Dagur - 17.06.1989, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - Laugardagur 17. júní 1989
Laugardagur 17. júní 1989 - DAGUR - 9
Sr. Hjálmar Jónsson á Sauðárkróki, prófast Skagafjarðarpróf-
astsdæmis, þarf vart að kynna. Hann hefur mörg undanfarin ár
óneitanlega verið áberandi á meðal kollega sinna, fyrir framlag
sitt til menningarlífs í landinu. Hann er kunnur fyrir kveðskap
sinn, m.a. sem hagyrðingur Skagfirðinga í spurningaþáttum
Ómars Ragnarssonar og síðast en ekki síst, textahöfundur „Euro-
vision“ laga Geirmundar Valtýssonar síðustu fjögur ár. Um þess-
ar mundir er hann að vinna, ásamt sálmabókarnefnd þjóðkirkj-
unnar, að útgáfu á sálmakveri, þannig að Hjálmar hefur komið
víða við með sinn kveðskap, enda afkomandi ekki ómerkari
manns en sjálfs Bólu-Hjálmars, í sjötta lið. Pá hefur hann unnið
að endurbótum á Hóladómkirkju og á sæti í Hólanefnd. Nafnið
hans Hjálmars komst í fréttirnar í vetur, þegar hann sótti um
stöðu dómkirkjuprests í Reykjavík, en dró umsókn sína til baka.
Höfðu margir á orði að Hjálmar hefði fengið þá stöðu, en það
mun sjálfsagt aldrei fást skjalfest. Hann ákvað að vera lengur á
meðal Skagfirðinga. Sr. Hjálmar tók vel í beiðni blaðamanns um
viðtal og það er því prófastur Skagfirðinga sem er í helgarviðtali
Dags, á sjálfum þjóðhátíðardeginuin, 17. júní 1989.
Viö Hjálmar komum okkur saman um að
hittast á skrifstofu hans í Safnaðarheimil-
inu. Það gekk upp, eftir aðeins eina frestun
á áður ákveðnum tíma. Eins og í öðrum
góðum viðtölum, byrjuðum -viö á æsku- og
uppvaxtarárum Hjálmars.
„Finnst ég vera
ágætlega staðsettur“
„Ég er fæddur í Borgarholti í Biskupstung-
um 17. apríl 1950 og uppalinn þar, til 10 ára
aldurs. Þá fluttum við í Eyjafjörðinn og átt-
um heima að Jódísarstöðum í 2 ár. Þaðan
fluttum við til Akureyrar og settumst þar
að. A Akureyri gekk ég í gagnfræðaskóla og
menntaskóla, útskrifaöist af máladeild frá
þessa hátíð. Þá spurði einhver settlegur
skrifstofumaðurinn í ráðuneytinu, hvers
vegna ekki hefði verið hægt að sækja um
fjárveitingu nteð eðlilegum hætti. Hann
fékk það helst út úr svörunum, að 900 ára
afmæli biskupsstóls í Skálholti hefði borið
svo brátt að.
„Heyrði þá sögu í Húnaþingi,
að Eyfírðingar . . . “
Skálholtshátíðin 1956 er ein af björtustu
bernskuminningum mínum þótt ég vissi að
sjálfsögðu lítið um tilefni hennar. Það kont
seinna. Mér cr minnisstæð helgin og hátíða-
blærinn bæði á fólkinu og landinu, en þenn-
an dag var blíðskaparveður.
um við Pálmi í gufubaði niðri í sundlaug.
Steindór skólameistari var þar líka og við
sögðum honum að við værum að hugleiða
guðfræðinám. Hann svaraði: „Farið þið
endilega í guðfræði, strákar. Það hafa marg-
ir verri menn en þið orðið prestar“. Nú á
dögum er mikið talað um námsráðgjöf og
mikilvægi hennar. Þessi ábending kennar-
ans og meistarans dugði okkur vel, þótt við
vitum ekki hvort við megum alls kostar trúa
honum.“
„Hafði vissa fyrirvara
á guðfræðideildinni“
- Hvað tók við eftir stúdentspróf frá MA
vorið ’71?
