Dagur - 20.01.1986, Blaðsíða 9

20. janúar 1986 - DAGUR - 9
Var að borða samloku
með skinku og osti. Svöng
eftir æfingu. Kom svo
hingað og svaraði nokkr-
um spurningum. Konan
með samlokuna er Erla B.
Skúladóttir, leikari hjá
Leikfélagi Akureyrar.
Við byrjum á að rekja fer-
ilinn.
Hún kemur að sunnan. Fædd
og uppalin að mestu í Reykjavík.
En flutti með foreldrum sínum til
Danmerkur og Færeyja og bjó
þar í fjögur ár. Er stúdent úr
máladeild Menntaskólans við
Hamrahlíð. Vann í tæpt ár. Las
bókmenntir við Háskólann í tvö
ár. Síðan er það Leiklistarskól-
inn, en þaðan útskrifaðist Erla
árið 1982. Og þá flytjum við okk-
ur yfir til Parísar.
„Ég var ákveðin í að fara eitt-
hvað út þegar ég var búin með
Leiklistarskólann. Pað að ég
valdi Frakkland kom til af
tvennu. Frakkland hafði alltaf
heillað mig. Ég var veik fyrir
frönskunni og fyrir franskri
menningu yfirleitt. Langaði því
að kynnast henni aðeins nánar.
Svo var hitt að ég fyrir tilviljun
sá auglýsingu í blaði þar sem aug-
lýstir voru styrkir til náms í
Frakklandi. í gamni sótti ég um.
Þá vildi þannig til að aldrei áður
hafði borist umsókn um styrk til
að stunda praktískt leikhúsnám.
Menningarfulltrúinn var hrifinn
af þessu námi og hann fékk það í
gegn að veittur var aukastyrkur.
Og hann fékk ég til að stunda
nám í látbragðsleik. Þetta gerði
útslagið.
Ein í París
Ég var líka komin með mikla
útþrá. í Leiklistarskólanum var
ég alltaf með sama fólkinu, þetta
var þröngur hópur og því kominn
tími til að breyta til. Það er hins
vegar mikil áhætta að rjúka strax
í burtu eftir skólann. Maður þarf
að sanna sig. En ég hugsaði með
mér: Núna eða ekki. Og fór. Ég
hefði þá alltaf þessa reynslu þeg-
ar ég kæmi heim.“
- Og mín bara ein í París?
„Já, ég er vön því að vera ein
og þurfa að bjarga mér sjálf.
Þannig að ég var ekkert hrædd
við það. En auðvitað gekk á
ýmsu. Það eru alltaf viðbrigði að
fara til langdvalar í öðrum
löndum. Að hoppa inn í allt ann-
an menningarheim og allir
ókunnugir í kringum mann. Þetta
er óskaplega mikið skriffinnsku-
bákn, Frakkland. Og ég lenti í
smá vandræðum með húsnæði og
svoleiðis. En það bjargaðist allt
saman.
Jú, ég var með menntaskóla-
frönsku. Það gekk að mestu leyti
fljótt og vel að komast inn í
málið. Ég kynntist fljótt Frökk-
um í skólanum og ég varð hrein-
lega að tala til að gera mig
skiljanlega."
Heppin
Það líða tvö ár í París. Erla kynn-
ist nýjum hliðum leiklistarinnar.
Lærir margs konar tækni, sem
Erla B. Skúladóttir leikari:
Hlutirnir koma ekki alltaf
til þín á silfurfati
nýtist á sviðinu. „Fyrst og fremst
komst ég að því að leikarar nota
ekki einungis röddina í vinnunni,
leikformin eru svo margvísleg,“
sagði Erla.
„Ég var mjög heppin eftir að
ég kom heim. Þegar ég var úti
hafði ég fengið tilboð um að leika
með Alþýðuleikhúsinu í Beisk
tár Petru von Kant, sem sýnt var
á Kjarvalsstöðum. Þetta gekk
lýgilega vel.“
Jafnframt því að taka þátt í
sýningu Alþýðuleikhússins
kenndi Erla leiklist við
Fjölbrautaskólann í Breiðholti.
Auk þess sem hún var með nám-
skeið á vegum Æskulýðsráðs
Reykjavíkur fyrir börn og ung-
linga.
„Þetta voru tveir ólíkir heimar,
ef svo má segja. Leiklistin var
skyldufag hjá nemum í uppeldis-
fræði og byggðist mikið á leik-
rænni tjáningu. Fólkið var á mis-
munandi aldri og áhuginn var
líka mismunandi. Hins vegar
höfðu unglingarnir brennandi
áhuga og vildu helst vera að allan
sólarhringinn. Þannig að þetta er
ýmist í ökkla eða eyra.
Það var skemmtileg reynsla að
kenna. Erfitt? Já og nei. Oft
fannst mér það erfitt, en því fylg-
ir líka mikil ánægja. Þetta er allt
öðruvísi en að vinna í leikhúsi.
Það er gott að vinna að ólíkum
verkefnum. Alltaf að safna í lífs-
reynslusarpinn."
En svo kemur sumarið. Leik-
flokkurinn Svart og sykurlaust
lagði upp í ferð til Stokkhólms.
Tók þátt í norrænni listahátíð.
