Dagur - 17.12.1955, Qupperneq 26

26
JÓLABLAÐ DAGS
- „Sjómanoslíf í Herrans hendi44
(Framhald at' bls. 15.)
blessun er það hverjum skipstjóra,
að'h'áfa valda menn í hverju rúmi,
og’ það hatði Þorsteinn víst oftast
cða ævinlega. En engu síður reynir
þ<i ætíð á fyrirhyggju, atorku og
giftu þess, sem fyrir er og ábyrgðina
ber, hvort heldur hann er skráður
skipstjóri eða veiðiformaður. Það
hyggur sá, er þetta ritar, að Þor-
steini hafi margt verið stórvel gefið
til stjórnar og útsjónar. Þeinr eðlis-
kostum fylgir oftast velgengni og
larsæld, ekki sízt, þegar brennandi
áhugi og dugnaður er því samfara.
Þegar svo er lagt út á lrafið með
„Guð í hjartq" og „Guð i stafni“,
„Já, þetta grunaði mig alltaf.
Þakka yður nú kærlega fyrir. Það var
reglulega ánægjulegt að spjalla við
yður. Verið þér nú sælir.“
,,Sælir,“ segir kisi og stekkur nið-
ur á götuna. „Þar hjartkærust ástin
mín býr,“ heyri ég, að lvann raular,
um leið og hann smýgur inn á lóð-
ina nr. 32.
Síðan þetta var, helur allmikið
vatn lallið lil sjávar, en hversdags-
leikinn helur þó enn ekki náð full-
um tökum á mér. Hin óvænta
snerting við það undursamlega sáði
frækornum óróleikans í hjartað, og
himínn skólaáranna blikar nú altur
yf'ir mér með öllum sínum stjörn-
um. Ef ég ætti þess kost að vera aft-
ur í 6. bekk, myndi ég ekki lrirða
um, þótt ég þyrfti að vera köttur
ogganga í Oddeyrarskólann, því að
þaðan kom'a þeir stúdentar, er ég
hef heyrt syngja Gaudeamus með
glöðustum hreim. Hljómarnir
kveða enn í eyrum mér — og ég get
varía „sofið fyrir söngvunum
þeim“.
eins og hin ágæta móðir Þorsteins
réði honum eindregið til, þá gelst
fararheill. Sú mun reynzla Þor-
steins. —
Þorsteinn verður hljóður og fá-
máll, er hann er spurður að, hvort
hann hali engar sögur að segja af
sjóferðum sínum. Hann segir að
vísu, að ýmislegt hafi hann séð og
íeynt á sjónum, en þó ekki neitt
sérstsakt, sem í frásögur sé íærandi,
f'ram yfir það, sem aðrir hafi sagt
frá á undan sér. — El' hann er spurð-
ur um, hvort hann hafi ekki oft
lent í tvísýnu á sjó, þá ber hann
ekki á móti því, en „sérstaklega þó
tvisvar sinnum hérinni í Eyjafirði".
í annað skiptið, er þeir Haraldur í
Garðshorni fluttu gærur ogkjöt inn
á Akureyri, sinn á hvorum vélbátn-
um, eins og getið var um í jólablaði
„Dags“ 1954, — en í liitt skiptið á
leið frá Akureyri út á Dalvík í
Þorragarðinum, þegar togararnir
„Robertson“ og „Leifur“ fórust
1925. — „Við lögðum af stað þann
dag lrá Akureyri á litlum vélbát, er
„Frosti“ nefndist, en hann átti Arn-
grímur Jóhannesson í Sandgerði, en
formaður var Tómas sál. Jónsson
lrá Hrainastaðakoti,“ segir Þor-
steinn. — „Við tökum daginn
snemma og vorum komnir af stað
nokkru lyrir dögun. Báturinn var
fullur af farangri og fólki, og var
ég einn farþeganna. Útlitið var ljótt
og veður fór versnandi. Gildan haf-
sjó lagði inn fjörðinn, þegar komið
\ar út að Hauganesi. Minnist ég
ekki að hafa séð öllu stórvaxnari
öldur liér innfjarðar. Við héldum
þó áfram um stund. Mér Jxkti sýnt,
að loráttubrim inyndi vera á Dal-
víkinni og ófært með öllu þar. Þó
liann væri hægur, var sjórinn vit-
laus. Tómasi leizt ekki heldur á
blikuna. Var það svo afráðið, að
snúa við og leita lægis á Hjalteyri.
Þetta tókst allt vel, og lögðum við
að bryggju Jiar og festum bátinn.
Þegar við höfðum gengið frá lion-
um, liéldu sumir okkar upp á Hó-
telið til Sigtryggs Benediktssonar
og Margrétar, konu hans. En varla
höíðum við íengið okkur sæti þar,
er við vorum kallaðir út til að
bjarga bátnum. Var Jiá brostið á
með stórviðri og hélzt sú veðurógn
í viku eða þar um bil. Fjórir okkar
komust umborð í bátinn, og þar
urðum við að hýrast, unz veðrið
skánaði.“-------„Iig hygg,“ bætir
Þorsteinn við, „að saga okkar hefði
ekki orðið lengri, ef við hefðum
ekki snúið við á þeirri mínútunni,
sem við gjörðum J\að.“
Þorsteinn er nú að mestu hættur
sjólerðum, enda er hann orðinn
heilsuveill. Svo fer Jieim jafnan með
aldrinum, senj ótrauðir þreyta fang
við Ægi gamla í mörg ár. Hann er
erfiður viðureignar og krefst mik-
ils, en er stórgjöfuli, þegar vel ligg-
ur á honum. Þorsteinn Antonsson
kunni lagið á karli, sem betur fór.
— Megi Þorsteinn njóta verka sinna
í cllinni! Og:
Þú, sem fósturfoldu vefur
last að þínum barm,
svala landið sveipað hefur
silfurbjörtum arm,
Ægir blái, — Snælands sonum
sýn þú frægðarmynd.
Heill þér, bregztu’ ei vorum vonum,
vertu’ oss bjargarlind!
(StgT. Th.)
GLEÐILEG JÓL!
V. Sn.