„Ég fór svo í guðfræðideildina um haustið
’71, og stundaði það nám svona með hálfum
huga til að byrja með. Ég hafði vissa fyrir-
vara á guðfræðideildinni og hafði hreinlega
fordóma fyrir því sem þar væri lesið og
iðkað. Mér fannst að það hlyti að vera ein-
hvers konar heilaþvottur og menn fengju
ekki að hugsa sjálfir og væru gerðar upp
skoðanir, hugmyndir og kenningar. Þetta
hélt ég upphaflega en svo komst ég að allt
öðru. Háskólanám byggir á öllu öðru frem-
ur en fordómum.“
„Flæktist um landið
og sektaði fólk“
- Hvenær laukstu svo guðfræðináminu?
„Það var haustið 1976. Ég kynntist konu
minni, Signýju Bjarnadóttur, 1972, þar sem
hún var við líffræðinám í Háskólanum. Á
þeim tíma voru stundum deilur á milli líf-
fræðinema og guðfræðinema. Sýndist sitt
hverjum um upphaf heims og sköpunar, svo
dæmi sé tekið. Þær deilur hafa ekki náð inn
í okkar hjónaband. Sannleikurinn er líka
sá, að þessar tvær fræðigreinar rekast ekki á
prestakalli í október 1980 og var skipaður
prófastur Skagafjarðarprófastsdæmis tveim
árum síðar.“
- Nú verða liðin 9 ár í haust, frá því þið
komuð á Krókinn. Hvernig hefur fjölskyld-
unni liðið á Sauðárkróki?
„Bara ljómandi vel, hún hefur lfka stækk-
að á þessum tíma, fjölgað um einn, og eru
þá börnin orðin fjögur, frá fjögurra til sext-
án ára að aldri. Okkur finnst öllum að við eig-
um heima hér og hvergi annars staðar. Okk-
ur fellur vel við þann anda, sem svífur yfir
Vötnunum."
„Enginn er afskekktari
en hann vill vera“
- Hver var aðdragandinn að því að þú sóttir
um stöðu dómkirkjuprests í Reykjavík í vor
sem leið?
„Viðhorfið sem réð því að ég sótti um er
að ég hef verið þeirrar skoðunar að prestar
ættu ekki að vera mjög lengi á hverjum
stað. Bæði þeir og söfnuðirnir liefðu gott af
tilfærslum prestanna. Núna er ég ekki viss
um þetta atriði. Og ef ég er smeykur um að
staðna á 9 árum hér þá væri ég orðinn ansi
forpokaður eftir 30 ára prestsþjónustu í
Reykjavík. Það er alveg jafn gott og nær-
ingarríkt, andlega, að vera prestur á lands-
byggð eins og í Reykjavík. Sams konar fólk
er á báðum stöðum. Það býr ein þjóð í land-
inu og við eigum að kappkosta, að hafa það
svo. Enginn er afskekktari en hann vill vera.
Ég finn ekki fyrir neinni einangrun hér.
Hún gæti alveg eins verið finnanleg í
Reykjavík. Upphafið að minni umsókn var
hvatning sunnanmanna. Lítil frétt hafði
birst um það að ég myndi e.t.v. sækja.
Þannig barst mér sú vitneskja fyrst. Mér
þótti náttúrlega vænt um að fólk, bæði sem
ég þekkti og annað, sem ég hafði aldrei séð
vildi stuðla að því að ég kæmi til starfa í
söfnuði þeirra. Éftir að ég var ákveðinn í að
Fjölskylda Hjálmars samankoniin á heimili hennar að Víðihlíð 8 á Sauðárkróki. Frá vinstri: Kristinn, Reynir, Hjálmar, Ásta Sólveig, Signý og Sigríður.
M.A. 1971. Þetta voru skemmtileg ár og
mér líkaði ágætlega á Akureyri. Akureyri er
rólegur bær og yfirvegaður, og ekki svo stór
að maður sjái ekki svona sæmilega yfii
mannlífið. Þó ég sé fæddur Sunnlendingur,
þá á ég ættir að rekja hér fyrir norðan,
raunar í öllum sýslum Norðurlands. Þannig
að mér finnst ég vera ágætlega staðsettur.“
„Ætlaði mér í þá daga
aö verða bóndi“
- Þannig að þú áttir heima í sveitinni fram
til 12 ára aldurs?
„Já, ég kunni því vel og ætlaði mér í þá
daga að verða bóndi. Nú er ég hræddur um
að ég hefði ekki þolinmæði til þess. Ég er
ekki kominn í sömu aðstöðu og presturinn,
sem hætti prestskap og hóf búskap af því að
honum leiddust aðfinnslur safnaðarins og
vildi heldur horfast í augu við friðsöm dýrin.
