Dagur - 17.12.1988, Blaðsíða 10

10 - DAGUR - 17. desember 1988
17. desember 1988 - DAGUR - 11
Hann tók sína fyrstu ljósmynd 7 ára gamall, vann
Grettisbikarinn í sundi tvö ár í röð, nam bakaraiðn
í eitt ár, fékk berkla aðeins 17 ára og þurfti að fara
á Kristneshæli, kenndi Berta Möller á harmon-
iku, var fréttaljósmyndari Þjóðviljans um tíma,
sá um eitt stykki Landsmót ’71, tók stúdentspróf
slv vor frá Fjölbrautaskólanum á Sauðárkróki, rek-
ur nú ljósmyndastofu, spilar meira golf en flestir
aðrir á Króknum, hefur farið holu í höggi, og fleira
og fleira og margt, margt fleira. Við hvern getur
þessi fjölbreytta upptalning átt? Sjálfsagt eru
margir lesendur blaðsins vestan Tröllaskagans og
víðar, búnir að átta sig á því. En fyrir þá sem ekki
hafa gert það, þá á upptalningin við Stefán Birgi
Pedersen ljósmyndara á Sauðárkróki. Af upptaln-
ingunni má sjá að engin lognmolla hefur ríkt í
kringum Stefán í gegnum tíðina og hefur hann svo
sannarlega tekið þátt í því sem hefur verið að ger-
ast í kringum hann. Það er Stefán B. Pedersen sem
er í helgarviðtali að þessu sinni.
Ncmendur Sigurðar Guðmundssonar ljósmyndara í Reykjavík. Myndin er tekin 1956. Efri röð frá vinstri: Oddur
Ólafsson, Hannes Pálsson, Stefán Pedersen, Gestur Einarsson, Guðmundur Erlendsson og Donald Ingólfsson. Neðri
röð frá vinstri: Svana Vilhjálmsdóttir, Elínborg Guðbjarnardóttir (kona Sigurðar), Sigurður Guðmundsson og Lísa
Markúsdóttir.
„Hef trúáað það séu einhver
forlög sem manni eru œtluð “
- rætt við Stefán B. Pedersen ljósmyndara á Sauðárkróki
Stefán 7 ára gamall á leið að taka sína fyrstu Ijósmynd. Myndin er tekin fyrir
utan gamla Barnaskólahúsið, þar sem Feykir og Sást eru nú til húsa.
Blaðamaður Dags mælti sér
mót við Stefán fyrir nokkru í Ijós-
myndastofu hans við Aðalgötu
lOa á Sauðárkróki. Þungað flutti
Stefán nýlega mcö aöstöðu sína,
cftir að hafa í 22 ár haft aðsetur
viö Kirkjutorg, í liúsi sem jafnan
hefur gengið undir nafninu
Rússland. Þegar Stefán opnaði á
nýja staðnum voru 30 ár liðin frá
því hann opnaði Ijósmyndastofu
á Sauðárkróki. „Maður er varla
farinn að rata í myrkrinu hérna,"
sagði Stefán þegar hann tók
hlaðamann mcð sér inn í myrkra-
herbergið í nýju Ijósmyndastof-
unni. Stefán sagði að jólatraffík-
in væri byrjuð á f’ullu hjá sér og
fólk í óðaönn að fá myndir af sér
fyrir jólahátíðina. Þegarhann var
búinn að ganga frá í myrkrahcr-
berginu settumst við niður og
Stefán var fyrst spurður um upp-
runa og uppvaxtarár.
