Dagur - 08.01.1982, Blaðsíða 7

Dagur - 08.01.1982, Blaðsíða 7
Ingvar Gíslason menntamálaráðherra: Mikilvœgast er að tryggja rekstur atvirmuveganna betur en orðið er Akureyri, 3.jan. 1982. Ekki verður því neitað, að blikur eru á lofti í íslenskum þjóðmálum um þessi áramót. Slíkt er að vísu engin nýlunda. Mun hitt nærri sanni að vandamál af ýmsu tagi dragist saman í eins konar brennidrepil umræðu og ákvörðunar á þessum árstíma og sýnast þá hvorki færri né minni en þau raunverulega eru. Ára- mót má kalla hefðbundna vargatíð hvers kyns þrætu um stjórnmál og kjaramál. f>ó breytir þetta engu um það að marg- an vanda ber að höndum um þessi ára- mót. Nú ber m.a. að ákveða fiskverð sem gildi frá 1. janúar, og Ijóst er að mikill ágreiningur er um það hvernig haga skuli slíkri ákvörðun. Það er þeim mun örðugra að jafna þennan ágreining sem hagsmunaárekstrar innbyrðis í út- gerð og fiskvinnslu eru af ýmsum toga spunnirog allflókið fyrirbæri. Útgerð og fiskvinnsla eru greindar í margar undir- deildir, sem hver virðist líta á sig sem sjálfstæðan aðila án mikilla tengsla við aðrar deildir þessara atvinnugreina. f>eir sem við útgerð fást skiptast í ýmsa hópa eftir því hvort þeir gera út línu-, færa- eða netabáta, stóra togara, litla togara eða loðnuskip að ekki sé minnst á smá- báta og trillur. Það getur einnig skipt máli hvar á landinu útgerðin er rekin. Þegar horft er til úrvinnslugreina, fisk- vinnslunnar, þá verður svipað uppi á ten- ingnum. Þar er að finna frystihúsarekst- ur, saltfiskverkun og skreiðarframleið- slu að ógleymdri loðnubræðslu og síld- arvinnslu og þannig fram eftir götunum. Síðan koma hagsmunahópar launþeg- anna, sem starfa í sjávarútvegsgreinum, ýmist á sjó eða landi. Það ræður af líkum að þessir hópar eiga ekki alltaf samleið í hagsmunabaráttu. Við þessar flóknu aðstæður sýnist sú skipað eðlileg, að einhvers konar verð- lagsráð sjávarútvegs starfi sem óháðast einstökum hagsmumahópum og hafi vald til ákvarðanatöku, sem síðan yrði virt af öllum aðiljum, þessum togstreitu- hópum innan sömu greinar. Betra skipu- lag er ekki í sjónmáli. Samt er það svo að mörgum finnst eins og hrikti í undirstöð- um þess skipulags, sem nú gildir. Menn óttast að eiginhagsmunatogstreitan innan sjávarútvegsgreinanna sé að mala kerfið niður, þótt að þessu sinni „sleppi menn fyrir horn“. En hversu lengi heppnast það? Það er því tími til kominn að huga að nýskipan reglna um það hvernig ákveða skuli fiskverð. Eftir fisk- verðsákvörðun kemur síðar að því að sjómenn og útgerðarmenn semji nánar um kaup og kjör. En óskandi að samn- ingar gangi vel og að fiskveiðiflotinn geti hafið veiðar við eðlilegar aðstæður. Nauðsyn aðgerða í kjölfar fiskverðsákvörðunar er einn- ig komið að því brýna verkefni sem nú hvílir á ríkisstjórninni að ákveða alm- ennar efnahagsaðgerðir miðað við þá stöðu, sem ríkir í atvinnu- og efnahags- málum. í því sambandi verður að hafa í huga tiltekin markmið, sem samrýmast stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar, því sem stjórnarsamstarfið hvílir á. Þar ber fyrst að nefna fulla atvinnu, niðurfærslu verðbólgu, verndun kaupmáttar og rek- straröryggi atvinnuveganna. Frá upphafi hefur ríkisstjórnin fylgt þessum markmiðum og að sumu leyti náð góðum árangri. Ber þar fyrst að nefna að atvinna hefur verið full og kaupmáttur launa haldist. Er ekkert sem bendir til annars en að afkoma almenn- ings sé góð og að svokallað neyslustig sé hátt á Islandi. íslenskir launþegar búa