Frá bernskuárum man ég vel eftir messu-
ferðum. Það voru hátíðisdagar og eftir á hef
ég oft hugleitt það hvað var svona sérstakt
við messur og kirkjuferðir. Litla kirkjan var
stór helgidómur í mínum augum. Enn í dag
finnst mér engu minna virði að messa í lítilli
sveitakirkju en í Hallgrímskirkju, svo dæmi
sé tekið. Á báðum stöðum er það sama að
gerast. Við erum í samfélagi Guðs og
manna, heyrum Guðs orð, lofum Guð í
helgidómnum og sækjum þartgað næringu í
trúarlífinu. Kirkjulegu hátíðarnar hafa auð-
vitað sitt gildi. Ég man t.d. eftir Skálholts-
hátíðinni 1956, þá 6 ára polli. Þar var mikið
um dýrðir. Mér þótti tignarlegt að sjá prest-
ana koma í skrúðgöngu til kirkju. Löngu
seinna heyrði ég svo þá skemmtilegu sögu
niðri í kirkjumálaráðuneyti, að sótt hefði
verið um aukafjárveitingu til þess að halda
Þegar við fluttum norður fannst mér við
flytja inn í nýjan heim. Búskaparhættir voru
þá breyttir og þróaðri í Eyjafirðinum heldur
en í Tungunum. Mér fundust fjöllin há og
svolítið ógnandi í fyrstunni miðað við víða
fjallahringinn fyrir sunnan. Það var fljótt að
breytast. Ég ólst þar upp í góðu samfélagi.
Löngu seinna heyrði ég þá sögu í Húna-
þingi, að Eyfirðingar væru orðnir svo miklir
efnishyggjumenn, að það væri hrein hend-
ing að hitta brosandi Éyfirðing. Þetta þóttu
mér mikil ótíðindi og sem betur fer hef ég
sannreynt að þau eiga ekki við.
Ég fylgist alltaf með því af athygli hvernig
Akureyrarliðunum gengur í knattspyrn-
unni. Ég held með þeim nema þegar þau
spila á móti Tindastóli.
„Þótti sjálfsagt
aö vinna í miklum skorpum“
Á þessum árum var ég oftast í sumarvinnu
utanbæjar. Ég tók þátt í síldarævintýrinu og
var fyrir austan í síldarvinnu, fyrst á plani
og svo í síldarverksmiðju. Mér fannst sér-
stök nautn að því að hafá mikið að gera.
Seinna fór ég á togara frá Akureyri, gamla
Svalbak, og var á sjónum tvö sumur og eitt
jólafrí. Þar var vinnuandinn svipaður. Það
þótti sjálfsagt að vinna í miklum skorpum,
ljúka því sem ljúka þurfti og vera ekki með
neitt droll við verkin. Mörgum árum seinna
hitti ég skipstjórann aftur. Hann sagði mér
brosandi, að ég byggi að því alla ævi að hafa
verið á sjónum með honum. Það kann vel
að vera. Þegar leið á menntaskólanámið fór
að aukast áhugi minn á trúarlegum og
kirkjulegum efnum. Við höfðum ágætt sam-
félag þá í bekknum, við Pálmi Matthíasson
og Pétur Þórarinsson. Einhverju sinni vor-
heldur styðja hvor aðra. Sköpunarsögurnar
eru ekki ágrip af náttúrufræði og náttúru-
fræðin fjallar ekki um tilgang lífsins.
Eftir fyrsta veturinn í guðfræðideildinni
var ég í vegalögreglunni, flæktist um allt
landið og sektaði fólk fyrir að vera ekki með
ökuskírteini, leitaði að fullum ökumönnum
á útihátíðum og víðar. Næstu sumur á eftir
var ég t.d. við fangavörslu í Hegningarhús-
inu og svo var ég töluvert á vöktum á Upp-
tökuheimilinu í Kópavogi. Þetta var sumar-
vinnan og sú reynsla sem ég leitaði eftir og
stundaði, var auðvitað í aðra röndina til
þess fallin að vera betur undir prestsstarfið
búinn. í deildinni var reyndar skylda, að
sinna einhverju slíku starfi á námstíman-
um.“
„Eigum heima hér
og hvergi annars staðar“
- Hvert var þitt fyrsta prestakall?