Fæddur í „Rússlandi“
„Það er nú svolítið merkilegt
að ég er fæddur í húsinu sem
við köllum í dag „Rússland",
nánar tiltekið á efstu hæð á
suðurloftinu. Þar bjuggu afi
rninn og amma, og móðir mín,
Sigurlína Halldórsdóttir, hjá
þeim er ég fæddist 1936. Afi
minn Halldór Stefánsson og
amma mín, Karólína Konráðs-
dóttir, voru systkinabörn, ættuð
úr Skagafirðinum og áttu þar
heima alla tíð. Ættir þeirra liggja
víða hérna í Skagafirðinum, t.d.
langalangafi minn var Bjarni
Bjarnason í Brekkuhúsum sem
leyfði Bólu-Hjálmari að liggja í
skoti hjá sér þegar hann deyr, í
Brekkuhúsum. Faðir minn, Johan
Pedersen, var Norðmaður, kom
ungur frá Noregi og átti heima á
Siglufirði. Ég hafði lítil kynni af
honunr. Hann var fyrst kokkur á
skipum, rak svo fiskbúö á Siglu-
firöi en flutti síðan suður til
Reykjavíkur, þar sem hann lést
1968. Faðir minn mun hafa verið
góður harmonikuleikari. Hann
spilaði víða á böllum hér fyrir
norðan. m.a. á Sæluvikunni
1936. Ég fæddist 9 mánuðum síð-
ar og hefi oftast kunnað vel við |
að vera skilgetiö afkvæmi þessar-
ar ágætu glcðihát íöar okkar
Skagfirðinga."
Kússland rauður þráður
í gegnum alla mína tilveru
- Þannig að þú ólst upp í Rúss-
landi?
„Já, en ég man það nú ekki svo
glöggt. Ég veit. það þó að Rúss-
land hefur veriö svona rauður
þráður í gegnum alla mína til-
veru. sem er mjög merkilegt.
Vegna þess að þar fæddist ég, þar
bjó afi minn lengi og Árni Hall-
dórsson móðurbróðir minn, sem
ég var mikiö hjá. Þeir keyptu
mjög snemma pláss á neðstu
hæðinni í Rússlandi, þannig að
þar var ég hjá þeim.
Afi minn og Árni búa þarna
áfram og þegar ég kem aftur
norður, úr námi í Reykjavík, flyt
ég fljótlega á neöstu hæðina og
kaupi svq plássið. Afi minn dó
1967 en Árni var þá fluttur suður.
Rússland, eða Mikligarður eins
og húsiö heitir í rauninni, þótti
geysilega mikið og fínt hús þegar
það var byggt upp úr 1930. Sig-
urgeir Daníelsson byrjar trúlega
að byggja það '31 eða '32, þannig
að þegar ég fæddist '36 þá er það
nýtt hús og þótti glæsilegt stór-
hýsi. Það fékk fljótlega nafniö
Rússland og ég kann þá sögu
ekki alveg. Trúlega hefur það nú
verið vegna þess að þetta var á
krepputímum og margir sáu Ijósa
punkta koma austan frá Rúss-
landi. Sumir segja að það hafi
verið kommar sem byggðu húsið
fyrir Sigurgeir og kannski viijað
gera honum grikk með því að
kalla þaö Rússland því að Sig-
urgeir var geysilega mikill íhalds-
maður."
Sendur á Kristnes
með berkla 17 ára
- Hvað ertu lengi á Sauðárkróki.
áður en þú hvcrfur til náms?
„Ég klára Barnaskólann hérna
og Gagnfræðaskólann. Þá var
það nú vcnjan að strákar, og
jafnvel stelpur, fóru að vinna fyr-
ir sér strax. Það var ekkert um
annað að ræða, þetta var erfið-
leikatímabil. Það vildi svoleiðis
til að strax sumarið eftir að ég
kláraði Gagnfræðaskólann, þá fæ
ég möguleika á að læra bakaraiðn
hjá Guðjóni Sigurðssyni bakara.
Það hefur líklega verið árið 1952,
þá var ég 16 ára. Ég komst á
samning hjá Guðjóni og vann hjá
honum í rúmt ár. Ég kunni ákaf-
lega vel við mig og vann þarna
með Herði Pálssyni. sem nú er
bakarameistari á Akranesi, og
Gunnari Helgasyni og reyndar
vann ég tnikið einn nieð Guðjóni
þetta ár. Þá vill það svo til að það
finnast í mér berklar. Þegar ég
var búinn að vinna í bakaríinu í
rúmt ár, þá kom hingað berkla-
yfirlæknir og skoðaði fólk sem
vann við matvælagerð. Þegar
hann skoðaði mig kom í ljós að
ég var kominn með bletti í lunga,
hvernig sem það hefur gerst.