ekki við verri lífskjör en gerist í nágrann- alöndum, að ekki sé meira fullyrt. Sú ráðstöfun sem gerð var í upphafi árs 1981 að lækka nokkuð vísitölubætur á laun í því skyni að draga úr verðbólgu, skerti ekki lífskjör almennings þann tíma sem lækkunin gilti. Af því má draga þann lær- dóm að vísitöluálag sé ekki einhlít kjara- bót. Enda ólíklegt að svo sé, þegar þess er gætt að örar og sjálfkrafa vísitölubæt- ur er eitt af hreyfiöflum verðbólgunnar, sem færir lífskjörin í kaf. Það er því Ijóst að kjaramál almenn- ings hafa verið í góðu lagi í tíð núverandi ríkisstjórnar. Hlutur launþega hefur ver- ið borinn uppi eftir því sem frekast hefur verið unnt og hagur öryrkja og lífeyris- þega hefur verið bættur svo að um munar. Það er sjálfsögð krafa að laun- þegar og tryggingabótaþegar haldi hlut sínum. Enda er það vilji og stefnumark ríkisstjórnarinnar. Hins vegar eru ekki líkur til þess að hægt sé að fullnægja öll- um hugsanlegum kröfum um kjarabætur hversu æskilegar sem þær kunna að vera út af fyrir sig. Skynsamleg stefna í kjar- amálum hlýtur að vera sú að fá haldið því sem áunnist hefur, en forðast óraunsæja kröfugerð fram yfir það, enda ekki unnt að fullnægja óraunsæjum kröfum. í þessu sambandi verður aldrei lögð of mikil áhersla á fulla atvinnu. Atvinnuör- yggi er upphaf og endir almennrar mennrar velferðar. Iþví er fólgin mann- sæmandi tilvera launafólks. Atvinnu- leysi er eins og hver önnur svik við fólkið í landinu. Atvinnuöryggi og hagur fyrirtækja Til þess að treysta atvinnuöryggi er sú ein leið fyrir hendi að tryggja fram- leiðsluatvinnuvegunum til lands og sjávar, svo og þjónustu- og verslunar- greinum eðlilegan rekstrargrundvöll. Núverandi ríkisstjórn hefur að sjálf- sögðu fullan vilja í þessu efni og leitast við að samstilla efnahagsmarkmið sín og aðgerðir þörfum atvinnuveganna, enda svo sjálfsagt stefnumark að varla þarf um að ræða. Rekstrarafkoma og fjárhagur fyrirtækja er ekkert einkamál þeirra, sem stjórna þeim eða hafa á þeim eignar- hald. Hagur einstakra fyrirtækja eða heilla atvinnugreina snertir hagsmuni allra, sem hjá þeim vinna. Launþegar eiga afkomu sína undir því að hafa atvinnu hjá fyrirtækjum og fá laun t' staðinn. Hagur fyrirtækjanna verður því að vera svo góður að þau geti haldið uppi framleiðslustarfsemi og greitt launþeg- um laun sín. Þetta liggur í eðli máls, og gildir einu hverjir eiga fyrirtækin eða stjórna þeim. Öllum fyrirtækjum er nauðsyn að skila hagnaði. En hitt skiptir máli • hvernig hagnaðinum er varið. Atvinnurekstur er heilbrigður, ef hann skilar hagnaði sem varið er til þróunar og uppbyggingar í atvinnulífinu. Verðbólguhjöðnun allra hagur Það er markmið ríkisstjórnarinnar að atvinnuvegimir búi við rekstrarskilyrði, sem geri þeim kleift að skila hagnaði og byggja sig upp og treysta þannig atvinnu- öryggi í landinu. Því er réttmætt að spyrja, hvernig til hafi tekist um það að ná slíku markmiði á valdaferli núverandi ríkisstjórnar. Því er til að svara að ríkisstjórninni hefur ekki heppnast að ná þessu mark- miði að svo komnu. Þar með er ekki sagt að ekki stefni í rétta átt. Öðru nær. Þrátt fyrir augljósa erfiðleika þá hefur ríkis- stjórninni tekist að ná viðspyrnu í efna- hagsmálum, sem hvorki óþol hagsmuna- samtaka né pólitísk hentistefna stjórnar- andstöðu mega gera að engu. Ríkis- stjórnin hefur frá fyrstu dögum sínum og þó einkum á árinu 1981 lagt sig fram um að veita verðbólgu viðnám, stöðva verð- bólguhraðann og sjá verðbólguna hjaðna