Dagur - 19.08.1985, Qupperneq 8

8 - DAGUR - 19. ágúst 1985
Minning:
T Sigursveinn Fríðriksson
Fæddur 21. júní 1919 - Dáinn 5. ágúst 1985
Sumarið birtist honum ekki með
blóm í fangi og bros um vanga,
færandi birtu og unað. Pað færði
honum þjáningu sjúkdómsraunar,
sem lauk með þeim örlagadómi,
sem enginn fær áfrýjað. Sigur-
sveinn lést á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri, aðfaranótt 5.
þessa mánaðar, 66 ára að aldri.
Með honum er góður maður
genginn, sem margir munu
sakna. Kynni okkar Sigursveins
urðu á sl. vori þegar hann kom
suður til Reykjavfkur til að leita
sér lækninga við meini því, sem í
Ijós hafði komið að þyrfti án bið-
ar sérstakrar meðferðar við.
Hana sótti hann á Landspítal-
ann svo vikum skipti og bjó á
meðan á sjúkrahóteli Rauða
kross íslands.
Þar mættumst við á vordegi
björtum og mun hvorugt okkar
hafa álitið, að skugginn óum-'
flýjanlegi væri svo skammt undan.
Sigursveinn, sem var mjög
harðgerður, vildi ekki mikla um
of heilsubrest sinn. Hann gerði
sér far um að missa ekki vonina
um að úr kynni að rætast. Hann
var léttur í máli, glaður og hlýr,
svo að návist hans skóp vellíðan
þeirra sem hennar nutu. Þar sem
við vorum samborgarar og áttum
bæði uppruna og ævislóðir norð-
an heiða, þekktum við sameigin-
lega fjölda margt, og sitthvað
var, sem við bárum líkan hug til.
Af brennandi áhuga fylgdumst
við með því sem gerðist heima og
ræddum um það löngum. Það
stytti marga stund.
Líka skildum við hvort annað
varðandi þá brotalöm á heilsu,
sem hélt okkur föstum á fjarlægri
slóð. Við ræddum um það raun-
veruleikanum samkvæmt, hisp-
urslaust, og það veitti vissan létti.
Við báðum hvort öðru bata af
heilum hug. Það myndaðist vin-
arhandtak, sem gaf styrk. Ég
dáðist að Sigursveini fyrir þá sjúk-
dómsbaráttu, sem lék hann svo
hart. Hann unni lífinu, þráði að
fá notið þess starfs og umhyggju
fyrir því sem var honum hjart-
fólgnast. Hugurinn skóp brú yfir
fjarlægðina og var heima öllum
stundum, sívakandi yfir ástvinum
og ættbyggð. Hvað ég skildi hann
vel og gladdist einlæglega með
honum þegar hann loks fékk far-
ið heim til þessa alls, í von um
batnandi heilsu, - betri tíð - um
sinn. Hans var sárt saknað þegar
hann var ekki lengur á þeim stað,
þar sem hann hafði deilt kjörum
við svo marga, - suma í lengri
tíma. Hann vann hugi allra sem
kynntust honum eitthvað að ráði,
svo hlýr var hann og alúðlegur.
Það brást varla, að hann ætti bros
til að gefa. Og hverjum manni
var hann fúsari og fljótari að rétta
hjálparhönd fengi hann því við
komið.
Öllum var Ijóst það fordæmi,
sem hann gaf með viljastyrk sín-
um og þolgæði. „Þessi maður er
hetja“, heyrðist oft sagt um Sig-
ursvein. Og það voru orð að
sönnu, því allan tímann var hann
í raun mjög veikur. En það var
sem birtan í sál hans lýsti upp
svipmótið, þannig að hann virtist
að öllum jafnaði mun betur á sig
kominn en raun var á.
Og nú er hann allur. Tregi
vandamanna og vina er mikill og
missir þeirra stór. Og hvar sem
Sigursveinn var og kom verður
hans minnst með hlýrri þökk, -
minnst sem hins starfsfúsa, at-
orkusama, vökula og frábærlega
trúa manns.
Slíkum hefur veglegum
launum heitið verið. Handan
fögrudyra fær hann „meira að
starfa Guðs um geim“. Þar lýsir
af ljúfri minning. Hún fölskvast
ei.
