Dagur - 16.12.1983, Blaðsíða 24

24 - DAGUR -16. desember 1983
Kímnisögur,
Bragi V. Bergmann
Þeir eru líklega óteljandi brand-
ararnir sem sagðir hafa verið í
gegnum tíðina. Þeir eru líka
mjög misjafnir að gerð og
gæðum. Til eru alls konar flokkar
brandara. Má þar nefna fárán-
ieikabrandara, sem voru mjög
vinsælir til skamms tíma, hryll-
ingsbrandara, sem eru alltaf í
mikiu uppáhaldi hjá sumum,
svekkelsisbrandara, sem veita
fáum ánægju nema þeim sem seg-
ir þá, hreyfibrandara, en þá er
einungis hægt að segja augliti til
auglitis við áhorfendur þar sem
„húmorinn" er fólginn í látbragði
sögumanns og loks eru svo þessir
venjulegu brandarar sem auðvit-
að skipa langstærsta flokkinn.
Þeim má svo auðvitað skipta
niður í ótal flokka eftir starfs-
stéttum, búsetu o.fl. o.fl. en þar
sem þetta átti aldrei að verða ein-
hver allsherjar brandarasagn-
fræði, ef svo má að orði komast,
fer ég ekki nánar út í þá sálma.
Hugmyndin var að birta nokkra
brandara sem að mínu áliti eru
betri en allur þorri þeirra sem
maður heyrir dags daglega. Mér
er ljóst að smekkur manna er
misjafn og vel getur verið að þér,
iesandi góður, stökkvi ekki einu
sinni bros við lesturinn. Þú tekur
þó vonandi viljann fyrir verkið.
Fyrstir koma fallhlífabrandar-
arnir. Þeir eru þrír og sóma sér
best hver á eftir öðrum.
V
Frumraunin
Það gerðist í seinni heimsstyrj-
öldinni. Þegar Bretar sáu fram á
að þeir færu halloka fyrir Þjóð-
verjum var ákveðið að reyna nú
að rétta úr kútnum. Sókn er jú
alltaf besta vörnin. Auglýst var
eftir sjálfboðaliðum í herinn.
Alls lags menn, sem ekki voru á
herskyldualdri, gáfu sig fram, allt
frá ungum drengjum til farlama
gamalmenna. Mönnum var skipt
niður í flokka og af handahófi
ákveðið í hvaða deild hver skyldi
fara. 30 manna flo'kkur öldunga
var sendur á flugvöllinn. Þar var
þeim vísað upp í flugvél og síðan
var lagt í loftið. „Jæja,“ sagði lið-
þjálfinn þegar á loft var komið.
„Þið eruð nú meðlimir nýjustu
fallhlífaherdeildarinnar." Síðan
útdeildi hann fallhlífum og leið-
beindi um hvernig
þær skyldu spenntar á. Þegar
flugferðin hafði staðið yfir í
drjúgan tíma hóf liðþjálfinn að
gefa lokafyrirmælin: „Strákar,
þið farið í einfalda röð. Þegar ég
gef merki þá stökkvið þið út með
u.þ.b. 10 sekúndna millibili. Þið
iátið ykkur svo hrapa góða stund
en togið þá í spottann sem lafir
niður úr beltinu. Þá opnast fall-
hlífin og þið svífið rólega til
jarðar. Ef svo ólíklega vill til að
failhlífin opnast ekki, þá togið
þið í spottann sem lafir niður
eftir vinstra lærinu. Þá opnast
varafallhlífin og þið svífið rólega
til jarðar. Þar bíður ykkar trukk-
ur sem mun flytja ykkur í fremstu
víglínu þar sem þið eigið að berj-
ast fyrir föðurlandið. Skilið?!!“
Allir samþykktu. Svo kom merk-
ið og mennirnir stukku út, hver
á fætur öðrum. Sá síðasti sem
stökk út Iét sig falla góða stund
en togaði svo í spottann sem lafði
niður úr beltinu. Ekkert gerðist.