stig af stigi þar til hún yrði komin á svipað stig og gerist í helstu nágranna- og viðskiptalöndum. Þetta er eitt af þeim markmiðum, sem ríkisstjórnin hefur sett sér og boðað almenningi berum orðum. Og í hvers þágu skyldi það nú vera gert að stöðva verðbólgu og „telja hana niður“ stig af stigi? Það er að sjálfsögðu gert í þágu efnahagslífsins í heild, fyrir launþega, atvinnufyrirtæki og þjónustu- stofnanir. Hjöðnun verðbólgunnar stefnir að því að laun haldi kaupmætti sínum, að fyrirtæki bæti samkeppnisað- stöðu sína á erlendum mörkuðum og að þjónustustofnanir nái endum saman í af- nota- og þjónustugjöldum án sífelldra hækkana. Ríkisstjómin vill ná þessum markmið- um í verðbólgumálum og telur með réttu að með því sé verið að leggja grundvöll undir heilbrigt efnahagskerfi, sem staðið getur til frambúðar. En þess verða menn að gæta, að áhrif þessarar efnahags- stefnu koma ekki fram til fullnustu fyrr en að vissum tíma liðnum. Það hlýtur að taka nokkur ár að koma verðbólgunni niður úr 60%, eins og hún var febrúar 1980, í 12-15% einsogtelja mætti viðun- andi markmið að sinni. En fyrirætlanir ríkisstjórnarinnar í þessum efnum er hægt að gera að engu, ef þolleysi hags- munasamtaka (launþega og atvinnurek- enda) og óábyrg stjórnarandstaða leg- gjast á eitt um að magna vantrú almenn- ings á stefnu ríkisstjórnarinnar í verð- bólgumálum. Það sem nú gildir er að gefa ríkisstjórninni frið til að stjórna eins og hún vill stjórna og dæma verk hennar eftir á en ekki fyrirfram. ÁRAMÓTABRÉF TIL DAGS Staðan um áramót Staða atvinnuveganna er erfið um þessi áramót. Hana verður að bæta. Þó er vafasamt að hægt sé að lagfæra rek- strargrundvöll fyrirtækja svo að sinni að þau verði öll rekin með hagnaði sam- stundis. Þar kemur margt til, m.a. það, að mörg fyrirtæki í sjávarútvegsgreinum hafa lengi staðið á brauðfótum, og þau verða ekki rétt við með almennum efna- hagsaðgerðum. Þau þarfnast sérstakrar meðferðar og fyrirgreiðslu. Auk þess er varla við því ,að búast að hægt sé að tryggja fyrirtækjum öruggan hagnað á meðan óðaverðbólga ríkir og keppt er að því að ná henni niður. Meðan það ástand varir verður einmitt að gera þá kröfu til atvinnufyrirtækjanna að þau sætti sig við óvissu um hagnað í von um að úr rætist, þegar verðbólgan er komin niður á við- ráðanlegt stig. Þessi orð má þó ekki skilja svo, að atvinnufyrirtækin þoli að þeim sé ofboðið, síst endalaust. Vissu- lega er hægt að hraða niðurtalningu verðbólgu of mikið, fresta gengisaðlög- un of lengi og hafna beiðnum um hækk- aða álagningu afnota- og þjónustugjalda lengur en fyrirtæki og stofnanir þola, ef þau eiga að halda uppi atvinnu og þjón- ustu sem af þeim er krafist. Víst er skammt öfga á milli. Leiftursókn gegn verðbólgu er ekki æskileg. Atvinnurekenda- valdiö og íhaldið En það eru einmitt öfgar í efnahags og kjaramálum sem nú þarf að varast. Ríkisstjórnin þarf vissulega að gæta sín á öfgum og oftrú á ákveðnar formúlur, en forystumenn á öðrum sviðum ættu ekki síður að varast öfgar í orðum og athöfn- um. Þetta á við. um forystumenn laun- þega, en ekki síðurmálsvara atvinnurek- enda, að ekki sé minnst á stjórnarand- stöðuna. Að vísu ætlast enginn til þess að stjórnarandstöðuflokkamir hegði sér öðru vísi en þeir gera. Hins vegar ætti að mega gera þá kröfu til atvinnurekenda að þeir ætli sér af í samskiptum við ríkis- stjórnina. Ekki verður þó betur séð en að atvinnurekendavaldið, sem borið er uppi að mestu af harðsvíruðum Geirs- mönnum í