Erla fór með. Ferðin tók rúma
viku og sýnt var undir berum
himni. „Ævintýraleg ferð og
skemmtileg."
Góður andi
Daginn eftir að Erla kom heim
frá Stokkhólmi flutti hún norður.
Til Akureyrar.
„María Kristjánsdóttir leik-
stjóri hringdi í mig og bauð mér
að vera með í Jólaævintýrinu. Ég
var reyndar búin að ráða mig í
kennslu, en skólasystir mín úr
Leiklistarskólanum bjargaði því
fyrir mig. Upphaflega ætlaði ég
bara að vera með í Jólaævintýr-
inu, en var boðið að vera áfram.
Sló til af því ég sá ekki fram á að
fá vinnu í leikhúsunum fyrir
sunnan. Það er nauðsynlegt að
fá tækifæri til að vinna í leikhús-
um, maður hefur svo sannarlega
þörf fyrir alla reynslu sem býðst."
- Hvernig er svo að vera hér á
Akureyri, leikhúsið og mannlífið
og allt það?
„Það er injög gott að vinna í
þessu leikhúsi. Þetta er skemmti-
legt leikhús, þar er góður andi.
Stundum dálítið kalt. En það
gerir ekkert. Þarna vinnur úrvals-
fólk. Akureyri? Já. Ég sakna dá-
lítið meiri fjölbreytileika í menn-
ingarlífinu. Það vantar alla
grósku, finnst mér. Fallegur bær
og indælt fólk. Mér finnst bærinn
bjóða upp á mikið meira menn-
ingarlíf en er fyrir hendi. Hér
vantar kaffihúsamenningu. Eng-
inn staður til þar sem hægt er að
sötra kaffi á síðkvöldum og
spjalla. Það er synd. Það er eins
og fólk vilji bara vera heima hjá
sér.“
Grenivík
Fólkið vill bara vera heima hjá
sér. Allt í lagi með það. En Erla
er sem fyrr á ferð og flugi. Leiðin
liggur til Grenivíkur.
„Ég er að leikstýra á Grenivík.
Æfingar hafa staðið yfir síðan í
nóvemberlok. Stopular dálítið.
Ég er svo upptekin. Allir í fullri
vinnu. En við finnum okkur alltaf
einhvern tíma. Ég fer út eftir þau
kvöld sem ég er ekki að leika.
Gisti og kem heim að morgni.
Hefur verið smá púsluspil en
gengið upp. Allt hægt með góð-
um vilja og útsjónarsemi.
Viltu vita eitthvað um leikrit-
ið? Það heitir Slettirekan og er
breskur sakamálagamanleikur.
Hefur verið sýndur hér á Akur-
eyri og þá undir nafninu Frú
Alvís. Nú, það eru um átta
leikarar sem taka þátt í sýning-
unni, aðstoðarfólk sem ekki er
síður mikilvægt er svo inni í
nryndinni. Þannig að allt í allt eru
það unt fimmtán manns sem
leggja hönd á plóg. Við áætlum
að frumsýna um miðjan febr-
úar.“
Erla segist ekki áður hafa leik-
stýrt í áhugaleikhúsi. „En þetta
er mjög skemmtilegt. Verst hvað
tíminn hleypur frá manni.
Grenvíkingar? Það er ægilega
mikill hugur í fólkinu þarna.
Hresst fólk. Og það er aðdáunar-
vert að fólk í fullri vinnu skuli
leggja á sig þessa miklu vinnu að
auki. Það þarf mikinn áhuga og
vinnusemi að koma svona sýn-
ingu upp. I rauninni er skrýtið að
fólk skuli ekki bara vilja leggjast
undir feld og kúra þegar það
kemur heim úr vinnunni. En það
lætur ekki deigan síga.“
Leyndarmál
Nú förum við að hætta þessu.
Samlokan löngu búin. Ætli ekki
sé best að spyrja um framtíðina,
svona í lokin. Við hæfi og allt
það.
„Ég fékk mjög stórt og gott
hlutverk í Fóstbræðrum, en við
byrjum að æfa það mjög fljót-
lega. Þetta er mikið söng- og leik-
hlutverk og ég hlakka til að tak-
ast á við það.“
Það er sumsé Silfurtúngl og
Fóstbræður framundan. Nám-
skeið líka. Stendur til að Erla
verði með námskeið í leikrænni
tjáningu á vegum Jafnréttisráðs.
„Svo stendur til að ég verði
með.... það er kannski leynd-
arntál ennþá. Nja, látum það
flakka. Við eruni nokkur að
undirbúa gerð útvarpsþátta,
þetta verða léttir skemmtiþættir,
skulum við segja. Skemmtilegur
miðill, útvarpið."
Af því Erla sagði okkur frá
leyndarmálinu, þá gefum við
henni færi á að segja þessi loka-
orð: „Mér leiðist ekki hérna.
Langt í frá. Það er eflaust hægt
að láta sér leiðast hér. En ef mað-
ur er með allar klær úti að gera
eitthvað skemmtilegt sjálfur þá
er bara virkilega gaman að lifa.
Við verðum að átta okkur á því
að hlutirnir koma ekki alltaf til
manns á silfurfati.“
Við tökum undir lokaorð Erlu
B. Skúladóttur og segjum bless.
-mþþ