Eiginkonu Sigursveins, Svein-
björgu Rósantsdóttur, dætrum
þeirra og öðrum ástvinum, sendi
ég innilegar samúðarkveðjur og
bið þeim blessunar þess máttar,
sem ræður tíma og eilífð.
Jórunn Olafsdóttir
frá Sörlastöðum.
Minning:
Lára Dýrieif Baldvinsdóttir
frá Hrísey
Fædd 19. júní 1917 - Dáin 1. júií 1985
Ekki grunaði mig, fyrir ári síðan,
þegar Lára systir mín kom til
Siglufjarðar ásamt fjölskyldu
sinni að það yrði síðasta heim-
sókn hennar til okkar. Þá var hún
að rétta við eftir erfið veikindi,
en samt sem áður nutum við sam-
fundanna af heilum hug, bjartsýn
á að allt væri þetta í áttina til
betri heilsu, en það var þá ein-
ungis „stund milli stríða". Seinni
part vetrar fór að síga á ógæfu-
hliðina og 1. júlí sl. lést hún eftir
hetjulega baráttu, umvafin um-
hyggju elskulegs starfsfólks
Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri
og fjölskyldu sinnar, en þar átti
hún allt sem hún helst hefði kosið.
Eiginmaðurinn, börnin og barna-
börnin komu um langan veg til að
hitta hana hvenær sem færi gafst
og Elsa dóttir hennar var svo lán-
söm að geta komið því við að
vera hjá móður sinni í mestu
erfiðleikunum þó aðstæður væru
ekki sem bestar á hennar heimili.
Fleiri urðu til að létta henni lífið
með ýmsu móti og oft talaði hún
um sóknarprestinn sinn og var
eiginlega undrandi á því hvað
hann gat gefið sig mikið að þeim
hjónum heima í Hrísey, og hvað
hann væri duglegur að heimsækja
sig á sjúkrahúsið, henni var mik-
ill styrkur að þeim heimsóknum.
Sjálf var hún ákaflega óeigin-
gjörn og vanari því að snúast
kringum aðra. En nú er þessarí
þrautagöngu lokið. „Á grænum
grundum lætur þú mig hvílast,"
stendur í Davíðssálmum. Sannar-
lega er hún vel að því komin að
hvílast á grænum grundum meðal
blómanna sem hún hafði svo
mikið yndi af alla tíð. En hún
hafði um fleira að hugsa í lífinu
en blómin sín. Árið 1938 hóf hún
sambúð með eftirlifandi manni
sínum, Hjörleifi Jóhannssyni frá
Svínárnesi á Látraströnd og
tveimur árum seinna gengu þau í
hjónaband og fluttu til Hríseyjar
sama ár og hafa búið þar síðan,
eða í 45 ár. Þau eignuðust þrjú
börn, sem öll eru á lífi, Baldur
sem búsettur er í Hrísey og á eina
dóttur, Elsu sem býr í Reykja-
vík, gift Hjálmari Loftssyni, eiga
þau þrjá syni og Gunnhildi Sig-
rúnu sem búsett er í Kópavogi
með börnum sínum þremur. Son-
ardóttirin Lára Dýrleif ólst upp
á heimili ömmu sinnar og afa frá
tveggja ára aldri og veit ég að það
var erfið tilhugsun að þurfa að
yfirgefa hana svo unga en hún er
tæplega 12 ára.
Oft skiptust á skin og skúrir í
þessari fjölskyldu eins og gengur
og því oft þörf á að fjölskyldan
stæði saman enda var mjög kært
með öllum innan fjölskyldunnar
og flestum sumarfríum var eytt í
Hrísey og það segir sína sögu.
Svo margs væri að minnast í
sambandi við þau hjón, Láru og
Hjörleif að langt væri upp að
telja, en þó get ég ekki lokið
þessum línum án þess að þakka
allt sem þau voru okkur hjónun-
um og börnum okkar. Samband
okkar systra var einstaklega náið
þó aldursmunur væri nokkur og
fannst mér hún vera bæði móðir
mín og systir. Alltaf vorum við
velkomin í Hrísey og dvöldust
börnin mín þar meira og minna
meðan þau voru yngri, við mikið
dálæti sem þau minnast alla tíð.
