Dagur - 10.08.1983, Blaðsíða 6

•• ' ri
t
■
■

Merki gefið með því að vagga vængjunum síðan rann flugan af stað.
,Klinkan“ fest fyrir flugtak
í ferð sem Dagsmenn gerðu í
Eyjafjörðinn á dögunum sáu
þeir að svifdugur voru á sveimi
yfir Melgerðismelum. Þá vakn-
aði gamli flugáhuginn hjá
blaðamanni og var því stefnan
tekin á Melana.
Þar voru ungir menn að svif-
fljúga, sumir voru á byrjunarstigi
aðrir voru komnir lengra í listinni
og voru að segja til.
Er við renndum upp að aðal-
bækistöðvum þeirra Svifflugfé-
lagsmanna, sem er gamall sendi-
og fólksflutningabíll, daglega
kallaður „kálfur“, var sviffluga að
renna inn til lendingar með einn
mann innanborðs. Sá var að taka
svokallað „sólópróf“, en það veit-
ir honum rétt til að fljúga ein-
samall. Þetta var Magnús Einars-
son sem er 15 ára. Hann sagði að
þetta væri, „alveg æðislegt", en
Magnús ásamt Friðriki Sverris-
syni, sem er 16 ára, voru sóló-
prófsmenn dagsins.
Þeir hressu strákar á Melunum
sögðust allir vera í sumarfríi og
því ætluðu þeir að eyða í svifflug.
Varðandi kostnaðinn sögðu þeir
að þetta væri ekki dýrara en hvað
annað sem menn tækju sér fyrir
hendur og hefðu áhuga á. „Þó er
þetta það dýrt að enginn okkar á
bíl,“ bætti einn félaginn við.
En svo kom það. „Má ekki
bjóða ykkur í smá flug?“ var
spurt. Eftir þessu var blaðamaður
að bíða, því gamall flugáhugi er
alltaf fyrir hendi. „Jú takk endi-
lega,“ var svarað í hvelli. Svo
skipti það engum togum, að vélin
var opnuð og blaðamaður klifraði
í aftursætið. Þeir voru til hjálpar
strákarnir að spenna viðkom-
andi fastan í sætið. Flugstjórinn
stökk fimlega upp í fluguna.
loftið, sitjandi í þessu tæki sem
gerir ekkert annað en svífa. Þetta
er líklega það næsta sem menn
komast í því að fljúga eins og fugl-
arnir.
En allar ferðir enda einhvern
tíma og einhvern veginn, því eftir
um það bil 5 mínútna flug, þegar
útsýnið ,var sem fallegast yfir
byggðum Eyjafjarðar, varstefnan
tekin inn til lendingar og mjúk-
lega lent á stuttum kafla við aðal-
bækistöðina. Þessari skemmti-
legu en stuttu flugferð var lokið.
Það skal segjast, að þessi ferð
var mun rólegri en margar sem
blaðamaður hefur farið með hin-
um ágætu Fokker-vélum Flug-
leiða og fleirum. í þessari ferð
haggaðist vélin ekki. Það var sem
maður sæti heima í stofu og horfði
á fallega landslagsmynd í sjón-
varpinu. Kyrrðin var mikil, utan
örlítill hvinur í vindinum, sem
reyndi að smeygja sér inn í
stjórnklefa flugunnar.
Þessari ferð var lokið, en strák-
arnir í Svifflugfélaginu ætluðu að
halda áfram að fljúga fram eftir
degi, enda veður gott. En þeir
sögðu „að það væri ekki mikið að
hafa þarna uppi.“ Það þýddi, að
það var lítið uppstreymi sem er
nauðsynlegt til að hægt sé að
fljúga lengur en þessar 5 mínútur
sem ferðin með blaðamanninn
tók.
En við þökkum þessum hressu
strákum ferðina og vonum að þeir
fái gott „háng“ þann tíma sem
þeir eru við svifflug á Melgerð-
ismelum.
spennti sig í þessi belti, sem
reyrðu mann svo fastan að það var
erfitt um andadrátt. Hann segir
„klinka", sem þýðir að dráttar-
taugin er fest við sviffluguna.
Hjálminum er lokað yfir flug-
mann og farþega. Næst er gefið
merki til þess sem er á spilinu,
sem dregur fluguna á loft. Og síð-
an byrjar vélin að renna af stað.
Fyrstu metrana fer hún heldur
hægt, en síðan eldsnöggt af stað á
miklum hraða, þannig að flug-
maður og farþegi pressast aftur í
sætum sínum. Vélin stefnir því
sem næst beint upp í loftið og
maður sér jörðina fjarlægjast með
ógnarhraða. Því næst er vélin rétt
á fluginu og dráttartauginni er
sleppt. Vélin svífur eins og fugl-
inn frjáls um loftið.
Það fylgir þessu töluvert skrítin
tilfinning, að svífa svona um
Sólómenn dagsins Magnús Einarsson og Friðrik Sverrisson.
6 - DAGUR - 10. ágúst 1983