Hann reyndi aftur og enn á ný en
allt kom fyrir ekki. f örvæntingu
reif hann í spottann sem lafði
niður eftir vinstra lærinu. Spott-
inn slitnaði en ekki opnaðist fall-
hlífin. Þegar aumingja maðurinn
hrapaði framhjá einum félaga
sínum heyrðist hann tauta:
„Þetta er nú meiri vitleysan, ætli
þetta með trukkinn sé ekki lygi
líka!“
Æfíngin
Sama herdeild var komin heim til
Bretlands á ný. Enn voru menn-
irnir komnir upp í flugvél, nú á
leiðinni í æfingastökk. Liðþjálf-
inn var að gefa þeim síðustu
fyrirmæli: „Strákar! Þið farið í
einfalda röð. Þegar ég gef merki
þá stökkvið þið út með u.þ.b. 10
sekúndna millibili. Þið látið ykk-
ur svo hrapa góða stund en togið
þá í spottann sem lafir niður úr
beltinu. Þá opnast fallhlífin og
þið svífið rólega til jarðar. Ef svo
ólíklega vill til að fallhlífin opn-
ast ekki, þá togið þið í spottann
sem lafir niður eftir vinstra lær-
inu. Þá opnast varafallhlífin og
þið svífið rólega til jarðar.
Skilið?!!“ Allir samþykktu. Svo
kom merkið og mennirnir stukku
út, hver á fætur öðrum. Sá síðasti
sem stökk út lét sig falla góða
stund en togaði svo í spottann
sem lafði niður úr beltinu. Ekk-
ert gerðist. Hann reyndi aftur og
enn á ný en allt kom fyrir ekki. I
örvæntingu reif hann í spottann
sem lafði niður eftir vinstra lær-
inu. Spottinn slitnaði en ekki
opnaðist fallhlífin. Þegar maður-
inn hrapaði framhjá einum félaga
sina heyrðist hann tauta: „Úff,
það er eins gott að þetta er bara
æfing!“
*
Trúin flytur fjöll
Enn var herdeildin að búa sig
undir að stökkva út úr flugvél,
nú á ný yfir víglínu óvinanna.
Liðþjálfinn var eins og fyrr að
gefa síðustu fyrirmæiin:
„Strákar, þið farið í einfalda röð.
Þegar ég gef merki þá stökkvið
þið út með u.þ.b. 10 sekúndna
miliibili. Þið látið ykkur svo
hrapa góða stund en togið þá í
spottann sem lafir niður úr belt-
inu. Þá opnast fallhlífin og þið
svífið rólega til jarðar. Ef svo
ólíklega vill til að fallhlífin opn-
ast ekki, þá togið þið í spottann
sem lafir niður eftir vinstra lær-
inu. Þá opnast varafallhlífin og
þið svífið rólega til jarðar.
Skilið?!!“ Allir samþykktu. En
eftir nokkra þögn rétti einn
mannanna upp hönd og sagði
hikandi: „Liðþjálfi, nú hafa tveir
ágætir félagar okkar látið lífið
vegna þess að hvorug fallhlífin
hefur opnast. Hvað eigum við að
gera í slíku tilfelli??" „Ja, þetta
er erfið spurning„“ svaraði lið-
þjálfinn hugsandi á svip. „Jú, þið
verðið þá bara að treysta á trúna.
Trúin flytur fjöll eins og þið vitið.
Ef hvorug fallhlífin opnast, skul-
uð þið blaka handleggjunum eins
hratt og þið getið, eins og væru
þeir vængir, og segja: Ó, Gabrí-
el, ó, Gabríel! Þá hangið þið uppi
á trúnni einni saman! Mönnum
fannst þetta frekar einkennilegt
ráð. En hvað um það. Nokkru
seinna stukku þeir út, með reglu-
legu millibili. Liðþjálfinn lokaði
dyrunum á eftir þeim síðasta og
síðan sveimaði flugvélin yfir
svæðinu til þess að fylgjast með
því hvernig stökkvurunum reiddi
af. Skyndilega var bankað ofsa-
lega á flugvélarhurðina. Liðþjálf-
inn bókstaflega stirðnaði upp af
undrun og skelfingu. Svo stóð
hann upp, gekk fram að dyrum
og opnaði. Og hvað heldur þú?
Jú, þar var einn stökkvarinn
kominn. Hann blakaði höndun-
um í gríð og erg og spurði móður
og másandi: „Hvað hét hann
aftur þessi náungi?“
Skopast
með
þjóðerni
húsmæður alltaf þreyttar?