Sjálfstæðisflokknum, hafi va- lið þann kost að vinna leynt og ljóst gegn ríkistjórninni. Um það eru skipuleg sam- tök sem ekki verða dulin. Sjálfstæðis- flokkurinn beitir atvinnurekendavaldinu nú af því purk unarleysi, sem áður var alþekkt, en flest- ir héldu að heyrðu sögunni til. Sjálfstæð- ismenn hafa oft bmgðið Alþýðubanda- laginu um pólitíska misnotkun laun- þegahreyfingarinnar. En hvað má nú segja um það nána samspil, sem er milli Geirsarmsins og atvinnurekendavalds- ins í landinu gegn ríkisstjórninni? Slíkt samspil hýtur að leiða af sér öfgar og átök, sem ekki verða til annars en óþurf- tar. Þess er þörf nú sem oftast áður að valdaöflin í þjóðfélaginu vinni saman og leggist á eitt um að stjórn landsmála fari sem best úr hendi. Síst ættu atvinnurek- endur að skera sig úr um gott samstarf við ríkisstjómina, svo mjög sem stefna og störf hennar tengjast efnahagsmálum og vanda atvinnuveganna með fullum vilja til þess að atvinnulífið blónigist og geti staðið undir góðum lífskjörum alm- ennings í landinu. Verðbólgan er enn of mikil Ríkisstjómin hefur setið við völd tæp tvö ár. Hún tók við erfiðu efnahags- ástandi, 60% verðbólgu og fyrirsjáanleg- ri stöðvun atvinnulífsins víða um land í febrúar 1980. Margt hefur lagast þessi misseri sem síðan em liðin. En margt er ógert af því sem gera þarf í efnahags- og atvinnumálum. Verðbólgan er enn of mikil og rekstrarhagur atvinnufyrirtækja er ótraustur sem oft áður. Eðli rekstrarvandans er í flestu svipað því sem áður hefur þekkst: Verðbólga og örar kostnaðarhækkanir innanlands, sem ekki eru í neinu samræmi við söl- uverð framleiðsluvöru á erlendum mark- aði, þ.e.a.s. framleiðslukostnaður er alltof hár vegna óðaverðbólgu. Og þó hefur verðbólgustigið farið lækkandi. Þetta mein verður að lækna og þjóðin verður að skilja nauðsyn þess. En fyrst og fremst verður að gera kröfu um skiln- ing til þeirra sem til forystu hafa verið kallaðir fyrir stjórnmálaöflum og hags- munasamtökum. Þeirra orð og gerðir vega þyngra en svo að þeim megi beita af gáleysi eða ábyrgðarleysi.. íslenska þjóðin er efnuð þjóð og býr við almenna velsæld. Það er því þarflaust að sjá fyrir þrengingar eða samdrátt, þótt ýmsar kröfur um bætt lífskjör verði lagðar á hilluna í bili, þegar ljóst er að ekki er hægt að verða við þeim. Almennt geta launþegar ekki gert kröfu til annars en halda því sem þeir hafa. Skilyrði til almennra launahækkana eru því miður ekki fyrir hendi á þessu ári. Efnahagsaðgerðir sem framundan eru geta því ekki miðast við almennar laun- ahækkanir, heldur það að vernda kaup- mátt launa og halda uppi fullri atvinnu. En jafnframt verður að treysta rekstrar- grundvöll atvinnuveganna, sem hlýtur að verða aðalmarkmið efnahagsaðgerð- anna ásamt niðurfærslu verðbólgunnar. Óefað verða menn að leggja eitthvað á sig í því sambandi, m.a. það sem áður er sagt að fóma kröfum um almennar laun- ahækkanir og aðrar óraunsæjar kjar- abætur. Ef slíkt er fórn, þá er það fórn til frambúðarhagsældar og atvinnuöryggis. Vandamál iðnaðar Ég vil ekki skilja svo við þessi mál að ég minnist ekki sérstaklega á málefni út- flutnings- og samkeppnisaðgerðir. Að sjálfsögðu munu almennar efnahagsað- gerðir sem framkvæmdar eru til hags- bóta fyrir atvinnulífið í heild, koma iðnaðinum að haldi svo langt sem þær ná. Hins vegar er nauðsynlegt að menn átti sig á, að útflutnings- og samkeppnis- iðnaður á við sinn sérstaka vanda að etja, sem sjávarútvegur býr almennt ekki við. Rúmsins vegna mun