vörubíll vak með 2 mönnum niður
í árgilið. Slasaðist annar þessara
manna allmikið og var mikil
heppni, að ekki hlauzt vérra af.
náttúrunnar. Hér sitja samt 3 kett-
ir og syngja Gaudeamus,
Ég hef alla mín'a daga verið'hrif-
inn af kattasöng, en aldrei fyrr hcf-
ur söngur nokkurra katta snortið
mig eins djúpt. Gaudeamus! Hinn
rómatíski himinn stúdentsáranna
hvelfist aftur yfir mig. Það er ekki
aðeins, að þeir syngi lagið, heldtir
h'áfa þeir latínuna við — og skeikar
ekki í einni einustu beygingti.
Ég geng upp að veggnum — en
hægt — til þess að styggja þá siður.
Tveir kattanna stiikkva þó niður og
fjarlægjast, •— en einn situr eftir,
stór, grábröndóttur steggur, úfinn
og eyrnalaus, auðsjáanlega gainall.
„Góða kvöldið," segi ég — svona
hinseginn.
„Gott kvöld,“ segir kisi og sveifl-
ar skottinu hátíðleg'a í vesturátt.
Augun glóa í hálfrökkrinu, og
dauft skin götutýrunnar vefur æv-
intýraslæðu um úfinn feldinn. Ég
get hvorki hreyft legg né lið fyrir
undrun. Talar helvítis kötturinn
mannamál, — eða er ég farinn að
taía og skilja mál kattanna? Er
hann fluttur yfir á mitt pl'an — eða
ég á hans? Er ég að verða brjálað-
ur — eða hef ég hitt á óskastundina.
Allt í lagi.
„Hvað voruð júð að syngja?"
„Gaudeamus," svarar kötturinn,
„jrað er nefnilega 10 ára stúdents-
'afmæli nritt í dag.“
„Nú, er það? Hvar voruð þér í
skóla?“
„Ilérna í Oddeyrarskólanúm.“
„Oddeyrarskólanum! Hvaða skóli
er það?“
„Það er menntaskóli — 6 bekkir
— alveg eftir gömlu reglugerðinni
— hann er í pakkhúsi hérna niðri á
Eyrinni. Kennslan fer fram 'að næt-
urlagi.“
„Þetta er gaman að heyra,“ segi
ég. „Við erum þá báðir stúdentar.
Kannski jiér vilduð leyfa mér að
eiga stutt viðtal við yður. Stúdenta-
fél'agið, sem ég er í, ætlar að halda
þorrablót bráðum, — <bg það væri
gaman að fá að flytja þar jietta sam-
tal okkar — svona til garnans."
„Gjarnan," segir sá gamli, og
mér hcyrist h'ann vera farinn að
mala.
„Hvar eruð þér fæddir?“
„í kassa.“
„Einmitt jrað, já. Og getið þér
ekki sagt mér eitthvað skemmtilegt
frá æskuárunum?"
„Jú, víst gæti ég það. Við vorum
5 systkinin og hvert öðru efnilegra,
en svo var 4 komið í fóstur, og ég
var einn eftir.“
„Jahá. þetta cr mjög fróðlegt.
Þið hafið þá bara verið 3 eftir, þér
og foreldrar yðar?“
„Nei, við vorum aðeins tvö, þvx
að pabbi og niamrna voru skilin.“
„Nú, jiað var þannig, já. Jahá.
Og hvenær byrjuðuð jiér svo að
vinna lyrir yður?“
„Það var, þegar ég var tæpfega
ársgamall."
„Ársgamall! Mikil ósköp- Þér
hafið verið mjög bráðjiroska. Vor-
uð Jrér jrá búnir í skólanum?"
„Já,“ segir kisi. „Við útskrifuð-
umst á öskudaginn árið 1941. Ég er
víst orðinn einn eftir al' bekkjar-
systkinunum."
„Já, þannig gengur það. Og
hvaða námsgrein fannst yður nú
skemmtilegust í skólanum?“
„Ja, ég veit ekki,“ segir kötturinn
og klórar sér í hnakkanum með
vinstri íramlöppinni. „Ég var all-
/i