„Það var Bólstaðarhlíðarprestakall í
Húnaþingi. Ég þekkti þar dálítið til gegnum
sr. Birgi Snæbjörnsson á Akureyri, ferming-
arföður minn og ágætan vin. Hann var mér
líka innan handar þegar ég var að ákveða
með guðfræðinámið. Ég ieitaði til hans með
efaspurningar sem ég hafði um ágæti kirkj-
unnar. Hann leysti úr þeim af ljúfmennsku
og mannkærleika. Síðan hef ég stundum
sagt, að hann hafi sent mig í gamla presta-
kallið sitt í Húnaþingi.
Ég var fjögur ár á Bólstað, frá 1976 til
1980. Fyrsta árið dvöldum við á Húnavöll-
um, þar sem við kenndum bæði hjónin.
Húnvetningar tóku okkur vel og við erum
ekki svo langt undan, að ekki sé hægt að
eiga samskipti áfram þangað vestur yfir.
Síðan fékk ég veitingu fyrir Sauðárkróks-
vera kyrr heima á Sauðárkróki fannst mér
hreinlegast að láta sóknarnefnd Dómkirkj-
unnar vita um það. Mér fannst byrinn blása
þannig að óheppilegt væri að tilkynna það
eftir kjörfundinn að ég ætlaði að vera áfram r
í Skagafirði. Það hefði ekki verið heiðarlegt
af minni hálfu. Allir hafa rétt til að endur-
skoða ákvarðanir sínar og það gerði ég. Ég
vildi einfaldlega ekki fara, yrði ég valinn úr .
hópi umsækjenda.
„ Að taka mark á vilja safnaðarins“
Þegar sóknarnefnd Sauðárkróks skoraði á
mig að vera kyrr fór ég að hugleiða það fyrir .
alvöru, að draga mig til baka. Fjölmargir
höfðu haft samband við okkur í sama skyni.
Þannig bar allt að sama brunni. Mér fannst
að hin lifandi kirkja væri að segja hug sinn.
Það er ekkert athugavert við það að taka
mark á vilja safnaðarins. Þvert á móti. Sam-
starf okkar sem prests og safnaðar hefur
gengið vel. Það má ekki þakka mér sérstak-
lega heldur er ástæðan sú, að gott samstarf
og eining er um safnaðarmálin. Strax í byrj-
un var mér vel tekið og ég hef ekki yfír
neinu að kvarta. Stundum er sagt að
prestsfrúnni sé um að kenna ef prestur
hyggst skipta um stað. Það geta ekki verið
prestarnir sjálfir, þessir blessaðir öðlingar. í i
okkar tilfelli hafði ég frumkvæði að báðum
ákvörðunum, að fara og vera. Konan mín
sagði nú um daginn að ég væri yfirleitt i
nokkrum dögum á undan henni í ákvörðun- -
um.“
„Gaman að reyna að fanga
augnablikið“
- Ef við víkjum aðeins frá prestsstarfinu í
bili, nú ertu nokkuð kunnur af þínum
kveðskap. Hefurðu gaman af því að yrkja?
„Já, ég hef það nú, oft á tíðum. Fólk vill
gjarnan fá fram kímileg viðhorf eða hnyttn-
ar athugasemdir í vísuformi, ekki síst á
mannfundum. Þá er oft gaman að reyna að
fanga augnablikið. Það léttir fundi og alla
félagsstarfsemi, hvort sem það er í presta-
hópi eða á öðrum fundum. Áhugi fyrir
vísnagerð er mikill og það er býsna stór
hópur fólks, sem setur saman vísur. Þar er
enginn stórkostlegur skáldskapur, hvorki
hjá mér eða öðrum, aðeins stundargaman.“
„Eg varð að gjöra svo vel
að koma saman vísum“
- Fórstu snemma að nýta þann hæfileika,
að geta sett saman vísur?
„Ja, hæfileika skal ég lítið um segja. Það
er þannig að þetta þjálfast hjá manni. Hann
afi minn gerði vísur, afkomandi Bólu-
Hjálmars og ágætur hagyrðingur, og taldi
það alveg nauðsynlegt að kenna mér að
yrkja. Margir urðu reyndar til þess að benda
mér á það að ég yrði að gjöra svo vel að geta
ort af því ég væri alnafni Bólu-Hjálmars og
afkomandi hans.“
- Koma vísurnar upp f hugann svona
einn, tveir og þrír?
„Stundum alveg um leið og stundum eig-
inlega af stráksskap. Það er svo margt
spaugilegt í kringum okkur."