Fljótlega eftir að þctta uppgötv-
aðist, þá var ég sendur á Krist-
neshæli í Eyjafiröi 1953. Þar var
ég í heilt ár.
Ekki um þaö aö ræða
að fara aftur í bakaríið
Það má segja að þetta hafi verið
hrein tilviljun, eins og margt ann-
að í lífinu, að ég skyldi einmitt
lenda í bakaraiðninni og verða
fyrir því að smitast af berklum.
Vegna þess að ef ég hefði lent í
einhverri annarri vinnu, kannski
verkamannavinnu eða eitthvað
þess háttar, þá hefði sjálfsagt
orðið bið á því að berklarnir
fyndust í mér. Þegar þetta kom í
ljós var sjúkdómurinn kominn
það stutt á veg, að ég þurfti bara
að vera í meðferð í ár á Kristnesi.
Það var mikill reynslutími að
lenda í því svona ungur, 17 ára,
að fara á þann stað, því örfáum
árum áður var fólk yfirleitt dæmt
úr leik ef það fékk berkla.
Þegar ég losnaði frá Kristnesi var
ekki um það að ræða að fara aft-
ur í bakaríið, vegna þess að mað-
ur sem var búinn að vera á berkla-
hæli gat ekki farið að vinna í
brauðgcrð, það var útjlokað. mál.
Ég fann það sjálfur og allir aðrir.
Þannig að þegar ég kem heim var
ekkert um annað að ræða en að
finna nýja vinnu. Þá vill svo til að
Árni frændi minn, sem hafði unn-
ið í fjöldamörg ár við að fram-
kalla filmur fyrir fólk á Króknum
og unnið við ljósmyndagerð,
kom með þá hugmynd að ég
reyni að koma mér í ljósmynda-
nám."
Stelpan sem ég var
ekkert skotinn í,
sást á myndinni
en svart hinum megin
- Varstu þá búinn að kynnast
Ijósmyndastörfum með Árna
frænda þínum?
„Ég hafði fylgst með honum
frá unga aldri og oft hjálpað
honum. Ég gat vel hugsað mér að
læra þetta íag ef ég fengi tækifæri
til þess. Ég fór oft með mynda-
vél, sem Árni átti, og prófaði að
ntynda. Það er svolítið gaman að
því, ég man eftir fyrstu myndinni
sem ég tók, en ég á hana því mið-
ur ekki lengur. Ég lagði af stað
með Kodak kassamyndavél sem
Árni átti, en fyrst tók Árni mynd
af mér með myndavélakassann
um hálsinn. Það vildi þannig til
að ég var orðinn svolítið skotinn í
stelpu, ég var nú ekki nerna 7-8
ára þá. Ég vissi að hún var að
lcika sér upp á róluvelli, þannig
að ég hugsaði gott til glóðarinnar
og ætlaði að mynda hana. Svo fer
ég af stað með myndavélina og
hún er að leika sér í rólu með
annarri stelpu. Ég arka á staðinn
og mynda þær, fer svo til Árna
frænda míns með filmuna, sem
hann framkallaði. Þá vildi þannig
til að ég hafði haldið fingrinum
fyrir Ijósopið, þannig að það var
stelpan sem ég var ekkert skotinn
í, sem sást á myndinni, en svo var
svart hinum megin."
- Það fylgir ekki sögunni
hvaða kvenmenn þetta voru?