- Hefur þú einhvern tíma
reynt að nota ryksuguna á
töfrateppi?
Eplakaka - eftir að írönsk
þjónustustúlka hafði fengið
sér sneið.
Fyrsta pólska rólan áður en
þrír frægir verkfræðingar
reyndu hana.
um betur.
Margir fáránleikabrandararnir
eru nokkuð skondnir. Ein gerð
þeirra eru svokallaðir spurninga-
brandarar.
Spurningar og svör
- Hvað sagði Tarsan þegar hann
sá fílana koma yfir hæðina?
- Þarna koma fílarnir yfir
hæðina.
- En hvað sagði Tarsan þegar
hann sá fílana koma yfir hæðina
með sólgleraugu?
- Þarna koma vínberin.
(Hann þekkti þá ekki.)
- Hvernig geturðu séð að það
hafi verið fíll í ísskápnum
þínum?
- Á fótsporunum í smjörinu.
- Hvað er það sem er gult á dag-
inn en grænt á nóttunni?
- Banani, sem vinnur sem
agúrka í næturvinnu.
- Hvað er það síðasta sem Tars-
an sagði áður en hann dó?
- Hver setti smjör á kaðaliiii-
iinnnnnnnnnnnnnnnn??
Ég held að nóg sé komið af
spurningum í bili. En við skulum
halda okkur við fáránleikann enn
um sinn.
& .
Raunir ökumanns
Einu sinni var maður nokkur að
keyra uppi í sveit. Allt i einu
drap bíllinn á sér og það var sama
hvað maðurinn reyndi, ekki vildi
druslan í gang. Maðurinn snaraði
sér út, lyfti vélarlokinu og tók að
stumra yfir mótornum. „Það er
blöndungurinn,“ var sagt fyrir
aftan hann, dimmri röddu.
Maðurinn leit upp, örlítið undr-
andi. Það var enginn maður sjá-
anlegur í nágrenninu, en skammt
undan stóð jarpur hestur. „Þetta
er einkennilegt,“ tautaði maður-
inn um leið og hann grúfði sig að
nýju ofan í vélarhúsið. „Ég er að
segja þér að það er blöndungur-
inn,“ var sagt á ný, litlu hærra en
áður. Maðurinn leit upp, örlítið
skelkaður. Enginn var sjáanlegur
nema hesturinn. „Ég hlýt að vara
að missa vitið, þetta getur ekki
staðist," umlaði aumingja
maðurinn. „Það er best ég verði
snöggur að líta upp næst.“ Hann
sneri sér enn að bíldruslunni.
„Þetta er örugglega blöndungur-
inn.“ Maðurinn, sem búinn var
að snúa sér við, sá sér til skelfing-
ar að það var hesturinn sem tal-
aði! Maðurinn tók til fótanna og
stefndi að næsta bóndabæ sem
var þar skammt frá. Þegar hann
kom móður og másandi í hlað
stóð bóndinn þar og beið hans.
Maðurinn sagði sínar farir ekki
sléttar. Þvílíkt og annað eins, tal-
andi hestur! „Var hesturinn
jarpur?" spurði bóndi. „Já, hann
var jarpur.“ „Blessaður taktu
ekki mark á honum, hann hefur
ekkert vit á bílum.“
&
Við segjum skilið við fáránleik-
ann með sögu úr náttúrunni.
Auðhumla
Tveir menn sátu saman úti í
skógi. Allt í einu kom belja fljúg-
andi í áttina til þeirra en breytti
svo um stefnu og hvarf inn í
skógarþykknið.
„Vá, sástu þetta?“ sagði annar
og kleip sig vantrúaður í hand-
legginn. „Já,“ svaraði hinn fá-
lega. „Og finnst þér ekkert ein-
kennilegt við það að sjá fljúgandi
belju??“ spurði sá fyrri undrandi.
„Nei, nei, hún hlýtur að eiga
hreiður hérna einhvers staðar.“
Dæmigerð rússnesk við-
hafnarútför á hernaðarvísu.
Dæmigerð rússnesk viðhafn-
armóttaka.
Skopast
með
þjóðemi