Við systurnar vorum búnar að
upplifa marga sorgaratburði
saman, en deila einnig mörgum
gleðistundum, þannig styrkjast
fjölskylduböndin og fyrir þær
stundir vil ég þakka henni af öllu
hjarta.
Þá vil ég þakka öllum þeim
sem sýndu Láru ástúð og um-
hyggju í veikindum hennar, bæði
heima og á sjúkrahúsinu og
tryggð og virðingu að leiðarlok-
um. Hjörleifi, börnum, tengda-
syni og barnabörnum biðjum við
Guðs blessunar.
Flóra Baldvinsdóttir.
„Heilmikiö veik
fyrir hálf-
áttræða kertingu“
- Rætt við Sigríði Sigtryggsdóttur
kartöflugeymsiuvörð á Króknum
Á ferð tíðindamanna Dags
um Sauðárkrók fyrir
skemmstu lá leiðin m.a. um
svonefnda Kirkjuklauf,
stórt og mikið gil norðan
kirkjugarðsins á Króknum.
í miðju gilinu var kona í óða
önn að skrúbba spýtur. Við
námum staðar og vildum fá
að vita hvað hún væri að
gera.
„Ég er að hreinsa kartöflu-
geymsluna hérna,“ sagði
konan, Sigríður Sigtryggsdótt-
ir að nafni.
- Er þetta orðin gömul
geymsla?
„O, já hún er það. 1938 var
stofnað hlutafélag til að
byggja geymsluna og kostaði
hvert hlutabréf 10 krónur. Það
voru þrír menn sem aðallega
stóðu fyrir því að byggð yrði
kartöflugeymsla, Michelsen,
Pétur Sighvatsson og Jens
Eriksen. Hún var síðan að
mestu leyti óbreytt til 1980 að
hún var byggð upp og lagfærð
mikið, m.a. sett á hana hall-
andi þak, svo hún læki ekki.“
- Sigríður er greinilega vel
að sér í öllu er lýtur að geymsl-
unni og við spurðum hana
hvort hún hefði hugsað um
hana lengi.
„Já, í tíu ár. Viljið þið ekki
. koma inn og skoða húsið?“
- Jú, takk. Og það var ekki
í kot vísað, geymslan var með
eindæmum snyrtileg og vel
skipulögð. Mörg hólf og öll
rækilega merkt. Skyldu þeir
vera margir sem rækta kartöfl-
ur á Króknum?
„Já, þeir eru margir. Hér
eru 149 hólf sem taka 9 poka
hvert og 25 hólf sem taka 6
poka, og þau eru flest leigð út.
Hvort ég rækti kartöflur sjálf,
já að sjálfsögðu, ég kaupi
aldrei kartöflur."
- Hafið þið góð garðlönd
hérna?
„Það voru margir sem höfðu
garða í Sauðárgili og þar var
fyrirmyndar garðland, en í vor
var þeim öllum vísað burt og
yfir í Helluland í Hegranesi.
Það átti víst að útbúa útivistar-
svæði í Sauðárgilinu en það er
ekkert farið að gera þar
ennþá. Það er bæði lengra að
fara í Hegranesið og svo er
landið þar svo illa unnið og
langt frá því nógu gott.“
- Sigríður sýnir okkur vold-
ugan hníf þegar við komum út
úr geymslunni og segist nota
hann til að snyrta í kringum
húsið. Hávaxið gras og annar
gróður vex þarna og virtist
einn hnífur hafa heldur lítið
að segja. Auk þess sem það
hlýtur að vera erfitt að „slá“
með honum. Sigríður staðfesti
það og sagði að það væri
heilmikið verk fyrir „hálfátt-
ræða kerlingu" að hugsa um
þetta allt svo vel væri. Að síð-
ustu var Sigríður spurð, hvort
mýs vildu sækja í geymsluna
hennar.
„Já, það kemur fyrir að
sumir koma með þær með sér
í pokunum, sérstaklega þeir
sem geyma kartöflurnar eitt-
hvað í hesthúsunum hjá sér.
Geymslan sjálf er músheld og
ef það koma mýs er ekkert
annað að gera en setja upp
gildrur.“
- Að þessum orðum sleppt-
um hélt Sigríður áfram að þvo
og skrúbba, bráðum fara menn
að taka upp og þá verður
geymslan að vera tandurhrein
og fín. - ám