„Nei, það fylgir ekki sögunni,
enda hefur það nú sjálfsagt
gleymst og skiptir ekki máli í
dag, en það var mjög gaman að
því í þá daga hvað maður var að
bralla. Það má segja að ég hafi
byrjað mjög snemma að mynda,
myndavélar voru ekkert á hverju
heimili á þessum tíma, tiltölulega
sjaldgæfar. Ég hafði mjög gaman af
myndum, ég teiknaði líka mikið og
hef alltaf gert.
Það var og er
erfítt að komast í
Ijósmyndanám
Ég naut mjög þessa árs sem ég starf-
aði við bakaraiðnina hjá Guðjóni.
Guðjón var alveg einstakur maður
og mætti segja margt um hann þó
að ég hafi ekki þekkt hann náið
nema þetta eina ár. En það var
ekki inn í myndinni að ég byrjaði
aftur í bakaríinu eftir að ég kom
frá Kristnesi. Þá var það vinur
Árna og gamall Króksari. Gísli
Tómasson, sonurTómasar Gísla-
sonar sem hér var lengi kaup-
maður, scm fór aö vinna í því að
fá pláss fyrir mig á ljósmynda-
stofu í Reykjavík. Það var eins
þá, eins og það er núna, að það
var erfitt að komast í Ijósmynda-
nám. Þetta er tiltölulega lítil stétt
og það var ekkert hlaupið að því
að gerast nemi í Ijósmyndagerð.
En Gísli kcmur á réttum tíma á
stofuna til Sigurðar Guðmunds-
sonar að Laugavegi 12. Það vildi
þannig til að það voru að útskrif-
ast hjá honum nemar og hann
vantaði einhverja til að koma
inn. Ég fékk semsagt samning hjá
Sigurði Guðmundssyni og byrj-
aði að læra strax um vorið '55.
Sigurður var forniaður Ljós-
myndarafélags íslands og ákaf-
lega skemmtilegur persónuleiki.
Skagafjörðurinn
hélt í mann
Það var ákaflega gott að vinna
hjá þeim Guðjóni og Sigurði.
Þeir gáfu manni kost á að gera
hlutina og læra af reynslunni,
ekki liggja yfir manni og kcnna
hlutinn, heldur að láta mann gera
hlutinn og læra af mistökunum,
það gerðu þeir báðir. Þeir voru
ekkert óskaplega grimmir þó að
maður geröi vitleysu, ekki ef það
var vitleysa vegna vankunnáttu,
heldur vissu þeir að maður gerði
hana bara ekki aftur.
Hjá Siguröi var ég í tæp 4 ár,
nema hvað ég kom á Krókinn í
byrjun vetrar '56 og kláraði Iðn-
skólann á 3 mánuðum. Þá gátu
þeir sem höfðu gagnfræðapróf
klárað Iðnskólann á þremur
mánuðum og ég held að það hafi
verið seinasta árið sem það var
leyft. Eftir það voru það þrisvar
sinnum þrír mánuðir. Hérna
kláraði ég semsagt Iðnskólann
ásamt mörgum kunningjum
mínum. Fór svo aftur suður og
kláraði ljósmyndanámið 1958. Þá
um haustið fór ég beint til Sauð-
árkróks og opnaði stofu. Ég ein-
hvern veginn gat ekki hugsað
mér að setjast að í Reykjavík, ég
festist þar aldrei, bjó alltaf á
sama staðnum og kynntist lítið
Rcykvíkingum. Við Skagfirðing-
ar héldum mikið hópinn í Reykja-
vík á þessurn tíma og hleyptum
fáum að okkur. Mér bauðst vinna
hjá Stefáni Thorarensen apótek-
ara sem rak Laugavegsapótek,
sem m.a. framkallaði filmur fyrir
fólk, og vildi hann fá mig til að
sjá um það. Þetta var mjög gott
boð og frcistandi, en ég lét það
eiga sig og hélt heim í Skaga-
fjörðinn. Hann vir.tist halda í
mann. Það er eins og manni sé
stýrt, ég hef trú á því, að það séu
einhver forlög sem manni eru
ætluð. Maður heldur einhverri
braut og það er erfitt að víkja út
af henni. Það hafa sjálfsagt fleiri
en ég fundið þetta, en ég finn það
alveg greinilega.