„Textann skilur enginn þarna úti,
en væri hann . . . “
- Nú hafið þið Geirmundur Valtýsson getið
ykkur gott orð í Söngvakeppni Sjón-
varpsins síðustu fjögur skipti. Hvað finnst
þér um þessa keppni?
„Ég hef nú aldrei þungar áhyggjur af úr-
slitunum, hvernig þau verði. Hitt tel ég lfk-
legt að lögin hans Geirmundar séu utanfar-
arverð. Það ætti að senda einu sinni lag eftir
hann. Ég hef sjálfur trú á því að það lag
myndi fara lengra en undangengin íslensk
lög. Mér fannst t.d. með „Lífsdansinn" að
það lag hefði mátt reyna sig úti. Þetta eru
góð lög og þau lifa. Mér hefur fundist þetta
skemmtilegt og ótrúlegasta fólk hefur sam-
band við mig þegar forkeppnin er framund-
an og spyr hvort ég sé búinn að semja
textann. Þessi þátttaka auðveldar mér að ná
til barnanna í safnaðarstarfinu. Þau standa
með okkur Geira. Þetta er skemmtileg af-
þreying og á þeim forsendum tek ég þátt í
leiknum. Svo er söngvakeppnin saklaust
sjónvarpsefni, en það verður ekki sagt um
allt efni, sem börnum er boðið á skjánum.
Mér líkar vel að vinna að því með Geir-
mundi og fyrst þú spyrð þá get ég upplýst,
að ég er með einn texta í smíðum núna.“
- Er ekki kominn tími til að þið vinnið
þessa keppni?
„Ja, það myndi svo sem ekkert gera til að
hleypa einu slíku lagi að. Það er búið að
prófa margt annað og sumt tvisvar, með
fullri virðingu fyrir því. Ég er sannfærður
um að lag eftir Geirmund á erindi í keppn-
ina, textann skilur hvort eð er enginn þarna
úti. Væri textinn þýddur á ensku þá er það
rétt sem einhver sagði: „Ég vil að hann heiti
þá eitthvað annað en „Rock me baby“. Það
verður að vera sæmileg íslenska á íslenskum
textum og einhver lágmarkshugsun í þeim.“
„Ánægður með það
kirkjusamfélag sem við eigum hér“
- Ef við víkjum aftur að prestsstarfinu. Nú
eru prestar alltaf spurðir hvort sóknarbörn
þeirra séu trúuð. Við hvað gætir þú miöað
með Skagfirðinga, hvort þeir séu trúaöir?.
„Því er kannski erfitt að svara í stuttu
máli. Það sem er sýnilegt um trú Skagfirð-
inga og áþreifanlegt, það eru kirkjurnar og
umhirða um þær og kirkjugarðana, það er
kirkjusókn og allar þær skýrslur sem prófast-
ur hefur undir höndum og gluggar stundum
í, það eru hin persónulegu samskipti við
fólk. Ég get ekki sagt annað en aö allt þetta
beri trúnni gott og fagurt vitni. Hjálpsemi er
mikil og í erfiðleikum standa allir saman.
Þurfi einhver á hjálp að halda þá er hún fús-
lega veitt.
Ég þekki messusókn best í mínum
kirkjum. Auðvitað vill presturinn að hver
einasti maður sæki kirkjuna sína, a.m.k.
stöku sinnum. En ég get þó ekki annað sagt
en það, að ég er ánægður með kirkjusókn-
ina hér í prestakallinu. Mér hefur reynst
auðvelt að biðja fólk að sinna safnaðarmál-
um. Nú er sjómannadagurinn t.d. nýlega
afstaðinn. Sjómenn stofnuðu nýjan kirkju-
kór, jafn fjölmennan hinum eiginlega kór.
Þeir tóku virkan þátt í sjómannamessunni
ásamt fjölskyldum sínum. Þannig mætti
margt til taka. Samstarfsfólkið við kirkjuna
hefur raunverulegan áhuga á málunum og
styður að góðu safnaðarlífi með ráðum og
dáð. Mörg verkefni eru framundan, sem við
eigum óleyst, t.d. hvað varðar endurbætur á
kirkju og safnaðarheimili. Allt fær það sínar
lausnir með Guðs hjálp.“
„Viö erum auðug þjód en
kunnum ekki að vera rík“
- Þegar þetta viðtal birtist, þá er þjóðhátíð-
ardagurinn 17. júní. Hefur sá dagur önnur
áhrif á prestinn en hinn almenna borgara?