ég ekki greina þennan vanda í löngu máli. En samkeppnisaðstaða iðnaðar okkar fs- lendinga á hinum eftirsóknarverðustu mörkuðum í Evrópu og Ameríku er erfið, ekki síst fyrir þá sök að iðnaðarf- ramleiðsla heimsins lýtur nú þeirri stefnu alþjóðaauðvaldsins að reka hana í lágl- aunalöndum til þess að halda niðri fram- leiðslukostnaði. Við verðum því að sætta okkur við lægra verð fyrir framleiðslu- vörur okkar en vera myndi, ef keppt væri við vörur framleiddar í þróuðum löndum. Fleiri ástæður mætti nefna, og vafalaust er það verðbólgan í landinu sjálfu, sem á aðalsökina á því, hversu er- fiðlega gengur í iðnaðinum, auk þess sem gengisskráning var honum óhagstæð lengst af árinu 1981. Þá fer ekki milli mála, að iðnaður EFTA- og EBE-landa er styrktur eftir ýmsum leiðum sem telja má í andstöðu við fríverslunarsamninga. Þessar ástæð- ur allar verður að hafa í huga þegar tryggja þarf rekstrargrundvöll útflutn- ings- og samkeppnisiðnaðar. Kaþólskari en páfinn Nokkuð hef ég orðið þess var að for- ystumönnum útflutnings- og sam- keppnisiðnaðarins þyki hægt ganga um framkvæmd iðnaðarstefnu, sem tryggi þessum mikilvægu iðngreinum rekstrar- grundvöll til frambúðar. Vafalaust er margt til í því að árangur hins mikla starfs, sem lagt hefur verið í könnun á rekstrarskilyrðum og framtíðarþróun iðnaðar, sé ekki kominn í ljós. En lengi hefur verið að þessum málið unnið bæði í tíð fyrri ríkisstjórna og þeirrar sem nú situr. Það er því ekki setið auðum hönd- um hvað þessi mál varðar, heldur virðist úrlausnarefnið vefjast fyrir þeim, sem tekið hafa að sér að benda á leiðir, ekki einasta síðustu tvö ár, heldur miklu lengur. Sannleikurinn er sá, að hér er um mjög flókið mál að ræða, tæknilegt og fjárhagslegt, einnig að hluta iðnmenn- tunarvandamál, en ekki síst markaðs- og viðskiptamál. Aðild okkar að Fríversl- unarsamtökum Evrópu hefur alla tíð verið beggja handa járn. Trúin á kosti þeirrar aðildar og ofmat á skyldum okk- ar samkvæmt EFTA-samningum hefur gert okkur sljóa fyrir ókostum hennar. Að ýmsu leyti höfum við verið kaþólsk- ari en páfinn í framkvæmd EFTA-stefn- unnar, sem því miður hefur leitt til þess misvægis, að verslunarviðskipti eru hömlulaus, útlend framleiðsla flæðir inn í landið, en innlend iðnaðarframleiðsla býr við öryggisleysi um markaði sína jafnt innanlands sem utan. Reynslan kennir að þetta misvægi verður að jafna. Það á að vera hluti af skynsamlegri iðn- aðarstefnu. EFTA-aðildin má ekki verða til þess að draga úr vexti innlends iðnaðar, heldur hið gagnstæða. Gróandi þjóðlíf í þessu áramótabréfi mínu til Dags hef ég haldið þeirri landlægu venju að ein- skorða nokkuð mál mitt við það sem á þykir skorta um úrbætur og til vanda er talið, enda álít ég að umræður um vanda- mál og úrlausn þeirra eigi að hafa for- gang í stjórnmálaafskiptum og hagsmun- abaráttu. Hins vegar held ég að stjórn- málamenn gangi yfirleitt of langt í tali sínu um vandræðamál og túlki þau of einhliða. Hlutlægt mat verður þá að víkja fyrir skrumi og ýmiss konar pólit- ískum ákafa, sem ekkert á skylt við rök- ræður. Ég vil því enda þetta bréf, hr. ritstjóri, með því að minna lesendur Dags á það, að íslenskt þjóðfélag einkennist allt eins af grósku og þrótti sem vandamálum. Verklegar framkvæmdir nú um þessar mundir og mörg hin síðari ár og áratugi mættu vekja undrun og aðdáun. Gróska í listalífi og síaukin þátttaka almennings á því sviði er ánægjulegur vottur um skapandi hæfileika íslendinga og menn- ingarviðleitni