Skuldaði strax
2500 krónur
þegar ég kom suður
Mig langar til að minnast á það
að þegar ég fór til ljósmynda-
náms í Reykjavík var ég orðinn
forfallinn í músík, hafði mjög
gaman af henni og hef enn. Ég
hafði fengið harmoniku í ferm-
ingargjöf og ég vissi að það var
mikið átak fyrir mitt fölk að
kaupa þá harmoniku, hann afa
minn og Árna frænda. Þegar ég
fer suður þá langaði mig ósktip-
lega í alvöru harmoniku. Ég
man það að ég átti 5000 krónur
þegar ég kom suður og fyrsta
verkið sem ég geri er að kaupa
harmoniku á 7500 krónur, borg-
aði 5000 krónurnar út og skuld-
aði því 2500 krónur þarna strax
þegar ég kem suður. Þessi skuld
reyndist mér býsna erfiö, enda
kaup iðnnema lítiö þá cins og
nú."
- Spilaðir þú mikið á harmon-
iku?
„Já. ég spilaði mikið á nikk-
una. Ég var kannski aldrei mjög
góöur en ég var liðtækur. Þcgar
ég kom suður fór ég í harmoniku-
skóla Karls Jónatanssonar og
æfði þar og spilaði í harmoniku-
hljómsveit. Svo fór ég að kenna
hjá honum og kenndi nokkrum
byrjendum þarna í hcilan vetur,
þegar Karl taldi að ég væri orðinn
fær um það að kenna."
Tók 20 þúsund króna lán
og opnaði Ijósmyndastofu
fyrir 30 árum
- Þú hefur ekki kennt neinum
síðari tíma snillingum?
„Nei, hins vegar man ég það að
ég kenndi Elvari Berg, sem var í
Lúdó og Stefán og spilaði á
píanó, var þekktur rokkari þarna
í Reykjavík seinna meir. Ég man
líka eftir Bertram Möller, eða
Berta Möller cins og við þekkj-
um hann öll, þann þekkta söngv-
ara. Honum kenndi ég á nikku
um tíma. Mér fannst óskaplega
gaman þann tíma sem ég kenndi
á nikkuna."
- Hvað varð til þess að þú
opnaöir strax Ijósmyndastofu
þegar þú komst hcim á Krókinn?
„Þegar það fór þannig að ég
tók ekki vinnunni hjá Stefáni
Thorarensen og vildi ekki vinna í
Reykjavík, lá það beint viö að ég
færi beinustu leið norður á Krók.
Ég geröi þaö í hvelli, var búinn
að eignast eina eða tvær mynda-
vélar og var algjörlega peninga-
laus eftir námið. Þegar ég kom
noröur, haustið 1958, fór ég í
Sparisjóð Sauðárkróks og bið um
lán upp á 20 þúsund krónur. Ég
man ckki hver það var sem réði
ríkjum í Sparisjóðnum, hvort
það var Ragnar Pálsson, ég man
það ekki, en alla vega var hann
þarna. Það var ekkert tekið illa í
það að ég fengi 20 þúsund króna
lán en ég man að ég varð að
koma með fjóra ábyrgðarmenn.
Þegar ég var búinn að fá 4
ábyrgðarmenn fékk ég lánið og
fyrir það keypti ég tæki. Ég fékk
leigt á Skógargötu 6 og setti upp
stofu á neöri hæöinni, auk þess
sem ég bjó líka í húsnæðinu.
Þarna var ég í nokkur ár en fór
síðan niður á Aðalgötu 14. Það
var dálítið erfitt að vera upp á
Skógargötunni, þar var maður
ekki nógu mikið í traffíkinni. Ég
fékk leigt á Aðalgötunni hjá
Árna Daníelssyni, þar scm nú
eru arkitektar til húsa og Versl-
unin Hegri á neðri hæðinni.
