Dagur - 08.03.1989, Blaðsíða 5

Miðvikudagur 8. mars 1989 - DAGUR - 5
Guðmundiir Sigurbjörnsson lionsmaður og hafnarstjóri á Akureyri, afhcnd-
ir Þór Jóhannessyni úr Snerpu, Hafnarbikarinn fyrir sigur í einstaklings-
keppni ■ Boccía í flokki þroskaheftra. Mynd: kk
Stefán Thorarensen t.v. þakkar bróður sínum Elvari fyr-
ir leikinn í borðtennis. Elvar hafði betur og sigraði
reyndar í borðtenniskeppninni. Mynd: gb
Haukur Gunnarsson IFR einbeittur á svip í einstaklings-
keppninni í Boccía i tlokki hreyfihainlaðra. Haukur
hafnaði í öðru sæti en á inyndinni er einnig Björn
Magnússon ÍFA sem varð í fjórða sæti. Mynd: GB
ii!
Frá viðureign þeirra Viðars Árnasonar t.v. og Arnar Ómarssonar ÍFR í
borðtenniskeppninni. Finnur Sigurgeirsson hinn röggsami dómari leiksins,
fylgist vel með gangi mála. Mynd: gb
Verðlaunahafar í lyftingakeppninni, f.v. Arnar Klemens-
son Viljanum, Reynir Kristófersson IFR og Reynir
Sveinsson ÍFR. Mynd: PS
Fjórir keppendur mættu til leiks frá Viljanum á Seyðis-
firði og hér sjást þeir ásamt aðstoðarstúlkum sínuni.
Mynd: PS
Lyftingar:
1. Arnar Klemensson Vilj.
2. Reynir Kristófersson ÍFR
3. Reynir Sveinsson ÍFR
Þroskaheftir:
Boccía einstaklingskeppni:
1. Þór Jóhannsson Snerpu
2. íris Gunnarsdóttir Snerpu
3. Pétur Pétursson Eik
4. Hjalti Gunnlaugsson Snerpu
5. Magnús Filipusson Vilj.
6. Margeir Vernharðsson Eik
Boccía sveitakcppni:
1. B-sveit Eikar, Aðalsteinn
Friðjónsson, Guðmundur
Þorvaldsson og Valdimar Sig-
urðsson.
2. E-sveit Eikar, Anna María
Ingólfsdóttir, Áskell Trausta-
son og Örn Hákonarson,
3. C-sveit Eikar, Kristbjörg
Jóhannsdóttir, Nanna Har-
aldsdóttir og Matthildur Ingi-
marsdóttir.
-KK
Einar Sveinn Ólafsson formaður mótsnefndar og verksmiðjustjóri ÍSTESS
hf., afhendir Stefáni Thorarensen ISTESS-bikarinn fyrir sigur í einstaklings-
keppni í Boccía í flokki hrcyfihamlaðra. Mynd: GB
Dómgæsla á svona móti er vandasamt verk en hún er nær öll í höndum
Hængsmanna. Hér hefur Magnús Ólafsson yfirdómari þurft að skerast í leik-
inn hjá þeim annars frábæru dómurum Rafni Bcncdiktssyni og Guðmundi
Sigurbjörnssyni. Mynd: ps
Sigurður Sigurjónsson og Þórhallur Sigurðsson. I baksýn eru dularfullir náungar frá útlöndum sem fikta við upp-
vakninga og önnur undarleg fyrirbrigði.
íslenskir leikstjórar alltof oft lát-
ið glepjast til að leggja áherslu á
þennan undirstraum í íslensku
sálarlífi, innhverfu þess. Guðný
brennir sig ekki á þessu soði og
tekst að gera góða íslenska
mynd. Að Vísu verður innhverfan
að úthverfu í lokin en þá er ’uíóið
búið og engin ástæða til að ergja
sig þó slái örlítið út í æðri sálma
sem ekki er á neins færi að skilja.
Annað er það sem Guðnýju
tekst afar vel. Starfsbræðrum
hennar sumum hverjum hefur
gengið sérstaklega illa að losna
við auglýsingagrilluna sem ég vil
kalla. Þeir hafa eins og brunnið í
skinninu að sýna og auglýsa
útlendingum náttúrufegurð
íslands. Fyrir bragðið hefur nátt-
úran fengið ofurvægi og fegurð-
inni verið ausið ótæpilega yfir
áhorfendur. í meðförum
Guðnýjar verður stórfengleiki
náttúrunnar hins vegar eðlilegur
bakgrunnur atburðanna, eitthvað
sem síast inn en þyrmir ekki yfir
áhorfendur svo að kalla má sjálf-
stæðan kafla sem ekki þarf annað
að gera við en að klippa úr leikar-
ana til að geta selt sem landkynn-
ingarmynd fyrir ísland.
Varla verður skilist svo við
Kristnihald undir jökli að ekki sé
minnst á frammistöðu Sigurðar
Sigurjónssonar. Það er enginn
vafi í mínum huga að undir jökli
er hann réttur maður á réttum
stað. Sigurður er einn af sárafá-
um íslenskum leikurum sem get-
ur talað fleiri en eina málsgrein í
samhengi án þess að verða eins
og ræðumaður í predikunarstól
eða annarri pontu. Kannski er
þetta eilthvað sem sviðsleikarar
verða að tileinka sér, þessi
draumkenndi talandi sem minnir
einna helst á þokkalega vel læsan
n'emanda í lestrarprófi. Kannski
er þessi framburður nauðsyn-
legur á leiksviði en í bíómynd á
hann alls ekki við. Þar eiga
leikarar að tala eins og fólkið á
götunni, með svipuðum áhersl-
um, og gleyma því að þeir eru að
leika. Þeir verða að vaxa inn í
persónurnar sem þeir eiga að
túlka, nánast að verða þær, þann-
ig að þegar þarf að ýkja þá verða
ýkjurnar eðlilegar. Tökum til
dæmis Dustin Hoffman í hlut-
verki Dorotheu í Tootsie. Þar
varð hann að ýkja en enginn varð
var við þessar ýkjur, þær urðu
eðlilegar. Á sama hátt upplifði ég
Gest Einar Jónasson í hlutverki
bóndans undir jökli sem ýkta
persónu í byrjun en áður en lauk
varð Gestur bóndi bara skrýtinn
karl. Þetta er að gera ýkjurnar
trúverðugar og það tókst Gesti
einmitt mæta vel. Einnig hann
var laus við fjarrænuna í augun-
um og draumkennda röddina
sem nánast hver einasti sviðs-
leikari íslenskur bregður 1
fyrir sig þegar textinn lengist serjt
hann þarf að fara með. Og þarf
raunar ekki alltaf langa rullu til.