þjóðarinnar. íþróttir standa með blóma. Sóst er eftir íslensk- um afreksmönnum til þess að fylla hin fræknustu kapplið milljónaþjóða. fs- lendingar eru víðkunnir fyrir skákáhuga og hafa eignast kappskákmenn í fremstu röð. Vísindum fleygir óðum fram á flest- um sviðum. Nauðsynleg skólamenntun er nú almennari og aðgengilegri öllum en áður var, sem er hið brýnasta mannrétt- indamál, enda undirstaða persón- uþroska og þeirrar þekkingar og kunn- áttu sem hvers kyns framfarir hvíla á. Al- menn velmegun er mikil á íslandi, næg og fjölbreytt atvinna, mannfrelsi og fé- lagslegt öryggi meira en í flestum öðrum löndum. Kjör manna eru jafnari hér en almennt gerist í nálægum löndum. Allt þetta og margt fleira ættu menn að hafa í huga, þegar rennt er augum yfir íslenskt þjóðfélag og landshagi án þess að menn gleymi vandamálum og því sem miður fer og úr þarf að bæta. Ég færi Norðlendingum og lands- mönnum öllum alúðarkveðjur og óskir um farsæld á nýju ári. Samherjum mín- um í stjómmálum, framsóknarmönnum og samvinnufólki í Norðurlandskjör- dæmi eystra, þakka ég samstarf og lið- veislu. Að lokum flyt ég sérstaka heilla- ósk til Dags, ritstjóra blaðsins og sam- starfsmanna hans. Jörundur Harðarsson og Ragnhildur Jósepsdóttir með verðlaun sín. Með á myndinni er Davið Jóhannsson starfsmaður i Vöruhúsi KEA. Ijósm. Á.Þ. Dagur verðlaunar blaðburðarbörn: Blaðburðarembættið gengur í arf i fjöl- skyldum þeirra Það er alltaf ánægjulegt að geta sagt frá þegar fólk stendur sig vel í starfi. Skömmu fyrir áramót, þann 22. desember nánar tiltekið, voru þau Ragn- hildur Jósepsdóttir og Jörund- ur Harðarson verðlaunuð fyrir samviskusemi í starfi, en þau bera bæði út Dag á brekkunni. Önnur blaðaburðarbörn, sem hafa staðið sig vel, fengu leik- húsmiða. Jörundur og Ragnhildur fóru með tíðindamanni Dags í Vöru- hús KEA, þar sem Davíð Jó- hannsson tók á móti komumönn- um og fylgdi þeim á aðra hæð Vöruhússins. Jörundi var boðið að velja sér skíði og bindingar, en Ragnhildur fékk að velja sér hljómplötu. Vöruhúsið býður m.a. upp á FISCHER skíði og SALOMON skíðabindingar, en hvort tveggja eru mjög vel þekkt nöfn meðal skíðamanna. Jörund- ur var líka himinlifandi þegar hann og Davíð höfðu valið silfur- grá skíði og glampandi bindingar. Það kom í ljós þegar rætt var við þau Jörund og Ragnhildi að dreifing Dags er ekkert nýnæmi í fjölskyldum þeirra. „Ég byrjaði í sumar, en fjórar systur mínar báru út áður,“ sagði Jörundur og var ekkert á því að hætta á næst- unni. Ragnhildur hefur dreift Degi í tvö ár með mikilli prýði, rétt eins og Jörundur. Áður en Ragnhildur byrjaði höfðu tvö systkini hennar gegnt starfinu. Niðurstaða tíðindarmanns Dags af viðtölum við krakkana varð sú, að það hlyti að vera eftirsóknar- vert starf að bera út Dag fyrst em- bættið gengi í arf eins og raun ber vitni. í samtali við Davíð kom fram að Vöruhús KEA býður upp á all- ar gerðir FISCHER skíða, sem skíðamenn kunna að girnast. Bindingar eru settar samstundis á ef menn æskja þess og skór á svig- og gönguskíði fást í Vöruhúsinu og skiptir þá ekki máli hvort við- komandi er að byrja eða lengra kominn í listinni. Skautamenneru ekki vanræktir og nú er boðið upp á nýjung á því sviði í Vöruhúsinu, en þar eru til skautar sem eru þannig úr garði gerðir að hægt er að skipta um járnið á þeim. „Inn- bæingarnir segja mér að þetta sé það besta í dag og betri meðmæli er varla hægt að fá,“ sagði Davíð.

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.