Þarna var ég um tíma cn síðan
flyt ég í „Rússland" árið 1966 og
var þar í 22 ár, eöa þar til í haust
þegar ég opnaði hérna á nýjuin
stað."
Það var vogun
að koma hingað
- Hvernig tók fólk þér, 22ja ára
gömlum, nýkominn úr námi og
opnar Ijósmyndastofu?
„Vel, held ég. Þá var ekki
búinn að vera Ijósmyndari hérna
lengi. Árni frændi minn hafði
reyndar tekið myndir fyrir fólk
en þar áður held ég að næsti ljós-
myndari á undan mér hafi verið
Pétur Hannesson. En þaö haföi
ekki verið starfandi hérna lærður
Ijósmyndari um langan tíma þeg-
ar ég kem. Það má segja að það
hafi veriö svolítil vogun að koma
hingað vegna þess að bæði var nú
fátækt í bænum, þetta voru erfiö-
ir tímar og síðan var fámennt
hérna, það hefur fjölgað síöan,
sem betur fer. Ég man það að
þ;ið var lengi sem ég hafði engar
tekjur af þessu, ekki til þess að
hafa ncitt upp úr því. Það sma
lagaðist og tók mikinn kipp í
kringum 1970, þá gjörbreyttist öll
aðstaða hérna. Bæði fjölgaði
mikiö í bænum og fólk virtist fá
rýmri efni mcð tilkomu útgerðar-
félagsins. Þá gat maður fyrst farið
að kaupa sér brúkleg tæki fyrir
myndastofuna. Upp frá því hefur
þetta bara vcrið gott, hcfur alltaf
verið næg vinna svona meiripart-
inn úr árinu."
Byrjaöi snemma
aö spila á böllum
- Þannig að það hefur tekið hátt
upp undir 12 ár að fcsta sig í sessi
með Ijósmyndastofuna?
„Já, það má segja þaö að þaö
hafi tekiö ansi langan tíma. Á
þessum tíma gerði ég nú fleira.
Ég spilaði mikið á böllum hérna í
nokkur ár. Var meö hljómsveit
sjálfur og einhvern tímann hét
hún S.B. kvintettinn og síðan
S.B. tríóið. Ég spilaði mcð ágætis
mönnum eins og Jónasi Pálssyni,
Hauki Þorsteinssyni, Herði Guð-
mundssyni, Ögmundi Svavars-
syni og Sigurgeiri Angantýssyni.
Ég byrjaði dálítið snemma að
spila á böllum, ég man það að ég
var ekki búinn að eiga harmonik-
una nema í hálft ár, þá var ég
byrjaður að spila 14 ára. Það var
svolítið erfitt því harmonikan var
stór en ég var mjög lítill sem krakki.
Þá spilaði ég með skólafélögum
mínum, Jóni Jósafatssyni og
Auðunni Blöndal. við vorum
með tríó. Viö fengum auðvitað
aukiitekjur af því aö spila á
böllum, við spiluöum víða um
Skagafjörðinn, en upp úr '64
hætti ég að spila."
- Hvernig finnst þér svo
hljómsveitabransinn vera í dag?
„Ég hlusta óskaplega lítið á
þessa músík í dag sem verið er að
spila, ég þekki hana bara ekki.
En ég hlusta á jazz á hverjum
degi, ég hef mikið gaman af
þeirri ntúsík. Einnig hlusta ég
mikið á aðra tónlist, en ekki á
nútíma dægurpopp. Ég safnaði
plötum ansi lengi, en hef lítið
gcrt það nú síðari árin. Það er
orðið mikið um jazz í útvarpinu,
maður fær oft jazzþætti og nær þá
að hlusta á það nýjasta. Það eig-
inlega vex með árunum hvað ég
hef ákaflega gaman af því að
hlusta á jazz-tónlist, það a.m.k.
dregur ekkert úr því."