Mynd og texti:
Björn Jóhann Björnsson.
„Nei, ég tel að við höfunt flest svipaðar
tilfinningar til þjóðhátíðardagsins og þess
sem hann táknar. Út úr öllu argaþrasinu
sem er dags daglega, um stjórnmál og ríkis-
stjórn, þá er þjóðhátíð gott tækifæri til þess
að hugsa um hvað við eigum sameiginlegt
og hversu mikil verðmæti við eigum sem
þjóð. Það er mikilvægt að við kunnum að
deila kjörum, hvert með öðru, og lifum í
friði og sátt í landinu. Við erum auðug þjóð
en kunnum ekki að vera rík og þurfum í
sameiningu að átta okkur á því. Þjóðin er
lítil, svona cins og stór fjölskylda miðað við
stóru þjóðirnar. Þessi systkinahópur á ekki
sífellt að vera að jagast og metast innbyrðis.
Við eigunt að geta skilið kjör og hagi hvers
annars. Enginn býr lengur í afskekkt og þarf
ekki að vera afskiptur. Orðasambandið
„fjarlægir landshlutar" er úrelt á íslandi.
Sveitamennska og nesjamennska eru hug-
tök, scm eiga ekki frekar við dreifðar
byggðir en þéttar. Það á líka að vera hægt
að koma sameiginlegum búskaparháttum
okkar í lag. Þá er betur hægt að snúa sér að
öðrum og mikilvægum þáttum í mannlegri
tilveru. í trú og menningu eigunt við verð-
mæti, sem mættu nýtast okkur betur."
„Það var mikils virði,
að sjá þá saman, Jóhannes Pál páfa
og Pétur Sigurgeirsson, biskup“
- Það er ekki langt um liðið síðan Jóhannes
Páll páfi II var hér á landi. Hvað fannst þér
unt kontu páfa hingað til íslands?
„Ég fór til Þingvalla til að vera viðstaddur
samkirkjulegu athöfnina þar. Ef páfi kemur
á 1000 ára fresti, þá var þetta mikið tækifæri
og óvíst hvernig stæði á hjá mér næst þegar
hann kæmi. En aö gamni slepptu þá var
mikils virði að sjá þá saman við helgihald.
- sr. Hjálmar Jónsson
prestur á Sauðárkróki
og prófastur
Skagfirðinga,
í helgarviðtali
biskupinn okkar og páfann, báðir svo ein-
lægir og gegnheilir Drottins þjónar.
En minnisstæðast verður mér samt sem
áður, frá Þingvöllum, þegar kom að því að
biðja Faðir vor, undir lok athafnarinnar. Þá
heyrðist meira í fólkinu í brekkunni fyrir
ofan, þúsundum manna sem fylgdust með
álengdar. Ég hafði ekki veitt mannfjöldan-
um athygli. Ég var líka búinn að gleyma því
að athöfninni var sjónvarpað. Þarna var því
ekki fámennur hópur saman kominn heldur
stór hluti þjóðarinnar. Þannig er íslenska
þjóðkirkjan í hnotskurn. Flestir láta sig
kirkjuna varða og fylgjast vel með þótt ekki
séu þeir beinir þátttakendur í messunni eða
sýnilegir nema stundum. í þessu getur líka
verið áminning til okkar prestanna að
gleyma ekki að kirkjan er kirkja allrar þjóð-
arinnar."
„Sáttur við tilveruna
og mitt samfélag“
- Hvað viltu segja að lokum, Hjálmar?
„Amen.“ Við þetta stutta svar kom smá
hik á undirritaðan og sá hann fram á heldur
magran endi á góðu viðtali, en sjálfsagt seg-
ir þetta eina orð meira en mörg orð. En
Hjálmar kímdi við, brosti út í annað eins og
hann gerir ósjaldan og bætti aðeins við: „Ég
er ákaflega sáttur við tilveruna og mitt sam-
félag. Vil vinna því það gott sem ég get. Ég
hef revnt að læra af allri reynslu sem ég hef
orðið fyrir. Við höfum fundið það, hjónin,
alltaf betur og betur síðan við fluttum
hingað, að við vorum og erum velkomin.
Fólk vill að við störfum hér og séum hluti af
hinu skagfirska samfélagi. Það vil ég svo
sannarlega vera. Það er mitt amen í dag.“
-bjb