Einhverjum fundist skítt
að tapa fyrir
svona smástrák
- Hvaö með önnur félagsmál hjá
þér, en að spila í hljómsveit?
„Ég var í öllu, ég hafði strax
gaman af félagsmálum. Ég man
þegar ég var krakki var ég sund-
laugarvöröur í Varmahlíð í tvö
sumur. Þá kenndi Guðjón Ingi-
mundarson sund og ég byrjaði að
synda hjá honum. Ég var lítill og
pervisinn og lítill íþróttamaður í
mér. Mér tókst samt að ná tökum
á sundinu og tókst m.a. að sigra í
Grettissundinu þessi tvö sumur
sem ég var í Varmahlíð. Þetta
var í kringum 1950. Það hefur
sjálfsagt einhverjum fundist skítt
að tapa fyrir svona smástrák í
Grettissundinu, ekki eldri en
þetta. Svo þegar ég veiktist af
berklunum tók fyrir alla íþrótta-
iðkun hjá mér. Síðan þegar ég fer
til Reykjavíkur byrja ég að æfa
með Sundfélaginu Ægi og gerði
það í cinn vetur. en hætti þá. Ég
trevsti mér ekki einhvern veginn
til að halda áfram. ég hef tnilega
verið hræddur við berkla.na og að
þeir myndu taka sig upp aftur.
Landsmótiö ’71
hápunkturinn
í félagsmálastússinu
Þegar ég kem aftur á Krókinn
'58 fór ég að vcra með hjá Ung-
mennafélaginu Tindastóí og var
kominn strax í stjórn árið eftir.
Ég var í stjórn ungmcnnafélags-
ins í mörg ár, bæöi sem formaö-
ur, ritari og gjaldkeri og allt sem
gera þurfti. Seinna var ég
varaformaður og formaöur Ung-
mennasambands Skagafjaröar.
Svo tók ég að mér að vcra fram-
kvæmdastjóri UMSS um tíma,
það t'ór mikill tími í að sjá um
mót og annaö slíkt. Stærsta verk-
efniö var auðvitað Landsmótið
1971 á Sauöárkróki. en ég tók að
mér að vet a formaöur landsmóts-
nefndar. Ég veit ekki til þess að
nokkur annar hafi tckiö það aö
sér að vera bæði formaður lands-
mótsnefndar og framkvæmda-
stjóri mótsins um leið. Það fór
gríðtirlegur tfmi í þctta. álagið
var gífurlegt, en það v;tr mjög
gaman af þessu. Mótið var mjög
umfangsmikiö hérna, því á þess-
um árum var fiöldi keppenda á
Landsmóti alltaf að aukast,
hérna voru um 700 keppendur.
Það má segja að sjá um Lands-
mótið lutfi verið hápunkturinn
hjá mér. hvað félagsmálastúss
snertir. Álagið var svo mikiö að
ég var að vakna upp á næturnar
fram eftir sumri og jafnvel fram á
haust og velta því fyrir mér hvort
að Landsmótið væri búið eða
ekki, það sat svona í mér. Það
tók þó nokkurn tíma að losna
undan þessari pressu, svo hún hef-
ur verið orðin ansi mikil. En
þctta var skemmtilegur tími. Til
gamans má geta að á meðan
Landsmótið stóð yfir var það í
fyrsta og cina skiptið sem ég
þurfti að ráða aðstoðarmann á
Ijósmyndastofuna."
Menn eru ekki alltaf
ánægðir með sinn flokk
- Þú tókst eitthvað þátt í bæjar-
málapólitíkinni, sastu ekki í
bæjarstjórn?
„Jú, en ég sat þar sem vara-
maður. Ég tók þátt í bæjarstjórn-
arkosningunum 1966 en þá fengu
framsóknarmenn mig til að fara á
lista. Mér fannst að beinasta leið-
in út í pólitíkina væri til Fram-
Framhald á næstu síðu.
Stefán í framköllunarherberginu Lnýju inyndastofunni, seni er tvöfalt stærra
en þaö gamla.